ยอดดวงใจแม่ทัพทมิฬ

ลำดับตอนที่ #5 : ข่าวร้ายมาเยือนกะทันหัน

 ซูเหม่ยหลินกับซูเหม่ยอี้ออกเดินเท้าเข้าสู่ป่าเบื้องหน้า อากาศยามเช้าเย็นสบาย หยดน้ำค้างเกาะใบหญ้าเขียวขจี สายลมอ่อนพัดผ่านให้ความรู้สึกสดชื่น ซูเหม่ยอี้ดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ เมื่อรู้ว่าพี่สาวตั้งใจจะพาเขาออกกำลังกาย

“วันนี้ข้าจะสอนเจ้าเรื่องการออกกำลังกายเบา ๆ ที่สามารถช่วยให้ร่างกายแข็งแรงขึ้น” ซูเหม่ยหลินยิ้มให้กำลังใจพลางยกแขนยืดเส้นยืดสาย โชว์ให้เขาดู “เริ่มจากการยืดเส้นยืดสายก่อน เจ้าเอาแขนขึ้นแบบนี้แล้วค่อย ๆ ยืด”

ซูเหม่ยอี้มองตามท่าพี่สาวอย่างตั้งใจ แล้วทำตามท่านั้น “แบบนี้ใช่ไหมพี่?”

“ใช่แล้ว ดีมาก เหม่ยอี้ ขยับให้ช้าหน่อย แล้วค่อย ๆ ก้มตัวลง” ซูเหม่ยหลินสอนพลางสังเกตท่าทางน้องชาย เธอคอยบอกให้เขาขยับไหล่และยืดขาอย่างถูกจังหวะ จนเขาทำตามได้คล่องแคล่ว

หลังจากอบอุ่นร่างกายจนพอใจแล้ว ซูเหม่ยหลินก็ตบไหล่น้องเบา ๆ “ต่อไปเราจะฝึกย่อแล้วลุกขึ้น ตรงนี้สำคัญมาก ช่วยให้กล้ามเนื้อขาแข็งแรง เจ้าแค่ย่อเข่าลง แล้วลุกขึ้นช้า ๆ”

ซูเหม่ยอี้ยืดหลังตรง สูดลมหายใจเข้าลึก ทำตามท่าพี่สาวด้วยความตั้งใจ “ข้า...หายใจไม่ทันแล้ว แค่นี้ก็เหนื่อยแล้ว”

ซูเหม่ยหลินหัวเราะเบา ๆ “เจ้ากำลังเริ่มต้น ยังไงมันก็ต้องเหนื่อยหน่อย แต่ทำใจเย็น ๆ นะ พี่จะอยู่ข้างเจ้าเอง” เธอกระตุ้นให้เขาฝึกต่อ ย่อตัวแล้วลุกขึ้นหลายครั้ง แต่ละครั้งซูเหม่ยอี้ก็จะยิ้มให้พี่สาวแม้เหงื่อจะเริ่มซึมตามหน้าผาก

“ข้าทำได้แล้วพี่!” ซูเหม่ยอี้พูดด้วยความภูมิใจเมื่อทำตามได้หลายครั้งติดกันโดยไม่หยุด

ซูเหม่ยหลินยิ้มและกล่าวชม “ดีมาก เจ้าทำได้เก่งทีเดียว เราจะค่อย ๆ เพิ่มขึ้นทุกวัน แบบนี้ต่อไปเจ้าก็จะแข็งแรงขึ้นแน่นอน”

จากนั้น ซูเหม่ยหลินก็พาน้องชายยืนในท่าเรียงหมัด โชว์การออกหมัดตรงอย่างช้า ๆ ให้น้องชายดู “ไม่ต้องออกแรงเยอะ เอาแค่ฝึกให้ชินกับการเคลื่อนไหวมือและเท้า”

ซูเหม่ยอี้ทดลองออกหมัดตามพี่สาว ท่าทางดูงก ๆ เงิ่น ๆ แต่ไป่หลินก็ยิ้มให้กำลังใจ “เจ้าทำได้ดี ลองออกหมัดอีกที เราจะได้ดูว่าเจ้าต้องปรับยังไง”

หลังจากนั้นทั้งสองพี่น้องก็ฝึกหมัดอย่างสนุกสนาน ซูเหม่ยหลินสอนด้วยท่าทีใจดีและอดทน ซูเหม่ยอี้หัวเราะร่าออกมาเมื่อเผลอออกหมัดพลาดจนแทบเสียหลักล้มไปด้านหน้า

“เฮ้อ ข้าเหนื่อยจริง ๆ เลยพี่ นี่ถ้าข้าเก่งขึ้นเหมือนพี่ ข้าจะได้คุ้มครองพี่บ้าง” ซูเหม่ยอี้พูดทั้งเหนื่อยทั้งภูมิใจ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งหอบอยู่กับพื้น

ซูเหม่ยหลินยิ้มบางๆ ย่อตัวลงลูบหัวน้องชายเบา ๆ “อีกไม่นาน เจ้าจะต้องแข็งแรงแน่ ข้ามั่นใจในตัวเจ้า”

ทั้งสองนั่งพักใต้ต้นไม้ใหญ่ ขณะที่สายลมพัดผ่านอย่างแผ่วเบา ซูเหม่ยอี้เอนหลังลงบนพื้นหญ้าด้วยท่าทางผ่อนคลาย ยิ้มแย้มมีความสุข นี่คือเช้าวันใหม่ที่พี่น้องได้อยู่ด้วยกัน ฝึกฝนร่างกายและจิตใจไปพร้อมกัน และพวกเขาก็รู้ว่าอนาคตที่แข็งแกร่งรออยู่ข้างหน้า

ขณะที่พวกเขานั่งพักอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ ซูเหม่ยอี้ก็หันมามองพี่สาวด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น แต่ยังมีความกังวลปนอยู่เล็กน้อย เขากระซิบถามไป่หลินว่า

"พี่... ข้าจะแข็งแรงขึ้นจริง ๆ ใช่ไหม?"

ซูเหม่ยหลินมองน้องชายด้วยรอยยิ้มอบอุ่น เธอเห็นความอ่อนล้าในแววตาแต่ก็ยังเห็นถึงความมุ่งมั่นที่น้องชายมี เธอเอื้อมมือไปตบบ่าของเขาเบา ๆ

"เหม่ยอี้ เจ้าจะต้องแข็งแรงขึ้นแน่นอน" เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง "ไม่ใช่เพียงแค่ร่างกายที่จะแข็งแรง แต่จิตใจเจ้าก็จะเข้มแข็งขึ้นเช่นกัน เจ้าจะได้เรียนรู้ที่จะพึ่งพาตัวเอง และเรียนรู้ว่าถ้าเจ้าทำอะไรให้ได้แล้ว เจ้าจะรู้สึกภูมิใจแค่ไหน"

ซูเหม่ยอี้ยิ้มออกมาเล็กน้อย แววตาของเขาดูสดใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่ยังคงมีเงาความสงสัยแฝงอยู่เล็กน้อย “แต่ข้ารู้สึกว่าข้าอ่อนแอกว่าใคร ๆ ข้าแค่อยากช่วยแม่กับพี่ ถ้าข้าแข็งแรงกว่านี้...พวกท่านคงไม่ต้องเหนื่อยกันแบบนี้”

ซูเหม่ยหลินถอนหายใจเล็กน้อย แต่ยังคงยิ้มให้เขา "เจ้าเป็นคนที่มีหัวใจแข็งแกร่งกว่าที่เจ้าคิดนะเหม่ยอี้ ไม่ว่าเจ้าจะรู้ตัวหรือไม่ แต่การที่เจ้าพยายามฝึกและอดทนฝ่าฟันในทุก ๆ วันแบบนี้ มันแสดงถึงจิตใจที่แกร่งกล้าของเจ้าแล้ว"

ซูเหม่ยอี้พยักหน้าเล็กน้อย เขาก้มลงมองมือตัวเองที่ยังสั่นเล็กน้อยจากการฝึกในวันนี้ ก่อนจะเอ่ยด้วยความมุ่งมั่นในน้ำเสียง "ข้าจะพยายามฝึกทุกวัน อย่างที่ท่านพี่สอน"

“ดีแล้ว” ซูเหม่ยหลินกล่าวพร้อมยิ้มกว้าง “เอาล่ะ เราจะฝึกกันอีกนิดก่อนกลับบ้าน พี่จะสอนวิธีฝึกหายใจและท่าทางที่ช่วยให้เจ้ามีกำลังเพิ่มขึ้น แม้ร่างกายของเจ้าจะยังไม่แข็งแรงมากก็จริง แต่ด้วยวิธีที่ถูกต้อง เจ้าก็จะสามารถพัฒนาตัวเองได้เรื่อย ๆ”

ซูเหม่ยอี้พยักหน้าอย่างตั้งใจ เขาพร้อมจะทำตามคำแนะนำของซูเหม่ยหลินโดยไม่มีข้อโต้แย้งแม้แต่น้อย เขาหลับตา หายใจเข้าและออกตามคำแนะนำที่พี่สาวบอก นับจังหวะอย่างเงียบ ๆ ปล่อยให้ลมหายใจเคลื่อนผ่านร่างกายอย่างช้า ๆ

ซูเหม่ยหลินสอนน้องชายฝึกวิธีหายใจเข้าออกลึก ๆ เพื่อช่วยให้ร่างกายผ่อนคลายและลดอาการเหนื่อยล้าหลังจากการฝึกหนัก “เจ้ารู้ไหมว่า การหายใจถูกวิธีนั้นสำคัญแค่ไหน?” ซูเหม่ยหลินเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับยิ้ม

“สำคัญอย่างไรหรือท่านพี่?” ซูเหม่ยอี้ถามด้วยความสนใจ ขณะค่อย ๆ ปรับลมหายใจตามคำแนะนำของพี่สาว

“มันไม่เพียงช่วยให้เจ้าแข็งแรงขึ้นเท่านั้น แต่ยังช่วยให้จิตใจเจ้าสงบ มั่นคง เวลาที่เจ้าต้องเผชิญกับอุปสรรคหรือความเหนื่อยยาก การหายใจลึก ๆ จะช่วยให้เจ้ามีกำลังและทำให้เจ้ารู้สึกพร้อมสู้กับทุกอย่าง”

“ข้าจะจำไว้” ซูเหม่ยอี้ยิ้มรับ ขณะที่ปล่อยใจให้ผ่อนคลายกับวิธีฝึกหายใจที่พี่สาวสอน เขารู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างที่ส่งผ่านไปยังจิตใจ มันเป็นความรู้สึกอุ่น ๆ และมั่นคงในความมุ่งมั่นของตนเอง

เมื่อการฝึกช่วงเช้าสิ้นสุดลง ทั้งสองก็ลุกขึ้นปัดเศษใบไม้และดินออกจากเสื้อผ้า ซูเหม่ยหลินเอ่ยล้อเบา ๆ ด้วยรอยยิ้ม “เจ้าทำได้ดีมาก วันนี้เรากลับบ้านกันเถอะ แล้วพรุ่งนี้มาฝึกกันใหม่”

ซูเหม่ยอี้หันมายิ้มให้พี่สาวด้วยความภูมิใจ “ข้าไม่คิดว่าแค่ฝึกวันเดียวจะเหนื่อยขนาดนี้ แต่พรุ่งนี้ข้าจะสู้ให้มากกว่านี้อีก!”

ซูเหม่ยหลินหัวเราะเบา ๆ ในใจก็รู้สึกภาคภูมิใจที่เห็นน้องชายกล้าที่จะเผชิญหน้าและพยายามเข้มแข็งขึ้น เธอรู้ดีว่าอนาคตข้างหน้านั้นยังมีอุปสรรคอีกมากมาย แต่เพียงแค่ซูเหม่ยอี้ตั้งใจจะพยายามทุกวัน เธอก็รู้สึกได้ว่าน้องชายของเธอจะกลายเป็นคนที่สามารถพึ่งพาตัวเองได้ในวันหนึ่ง

ระหว่างทางกลับบ้านไป่หลินและซูเหม่ยอี้เดินลัดเลาะผ่านทุ่งนาและป่าโปร่งรอบหมู่บ้าน ในขณะนั้นเองก็พบเข้ากับปู่หวัง ชายชราผู้เป็นที่รักของทุกคนในหมู่บ้าน กำลังเดินตรงเข้ามาพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล

"ปู่หวัง!" ซูเหม่ยอี้เรียกพลางยกมือไหว้ท่านอย่างเคารพ ซูเหม่ยหลินก้มศีรษะให้ปู่หวังเช่นกัน "ท่านกำลังรีบไปไหนหรือเจ้าคะ?"

ปู่หวังถอนหายใจหนักหน่วง แววตาสั่นไหวด้วยความลำบากใจ สายตาเขาเลื่อนมองไปที่ซูเหม่ยอี้ ซึ่งยังคงมีท่าทีอ่อนแอและเหนื่อยล้าจากการฝึกในตอนเช้า ท่านเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แฝงด้วยความกังวล

"ข้าขอให้พวกเจ้าเตรียมตัวไว้ให้ดีเถิด อีกไม่นานทางการจะเรียกตัวชายหนุ่มเข้ากองทัพ เพื่อไปสู้รบที่ชายแดน"

คำพูดของปู่หวังทำให้ซูเหม่ยหลินชะงัก หัวใจเธอเต้นเร็วขึ้น ความเงียบปกคลุมระหว่างพวกเขาชั่วครู่ ซูเหม่ยอี้เองก็ดูสับสน เขาเบิกตาเล็กน้อย มองปู่หวังด้วยความไม่เข้าใจ

"ท่านปู่หวัง ข้าหมายความว่า...ข้าต้องไปด้วยหรือ?" ซูเหม่ยอี้ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนแอ แม้ในแววตาของเขาจะสะท้อนความกล้าหาญ แต่ก็ยังมีร่องรอยของความกังวล

ปู่หวังพยักหน้าช้า ๆ และยกมือขึ้นลูบหัวของซูเหม่ยอี้เบา ๆ “ใช่แล้ว ทุกคนที่เป็นชายหนุ่ม ไม่ว่าร่างกายจะแข็งแรงหรืออ่อนแอเพียงใด ล้วนต้องเตรียมตัวให้พร้อม ทหารทางการมักไม่สนเรื่องความอ่อนแอหรือแข็งแรงเมื่อถึงคราวจำเป็น”

ซูเหม่ยอี้นิ่งงันไป พอๆ กับซูเหม่ยหลินที่รู้สึกหนักใจขึ้นมาแทบจะทันที เธอรู้ดีว่าถ้าน้องชายของเธอถูกบังคับให้เข้าร่วมกองทัพที่มีการต่อสู้อย่างดุเดือด เขาคงจะไม่มีโอกาสรอดออกมาได้เลย

ปู่หวังถอนหายใจอีกครั้ง มองซูเหม่ยอี้ด้วยความเป็นห่วงก่อนจะหันกลับไป "ข้าคงต้องรีบกลับแล้ว พวกเจ้าก็เช่นกันนะ เหม่ยหลิน เหม่ยอี้ พวกเจ้าดูแลกันดี ๆ เถิด"

ปู่หวังโบกมือลาพลางหันหลังเดินกลับไปในทางของตน ทิ้งให้ซูเหม่ยหลินและซูเหม่ยอี้ยืนอยู่ในความเงียบงันกับข่าวร้ายที่เพิ่งได้รับ

เมื่อปู่หวังจากไป ซูเหม่ยอี้หันมามองพี่สาวด้วยความกังวล “พี่…ข้าไม่เคยคิดเลยว่าข้าจะต้องไปต่อสู้ ข้าไม่แข็งแรงเหมือนพวกพี่ชายคนอื่น ข้าไม่แน่ใจว่าจะทำได้…”

ซูเหม่ยหลินหันมามองน้องชาย ความหวาดหวั่นเริ่มทวีขึ้นในใจ เธอรู้ดีว่าหากถึงเวลาที่ทางการมาเรียกตัวจริง ๆ น้องชายของเธออาจจะถูกส่งไปในแนวหน้า ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอไม่อาจยอมรับได้

เธอฝืนยิ้มให้ซูเหม่ยอี้ แม้หัวใจจะหนักอึ้ง “เหม่ยอี้ เจ้าไม่ต้องกังวลไป พี่จะหาทางออก เจ้าจะไม่ต้องเผชิญหน้ากับความยากลำบากนี้เพียงลำพัง พี่สัญญา”

ซูเหม่ยอี้ยิ้มบาง ๆ แม้จะมีความกลัวหลงเหลืออยู่ในแววตา

-----------------------------------------------------------

สวัสดีค่ะทุกคนมาลุ้นกันว่าเรื่องราวจะดำเนินต่อไปอย่างไร ติดตามได้ในตอนต่อไป....