ยอดดวงใจแม่ทัพทมิฬ

ลำดับตอนที่ #6 : การตัดสินใจอันขมขื่น

เมื่อกลับถึงบ้าน ไป่หลินและซูเหม่ยอี้พบกับซูหรง มารดาของพวกเขา ซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะกลางบ้าน น้ำตาของนางไหลรินออกมาด้วยความเศร้าโศกและวิตกกังวล เมื่อเห็นลูกทั้งสองกลับมานางก็เงยหน้าขึ้นและร้องเรียก

“เหม่ยหลิน! เหม่ยอี้!” เสียงของซูหรงสั่นเครือ สะอื้นอยู่ในลำคอ น้ำตาที่ไหลลงมายิ่งทำให้บรรยากาศภายในบ้านดูหม่นหมองขึ้นไปอีก “จะทำอย่างไรดี...ฮือ..”

ซูเหม่ยหลินและซูเหม่ยอี้แลกันด้วยความตกใจ ก่อนที่ซูเหม่ยหลินจะตอบเสียงเบา “ท่านแม่… ไม่ต้องกังวลนะเจ้าคะ”

ซูหรงสะอื้นอีกครั้ง นางลุกขึ้นและเดินเข้าไปกอดลูกชายแน่น “ข้ากลัวเหลือเกิน เหม่ยอี้… หากเจ้าถูกส่งไปที่ชายแดน… ข้าจะทำยังไง? เจ้าจะเหมือนพ่อของเจ้าหรือไม่? ข้าทนไม่ไหวแล้ว…”

เสียงของซูหรงแสดงให้เห็นถึงความเจ็บปวดในใจ นางพยายามควบคุมตัวเอง แต่การสูญเสียสามีไปเมื่อสองปีก่อนยังคงติดอยู่ในความทรงจำ นางกลัวว่าลูกชายจะต้องพบชะตากรรมเดียวกัน

ซูเหม่ยหลินมองน้องชายที่นั่งตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดของมารดา นางรู้สึกเจ็บปวดใจอย่างยิ่งที่เห็นคนที่รักต้องเจอกับความทุกข์ยากนี้ นางก้าวไปข้างหน้าและจับมือมารดาไว้แน่น

“ท่านแม่ฟังข้าก่อน ข้าไม่ปล่อยให้เหม่ยอี้ต้องเผชิญชะตากรรมเดียวกับท่านพ่อแน่ ข้าจะหาทางช่วยเขาและจะไม่ให้เขาต้องไปอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายเช่นนั้น” นางยืนยันเสียงหนักแน่น

“เจ้าหมายความว่าอย่างไรกันเหม่ยหลิน?” ซูหรงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ท่านแม่ต้องเชื่อใจข้า ข้ามีวิธี… ข้าจะไม่ให้เหม่ยอี้ต้องไปต่อสู้ในสงคราม” ซูเหม่ยหลินพยายามทำให้มารดาสบายใจ แม้ในใจลึก ๆ จะรู้ว่าความจริงอาจจะซับซ้อนกว่าที่นางพูด

ซูหรงมองไปที่ซูเหม่ยอี้ในอ้อมกอดของนางด้วยความอาลัย นางรู้ดีว่าลูกชายยังไม่พร้อมจะเผชิญโลกภายนอกที่โหดร้าย แต่คำพูดของไป่หลินกลับช่วยให้ซูหรงรู้สึกมีความหวังขึ้นเล็กน้อย

ซูหรงยังคงมีสีหน้าไม่สบายใจ นางมองไปที่ซูเหม่ยหลินด้วยความกังวลและเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “แล้วเจ้าจะทำยังไงล่ะเหม่ยหลิน?”

ซูเหม่ยหลินเห็นน้ำตาที่ยังคงไหลของมารดา นางรู้สึกเจ็บปวดในใจ นางกุมมือมารดาไว้แน่นแล้วตอบอย่างเด็ดเดี่ยว “ข้าจะไปแทนเอง”

เมื่อคำพูดนั้นหลุดออกจากปาก ซูหรงและซูเหม่ยอี้ตกตะลึงไปชั่วขณะ ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ซูเหม่ยอี้ถามอย่างไม่เชื่อ “ท่านพี่! เจ้าพูดอะไรน่ะ? ท่านจะไปแทนข้าได้ยังไง? ท่านเป็นสตรี จะไปได้ยังไงกัน?”

“ใช่แล้วเหม่ยหลิน!” ซูหรงรีบพูดขัด “เจ้าคือหญิงสาว นอกจากนี้ในกองทัพย่อมมีแต่ผู้ชายทั้งนั้น เจ้าจะไปอยู่ที่ไหน? หากมีเหตุร้ายเกิดขึ้น จะทำยังไง!”

ซูหรงก็จ้องมองลูกชายลูกสาวด้วยความสงสาร “พวกเจ้าไม่เข้าใจว่าการออกไปสู้รบคือการเสี่ยงชีวิต มันไม่ใช่เรื่องง่าย!”

"ข้ารู้ดีเจ้าคะ" ซูเหม่ยหลินเห็นสีหน้าของมารดาและน้องชายที่เต็มไปด้วยความตกใจ นางตั้งใจมองไปยังซูหรง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่ “ข้าฝึกฝนและต่อสู้มาแล้ว ข้าไม่กลัวที่จะต้องไปที่นั่น ข้าจะต่างจากเหม่ยอี้..ให้ข้าไปแทนดีกว่า” นางรู้ดีเลยล่ะว่าสงครามมันหน้ากลัวแค่ไหน...

“แม้เจ้าจะมีความสามารถ แต่การเป็นทหารในสงครามมันไม่ง่าย” ซูหรงพูดเสียงเบา “เจ้าจะต้องเผชิญหน้ากับการต่อสู้ที่รุนแรง… ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องเจ็บปวด”

“ท่านพี่!” ซูเหม่ยอี้พูดเสียงดังขึ้นกัดฟันเอ่ยขึ้นมา “ทำไมต้องให้ท่านต้องแบกรับความเสี่ยงทั้งหมด? ข้าไปเอง!”

“แต่เจ้าเป็นเด็กชายที่ยังไม่พร้อมสำหรับสิ่งนี้” ซูเหม่ยหลินพูดเสียงเครียด “เจ้ายังอ่อนแอเกินไปในการต่อสู้แบบนั้น”

“อ่อนแอหรือไม่ มันขึ้นอยู่กับว่าข้าจะมีความมุ่งมั่นแค่ไหน! ท่านบอกข้าเอง” ซูเหม่ยอี้พูดอย่างมุ่งมั่น “ข้าไม่สามารถปล่อยให้พี่ต้องเผชิญอันตรายเพียงลำพัง ข้าไม่อยากเห็นพี่สาวต้องตกอยู่ในอันตราย!”

“แต่ข้าไม่สามารถยอมให้เจ้าไปได้เช่นกัน!” ซูเหม่ยหลินยืนกราน “แค่คิดว่าต้องสูญเสียเจ้าไป ข้าก็รู้สึกเจ็บปวดไม่ใช่น้อย”

“เหม่ยหลิน…” ซูหรงถอนหายใจอีกครั้ง แววตาของนางเต็มไปด้วยความกังวล นางรู้ดีว่าลูกสาวของนางแข็งแกร่งและมีความสามารถ แต่การที่นางต้องไปในที่แห่งนั้นก็น่าหวาดเสียวไม่ต่างกัน

“ท่านแม่ เพียงแค่ให้โอกาสข้า” ซูเหม่ยหลินพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ข้าจะไม่ทำให้ท่านเสียใจ ข้าจะกลับมาบ้านอย่างปลอดภัย”

“จะเป็นไปได้หรือ?” ซูหรงพยายามถาม แม้ว่าในใจของนางจะรู้ว่าเธอมีความมุ่งมั่น แต่ความกังวลก็ยังมีอยู่ “ในฐานะที่เจ้าคือหญิงสาว มันอาจจะอันตรายเกินไป!”

“แล้วถ้าเจ้าถูกจับได้ หรือมีอันตรายเกิดขึ้นขึ้น ข้าจะไม่มีวันยกโทษให้ตัวเองได้เช่นกัน!” ซูหรงพูดเสียงเครียด “ข้าไม่สามารถเสี่ยงชีวิตลูกของข้าได้” แล้วซูหรงก็ลุกขึ้นกลับห้องตัวเองนางตัดสินใจไม่ได้ นางไม่อยากให้ลูกๆต้องไปเข้าร่วมสงครามเลย

ภายในห้องอันเงียบสงบ เหลือเพียงซูเหม่ยหลินและซูเหม่ยอี้สองพี่น้อง ซูเหม่ยหลินนั่งลงข้างๆ น้องชาย ดวงตาของนางมองเขาด้วยความอ่อนโยน แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความกังวล พวกเขามองดูมารดาที่เดินกลับไปด้วยท่าทางไม่ค่อยดีแต่นางก็ตัดสินใจแล้ว ก่อนอื่นก็ต้องพูดคุยกับน้องชายให้รู้เรื่องก่อน ส่วนท่านแม่ค่อยไปคุยทีหลังตอนที่สงบสติได้แล้ว

“เหม่ยอี้!” ซูเหม่ยหลินหันมามองน้องชายด้วยความเป็นห่วง “เจ้าก็รู้ว่าร่างกายเจ้ามันไม่แข็งแรง ข้าไม่สามารถให้เจ้าไปเสี่ยงชีวิตได้!”

“แต่การที่ท่านจะปลอมตัวเป็นชายเข้าไปในค่าย… มันอันตรายเกินไป!” ซูเหม่ยอี้เอ่ยเสียงเครียด “หากถูกจับได้ จะถูกตำหนิหรือแม้กระทั่งถูกลงโทษอย่างรุนแรง!”

“ข้ารู้” ซูเหม่ยหลินกล่าวเสียงนุ่ม “อีกอย่างข้าจะใช้โอกาสนี้ค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับท่านพ่อด้วย”

ซูเหม่ยอี้เห็นพี่สาวที่นั่งอยู่ ถอนหายใจอย่างหนัก “ท่านพี่… ข้าไม่อยากให้ท่านไปแทนข้า” เขาพูดอย่างแน่วแน่

"เหม่ยอี้ เจ้าฟังพี่" นางเอ่ยขึ้นเบาๆ พลางจับมือเขาไว้ "ข้าต้องการให้เจ้าฟังข้าให้ดี ข้าทำเช่นนี้เพราะข้าต้องการปกป้องเจ้า"

ซูเหม่ยอี้กัดริมฝีปาก ดวงตาสั่นไหว "พี่...แต่ข้าเป็นบุรุษ ข้าไม่ควรให้พี่ต้องเสี่ยงอันตรายแทนเช่นนี้ ข้าควรเป็นคนไปไม่ใช่หรือ?"

ซูเหม่ยหลินยิ้มเล็กน้อย "เหม่ยอี้ การต่อสู้ไม่ใช่แค่พละกำลังอย่างเดียว ต้องใช้ความเข้าใจและความแข็งแกร่งในวิธีการด้วย เจ้ายังไม่ได้ฝึกฝนอย่างข้าซึ่งเคยผ่านเรื่องราวต่างๆ มา เจ้าก็รู้ว่าข้ามีทักษะที่สามารถดูแลตัวเองได้”

“แต่…” ซูเหม่ยอี้ยังคงลังเล เขาจ้องมองใบหน้าของพี่สาวที่ดูแน่วแน่ “จะทำอย่างไรหากเกิดเรื่องร้ายขึ้นกับพี่ ข้าจะอยู่เฉยได้อย่างไร?”

"ข้าเข้าใจว่าเจ้าห่วงข้า แต่ข้าก็ห่วงเจ้าไม่ต่างกัน" ซูเหม่ยหลินกล่าวเสียงอ่อนโยน "เจ้าคือความหวังของครอบครัว ข้าต้องการให้เจ้ามีโอกาสได้ศึกษาตำราเพื่อจะไปถึงจุดที่เจ้าต้องการ เจ้าจะได้เป็นขุนนางและช่วยดูแลแม่ในอนาคต ข้าก็มีอนาคตที่ดีไปด้วย"

ซูเหม่ยอี้เงียบลง นางรู้ว่าพี่สาวของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นอย่างไร และเขาเองก็รู้ดีว่าตนยังไม่แข็งแรงพอที่จะออกไปเผชิญกับอันตรายภายนอก แต่ในใจก็ยังคงไม่อาจตัดใจได้ง่ายๆ

“ท่านพี่ ถ้าเช่นนั้นข้าจะเชื่อฟังเจ้า แต่พี่ต้องสัญญากับข้า” เขาพูดพร้อมจับมือพี่สาวแน่น “ว่าต้องกลับมา ข้าไม่ต้องการให้พี่สาวของข้าเป็นอะไรไป”

ซูเหม่ยหลินยิ้มอบอุ่น น้ำตาคลอเล็กน้อยพลางพยักหน้า “ข้าสัญญา ข้าจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ปลอดภัยและกลับมาหาเจ้า ข้าจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก เจ้าเองก็ต้องดูแลท่านแม่ให้ดี เข้าใจหรือไม่?”

ซูเหม่ยอี้พยักหน้าเงียบๆ “ข้าจะทำตามที่ท่านขอ ข้าจะตั้งใจศึกษาและทำให้ดีที่สุด ท่านก็ต้องรักษาสัญญาด้วย”

ซูเหม่ยหลินลูบผมน้องชายเบาๆ "ข้ารู้ว่าเจ้าทำได้ เหม่ยอี้ เจ้าคือความหวังของครอบครัวเรา ไม่ว่าอย่างไรเจ้าต้องเข้มแข็งเข้าใจไหม?"

สองพี่น้องสบตากันและกัน ในห้องเงียบสงบนี้ เต็มไปด้วยความเข้าใจและคำสัญญาที่มั่นคง ทั้งสองรู้ว่าการตัดสินใจนี้มีความเสี่ยง แต่พวกเขายอมเสี่ยงเพื่อครอบครัวและอนาคตที่ดี

'ต่อไปก็แค่เกลี้ยกล่อมมารดาเท่านั้น' ซูเหม่ยหลินคิดใจใน

-----------------------------------------------------------

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้จนถึงตอนนี้นะคะ! ถ้าชอบตอนนี้และอยากเป็นกำลังใจให้นักเขียน สามารถส่งของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ มาให้ได้เลยนะคะ ขอบคุณทุกการสนับสนุนมาก ๆ เลยค่ะ ^-^