คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 6 ค่ำคืนแรก
่ำืนแร
ห้อหออเาทั้สอประับประาไป้วยอุหลาบสีแสส่ลิ่นหอมรุใ ไร้ยัมีลิ่นน้ำมันหอมระเหยที่่วยให้ผ่อนลายอารม์ผสมอยู่ในบรรยาาศ เธมส์อุ้มภรรยามาถึเีย ่อยๆ วาร่าายบอบบาลบนฟูนิ่มอย่านุ่มนวล แล้วึเลื่อนร่าายหนาให่ามึ้นไปร่อมทาบทับพร้อมเผ็ศึ
โอเม้าัวาวื่นูมเหมือนลูระ่ายเอภัย เมื่อสามีรปลายมูโ่ลมาำาบลิ่นหอมละมุนรผิวแ้ม วหน้าหวานพลันแระเรื่อ ลมหายใสั่นระริพลันให้ร่าายพลอยสั่นามไป้วย
“ุสามี” พลัมพลัมเรียนำลัไ้ที่เสียอ่อน เธมส์ไม่ยอมัหน้าึ้นมาาออภรรยา พลัมพลัมึัสินใยสอมือันแผอว้าอสามีไม่ให้เาแนบิมาใล้ไปว่านี้ โอเม้าัวาวะพริบาวอนอ
“ือว่าผมเินมาทั้วันัวเหนียวไปหม อผมอาบน้ำ่อนะไ้ไหม”
เธมส์้อมอเ้าไปในวาู่สวย ายหนุ่มนึเสียายที่้อผละห่าาู่แ่าน
“ผมอยาอาบน้ำรับุสามี” แ่พอถูอีฝ่ายลู่ิ้วอ้อน็ยินยอมแ่โยี
“เิามสบาย”
หลัไ้รับอนุาพลัมพลัมรีบลานออมาาใ้ร่าายสามี สาวเท้ารวเร็วแทบะพุ่หายเ้าไปในห้อน้ำ เมื่อเ้ามาหลบอายอยู่ในห้อแบไ้แล้ว เ้าัวรีบยมือุมหัวใ้าน้ายที่เ้นึัปานะระอนออมาาอุมไว้แน่น
“อย่าไปลัว ไม่มีใรายเพราะเรื่อนี้สัหน่อย”
พลัมพลัมรู้ีว่าไม่้า็เร็ววันนี้้อมาถึ แม้ว่าะเรียมใมาบ้าแล้ว็ยัอที่ะื่นระหนไม่ไ้ โอเม้าเปิน้ำาฝับัวให้ไหลลมาะล้าอาารสะบัร้อนสะบัหนาวอัวเอ หยิบฟอน้ำมาัถูทั้ัวนสะอาเลี้ยเลาเธมส์เป็นอัลฟ่าทีู่สมบูร์แบบ เป็นัวท็อปในสถานะอัลฟ่า แน่นอนว่าโอเม้าที่เห็นเา้อใเ้นแร ึ่พลัมพลัม็เป็นหนึ่ในนั้น
เธมส์อายุมาว่าพลัมพลัมและเาูแพรวพราวหนัมา นที่ไม่เยผ่านอารม์รัใร่มา่อนย่อมปิบัิัวเ้ั สามีอัลฟ่าอเาหล่อเหลานทำให้หัวใในอสั่นระรัวไม่หยุ รั้นินนาารฟุ้่านเรื่อบนเีย ั่วะที่ร่าายแนบิแลเปลี่ยนอเหลว ลมหายใ ลื่นวามร้อนที่้อสัมผัสัน ใบหน้าสอ้า็พลันเปลี่ยนสี
พลัมพลัมรีบมุเ้าไปอยู่ใ้ม่านน้ำที่ไหลลมาาฝับัว ใ้วามเย็นอน้ำับอุหภูมิร้อนในร่าาย
หลัหายไปนานนับั่วโม ออมาาห้อน้ำมอเห็นสามีถอเสื้อผ้าออหม เหลือเพียาเั้นในที่ปปิเ้าโลรหว่าา ที่บันี้มันูเ็มุเหมือนยัอะไรลไป โอเม้าัวาวลืนน้ำลายลอัเอื๊อ ลัวน้อเินเลี่ยห่าาายสามี
เธมส์สาวเท้าเินเ้ามาใล้เา พลัมพลัมเบิาว้าแ่ยัไม่ทันไ้ทำอะไรไปมาว่านั้น สามี็เินผ่านไปเ้าห้อน้ำ
ไอ้สามีนนี้นี่ ะมาเินเียให้ใทำไมเนี่ย!
เธมส์หายเ้าไปในห้อน้ำแล้วลับออมาภายในสิบห้านาที เาปรายามอไปยัภรรยา่อนะเินไปที่ Walk-in Closet แล้วเลือุนอนที่เ้าู่ับพลัมพลัม
สวมุแล้วสามีอัลฟ่า็เินมาทิ้ัวนั่ลบนเีย เ็ผมที่หมาน้ำ้วยผ้าาวสะอาในมือ ส่วนภรรยาอนนั้นนอนลุมผ้าห่มโผล่มาแ่ใบหน้า ส่สายาระแวระวัภัยมาให้เา
เธมส์ลั้นำัวโยน ‘ไหนใรที่บอว่าไม่ลัว’
พอเาเ็ผมเสร็็ทิ้ัวนอนล้าพลัมพลัม ยื่นมือไปปิโมไฟทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเิึ้น โอเม้าที่ใุ้ม่อมอยู่นานิว่าืนนี้ไม่รอแน่แล้ว มีวามสสัยว่าัวเอะรอริๆ ใ่ไหม นี่เารอพ้นืนแรริเหรอ ้วยวามสสัยึะโหน้าไปมอน้าาย
“อยาให้สามีอหรือไ”
“บ้าน่า” พลัมพลัมรีบรุลับเ้าที่ัวเออย่ารวเร็ว เียถูแบ่เป็นสอฝั่อย่าัเน
เธมส์เห็นท่าทาอภรรยา็ั้ใว่าะผ่อนผันืนแรไป่อน เห็นใภรรยาหมาๆ ที่อ่อนเพลียาานแ่ึไม่ิวน แ่เหมือนอีนะไม่รับรู้วามยาลำบาอเาเลยสันิ พลัมพลัมสบายใแล้วว่ารอึนอนหลับไปอย่ารวเร็วเพราะวามเหนื่อยล้า ทว่าอีนนั้นทำใให้หลับแทบะเป็นไปไม่ไ้เลย เาำลัอทนับลิ่นหอมเย้ายวนที่เล่นานัวเออยู่
ภรรยาโอเม้าัวน้อยนอนิ้นสบายใเิบที่ัวเอนอนไม่พอยัเยิบินพื้นที่มานอนอสามี ทำประหนึ่ว่าเธมส์เป็นหมอน้าอบอุ่นที่อแล้วเหมาะมือ ลมหายใออัลฟ่าหนุ่มร้อนึ้นเรื่อยๆ วบุมไ้ยายิ่เมื่อนัวนุ่มทำไม่รู้ไม่ี้เยใบหน้ามาบลบนออเา
“พลัม”
ายหนุ่มสะิภรรยาให้ถอยไปหน่อย แ่อีนไม่ถอยไปลับลายเป็นว่าเลื้อยึ้นมานอนบนเาทั้ัว ทำเหมือนสามีเป็นเบาะรอนอนอย่าไรอย่านั้น
“ยั่วันอยู่หรือไ ิะลอีอยู่ใ่ไหม” เธมส์ำราม
“ถ้าทำันทนไม่ไหวึ้นมา เธอะร้อไห้ไม่ไ้นะ” นนอนหลับอุุยับอยู่บนัวอเธมส์หามุมเหมาะๆ นเอแล้วุหน้าแนบไปับแผอว้าอเธมส์ โอเม้ารนเสียแผ่ว หายใสม่ำเสมอ ราวับว่าารนอนสบายว่านี้ไม่มีอีแล้ว
เธมส์่มรามลแน่นพยายามวบุมวาม้อารอย่ายาลำบา ไม่ผลีผลามับภรรยานนี้ลบนเีย ลิ่นหอมอบอวล่อวนเานลมหายใิั ทำยัไ็ไม่ทีท่าว่าะหลุพ้นไ้่าย
อัลฟ่าัสินใประอนบนัวพานอนลบนเียอย่าเบามือ ่อนที่ะย้ายัวเอลมานอน้าล่า ายหนุ่มเลื่อนปลายมูลไปแะแ้มนุ่มอุ่นอภรรยา หอมฟอให่พร้อมบ่นเสียเ้ม
“ถ้าไม่เห็นแ่พ่อเธอ แม่เธอ ลุเธอ รอบรัวเธอ ันทำอย่าที่ิอยู่นี่ลไปแน่” อัลฟ่าถอนหายใหนัหน่ว เหมือนว่าเาไ้ใ้วามอทนทั้หมที่สั่สมมาลไปในืนนี้สิ้นแล้ว เธมส์้มมอหว่าาัวเอที่แ็ูันนปวหนึบ แล้วึเยหน้าไปมอนัวเล็ที่นอนหลับสนิท
“เธอูบริสุทธิ์ใสื่อเินไป ันะล้าทำเธอแปเปื้อนริๆ ใ่ไหมเนี่ย” นี่ือวามรู้สึภายในใอเธมส์ เาไม่เยนอนับนอ่อนประสบาร์และูเ็มาในเรื่อเพศึัวล ยิ่ัวลไปให่เมื่อถูลุอเมียู่มาว่าหาทำหลานเาเ็บ เาะฝัให้
พลัมพลัมัวเบาหวิวเหมือนนุ่น ทุส่วนอเา็ล้วนเล็ไปหม ่าาเธมส์ที่ร่าายหนาให่เหมือนยัษ์ หาไ้ทำันริึ้นมาเาไม่รู้เลยว่าะเบาแรไ้ไหม ลัวใัวเอะอไม่ไหวทำรุนแรับภรรยา
ายหนุ่มยมือเี่ยวเส้นผมสีบลอน์อพลัมพลัมยปลายเส้นผมึ้นมาสูมลิ่นหอม
“รู้ัวไหมเ็ื้อ เธอน่ะน่าูบไปทั้ัวเลย”
เธมส์ลืนน้ำลาย ัใในืนแรให้ภรรยาไ้พั เาหยิบหมอนหนุนมาวาลบนพื้นแล้วทิ้หัวลบนหมอน หาให้เานอนบนเียไม่แล้วไ้สิแับเมียินแน่
ความคิดเห็น