ตอนที่ 1 : จุดเริ่มต้น
จะกล่าวถึง เมือง คีรีเหมันนคร ท้าวอาทิวงศ์กษัตริย์ผู้ปกครองนครใหญ่ มีพระธิดาหนึ่งพระองค์มีรูปโฉมที่งดงาม เลื่องลือระบือไกล
ฟ้อนรำอ่อนช้อยงดงามหน้ากองไฟ ผู้คนมากมายรอบกายต่างชื่นชม แต่อยู่ๆกลับมีดามที่แหลมคมฟาดลงมาที่คอนาง
"กรี๊ดดด"
ดอกแก้วสดุ้งตื่นขึ้นจากความฝันร้าย หงื่อแตกทั้วใบหน้างาม จนนางผกามารดาต้องผวาลุกขึ้นนั่งด้วยความตื่นตกใจ
"ดอกแก้ว เจ้าเป็นหยัง<อะไร> ฝันร้ายแม่นติ<ฝันร้ายใช่มั้ย>"
ดอกแก้วพยักหน้าตอบรับผู้เป็นแม่
"แม่น ข่อยฝันเห็นแม่หญิงผู้หนึ่ง เพิ้นถกฟันคอ คือเป็นตาย่านหลาย อีแม่ /ฉันฝันเห็นผู้หญิงถูกฟันคอ น่ากลัวมากแม่"
"คั่นก็นอนสา มื้ออื่นแม่สิพาไปเฮ็ดบุญแต่เช้า /นอนแถอะพรุ่งนี้แม่จะพาไปทำบุญแต่เช้า"
ดอกแก้วและผการับศิลรับพรจากพระเรียบร้อยแล้ว ดอกแก้วก็อาสาลงมาหยาดน้ำที่หน้าศาลา ส่วนผกายังนั่งคุยกับพระอาจารย์อยู่บนศาลา
ใต้ต้นโพธิ์ใหญ่ที่มีอายุนานนับหลายปี ดอกแก้วนั่งลงพร้อมหยาดน้ำที่กรวดแล้ว ลงสู่พื้นดิน จู่ๆก็มีลมพัดมาแรงจนใบไม้ในบริเวณปริ้วว้อน สายตาของดอกแก้ว. หันหน้าไปมองข้างศาลาทางไปป่าช้าของวัด เธอก็เห็นผู้หญิงผมยาวใส่ชุดนางรำในสมัยก่อนยืนหันหลัง เธอเบิกตาโพรงเมื่อนึกจำได้ว่า เธอเคยชุดแบบนี้ในฝันเมื่อคืนก่อนนี้เอง เธอลุกขึ้นยืนจะรีบตามไปดูให้แน่ใจว่าภาพที่เห็น ไม่ใช่เธอตาฝาดไปแต่แล้ว
"นางเจ้าสิไปไสลูก/เธอจะไปไหนลูก"
"แม่ชี ข่อยเห็น/แม่ชี ฉันเห็น"
แต่เมื่อดอกแก้วหันกลับไปที่เดิม สิ่งที่เห็นก็หายไปเสียแล้ว
"สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ทางเดียวที่จสิเฮ็ดให้เจ้ากรรมนายเวร ยอมอโหสิกรรมได้นั้น นางต้องหมั่นเฮ็ดบุญหลายๆ กรรมหนักสิกลายเป็นเบานะ/ต้องหมั่นทำบุญเยอะๆ"
"เจ้าค่ะ แม่ชี"
ดอกแก้วยกมือขึ้นไหว้แม่ชี แล้วเดินขึ้นมาหาผกาที่บุญศาลาวัดตามเดิม แต่ดอกแก้วก็ไม่ได้เล่าเรื่องที่ตนพบเจอมาให้ผู้ใดฟัง
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
