[Markbam] Vampire Flowers ดอกไม้แวมไพร์

ลำดับตอนที่ #3 : Texas2 50%

# เลิกเรียน

"แบมวันนี้กลับบ้าน ก่อนมาร์คเลยน่ะ"

"อ้าว....ทำไม่หล่ะ มาร์คจะไปไหนหรอ" ร่างบางถามอย่างสงสัยเพราะปกติมาร์คไม่เคยให้เค้ากลับบ้านเองเลยสักครั้ง

"มาร์คจะไปทำธุระให้ป้าก่อนหน่ะ"

"หรอ. ให้แบมไปเป็นเพื่อนมั้ย"

"ไม่เป็นไรหรอก. มาร์คไปคนเดียวได้ เดี๋ยววันนี้แบมต้องรีบไปทำรายงานส่งอาจารย์คิมไม่ใช่หรอ. ลืมแล้วรึไง หื้ม.."

"เฮ้ย! จริงด้วย แบมลืมสนิทเลยอ่ะ งั้นแบมกลับก่อน่ะ. ไว้เจอกันที่บ้านน่ะมาร์ค"

"กลับดีๆหล่ะ. ระวังตัวด้วยน่ะ"

"รู้แล้วน่าาาา...ไปหล่ะ บายยย"

     หลังจากนั้นร่างบางก็รีบเดินตรงไปยังทางกลับบ้านส่วนร่างสูงก็เดินแยกไปอีกทาง อย่างที่มาร์คบอก ว่าวันนี้เค้าต้องรีบกลับไปทำรายงานส่งอาจารย์ภายในเช้าวันพรุ่งนี้ ถ้าส่งไม่ทันกำหนดมีหวังโดนหักคะแนนเป็นแน่ เพราะฉะนั้นเค้าต้องรีบกลับไปทำให้เร็วที่สุด.  ด้วยรวามที่เร่งรีบร่างบางจึงไม่ทันได้สังเกตุว่ามีใครบางคนแอบตามเค้ามา ตั้งแต่เค้าแยกกับแฟนหนุ่มแล้ว. เดินไปสักพักจนจะถึงหน้าบ้านของตน ร่างบางก็สังเกตุถึงความผิดปกติเหมือนมีคนตามเค้ามาเลยหันหลังกลับไปมองแต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า ไม่พบแม้แต่เหงา ร่างบางได้แต่คิดว่าตนคงจะระเเวงไปเอง. เพราะไม่เคยที่จะกลับบ้านคนเดียวแบบนี้นานแล้ว  ปกติก็จะเดินกลับกับแฟนหนุ่มตลอด เลยไม่ได้คิดอะไรมากแล้วก็รีบเปิดประตูแล้วเข้าไปในบ้านทันที.....

.

.

.

.

 # อีกด้านนึง

  ร่างสูงที่เห็นร่างบางเข้าบ้านแล้วก็ออกมาจากที่ซ้อนเมื่อสักครู่

"แกต้องการอะไร...!!"

.

.

.

.........ต่อ........

[Mark's Part]

"แกต้องการอะไร...!!"ผมถามร่างสูงที่กำลังแอบอยู่หลังกำแพงถ่ำมองดูคนตัวเล็กที่กำลังเดินเข้าไปในบ้าน 

"หว่า~~ถูกจับได้ซะแหละ ไม่สนุกเอาซะเล่อะ! "หมอนั้นชะงักไปนิดนึงก่อนจะหันหน้ามาทางผมแล้วตอบกลับมาด้วยน้ำเสียง และทำหน้ายียวนกวนอวัยวะเบื้องล่าง

"ฉันถามว่าแกต้องการอะไร!!"

"ไม่เจอกันตั้งนาน นายไม่คิดจะทักทายฉันหน่อยหรอ

"

"อย่ามาเล่นลิ้น!  แกมาที่นี้ทำไม" ที่ผมถามแบบนี้ไม่ใช่อะไร แต่ระยะหลังๆมานี้ผมรู้สึกเหมือนมีคนเฝ้ามองพวกผมอยู่ตลอด ไม่สิไม่ใช่พวกผมแต่เป็นคนตัวเล็กของผมต่างหาก ตอนแรกผมก็คิดว่าพวกมันตามผม แต่เวลาที่อยู่คนเดียวผมหรือกับพวกแท็กซัสกลับไม่รู้สึกอะไร แต่ผิดกับเวลาที่อยู่กับแบมแบมผมมักจะรู้สึกเหมือนมีใครคอยจ้องมองอยู่ตลอดเวลาผมไม่แน่ใจว่าแบมแบมจะรู้สึกเหมือนผมรึเปล่า วันนี้ผมก็เลยลองให้เค้ากลับบ้านเอง โดยที่ผมจำใจต้องโกหกเค้าว่าต้องไปทำธุระให้ป้าก่อน หลังจากที่แยกกับคนตัวเล็กผมก็เดินอ้อมไอีกทางซึ่งมันสามารถตัดไปยังทางกลับบ้านได้ ผมทิ้งช่วงห่างจากแบมแบมพอสมควรเพื่อไม่ให้เจ้าตัวรู้ตัวรวมไปถึงคนๆนั้น...คนตัวเล็กเดินกลับบ้านคนเดียวตามปกติอย่างที่ผมตั้งใจให้เป็น แต่ที่ไม่ปกติก็คือห่างจากคนตัวเล็กไม่มากนักก็มีร่างสูงที่ผมจำได้ดีว่าเป็นใคร เดินตามมาห่างๆ นั้นมันก็เป็นคำตอบที่แน่ชัดแล้วว่า เป้าหมายของหมอนั้นคือแบมแบม ไม่ใช่ผมหรือพวกแท็กซัส

"เด็กคนนั้น...คนของนายหรอ " หมอนั้นถามพร้อมกับปลายสายตาไปยังบ้านแบมแบม

"อย่ายุ่งกับเค้า!"

"ใช่จริงๆสิน่ะ"

"นี่ นายต้องการอะไรกันแน่..."

"หึ เปล๋า~ ก็เห็นเด็กนั้นอยู่กับนายตลอดก็เลยสงสัยนิดหน่อย   ไม่ต้องทำหน้าคิดหนักขนาดนั้นหรอกหน่าาา เชื่อฉันสิ ฉันมาดี" 

"หึ! มาดีงั้นหรอ นายพูดแบบนี้ทีไรเป็นต้องเกิดเรื่องวุ่นๆตามมาทุกที" ผมเค้นหัวเราะอย่างคนปลงตก เจอหมอนี่ทีไรมันเหมือนเป็นสัญญาณเตือนร่วงหน้าว่าจะเกิดเรื่องวุ่นวายในอีกไม่ช้า... 

"มันไม่ดีหรือไง...พวกนายจะได้มีเวลาคิดแผนตั้งรับทัน"

"หมายความว่าไง??"

"ไม่บอก ปล่อยให้งง" 

"นายนี่มัน.."

"หึหึ เดี๋ยวนายก็รู้เอง อีกไม่นานหรอก ฉันไปหล่ะ แล้วเจอกัน มาร์ค ต้วน ดูแลเค้าให้ดีๆน่ะ"

"ดะ..." ยังไม่ทันทีผมจะได้ถามอะไรต่อ หมอนั่นก็เดินผ่านผมไป แล้วก็หายไปเลย เร็วชะมัด! แล้วเรื่องที่หมอนั้นว่ามันคือเรื่องอะไรว่ะเนี้ยยยย...แล้วไหนจะคำพูดกำกวมนั้นอีกดูแลงั้นหรอ หมอนั้นหมายถึงแบมแบมสิน่ะ เฮ้อ~~ผมรู้สึกสังหรใจไม่ดียังไงไม่รู้ ถึงหมอนั้นจะมาพร้อมกับเรื่องวุ่นๆแต่ที่ผ่านมามันก็ไม่หนักเท่าไรพวกผมยังพอแก้ไขได้ แต่ครั้งนี้ผมรู้สึกว่ามันจะหนักกว่าครั้งที่ผ่านมายังไงไม่รู้ และที่สำคัญผมรู้สึกว่ามันจะเกี่ยวกับแบมแบมด้วยสิ นั่นแหละที่ผมกังวลมากที่สุด.....

.

.

.

.

.

.

# วันเข้าค่าย

"แบมแบม ตื่นได้แล้ว รถจะออกแล้วน่ะ"ร่างสูงเขย่าแขนคนรักที่นอนหลับหนุนตักเค้าอยู่เพื่อเป็นการปลุก เมื่อเห็นว่าคนอื่นๆทยอยขึ้นรถกันแล้ว

"......." ยังนิ่ง...

"ตัวเล็ก.."

"......"ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก......

"ไอ้ดื้อ..."

"งื้อออ ขออีก 5นาทีน่ะมาร์ค"ร่างเล็กงัวเงีย พูดเสียงอู้อี้ แล้วหันหน้าซุกเข้ากับหน้าท้องแกร่งมากกว่าเดิม

"ถ้าต่ออีก 5 นาที แบมจะไม่ได้ไปแนจังซานน่ะ เพราะตอนนี้รถกำลังจะออกแล้ว" ร่างสูงพูดแกลมหยอก เมื่อเห็นคนตัวเล็กยังตั้งท่าจะนอนอย่างเดียว

"ห๊ะ!! รถจะออกแล้วหรอ ทำไมมาร์คไม่ปลุกแบมเนี้ย " พอสิ้นเสียงของมาร์ค คนตัวเล็กที่นอนอยู่ก็เด่งตัวขึ้นมาทันที

"มาร์คปลุกแบมหลายรอบแล้วเหอะ แต่แบมก็ไม่ตื่นสักที"

"หรอ...แหะๆ งั้นเรารีบไปกันเถอะเดี๋ยวไม่ทัน" ว่าแล้วก็ลุกขึ้นยืนทันทีโดยไม่ลืมจูงมือร่างสูงมาด้วย มาร์คที่เห็นดังนั้นก็ได้แต่ส่ายหน้าแล้วขำให้กับความเด็กของคนรักแล้วเดินไปจามแรงจูงอย่างว่าง่าย....

#แนจังซาน

.

.

.

.

.

.

......................50%....................

สปอยท่ี่เหลือ

"ว่าไงน่ะ ! แบมแบมหายไป...."

"ยะ อย่าเข้ามาน่ะ อะ ออกไป กรี๊ดดดด!!!"

"ฟื้นแล้วหรอ เด็กน้อย....."

  .......อีก50% เจอกันพรุ่งนี้น่ะค่ะ......

....... เดี๋ยวมาต่อ. อ่านแล้วอย่าลืมเม้นด้วยน่าาาาา>>ไรท์