คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : On the line สาย 5 หลังไมค์
On the line สาย 5 หลังไมค์
"ทำไมต้องเป็นฉันด้วย!"
"เพราะมันเป็นความคิดของนายไงดั๊กกี้" แฮร์รี่ส่งยิ้มหวานอย่างที่สาวๆ ยอมมาสยบแทบเท้าเขาทุกรายถ้าได้เห็น แต่สำหรับดั๊กกี้ในเวลานี้ มันสยดสยองเสียยิ่งกว่านิยายสยองขวัญของ Bram Stoker เสียอีก
"เพราะ...นายเป็นน้องเล็กสุด" เอ๊ะ! เหตุผลนี้มันเกี่ยวไรด้วยเนี่ยแดนนี่!
"เรื่องของเรื่อง เพราะ...พวกเราต้องการนายเป็นคนโทรไป" ทอม! นี่มัน เผด็จการชัดๆ!
แต่เสียงที่แอบเถียงอยู่ข้างในไม่ได้ออกมาดังๆ อย่างใจคิด เพราะตาสีกรีนนี่บลูทั้ง 2 ข้าง เหลือบไปเห็นคู่ปรับเก่ากำหมัด พร้อมกับหักนิ้วดังกรอบๆ
"นายจะลุกไปโทรดีๆ หรือจะลุกไปทั้งน้ำตา"
"พวกนายมันพวกเก็บกด!!!" แล้วคนตัวเล็กก็เดินกระฟัดกระเฟียดไปยังโทรศัพท์มุมห้องอย่างไม่สบอารมณ์
"นายก็น่าจะรู้ดีนะดั๊ก ว่าทำไมพวกเราถึงอยากให้นายเป็นคนโทรไป..." เสียง ทอมพูดออกมาเบาๆ พร้อมกับมองหน้าเพื่อน 2 คน ซึ่งมีสีหน้าสลดลงไม่แพ้กัน
เหตุผลมันไม่ใช่แค่พวกเขาต้องการแกล้งชายหนุ่มที่เพิ่งเดินออกไป...แต่มันมีอะไรที่ลึกซึ้งมากกว่านั้นมากนัก...
"ตรื๊ดดด...ตรื๊ดดด.......ตรื๊ด" สวัสดีค่ะ Satellites FM ค่ะ
"ขอเพลง Room on the 3rd floor หน่อยครับ" เสียงกัดฟันตอบออกไปเบาๆ
"เอ่อ...ไม่ทราบว่าของใครคะ" แต่เสียงตอบกลับมา ทำให้เขาระงับอารมณ์ไว้ไม่อยู่
"คุณว่าอะไรนะ!" น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมที่ลอดผ่านออกมาทางโทรศัพท์ชวนให้คนฟังขนลุกเกรียวอย่างหวาดๆ
"เอ่อ..."
"ทำงานสถานีวิทยุภาษาอะไรไม่รู้จักว่าเป็นเพลงของใคร ถ้าแค่นี้ยังทำไม่ได้ ผมว่าคุณ...อะ.....เฮ้อออ..." ชายหนุ่มถอนหายใจพร้อมกับลูบใบหน้า 2-3 ที เป็นการควบคุมอารมณ์เขาให้เย็นลง ก่อนจะพูดอะไรรุนแรงออกไป
"ผมขอคุยกับดีเจหน่อย"
"แต่ว่า...ตอนนี้ดีเจ..."
"ผมบอกว่าขอคุยกับดีเจหน่อยไง!" คราวนี้เสียงเหี้ยมเกรียมทวีความรุนแรงขึ้นไปอีก จนคนรับสายตอบออกมาไม่เป็นคำพูด
"เอ่อ...ค่ะ...ค่ะ...รอ...รอซักครู่นะคะ"
"กึก...กึก"
คนที่อยู่ในห้องกระจกใสเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจเมื่อคนข้างนอกเคาะกระจกเรียกทั้งๆ ที่กำลังออกอากาศอยู่ หญิงสาวหันไปส่งเสียงทางไมค์โครโฟน 2-3 ประโยค พร้อมกับมือเรียวบางที่เลื่อนปุ่มบนแผงควบคุมอย่างชำนาญก่อนจะเลื่อนประตูออกมา
"มีอะไรด่วนหรือคะ"
"เอ่อ...พอดี...มีคนเค้าอยากจะคุยกับมีอาห์น่ะ"
"หนู?..." นิ้วเรียวจิ้มที่อกพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย
"จ้ะๆ...สาย 5 นะจ๊ะ พี่ไปล่ะ"
"เดี๋ยวค่ะ...พี่..." คนรับฝากข้อความวิ่งหนีไปหน้าตาเฉย ทิ้งให้คนที่อยู่ยืนงงด้วยความไม่แน่ใจแต่ก็เอื้อมไปรับโทรศัพท์ที่พักสายไว้
"สวัสดีค่ะ..."
"ผมบอกว่า ผมขอพูดกับดีเจ ไม่ใช่ให้เด็กที่ไหนมารับโทรศัพท์ พวกคุณนี่พูดกันไม่รู้เรื่องหรือไง!" เสียงตะโกนจนเกือบจะเป็นเสียงตะคอกตอบกลับมา จนทำให้คนปลายสายนิ่วหน้าพร้อมกับยกหูโทรศัพท์ออกห่างแทบไม่ทัน
"เอ่อ...ไม่ทราบว่ามีอะไรคะ...สั่งไว้ก็ได้" เสียงตอบกลับเหมือนจะเอาตัวรอด เพราะไม่รู้ว่าคนปลายสายจะมาไม้ไหน แต่ที่รู้ๆ ไม่ได้ประสงค์ดีแน่
"เอ๊ะ! สถานีนี้ยังไงกันนะ มีแต่คนพูดไม่รู้เรื่อง ผมจะคุยกับดีเจ...หรือว่าดีเจก็พูดไม่รู้เรื่องเหมือนกัน" ความอดทนของคนเราย่อมมีขีดจำกัด ยิ่งโดนสบประมาทด้วยแล้ว เจ้าของสถานที่ผู้รับผิดชอบจึงยอมไม่ได้
"ขอโทษค่ะ ฉันนี่แหละดีเจ คุณมีอะไรก็ว่ามา" น้ำเสียงอ่อนๆ ในตอนแรกกลับแข็งขึ้น
"อย่ามาอำผมหน่อยเลยน่า ฟังจากเสียงคุณคงจะอายุไม่เท่าไหร่ ไปเรียกดีเจมาคุยกับผมเถอะ ผมไม่ได้ขอสายเด็กเสิร์ฟน้ำประจำสถานี" ตอนนี้หน้าใสๆ เปลี่ยนสีขึ้นอย่างฉับพลัน เสียงที่ตอบกลับไปจึงตอบไปตามอารมณ์โดยไม่สนใจอะไรแล้ว
"ใครกันแน่ที่พูดไม่รู้เรื่อง! ก่อนที่จะว่าคนอื่น ฉันว่านายควรจะดูตัวเองก่อนนะ!"
"โครมมม!!!"
"โอ๊ยยย!!!" เสียงร้องโอดโอยดังขึ้นแทบจะพร้อมกับเสียงตื๊ดๆ ปลายสาย
"เกิดอะไรขึ้นน่ะ" ทอมเอ่ยถามขึ้นก่อนเป็นคนแรก
"สถานีบ้าอะไรไม่รู้ มีแต่คนพูดไม่รู้เรื่อง แถมยังกระแทกสายใส่คนขอเพลงอีก" คนพูดพูดทั้งๆ ที่ยังหูอื้อไม่หาย
"แต่ฉันเห็นนายก็พูดไม่ค่อยดีกับเขานะ นายเป็นไรของนาย...ดั๊ก หรือว่ายังไม่หายโกรธพวกฉันอีก"
"แล้วนายคิดว่าฉันหายโกรธแล้ว?" ดั๊กกี้หันไปเลิกคิ้วใส่แดนนี่อย่างกวนประสาท ก่อนจะหันไปยกหูโทรศัพท์อีกครั้งตั้งท่าจะกดเลขหมาย แต่เสียงของแฮร์รี่ก็หยุดเขาไว้ซะก่อน
"เฮ๊ย! แล้วนั่นนายจะทำอะไร"
"ยัยคนเมื่อกี้พูดมาได้ว่าเป็นดีเจ ดีเจอะไรเสียงเด็กชะมัด"
"ห๊าาา...เมื่อกี้นายได้คุยกับดีเจด้วยเหรอ เดี๋ยวคราวนี้ฉันเป็นคนโทรให้เอง" แล้วเทพบุตร(รึเปล่า?)ก็ยิงฟันขาวเต็มที่ พร้อมกับเสนอตัวรับอาสาอย่างเต็มใจ โดยที่ไม่ต้องมีใครขอร้อง
"ไม่ได้! ฉันต้องเป็นคนโทรเอง! มันเป็นเรื่องของฉันกับยัยนี่ นายไม่เกี่ยวแฮร์รี่!"
"ตอนนายโมโห น่ากลัวกว่าทอมอีกนะ" แฮร์รี่ถอยกลับออกไปอย่างหวั่นๆ เมื่ออีกคนเอาจริง ไม่มีวี่แววล้อเล่นในดวงตาคู่นั้น
เลขหมายปลายสายถูกจิ้มอีกครั้งอย่างรวดเร็วเหมือนจำได้จนขึ้นใจ เสียงรอสายดังอยู่นานราวกับคนรับจะกำลังชั่งใจ สัญญาณไฟที่โทรศัพท์เครื่องหมายเลขห้ากระพริบติดๆ กันหลายครั้ง...คงไม่ใช่หรอก อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น...
มือเรียวบางยกหูโทรศัพท์ขึ้นอย่างระแวดระวัง ก่อนจะกรอกเสียงหวานๆ ลงไป
"สวัสดีค่ะ Satellites FM ดิฉัน มีอาห์ เฟลอร์น่อน รับสายค่ะ"
เสียงหวานใสที่เริ่มต้นด้วยการเป็นฝ่ายแนะนำตัวก่อนกลับทำให้ชายหนุ่มรู้สึกแปลกๆ ทั้งๆ ที่เป็นคนๆ เดียวกันที่รับสาย เขาคงนิ่งไปนานเหมือนกัน เสียงเล็กๆ จึงปลุกให้เขารู้สึกตัวอีกครั้ง
"สวัสดีค่ะ Satellites FM ไม่ทราบว่ายังอยู่มั้ยคะ?"
"อะไรคุณ! ยังอยู่ซิ ผมยังไม่ตาย นี่ถึงขั้นแช่งกันเลยเหรอ" ในน้ำเสียงนั้นมีแววหยอกเล่นโดยคนพูดก็ยังแปลกใจในอารมณ์ที่เปลี่ยนไปในเวลาอันรวดเร็วของตัวเอง
"นี่นาย! โทรมาอีกทำไม! ถ้าจะโทรมากวนประสาทละก็ ช่วยรีบๆ วางไปเลย มีผู้ฟังอีกเยอะแยะที่เขาจะโทรเข้ามาขอเพลง บ้านรวยนักอยากเอาเงินไปทิ้งเล่น ก็โทรไป 1900...โน่น แค่นี้..."
"เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งวาง ผมจะโทรมาขอเพลงจริงๆ ว่าแต่...คุณยังไม่เลิกเล่นเป็นดีเจอีกเหรอ หึหึ" เสียงหัวเราะอย่างน่าหมั่นไส้ผ่านมาทางสายยิ่งยั่วอารมณ์คนฟังให้เดือดปุดๆ มากขึ้น
"เอ๊ะ!...พูดไม่รู้เรื่อง! สมองนายไม่สั่งการจนไม่สามารถประมวลคำพูดฉันไปแปลผลแล้วใช่มะ?"
"โหหห...ไม่ยักรู้ว่าเด็กเสิร์ฟน้ำที่นี่มีความรู้ทางด้านวิทยาศาสตร์ดีเยี่ยมซะด้วย...ฮ่าฮ่าฮ่า...อ๊ะๆ โอเคๆ ผมไม่แกล้งแล้ว ขอเพลง Room on the 3rd floor หน่อยครับ"
เมื่อได้ยินชื่อเพลง มีอาห์นิ่งไปชั่วครู่ ทำให้เสียงแหบๆ กวนๆ ดังขึ้นมารบกวนโสตประสาทอีกครั้ง
"อย่าบอกนะ ว่าคุณไม่รู้จัก...เออ ลืมไป เด็กเสิร์ฟน้ำคงไม่รู้หรอก"
"รู้จักสิ...ฉันรู้จักดี..." ไม่รู้ทำไมเหมือนกันว่าทำไมเธอต้องรีบออกตัวไปอย่างนั้น ทำให้เสียง 2 เสียงในสายเงียบอยู่หลายวินาทีด้วยความแปลกใจแต่ต่างกันในทางเหตุผล ก่อนเสียงใสจะเป็นฝ่ายพูดออกมาก่อน
"นี่! แล้วเด็กเสิร์ฟน้ำเขาไม่มีสิทธิ์รู้เรื่องเพลงเลยหรือไง เลิกดูถูกเขาได้แล้ว!"
"อ่ะ นั่นไง! ยอมรับแล้วเหรอ" แล้วเสียงหัวเราะกวนๆ ก็ตอกย้ำให้รู้ว่าเธอเสียทีเขาเข้าให้แล้ว
"นี่นาย!..."
"ฮ่าฮ่าฮ่า...เอาเป็นว่า...ผมขอโทษก็แล้วกัน อย่าลืมเปิดเพลงให้ผมด้วยนะ ขอบคุณมากครับ...คุณเด็กเสิร์ฟน้ำ" คราวนี้ชายหนุ่มชิงวางสายไปก่อน โดยทิ้งให้อีกคนที่ยังอยู่ในสายขบเคี่ยวเขี้ยวฟันด้วยความเจ็บใจ
อย่างงี้มันน่าเปิดให้มั้ยเนี่ย! ฮึ่ม!!!
ความคิดเห็น