คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Satellites 105.7 FM สถานีที่รัก
Satellites 105.7 FM สถานีที่รัก
"มีอาห์...มีอาห์........มีอาาาาาาาาาาาาห์!"
"ขาๆ...มาแล้วค่าาาาาา" เสียงขานรับกลับมาพร้อมกับบานประตูไม้โอ๊กสีน้ำตาลเข้มที่ถูกเปิดออกอย่างแทบจะทันที เจ้าของชื่อหยุดยืนหอบตัวโยนอยู่ตรงหน้าโต๊ะตัวใหญ่กลางห้อง เป็นภาพที่ทำให้ผู้มีวุฒิภาวะมากกว่าอดจะอมยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูไม่ได้ แต่ด้วยตำแหน่งหน้าที่ทางการงานทำให้การแสดงออกมาทางท่าทางและสีหน้าทำได้อย่างไม่เต็มที่นัก ใบหน้าที่มีริ้วรอยตามกาลเวลาจึงปรับสีหน้าให้นิ่งขรึมตามเดิม
"ทำไมถึงขึ้นมาช้านัก" โทนเสียงเรียบๆ แต่มีอานุภาพสำหรับคนฟังยิ่งนัก จนทำให้สาวน้อนตรงหน้ามีสีหน้าเจื่อนๆ ไป
"เอ่อ...พอดี มีสายเข้ามาหลายสาย แล้วทีมงานที่รับเรื่องทำงานไม่ทัน หนูก็เลย..."
"อืม ช่างเหอะๆ" ผู้อยู่บนเก้าอี้ผู้บริหารโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ
"เธอรู้มั้ย ว่าทำไมฉันถึงเรียกเธอมาพบ"
หญิงสาวส่ายศีรษะน้อยๆ พร้อมกับตอบออกมาเสียงอ่อยอย่างหวาดๆ ด้วยความไม่แน่ใจ "ไม่ทราบค่ะท่าน"
"เมื่อเช้าฉันฟังเธอจัดรายการด้วยนะ" เมื่อพูดถึงตรงนี้ มีอาห์ถึงกับสะอึกและไม่กล้าจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาผู้สูงวัยกว่า น้ำเสียงเรียบทรงพลังยังคงกล่าวต่อไป แต่หล่อนก็สังเกตอาการของสาวน้อยตรงหน้าอยู่ตลอดเวลา
"…และฉันก็ได้อ่านความคิดเห็นจากผู้ฟังที่มีต่อ Satellites FM ของเราทาง sms แล้ว เธอรู้มั้ยพวกเขาพูดถึงเธอว่ายังไงบ้าง" สายตาสูงวัยที่จ้องมายากนักที่จะบอกว่าหล่อนรู้สึกอะไรในตอนนี้ นั่นทำให้ความอึดอัดปกคลุมไปรอบๆ บริเวณห้องใหญ่ ที่เป็นเหมือนท้องทะเลยามสงบ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะมีพายุเกิดขึ้นเมื่อไหร่
มีอาห์กลืนน้ำลายลงคอย่างยากเย็น "ไม่ทราบค่ะ"
ตั้งแต่จัดรายการมา 2 เดือน เธอไม่เคยมีเวลาส่วนตัวกับเขาเลย ขนาดเวลากระดิกตัวยังแทบจะไม่มี พอจบช่วงของเธอปั๊บดีเจคนต่อไปก็เข้ามาทำหน้าที่ต่อทันที แล้วเธอยังต้องไปทำงานพิเศษต่อที่ร้านอาหารแถวบ้านอีก แล้วจะเอาเวลาที่ไหนมาอ่าน sms ของผู้ฟังที่ส่งมากันล่ะ
"พวกเขาพูดถึงเธอว่า..." คนพูดจงใจเว้นจังหวะ แล้วก็แอบยิ้มอยู่ในใจเมื่อเห็นคนฟังหน้าซีดรอลุ้นจนตัวโก่ง
"พวกเขาบอกว่า เธอจัดรายการใช้ได้ เปิดเพลงตามใจคนฟังไม่ได้เปิดตามกระแสหรืออันดับชาร์ท รู้จักใช้คำพูดก่อนนำเสนอเพลงแต่ละเพลงได้อย่างถูกจังหวะ และที่สำคัญ..."
"อะไรคะ...ที่สำคัญอะไรคะ" คราวนี้คนฟังทนไม่ไหวถึงกับต้องถามกลับในทันที
รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของผู้บริหารใหญ่ "พวกเขาบอกว่า...พวกเขารักเธอจ้ะ"
จบคำพูดที่ราวกับเสียงสวรรค์ ทำให้บรรยากาศในห้องกลับตาลปัตรไปหมด ให้ความรู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก ก้อนหินที่ทับอยู่ในอกที่โยนกระเด็นออกไปแทบจะในทันที
"จากเรตติ้งของรายการเราจากบรรดาเหล่าผู้ฟัง ทางเราเลยตัดสินใจว่า จะเซ็นสัญญาให้เธอเป็นพนักงานประจำที่นี่ Satellites 105.7 FM เป็นของเธอเต็มตัวแล้วนะสาวน้อย" คราวนี้รอยยิ้มแค่เพียงมุมปากแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างที่ดูอบอุ่นยิ่งนัก
"ยินดีด้วยนะจ๊ะ" ร่างเล็กๆ โผเข้าหาอ้อมกอดที่กางไว้รออยู่แล้ว ตอนนี้นอกจากเธอจะอยู่บนปุยเมฆแล้ว มีอาห์คิดว่าเธอบินได้ด้วย
"ขอบคุณมากค่ะท่าน...ขอบคุณมากจริงๆ"
Satellites FM ชื่อนี้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของมีอาห์เมื่อ 2 เดือนที่แล้ว นับว่าเป็นงานที่น่าสนใจทีเดียวสำหรับนักเรียนที่เพิ่งจบไฮสคูลมาหมาดๆ แต่ก็สามารถเข้าทำงานในสถานีวิทยุในตำแหน่งดีเจได้ มีอาห์เกิดมาในครอบครัวที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไรนัก แต่ก็สามารถส่งเธอจนเรียนจบเกรด 12 แต่ความใฝ่ฝันของเธอนั่นไปไกลกว่านั้นมากนัก มีอาห์สนใจไปเรียนต่อในสาขาอักษรศาสตร์ที่ประเทศฝรั่งเศส ซึ่งเกี่ยวข้องกับเมเจอร์ที่เธอจบมาโดยตรงตอนไฮสคูล ดังนั้นที่เธอต้องทำงานหนักอยู่ทุกวันนี้ก็เพื่อเก็บเงินไปสานฝันของเธอให้จงได้ ซึ่งส่วนหลักสำคัญที่ช่วยเธอให้ก้าวไปสู่ฝันได้เร็วขึ้น ก็คือ สถานีวิทยุแห่งนี้
'Satellites FM ชื่อนี้...ฉันจะไม่มีวันลืม...'
"นั่นนายฟังอะไรอยู่น่ะแฮร์รี่"
"แดนนี่ คลื่นนี้ไม่ยอมเปิดเพลงของเราเลยอ่ะ"
"ห๊า...ยังมีคลื่นไหนในอังกฤษที่ไม่เปิดเพลงพวกเราด้วยเหรอ" แล้วชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มก็เดินเข้ามาหาเพื่อนร่วมวงด้วยความสงสัยในหัวข้อที่สนทนากันเมื่อครู่นี้
"อ่ะ...เป็นไปไม่ได้ เขาเปิดแล้วแต่นายไม่ได้ยินเองรึเปล่า" ทอมหรี่ตาข้างหนึ่งลงอย่างไม่เชื่อคำพูดของแฮร์รี่ซักเท่าไหร่
"จริงซิ ฉันฟังมาตั้งแต่เปิดรายการจนชั่วโมงสุดท้ายใกล้จะปิดสถานีแล้ว ยังไม่เห็นได้ยินเพลงเราซักเพลง"
"นายเคยอดทนฟังอะไรนานๆ ด้วยเหรอแฮร์รี่...ฮ่าฮ่าฮ่า" แดนนี่หัวเราะอย่างชอบใจ เพราะเขาคงจะพูดถูกอยู่บ้างหรอก ไม่งั้นแฮร์รี่คงไม่หันมาทำตาเขียวใส่แต่ก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร นั่นเท่ากับว่าเขายอมรับกลายๆ
"ถามจริงๆ เหอะ นายนั่งฟังคลื่นนี่อยู่ได้เป็นวันๆ มันต้องมีอะไรมากกว่าการฟังเพลงแน่ๆ ว่าไงแฮร์รี่"
"นั่นซิ" เป็นครั้งแรกที่แดนนี่เห็นด้วยกับความคิดของทอม
"เอ่อ...คือว่า...ดีเจเสียงหวานดีว่ะ แหะๆ" แฮร์รี่เกาหัวอย่างเขินๆ โดยที่ทุกคนพากันส่ายหัวทำนองว่า เอาอีกแล้ว!
"ก็โทรไปขอซิ"
สิ้นเสียงที่จู่ๆ ก็พูดขึ้นมา ความสนใจทั้งหมดจึงตกไปอยู่ทางต้นเสียงเป็นตาเดียว แต่คนพูดไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง เขายังอยู่ในโลกส่วนตัวของเขาเช่นเคย ในเวลานี้ก็เช่นกัน ปุ่มบังคับเกมส์เพลย์สเตชั่นถูกกดรัวอย่างเมามันส์ชนิดที่ว่าถ้ากระเด็นออกมาได้คงหลุดออกมาแล้ว แต่ดูเหมือนว่าในห้องนี้มันชักจะวังเวงเกินไปแล้วนะ ชายหนุ่มผมบลอนด์จึงยอมสละเวลาหันมาหาเพื่อนร่วมวง สีหน้าเขาบ่งบอกว่างง...งงมาก ว่าเขาพูดอะไรผิดไปหรือไง!
"ก็ถ้าเขาไม่เปิด ทำไมพวกนายไม่โทรไปขอเล่า!" ชายหนุ่มคนเดียวกันกับผู้เสนอความคิดเน้นช้าๆ ชัดๆ ก่อนจะกลับไปอยู่ในโลกส่วนตัวของเขาตามเดิม
"เออ...นั่นซิ ทำไมพวกเราไม่โทรไปขอล่ะ"
"นั่นซิ...แล้วทำไมฉันนึกไม่ถึงล่ะเนี่ย! อ๊า!" ทอมพูดพร้อมกับเอามือกุมหัวตัวเองอย่างไม่เชื่อว่า เขาปล่อยให้ความคิดที่ดีที่สุดในเวลานี้ตกไปอยู่ในหัวของดั๊กกี้ได้
แฮร์รี่ส่ายหน้าอย่างหน่ายๆ กับท่าทางของทอม "แล้วใครจะเป็นคนโทรไปล่ะ"
แล้วความเงียบก็เข้ามาปกคลุมห้องนี้อีกครั้ง ทำให้คนที่กำลังติดพันกับเกมส์บนหน้าจอ LCD จำใจต้องเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง แล้วเขาก็ต้องทำสีหน้าที่บ่งบอกว่างงอีกครั้ง...แต่คราวนี้มันงงสุดขีดดด! มันคงจะไม่ใช่อย่างที่เขาคิดใช่มั้ย!
หนุ่มน้อยเตรียมตั้งท่าวิ่ง แต่ช้าไปแล้ว ตอนนี้เหมือนเขากำลังตกอยู่ในวงล้อมของเด็กอันธพาลเกรด 8 ที่มักมาดักรอหน้าปากซอยตอนโรงเรียนเลิกในตอนที่เขายังอยู่เกรด 6 และพวกนั้นก็พร้อมจะอัดเขาได้ทุกเมื่อถ้าเขาไม่ทำตามที่พวกมันสั่ง!
หนุ่มน้อยส่ายศีรษะอย่างเป็นการเตรียมพร้อมปฏิเสธไว้ก่อน แต่เพื่อนร่วมวงกลับพยักหน้าเป็นการตอกย้ำเช่นกัน ว่าที่พวกเขาคิดมันเป็นเรื่องเดียวกัน
"ดั๊กกี้! นายต้องเป็นคนโทรไป!"
ความคิดเห็น