ขอโทษ...ที่เป็นแบบนี้

ชีวิตของเรามันไม่ได้สนุกเหมือนที่ทุกคนคิด ครอบครัวของเรามีฐานะก็จริง แต่เพียงแค่เงิน..มันก็ไม่ได้ทำไห้เรามีความสุขได้

อย่างที่ใครๆรู้ เงินมันซื้อได้แค่สิงของนอกกาย แต่ไม่สามารถซื้อความรักที่แท้จริงได้ เราไม่เคยสมหวังกับความรักเลย

เราคบกับใคร ก็จะมีแต่คนที่สองเข้ามาแย่งเค้าไปจากเรา จน..เราเจ็บจนชิน แม้แต่พ่อแม่ยังไม่รักเราเลย พวกค้าเห็นเรา

เป็นเพียงแค่ตัวถ่วงของครอบครัวเท่านั้นแหละ เรียนก็เรียนไม่เก่ง.. อะไรก็ทำไม่เป็น ไม่เหมือนพี่สาว

เราสักนิดเลย

บางทีเราก็แอบน้อยใจนะ ถ้าเราไม่ได้เกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวยก็คงจะไม่มีใครเข้ามาคุยหรือดูแล

เราขนาดนี้. เราไม่กล้าที่จะเปิดใจไห้ใครและไม่กล้าที่จะไว้ใจใคร.. แม้แต่คนไกล้ตัว

เราก็เป็นแค่เด็ก ม.ปลาย หน้าตาธรรมดาๆคนนึงที่นิสัยเอาแต่ใจ นิสัยเหล่านี้อาจจะเริ่มตั้งแต่

พ่อแม่เราตามใจและเลี้ยงเราด้วยเงินไม่ใช่ความรัก เผลอๆความเอาแต่ใจและเห็นแก่ตัวของเรา

อาจจะกลายเป็นสันดานไปแล้วก็ได้ เราไม่ได้อยากจะเป็นแบบนี้ส้ะหน่อย แต่บางทีมันก็ห้ามและอดไม่

ได้ที่จะเผลอพูดจาดูถูกคนอื่น จนทำไห้คนอื่นเกลียดเรา

แต่เราก็ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะ เรามีเพื่อนกลุ่มนึงที่เราจะพอไว้ใจได้.. ฟ้า พราว นุ่น และ ต้าเหนิง

ในบันดาเพื่อนเรา เราสนิทกับต้าเหนิงมากมี่สุดเพราะมันมักจะเข้าใจเราเสมอ เราจะชอบเรียก

มันว่าอีเหนิง 5555 น่ารักใช่มั้ยล่ะ