ทะลุมิติมาเป็นแม่นางน้อย

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7: สั่งจองผัก

เซี่ยหยวนมองไปที่ร้านขายของเล็กๆ ที่อยู่ข้างทาง เขาเห็นความหลากหลายของอาหารและขนมที่จัดเรียงอยู่ “น้องสาวต้องการกินอะไรไหม?” เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “พี่ใหญ่จะซื้อให้”

เซี่ยเหม่ยหลิงคิดสักพักแล้วตอบว่า “ไม่มีเจ้าค่ะ ข้ากินแป้งทอดของพี่รองไปยังอิ่มอยู่เลย” น้ำเสียงของนางแสดงถึงความขอบคุณและความสุขที่ได้มีอาหารอร่อยๆ ในมือ

เซี่ยเฉิงที่ยืนอยู่ข้างๆ ยิ้มและพูดขึ้น “หรือว่าจะซื้อกลับไปกินที่บ้านก็ได้ วันนี้เพราะเจ้า เราถึงขายหมดแถมยังมีคนสั่งซื้อผักอีกด้วย”

เซี่ยหยวนพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของพี่รอง “ถูกต้อง! อยากกินอะไรบอกพี่ใหญ่ได้เลย!”

เซี่ยเหม่ยหลิงรู้สึกมีความสุขมากขึ้นเมื่อได้ยินว่าเพราะนาง พวกเขาจึงมีโอกาสทำรายได้ดี แต่นางกลับรู้สึกเกรงใจ ไม่อยากให้พี่ชายต้องเสียเงินอีก “ไม่ต้องหรอกเจ้าค่ะ พี่ใหญ่กับพี่รองทำงานหนักแล้ว ข้าก็ไม่อยากจะเป็นภาระ”

เซี่ยหยวนยิ้ม “น้องสาวของเราไม่เป็นภาระหรอก เจ้าคือกำลังใจของพวกเรา” เขาเพิ่งจะพูดจบแล้วหันไปมองรอบๆ แล้วเห็นบางอย่างที่น่าสนใจ “เจ้าอยากกินอะไรไหม? ข้าจะซื้อให้”

เซี่ยเหม่ยหลิงมองไปไกลๆ ก่อนจะชี้ไปที่ด้านหลัง “งั้นข้าเอาอันนั้นเจ้าคะ” นางพูดด้วยเสียงสดใส ขณะเดียวกันก็มีรอยยิ้มกว้างขึ้น

เซี่ยหยวนมองตามไปยังทิศทางที่นางชี้ ก็เห็นถังหูลู่ที่มีสีสันสดใส เขาพยักหน้าและตอบว่า “ได้เลย! พี่ใหญ่จะซื้อให้พวกเจ้า”

เซี่ยเฉิงยิ้มอย่างดีใจ “ข้าก็ชอบถังหูลู่!”

เซี่ยเหม่ยหลิงยิ้มอย่างมีความสุข เพราะการมีเวลาร่วมกับพี่ชายเป็นสิ่งที่มีค่ามากสำหรับนาง ในวินาทีนี้ ความรู้สึกของครอบครัวที่อบอุ่นแผ่กระจายออกมา นางมีความหวังและความสุขในใจมากขึ้นเรื่อยๆ

เซี่ยหยวนเดินไปยังแผงขายของและซื้อถังหูลู่สองไม้มาอย่างรวดเร็ว เมื่อกลับมาถึง เขาก็ยิ้มให้กับเซี่ยเหม่ยหลิงและเซี่ยเฉิง ก่อนจะยื่นถังหูลู่ไม้หนึ่งให้กับน้องสาว และอีกไม้หนึ่งให้กับน้องชาย “นี่ ถังหูลู่สำหรับพวกเจ้า”

“ขอบคุณเจ้าค่ะพี่ใหญ่!” เซี่ยเหม่ยหลิงพูดด้วยความตื่นเต้น รับไม้ถังหูลู่จากพี่ชายด้วยมือทั้งสองอย่างระมัดระวัง

เมื่อเห็นน้องสาวมีความสุข เซี่ยเฉิงก็ยิ้มตาม “น้องสาว อย่ากินเลอะล่ะ ข้าจะคอยช่วยเจ้าทำความสะอาด” เขาแกล้งพูดเพื่อทำให้บรรยากาศเป็นกันเอง

เซี่ยเหม่ยหลิงหัวเราะออกมา “พี่รอง ทำไมต้องทำความสะอาดด้วยล่ะ? น้องสาวจะกินให้หมดอยู่แล้ว” นางยิ้มและกัดถังหูลู่ที่อยู่ในมืออย่างเต็มที่

เซี่ยหยวนเห็นท่าทางที่น่ารักของน้องสาวก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบ “รีบกินเถอะ เดี๋ยวจะได้เวลาที่ลุงหนิวนัดไว้แล้ว” เขายิ้ม

“พี่ใหญ่ต้องกินด้วยกันสิเจ้าคะ!” เซี่ยเหม่ยหลิงพูดออกมาอย่างมีน้ำเสียงอ่อนหวาน นางส่งสายตามองพี่ใหญ่ด้วยความปรารถนาดี นางรู้ว่าพี่ชายทำงานหนัก และอยากให้เขาได้มีความสุขเช่นกัน

“เจ้ากินเถอะพี่ไม่หิว” เซี่ยหยวนยิ้ม

เซี่ยเหม่ยหลิงมองไปที่ถังหูลู่ในมือนางและยิ้มอย่างมีความสุข ก่อนจะยื่นถังหูลู่ไม้ของนางให้กับพี่ใหญ่ “ ถ้าพี่ใหญ่ไม่กินข้าก็ไม่กิน” นางยิ้มหวานและมองพี่ใหญ่ด้วยความคาดหวัง

เซี่ยหยวนเห็นน้องสาวมีความสุขเช่นนี้ก็รู้สึกอบอุ่นในใจ เขายิ้มตอบและรับถังหูลู่จากนาง “ก็ได้ ขอบใจนะน้องสาว ข้ากินก็ได้” แล้วเขาก็กัดถังหูลู่ที่น้องสาวมอบให้ “อืม! อร่อยมาก!”

"ข้ากินแล้ว น้องสาวก็รีบกินเถอะ" เซี่ยหยวนเอ่ยแล้วยื่นถังหูลู่คืนให้น้องสาว

“ พี่ใหญ่กินของข้าด้วยสิ”  เซี่ยเฉิงก็ยื่นให้พี่ใหญ่ของเขากินด้วย

เซี่ยเฉิงมองดูพี่ใหญ่และน้องสาวอย่างมีความสุข “พวกเราสามคนมาแบ่งกันกินเถอะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความรู้สึกอบอุ่นจากความรักของพี่น้อง

เมื่อทั้งสามคนได้ลิ้มรสของถังหูลู่ ความสุขและเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นในบรรยากาศรอบข้าง เซี่ยเหม่ยหลิงรู้สึกถึงความรักและการสนับสนุนจากพี่ชายทั้งสองอย่างเต็มเปี่ยม ทำให้เธอมั่นใจว่าชีวิตใหม่ของเธอในโลกนี้จะมีแต่ความสุขและความอบอุ่นอย่างแน่นอน

พวกเขานั่งรออยู่ที่จุดนัดพบ โดยมีบรรยากาศของตลาดเช้ารอบๆ ที่เต็มไปด้วยเสียงคนขายของและเสียงเจรจาต่อรอง ทุกคนล้วนมีเป้าหมายในการซื้อขาย ในที่สุดก็มีเสียงเรียกจากระยะไกล เมื่อมองไปที่ทางเข้าหมู่บ้านก็เห็นลุงหนิวเดินเข้ามาอย่างสบายๆ

“เซี่ยหยวน” ลุงหนิวทักทายเสียงดัง พร้อมรอยยิ้มที่เป็นมิตร เขามองไปที่เซี่ยเฉิงและเซี่ยหยวน จากนั้นก็หันไปหาตระกร้าที่วางอยู่ “อ้าว ตระกร้าเปล่าแบบนี้ ขายหมดแล้วรึ?”

เซี่ยหยวนพยักหน้าและตอบอย่างภูมิใจ “ใช่แล้วขอรับท่านลุง พวกเราขายหมดแล้ว!” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความภูมิใจในการทำงาน

“ดีจริงๆ!” ลุงหนิวยิ้มและพยักหน้าอย่างเห็นด้วย 

เซี่ยเหม่ยหลิงยิ้มอย่างมีความสุข พวกเขาทำงานอย่างหนักในวันนั้น และผลตอบแทนก็คือการขายผักได้หมดตามที่หวังไว้ นางจึงเอ่ยเสริมด้วยความตื่นเต้น “ลุงหนิว! พรุ่งนี้รบกวนมาส่งพวกเราอีกได้ไหมเจ้าคะ?”

“แน่นอน!” ลุงหนิวตอบกลับพร้อมเสียงหัวเราะ เมื่อเห็นความกระตือรือร้นของเซี่ยเหม่ยหลิง

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านลุงหนิว!” เซี่ยเหม่ยหลิงกล่าวด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความขอบคุณ นางรู้สึกตื่นเต้นและมุ่งมั่นที่จะทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเพื่ออนาคตของครอบครัว

เมื่อเสร็จสิ้นการพูดคุยกัน พวกเขาก็เริ่มต้นเดินทางกลับบ้านด้วยความหวังและความมั่นใจในอนาคตที่จะมาถึง พร้อมทั้งมีความสุขกับสิ่งที่ทำได้ในวันนี้

เมื่อเซี่ยหยวนและเซี่ยเฉิงกลับมาถึงบ้าน พวกเขาทั้งคู่รู้สึกตื่นเต้นที่จะได้กลับไปทำงานในไร่ต่อทันที สายลมพัดเบา ๆ และแสงแดดที่เจิดจ้าก็ไม่สามารถทำให้พวกเขาหยุดยั้งความกระตือรือร้นได้

“พี่ใหญ่ ข้าอยากไปเก็บผักด้วย!” เซี่ยเหม่ยหลิงพูดขึ้นอย่างมุ่งมั่น แต่ในใจนางรู้สึกถึงความกังวลเพราะรู้ว่าตอนนี้อากาศร้อนมาก

“ไม่ได้! ตอนนี้แดดมันแรงมากเลย” เซี่ยเฉิงตอบเสียงจริงจัง “อีกอย่างเจ้าก็พึ่งกลับมาด้วย ไปพักเถอะ”

เซี่ยหยวนก็นั่งอยู่ข้างๆ พร้อมพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่แล้ว ข้ากับน้องรองจะไปเก็บผักเอง ส่วนเจ้าอยู่ที่บ้านพักผ่อนเถอะ นี่เป็นคำสั่ง!” น้ำเสียงของเขาฟังดูเข้มงวด แต่แฝงไปด้วยความห่วงใย

เซี่ยเหม่ยหลิงพยายามอ้อน “แต่ข้าอยากช่วยพวกพี่จริงๆ นะ! ข้ารู้สึกดีขึ้นแล้ว ข้าไม่กลัวแดดหรอก” นางพูดด้วยเสียงหวานและพยายามยิ้มให้พี่ชายเพื่อให้นางดูมีสุขภาพดี

“ไม่ใช่แค่แดดนะ แต่เจ้าต้องพักผ่อนให้มากกว่านี้” เซี่ยเฉิงยังคงยืนยัน 

เซี่ยหยวนก็เสริม “เราจะเก็บผักให้เร็วที่สุด แล้วจะกลับมาทำอาหารให้เจ้ากิน แต่เจ้าต้องอยู่ที่นี่ ไม่ออกไปไหน” เขาใช้เสียงนุ่มนวลเพื่อคลายความดื้อรั้นของน้องสาว

เซี่ยเหม่ยหลิงถอนหายใจและรู้สึกเสียใจที่ไม่สามารถช่วยพี่ชายได้ แต่ในที่สุด นางก็ยอมรับ “ก็ได้เจ้าค่ะ ข้าจะอยู่ที่บ้าน แต่พี่ต้องรีบกลับมานะ!”

“แน่นอน!” ทั้งสองพี่ชายตอบอย่างพร้อมเพรียง และมองไปที่น้องสาวด้วยความรักและห่วงใย จากนั้นพวกเขาก็เตรียมอุปกรณ์และเดินออกไปที่ไร่

เมื่อพี่ชายทั้งสองออกไปแล้ว เซี่ยเหม่ยหลิงนั่งอยู่ในบ้าน รู้สึกว่าชีวิตที่นี่แตกต่างจากเมื่อก่อนมาก ไม่เพียงแต่มีคนรักและห่วงใยนาง แต่ยังมีความรู้สึกว่าตนเองมีคุณค่าและมีเป้าหมายในการใช้ชีวิต

เมื่อแสงแดดเริ่มจางหายไปและความเย็นของยามเย็นเริ่มแผ่เข้ามาในสวนผัก เซี่ยเฉิงมองไปที่พี่ใหญ่ด้วยความกระตือรือร้น “พี่ใหญ่ เดี๋ยวข้าไปดูกับดักที่เราวางไว้ก่อนนะ ว่ามีสัตว์มาติดหรือเปล่า”

“อืม ไปเถอะ ระวังตัวด้วย” เซี่ยหยวนตอบ โดยมองน้องชายด้วยสายตาห่วงใย ก่อนที่จะหันกลับไปทำงานต่อ

เซี่ยเฉิงเดินออกจากสวนผักไปยังจุดที่เขาวางกับดักไว้ การเดินทางนั้นไม่ไกลนัก แต่ระหว่างทางเขาได้พบกับดอกไม้สีแดงสดที่บานอยู่ข้างทาง มันสวยงามมากจนทำให้เขาหยุดเดินและคิดถึงน้องสาว

“นี่จะเหมาะกับหลิงหลิงมากเลย” เขาพูดกับตัวเอง ก่อนจะตัดดอกไม้สองสามดอกแล้วใส่ในกระเป๋าเสื้อของเขาอย่างระมัดระวัง

เมื่อไปถึงจุดที่เขาวางกับดักไว้ เซี่ยเฉิงได้ตรวจสอบและพบว่ากับดักไม่มีอะไรติดเลย เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็เข้าใจว่าวิธีนี้ไม่ได้ผลเสมอไป “คงต้องลองหาที่ใหม่” เขาคิดในใจ ก่อนจะกลับมาที่สวนผัก

-----------------------------------------------------------

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้จนถึงตอนนี้นะคะ! ถ้าชอบตอนนี้และอยากเป็นกำลังใจให้นักเขียน สามารถส่งของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ มาให้ได้เลยนะคะ ขอบคุณทุกการสนับสนุนมาก ๆ เลยค่ะ ^-^