คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
Prologue
ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย จากท้องนภาที่ มืดมิดในค่ำคืนอันดึกสงัด เสียงย่ำเท้าเบาๆ ลงบนพื้นคอนกรีตอย่างรีบร้อนด้วยความหนาวเหน็บ สองมือเล็กๆ รีบหยิบกุญแจออกมาไขประตู และทันทีที่ประตูถูกเปิดออกร่างบางก็แทรกตัวเข้าไปภายในอพาทเม้นต์อย่างรวดเร็ว จึงไม่ทันได้สังเกตว่า มีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องเธออยู่อย่างไม่คลาดสายตา ร่างสูงภายใต้โอเวอร์โค้ตยาวสีดำเดินออกมาจากมุมตึกบริเวณใกล้ๆ ร่างนั้นตรงเข้าประชิดทางด้านหลังของหญิงสาวผู้เคราะห์ร้าย ริมฝีบางแดงสดถูกปิดสนิทด้วยมือมัจจุราช ก่อนวาจาใดจะเล็ดลอดออกมามีดปลายแหลมเงาวับเหมือนยังไม่ได้ผ่านการใช้งานมาก่อนก็ปาดลงบนลำคอระหงอย่างช้าๆ โดยหามีความปรานีไม่ โลหิตแดงฉานค่อยๆ ไหลอาบทั่วพื้นพสุธาเบื้องล่าง บุรุษภายใต้หน้ากากหนังแสยะยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจพร้อมกับเอื้อมมือมาดึงหน้ากากออกเพื่อเปิดเฉยโฉมหน้าให้เหยื่อทุกรายได้ประจักษ์ก่อนสิ้นชีวา หน้ากากหนังสีดำสนิทค่อยๆ เลื่อนลง...เลื่อนลง...เลื่อนลงอย่างช้าๆ...
จนกระทั่ง.........
.........................
...................................
"เฮ๊ยยยยยยยย!" ชายหนุ่มผมบลอนด์สะดุ้งสุดตัวเมื่อมีมือใหญ่เอื้อมมาตบบ่าเขาอย่างแรงจากทางด้านหลัง
"ทอม! นายทำอะไรน่ะ นายจะฆ่าฉันเหรอไง!" ชายหนุ่มคนเดิมพูดพร้อมกับเอามือวางลงบนหน้าอกข้างซ้ายอย่างเรียกขวัญและกำลังใจกลับคืนมา เพราะตอนนี้เหมือนหัวใจเขากระเจิดเจิงหล่นหายไปไหนก็ไม่รู้
"นี่นายอ่านนิยายสยองขวัญอีกแล้วใช่มั้ยดั๊กกี้" ใบหน้ากับน้ำเสียงเครียดๆ ของคนพูดดูระอาใจกับหนุ่มน้อยตรงหน้าเขาเหลือเกิน และที่ทำให้เขาหงุดหงิดยิ่งขึ้นไปอีกคือคนๆ นั้นกลับไม่ได้โต้ตอบอะไร ทำเพียงแค่เงยหน้าขึ้นมาทำตาโตใส่เขาครู่หนึ่ง...แค่ชั่วครู่หนึ่งเท่านั้นก่อนจะก้มหน้าก้มตาลงไปสนใจสิ่งที่อยู่ในมือเหมือนเดิม
"นี่นายไม่ฟังฉันเลยนะ เอานิยายบ้าๆ นั่นมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!" จบคำพูดนั้นก็เกิดศึกเล็กๆ ขึ้นในบริเวณห้องนั่งเล่น ซึ่งมันคงก่อให้เกิดเสียงดังพอสมควร มิฉะนั้นคนที่มีโอกาสดีดตัวออกมาจากเตียงได้ยากเย็นอย่างคนที่กำลังเดินงัวเงียมาคงจะไม่ลุกมาง่ายๆ แน่
"เฮ้...เฮ้พวก ถ้านายอยากจะ...ฮ่า ฮ่า ฮ่า" เสียงของผู้ที่มาใหม่คงจะดังกว่าเป็นแน่ หนังสงครามฟอร์มเล็กจึงหยุดนิ่งเหมือนกับใครมากดปุ่ม pause เอาไว้
"มีไรกันเหรอ...ฮ่า ฮ่า ฮ่า ดู...ดู...ดูพวกนายซิ...ฮ่า ฮ่า ฮ่า" เสียงหัวเราะอีกเสียงเป็นการตอกย้ำสภาพของคนทั้งคู่ว่าตอนนี้เขาสองคนคงจะดูดีแค่ไหน
ร่างป้อมกว่าคว้าคอเสื้อ DC สีเหลืองสดเอาไว้ ส่วนอีกมือหนึ่งกำลังดึงเอาปอยผมที่ถูกมัดเป็นจุกเล็กๆ ทางด้านหน้าจนทำให้เจ้าของปอยผมนั้นถึงกับหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ ส่วนอีกคนที่เหมือนจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ด้วยร่างที่เล็กและบางกว่าอย่างเห็นได้ชัดทำให้เขาไม่สามารถต่อสู้ได้อย่างเต็มกำลัง เพราะอีกมือก็หลบเลี่ยงไม่ให้เจ้าปีศาจหมูอ้วนมาแย่งชิงของมีค่าไปจากเขา แต่ที่ทำได้ก็เพียงพยายามยืดแขนๆ ข้างที่ถือหนังสือออกไปไกลที่สุด และอีกมือขยำพุงคนที่กำลังนั่งทับร่างของเขาไว้
"ไหน ฉันดูซิ อะไรที่ทำให้พวกนายมีสภาพเหมือนเด็กยังไม่เข้าเกรดหนึ่ง"
"เฮ้! ม่ายยยนะ...แฮร์รี่!" คนพูดร้องเสียงหลง แต่...มันสายไปเสียแล้ว หนังสือเล่มบางหน้าปกสีดำถูกหยิบไปอย่างง่ายดายต่อหน้าต่อตาคนสองคนที่แย่งกันแทบเป็นแทบตายเมื่อครู่ โดยคนที่เป็นฝ่ายถูกทับมองตามด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์อย่างสุดซึ้ง
"โธ่ ฉันก็นึกว่าอะไร แดนนี่ นายมาดูซิ"
"Bloody Nightmare! อะไรนะ Bloody Nightmare เหรอ ดั๊กกี้! นายยังอ่านนิยายหลอกเด็กนี่อยู่อีกเหรอ" เหมือนคนพูดไม่ต้องการคำตอบนั้นสักเท่าไหร่ เพียงแค่เขาต้องการตอกย้ำเพียงแค่นั้น
"นั่นซิ ฉันนึกว่าไม่ playboys ไม่ก็ penthouse ซะอีก" คนที่แย่งไปหน้าตาเฉยทำหน้าตาผิดหวังพร้อมกับบ่นออกมาอย่างรำคาญๆ และทันทีที่หนังสือเล่มนั้นถูกปล่อยลง เจ้าของตัวจริงก็รีบคว้ามันมากอดไว้แนบอกก่อนจะมองบุคคลข้างๆ อย่างหวาดๆ กลัวจะโดนแย่งมันไปอีก
"กะอีแค่ นิยายสยองขวัญเล่มละไม่กี่ปอนด์ นายไม่ต้องซีเรียสขนาดนี้ก็ได้ทอม" แดนนี่เกาหัวและกำลังจะเดินไปนอนต่อ ทำให้ทอมต้องรั้งไหล่เขาไว้
"ใช่! ฉันจะไม่มีปัญหาเลย ถ้าห้องดั๊กมันไม่ได้อยู่ติดกับห้องฉัน และถ้ามันจะไม่ร้องโหยหวนทุกคืนที่มันอ่านนิยายบ้าๆ นี่ และถ้าพรุ่งนี้เราไม่ต้องส่งเดโมให้ทางสังกัด ฉันก็คงไม่มาบ้าอยู่อย่างงี้หรอก!"
"โอ๊ยยย...นายมันบ้าไปแล้วจริงๆ ด้วย!" แดนนี่สะบัดตัวออกมาห่างจากทอม พร้อมกับเอามือคลำศีรษะป้อยๆ ข้างที่โดนกำปั้นอันอ้วนกลมขยี้เข้าให้
"ใช่ ฉันมันบ้าไปแล้ว เพลงก็ยังนึกไม่ออก แล้วถ้าพวกนายยังมัวทำตัวไร้สาระโดยไม่คิดจะมาช่วยฉันบ้างเลยล่ะก็ ดี…งั้นพรุ่งนี้ฉันไปตั้งวงใหม่ Tom without another Idiots!"
"อารมณ์ร้ายจริงเลยคุณแม่คนนี้"
"แฮร์รี่! เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ!" เสียงคำรามดังออกมาอย่างฉุนๆ
"ปล๊าว...ฉันแค่บอกว่า...ม่ายหวายจริงๆ พวกเรา ไม่ยอมช่วยนายแต่งเพลงเลย ใช่มั้ยดั๊กกี้" เป็ดน้อยทำตาใสซื่อพร้อมกับรีบพยักหน้าหงึกๆ เออออไปตามน้ำ กลัวคนเจ้าอารมณ์จะอาละวาดขึ้นมาอีก
พอพ้นรัศมีอำมหิตอันแรงกล้า "สงสัยคุณแม่คงจะใกล้คลอดเต็มทีแล้ว" แล้วทั้งสามแสบก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนานพร้อมกับเดินตามคุณแม่ท้องแก่เข้าไปในห้องอัดส่วนตัวอย่างว่าง่าย
"สวัสดียามเช้าค่ะคุณผู้ฟังที่รักทุกท่าน...หวังว่าเช้าวันนี้คงเป็นเช้าที่สดใสสำหรับทุกท่านนะคะ สำหรับท่านที่กำลังเดินทางไปทำงานหรือท่านที่กำลังขับรถ ขอให้เดินทางถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพค่ะ เจ็ดนาฬิกาเป็นประจำทุกวันพบกับดิฉัน มีอาห์ เฟลอร์น่อน 105.7 Satellites FM พร้อมจะส่งมอบความสุขผ่านทางเสียงเพลงต้อนรับรุ่งอรุณวันใหม่ไปยังคุณผู้ฟังทุกท่านแล้วค่ะ..."
I woke up early in my hotel room
Wait for my alarm to go
I think about the things I've gotta do
Damn my mind is gonna blow
I'm freaking out about what's ahead
Maybe I'll just stay in bed
Cause it's no fun to be the one
Going out of my head
So I tell it to myself again
You're looking for something you can't find
If you give it up you'll lose your mind
There's always something in your way
But what can you say
You're gonna have a good day
(Good Day by The Click Five)
ความคิดเห็น