ทะลุมิติมาเป็นแม่นางน้อย

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4: ความห่วงใยของเหล่าพี่ชาย

เซี่ยหยวนเดินกลับมาถึงบ้านหลังจากไปพบลุงหนิว ใบหน้าของเขายังเต็มไปด้วยความกังวลเล็กน้อย แต่ก็มีความหวังซ่อนอยู่ เขาพบเซี่ยเฉิงที่กำลังเตรียมผักที่จะนำไปขายในวันรุ่งขึ้น พี่น้องทั้งสองมองตากัน สัมผัสถึงความเหนื่อยล้าจากการทำงานหนัก แต่พวกเขาก็ไม่ได้เอ่ยอะไรจนกระทั่งเซี่ยเฉิงพูดขึ้น

"พี่ใหญ่ เป็นยังไงบ้าง?" เซี่ยเฉิงถาม พลางเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากขณะที่หยุดมือจากการเตรียมผัก

เซี่ยหยวนตอบอย่างอารมณ์ดี “ลุงหนิงบอกว่าให้พวกเราไปเตรียมตัวพรุ่งนี้แต่เช้า เขาจะมารอพวกเราที่หน้าหมู่บ้าน"

เซี่ยเฉิงพยักหน้าด้วยความสบายใจ "เช่นนั้นก็ดี น้องสาวของเราจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก"

เซี่ยหยวนเหลือบตามองน้องชายแล้วพยักหน้าเบา ๆ “ข้ารู้ดี น้องสาวของเราผ่านอะไรมามาก ตั้งแต่เล็ก... เราก็มีหน้าที่ดูแลนาง ข้ากลัวว่าหากเราดูแลไม่ดี นางจะล้มป่วยเหมือนเมื่อก่อนอีก”

เซี่ยเฉิงมองไปทางประตูบ้านที่เหม่ยหลิงนั่งอยู่ข้างใน หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความรักและความกังวล “ข้าว่าข้าควรลองไปหางานในตัวเมืองดูดีไหม? ข้าอยากจะเก็บเงินมากขึ้น แล้วซื้อชุดใหม่ให้น้องสาวบ้าง นางโตขึ้นทุกวัน ชุดเก่าของนางก็คับขึ้นทุกวัน ข้ารู้ว่านางไม่เคยบ่น แต่... พี่ใหญ่ ข้ารู้ดีว่านางอยากได้อะไรดี ๆ บ้าง”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซี่ยหยวนก็รู้สึกถึงความอบอุ่นในใจ เขามองน้องชายของตนด้วยความภาคภูมิใจ “เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ เอาไว้ค่อยคิดกันทีหลัง”

เซี่ยเฉิงพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ข้าไม่อยากให้นางต้องฝืนยิ้มทั้งที่ในใจเหนื่อยล้า ข้าจำได้ดี ตอนที่ท่านพ่อท่านแม่จากไป นางยังเด็กนัก นางต้องโตมาอย่างยากลำบาก ทั้งที่นางควรจะมีชีวิตที่สุขสบายกว่านี้”

เซี่ยหยวนเงียบไปชั่วครู่ พลางคิดถึงอดีต ภาพของเหม่ยหลิงที่เคยร้องไห้เงียบ ๆ เมื่อไม่มีใครเห็น มันเป็นภาพที่เขาไม่อยากจดจำ แต่มันก็เป็นแรงผลักดันให้เขาทำงานหนักเพื่อให้น้องสาวได้มีชีวิตที่ดีกว่าเดิม

“ข้าจะไม่ยอมให้นางต้องลำบากอีกแล้ว” เซี่ยหยวนพูดอย่างแน่วแน่ “เราสองคนต้องทำทุกอย่างเพื่อให้นางมีความสุข ข้ารู้ว่าเจ้ารักนางมากเหมือนข้า เจ้าก็อยากให้นางได้มีชีวิตที่ดีที่สุดเท่าที่เราจะให้ได้”

“ใช่” เซี่ยเฉิงตอบเสียงหนัก “แม้ข้าจะเหนื่อยแค่ไหน แต่ข้าก็ยอมทำทุกอย่าง เพื่อให้นางไม่ต้องอดทนกับความลำบากเหมือนเรา ข้าอยากเห็นนางยิ้มอย่างมีความสุข เหมือนตอนที่เราอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา”

ทั้งสองพี่น้องมองหน้ากัน มีความเข้าใจโดยไม่ต้องพูดอะไรมาก พวกเขารู้ดีว่าพวกเขามีเป้าหมายเดียวกัน นั่นคือการทำให้เซี่ยเหม่ยหลิงมีชีวิตที่ดี ไม่ต้องเหนื่อย ไม่ต้องทุกข์ และได้รับสิ่งที่นางสมควรได้รับ

“ข้าจะไปต้มสมุนไพรให้น้องสาว” เซี่ยหยวนกล่าวพร้อมลุกขึ้น “เจ้าเตรียมผักเถอะ”

เซี่ยเฉิงยิ้มบางๆ “ขอรับพี่ใหญ่”

หลังจากที่เซี่ยหยวนลุกขึ้นไปเตรียมสมุนไพรให้กับเซี่ยเหม่ยหลิง เซี่ยเฉิงยังคงนั่งอยู่ที่เดิม หัวใจของเขาหนักอึ้ง แต่ก็เต็มไปด้วยความหวัง เมื่อเขานึกย้อนกลับไปถึงอดีต วันที่ท่านพ่อและท่านแม่ประสบอุบัติเหตุเรือล่ม พวกเขาสองพี่น้องยังเป็นเด็กน้อยต้องดิ้นรนดูแลน้องสาวคนเดียวตั้งแต่ยังเล็ก

เขาจำได้ดีว่าเหม่ยหลิงในตอนนั้นร่าเริงมาก เธอมักจะวิ่งเล่นในทุ่งหญ้าและยิ้มกว้างเสมอ แต่เมื่อพ่อแม่จากไป รอยยิ้มเหล่านั้นก็หายไปจากใบหน้านาง เหลือเพียงแววตาที่เศร้าสร้อยและความเงียบเหงาที่เกาะกินใจ เหม่ยหลิงกลายเป็นเด็กที่ไม่ค่อยพูดค่อยจา ไม่เคยเอ่ยความต้องการใดๆ ทั้งยังช่วยพี่ชายทั้งสองทำงานทุกอย่างในบ้าน แม้กระทั่งงานหนักที่ไม่เหมาะกับหญิงสาว นางก็ไม่เคยปริปากบ่นสักคำ

เซี่ยเฉิงพยายามทำทุกอย่างเพื่อน้องสาวมาโดยตลอด แต่ไม่ว่าสิ่งที่เขาทำจะดีแค่ไหน นางก็ไม่เคยยิ้มเหมือนแต่ก่อนเลย เขาเข้าใจดีว่าการสูญเสียพ่อแม่ทำให้น้องสาวของเขาแบกรับความเศร้ามากแค่ไหน และนั่นก็เป็นสาเหตุที่เขาและพี่ใหญ่ต้องทำงานหนักกว่าเดิม เขาไม่อยากให้นางต้องรู้สึกว่าตนเองเป็นภาระ ทั้งที่จริงแล้วเธอไม่เคยเป็นภาระเลยสำหรับพวกเขา

แต่วันนี้ เมื่อได้เห็นรอยยิ้มของเหม่ยหลิงกลับมา มันก็ทำให้เซี่ยเฉิงรู้สึกอิ่มใจ ความรู้สึกอบอุ่นที่ไม่ได้สัมผัสมานานทำให้เขารู้ว่าการดูแลน้องสาวเป็นสิ่งที่เขาทำถูกแล้ว

---

ไม่นานเซี่ยหยวนก็กลับมาพร้อมกับชามสมุนไพร พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรัก “น้องสาว ลุกขึ้นมากินยาก่อน”

"พี่ใหญ่?" เซี่ยเหม่ยหลิงลุกขึ้นมองถ้วยยาสีดำในมือของเซี่ยหยวน แค่กลิ่นก็ทำให้เธอรู้สึกขมในปากแล้ว สีของมันเข้มจนทำให้นางอดไม่ได้ที่จะนิ่วหน้าด้วยความไม่สบายใจ 

นางเอ่ยเบาๆ ด้วยความอ้อนวอน “พี่ใหญ่ ข้าว่าตอนนี้ข้ารู้สึกดีขึ้นมากแล้ว ไม่ต้องกินยาก็ได้กระมัง?”

เซี่ยหยวนส่ายหน้าอย่างหนักแน่น ดวงตาแฝงความห่วงใย “ไม่ได้ น้องสาว ยานี้ดีต่อร่างกายของเจ้า มันจะช่วยให้เจ้าฟื้นตัวเร็วขึ้น พี่อุตส่าห์ไปหาสมุนไพรมาเพื่อเจ้า เจ้าอย่าได้ปฏิเสธเลย”

เซี่ยเหม่ยหลิงทำหน้าเศร้า นางรู้ว่ายาสมุนไพรเหล่านี้เป็นสิ่งที่ดีต่อร่างกาย แต่ก็อดไม่ได้ที่จะกลัวความขมของมัน นางถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะรับถ้วยยามาถือไว้ในมือ ทว่าก็ยังไม่ยอมดื่มทันที นางนั่งนิ่งมองของเหลวสีดำที่ขยับไหวตามแรงลมในถ้วย

เซี่ยหยวนที่ยืนอยู่ข้างๆ เห็นท่าทางของน้องสาวก็อดขำไม่ได้ เขาเอ่ยแหย่เบาๆ “ถ้าหากเจ้าไม่ดื่มยานี้ ข้าคงไม่ยอมให้เจ้าออกไปไหนง่ายๆ แน่ เหม่ยหลิง เจ้าอยากไปตลาดมิใช่หรือ? ดื่มเถอะ จะได้มีแรงออกไปเที่ยวกับพวกข้า”

เหม่ยหลิงได้ยินพี่ใหญ่พูดถึงการไปตลาด นางก็ชะงักเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง นางรู้ดีว่าพี่ชายของนางเป็นห่วงและใส่ใจนางมาก แม้พวกเขาจะไม่ได้พูดออกมาตรงๆ แต่การที่พวกเขาทำงานหนักทุกวันเพื่อให้เธอได้อยู่สบายก็เป็นสิ่งที่ยืนยันได้อย่างดี

“ก็ได้ ข้าจะดื่ม” นางพึมพำอย่างยอมแพ้ จากนั้นก็ยกถ้วยยาขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด ความขมเข้าครอบคลุมลิ้นทันทีจนนางแทบสะอึก นางพยายามฝืนยิ้มอย่างฝืดฝืนขณะส่งถ้วยคืนให้เซี่ยหยวน “พี่ใหญ่ ข้าดื่มแล้ว”

เซี่ยหยวนยิ้มบางๆ มองน้องสาวด้วยความเอ็นดู “ดีมาก น้องสาว พักผ่อนต่อเถอะ”

เซี่ยเหม่ยหลิงพยักหน้า นางรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านทั่วร่าง แม้ว่ายาจะขม แต่ก็ทำให้ร่างกายของนางรู้สึกเบาขึ้นอย่างประหลาด

หลังจากที่เซี่ยเหม่ยหลิงหลับสนิทไปแล้ว เซี่ยหยวนก็นั่งลงข้างๆเซี่ยเฉิง กองผักที่เก็บมาจากไร่ตั้งแต่เช้า ผักกองใหญ่กองนี้ต้องถูกคัดเลือกอย่างพิถีพิถันเพื่อเตรียมขายในวันพรุ่งนี้ ทั้งสองพี่น้องรู้ดีว่านี่เป็นหนึ่งในไม่กี่วิธีที่จะหาเงินมาเลี้ยงชีพและดูแลน้องสาวให้ดีที่สุด

"พี่ใหญ่ ผักวันนี้ดูดีกว่าทุกครั้งเลยนะ" เซี่ยเฉิงพูดขึ้นขณะหยิบผักต้นหนึ่งขึ้นมาเชยชม เขามองดูผักสีเขียวสด ต้นอวบแข็งแรง แล้วค่อยๆ วางมันลงในตะกร้าที่เตรียมไว้

"ใช่ ข้าก็คิดเช่นนั้น" เซี่ยหยวนตอบพลางคัดผักอย่างระมัดระวัง มือของเขาที่หยาบกร้านจากการทำงานหนักเลือกต้นผักที่ดูดีที่สุด "หากพวกเราเลือกผักดีๆ ไปขายในตลาดพรุ่งนี้ น่าจะได้ราคาดี น้องสาวของเราจะได้มีเงินซื้อข้าวของอย่างที่ต้องการ"

เซี่ยเฉิงพยักหน้ารับ "ข้าจะช่วยเลือกอย่างตั้งใจ ข้าหวังว่าน้องสาวของเราจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ ข้าอยากให้เหม่ยหลิงได้พักผ่อน ไม่ต้องทำงานหนักเหมือนที่ผ่านมา"

สองพี่น้องยังคงทำงานเงียบๆ ด้วยความตั้งใจ ผักที่คัดไว้ในตะกร้ามากขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาเลือกเฉพาะผักต้นอวบที่ไม่มีตำหนิ ใบเขียวสดใส เหมาะสำหรับขายให้กับลูกค้าในตลาด พวกเขาต่างรู้ดีว่าทุกอีแปะที่ได้มามีค่ามาก โดยเฉพาะเมื่อต้องดูแลเหม่ยหลิงให้สุขภาพดีและไม่ต้องเหนื่อยล้าอีก

เซี่ยหยวนมองน้องชายด้วยความรู้สึกภูมิใจ เขาเห็นความพยายามและความตั้งใจของเซี่ยเฉิงมาตลอด แม้จะเหนื่อยล้าจากงานหนัก แต่เซี่ยเฉิงก็ยังคงคิดถึงความสุขของน้องสาวเสมอ  

"เจ้าคิดได้ดีแล้ว" เซี่ยหยวนพูดขึ้นเบาๆ พลางสัญญากับตัวเองว่า 'พี่ใหญ่อย่างข้าต้องพยายามมากกว่านี้'

-----------------------------------------------------------

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้จนถึงตอนนี้นะคะ! ถ้าชอบตอนนี้และอยากเป็นกำลังใจให้นักเขียน สามารถส่งของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ มาให้ได้เลยนะคะ ขอบคุณทุกการสนับสนุนมาก ๆ เลยค่ะ ^-^