ทะลุมิติมาเป็นแม่นางน้อย

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3: เริ่มชีวิตใหม่ด้วยความตั้งใจ

"ข้าขอไปด้วย!" เซี่ยเหม่ยหลิงเอ่ย

เซี่ยหยวนได้แต่ส่ายหัวอย่างลังเล รู้สึกกังวลเกี่ยวกับอาการของน้องสาว แต่ในขณะเดียวกันก็อดไม่ได้ที่จะเห็นนางทำท่าทางน่ารักเช่นนี้ “แต่…เจ้าก็ยังไม่ค่อยหายดีเลย” เขาพูดเสียงเบา ขณะมองสำรวจร่างกายของเซี่ยเหม่ยหลิงที่ยังมีอาการอ่อนเพลียอยู่

“พี่ใหญ่~~” เซี่ยเหม่ยหลิงแกล้งทำเสียงออดอ้อนยิ่งขึ้น ทำให้ทั้งคู่รู้สึกประหลาดใจในความพยายามของนาง “ข้าขอไปด้วยคนนะเจ้าคะ~” นางยิ้มอย่างสดใส แต่ก็มีความหวังแฝงอยู่ในดวงตา

เซี่ยหยวนและเซี่ยเฉิงมองหน้ากันอย่างตกใจเมื่อได้ยินเซี่ยเหม่ยหลิงออดอ้อน พวกเขายืนอึ้งอยู่พักหนึ่ง พี่ใหญ่มองไปที่น้องสาวที่ทำตาแป๋วและทำเสียงอ้อนวอนให้พวกเขายอมอนุญาต

“นี่มัน...” เซี่ยหยวนพูดไม่ออก เขากลืนน้ำลายลงคอ รู้สึกเหมือนตนเองถูกจับตามองจากน้องสาวที่ไม่เคยอ้อนใครมาก่อน การแสดงออกของเซี่ยเหม่ยหลิงที่ขอให้พี่ชายอนุญาตไปตลาดนี้ทำให้เขารู้สึกว่าเธอกำลังทำให้เขาลังเล

“พี่ใหญ่ ให้ข้าไปด้วยคนสิ” เซี่ยเหม่ยหลิงถามต่อเสียงหวาน ทำให้เขาเกือบจะละลายไปกับความน่ารักของนาง

“เอ่อ...” เซี่ยหยวนทำเสียงเคลือบแคลง คล้ายจะหาคำพูด แต่พยายามจะดูเข้มแข็ง “เอ่อ... คือ... เจ้าก็...” เขาตอบไม่ถูก เมื่อเห็นน้องสาวทำหน้าอ้อนแบบเด็กๆ เขาก็อดไม่ได้ที่จะขยับปากค้าง

เซี่ยหยวนส่ายหัวอย่างลังเล เขารู้สึกว่าอาการของน้องสาวยังไม่ดีพอที่จะออกไปข้างนอก แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ไม่สามารถต้านทานได้เมื่อเห็นน้องสาวทำท่าทางน่ารักเช่นนี้

เซี่ยเหม่ยหลิงยิ้มหวานให้พวกเขา ก่อนจะพยายามทำตาเป็นประกายเพื่อดึงดูดความสนใจ ทั้งคู่ยังคงยืนมองน้องสาวกันอยู่ จนเซี่ยเหม่ยหลิงเริ่มรู้สึกอาย นางแอบกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นพี่ชายสองคนทำตัวไม่ถูก

“ข้าก็แค่จะไปช่วยพี่ใหญ่... จะไม่ทำให้พี่ใหญ่ต้องกังวลเลย” เสียงของนางแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความหวัง 

“แต่ว่า...” เซี่ยหยวนรู้สึกสับสน เขาไม่รู้จะพูดอะไรดี ข้างหนึ่งก็อยากให้เซี่ยเหม่ยหลิงมีโอกาส แต่ขณะเดียวกันก็ห่วงว่าเธอจะยังไม่พร้อม

เซี่ยหยวนมองหน้าเซี่ยเหม่ยหลิงด้วยความไม่เชื่อ ก่อนจะกลอกตาไปมาด้วยความวิตก ขณะที่เซี่ยเฉิงก็ยิ้มเล็กน้อยแต่พยายามจะไม่หัวเราะออกมา ‘น้องสาวเราเป็นเด็กๆ ไปแล้วหรือ?’

“โอ๊ย... เห็นน้องสาวเราอ้อนแบบนี้แล้วรู้สึกแปลกๆ” เซี่ยเฉิงพูด พร้อมขยี้หัวตัวเอง “พี่ใหญ่พาน้องสาวไปด้วยกันเถอะ”

“งั้น... เจ้าอยากจัไปจริงๆ เหรอ?” เซี่ยหยวนถามอย่างระมัดระวัง เขายังรู้สึกไม่แน่ใจ แต่ในใจเขาก็มีความหวังว่าน้องสาวจะได้รับประสบการณ์ใหม่ๆ

“แน่นอนเจ้าคะ!” เซี่ยเหม่ยหลิงตอบอย่างมั่นใจ และพยายามทำให้ตัวเองดูสุขภาพดี แม้ว่าเธอจะรู้ว่าต้องใช้ความพยายามมากกว่าที่คาดไว้

“ถ้าอย่างนั้น... ก็ได้” เซี่ยหยวนตัดสินใจ ในที่สุดเขาก็ยอมให้เซี่ยเหม่ยหลิงไปกับเขา 

"ขอบคุณพี่ใหญ่ พี่รองเจ้าคะ!" เซี่ยเหม่ยหลิงก็อารมณ์ดีขึ้นมา พวกเขาเห็นน้องสาวมีความสุขก็มีความสุขตามไปด้วย

“วันนี้เป็นวันที่ดีที่สุดในชีวิตข้าเลย!” เซี่ยเหม่ยหลิงพูดอย่างมีความสุข

หลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จ เซี่ยเหม่ยหลิงลุกขึ้นจากโต๊ะและเดินไปที่อ่างล้างจาน โดยตั้งใจจะช่วยพี่ชายเก็บจานชาม แต่เซี่ยหยวนก็เรียกให้นางหยุดและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ไปพักเถอะ น้องสาว”

“แต่พี่ใหญ่ ข้าอยากช่วย!” เซี่ยเหม่ยหลิงตอบเสียงอ้อน นางรู้สึกว่าได้ทำงานในบ้านนั้นเป็นสิ่งที่น่าพอใจ

“ไม่! ถ้าเจ้ายังไม่ไปพัก พรุ่งนี้ข้าจะไม่ให้เจ้าไปกับข้า!” เซี่ยหยวนขู่อย่างเด็ดขาด ทำให้เซี่ยเหม่ยหลิงหยุดชะงัก หญิงสาวทำท่าทางลังเล ขณะที่นางนั่งลงอีกครั้งและพยายามคิดว่าพี่ชายพูดจริงหรือเปล่า

ในที่สุด เซี่ยเหม่ยหลิงตัดสินใจ “เอ่อ... ก็ได้เจ้าคะ” นางตอบเสียงเบา แม้ว่าจะไม่เต็มใจ แต่ก็รู้ว่าพี่ชายกังวลสำหรับนางจริงๆ

ขณะที่นางเดินกลับไปที่ห้องของตน นางยังหันไปมองพี่ชายสองคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร รู้สึกว่าอาจจะมีอะไรน่าสนใจเกิดขึ้น นางอยากได้ยินเสียงพูดคุยของพวกเขา แต่พี่ชายของนางไม่ได้สังเกตว่าเซี่ยเหม่ยหลิงหันไปมอง

“รีบไปพักเถอะ น้องสาว” เซี่ยเฉิงเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน แต่ยังมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า “ไม่ต้องห่วงหรอก พวกเราจะทำเอง”

เมื่อเซี่ยเหม่ยหลิงลับสายตาไปแล้ว เซี่ยหยวนและเซี่ยเฉิงก็มองไปที่ประตูห้องของน้องสาวด้วยความรู้สึกอบอุ่นใจ ทั้งคู่เริ่มพูดคุยกันด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความกังวลและความรักที่มีต่อน้องสาว

“นานแล้วที่เราไม่ได้เห็นน้องสาวมีความสุขเช่นนี้” เซี่ยเฉิงพูดด้วยเสียงเบา “รู้สึกดีใจที่เห็นนางยิ้มได้อีกครั้ง”

“ใช่” เซี่ยหยวนพยักหน้า 

 เซี่ยหยวนตัดสินใจเปิดใจถึงเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นในอดีต “เจ้ายังจำวันที่เรารู้ข่าวเกี่ยวกับท่านพ่อท่านแม่ได้ไหม?” เขาถามเสียงต่ำ

เซี่ยเฉิงพยักหน้า น้ำตาคลออยู่ในดวงตา “ข้าไม่เคยลืมมันเลย มันเป็นวันที่ชีวิตเรากลับตาลปัตรไปตลอดกาล”

“วันนั้นพวกเราอยู่ที่บ้านกับน้องเหม่ยหลิง ข้าหวังว่าจะมีคนมาช่วยเรา” เซี่ยหยวนพูดด้วยเสียงเศร้า “แต่เรากลับต้องยืนอยู่ที่นั่น เมื่อได้ยินข่าวอุบัติเหตุเรือล่ม ข้ารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบของเราแตกสลาย”

“ข้าจำได้ว่าเรารอคอยจนค่ำคืน แต่ท่านพ่อและท่านแม่ก็ไม่กลับมา” เซี่ยเฉิงถอนหายใจ “เราต้องทำทุกอย่างเพื่อดูแลเหม่ยหลิง ไม่ให้นางรู้สึกเศร้าเกินไป”

“แต่นางก็ไม่เคยยิ้มอีกเลยหลังจากนั้น” เซี่ยหยวนกล่าวเสียงเศร้า “แต่วันนี้นางกับยิ้มอย่างมีความสุข”

“แต่ข้าก็ยังเป็นห่วงน้องเล็กอยู่ดี ถ้านางต้องเดินเข้าไปในเมือง... จะไหวไหม?” เขาแสดงความวิตกกังวลเกี่ยวกับการเดินทางของน้องสาว

“พี่ใหญ่ เขาจะทำอย่างไรดี?” เซี่ยเฉิงถาม และพยายามมองหาทางออกสำหรับน้องสาว

“นั่นคือสิ่งที่ข้ากำลังคิดอยู่” เซี่ยหยวนกล่าว “จริงสิ! พรุ่งนี้เราขอลุงหนิวติดเกวียนไปด้วยดีไหม? ลุงหนิวมีเกวียน”

“ดีเลย!” เซี่ยเฉิงเห็นด้วย “ลุงหนิวเป็นคนดี จะต้องยอมช่วยแน่”

“ถ้าอย่างนั้น ข้าจะไปหาลุงหนิวเดี๋ยวนี้” เซี่ยหยวนตัดสินใจแล้วลุกขึ้น “เจ้ารออยู่ที่นี่”

“อืม” เซี่ยเฉิงพยักหน้า 

เซี่ยหยวนเดินออกจากบ้านไปยังบ้านของลุงหนิว ที่อยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้าน เขาคิดถึงน้องสาวในใจขณะเดิน และหวังว่าการเดินทางครั้งนี้จะทำให้เซี่ยเหม่ยหลิงได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ๆ และเปิดใจให้กับโลกภายนอกมากขึ้น

เมื่อถึงบ้านของลุงหนิว เขาเคาะประตูแล้วเรียก “ลุงหนิว! ท่านอยู่ไหม?”

ลุงหนิวเปิดประตูออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “เซี่ยหยวน! มาหาข้า มีอะไรหรือ?”

เซี่ยหยวนพูดทันที “พรุ่งนี้ข้าอยากขอติดรถไปเมืองด้วย ข้าจะพาน้องสาวไปด้วย”

“น้องสาวเจ้าหรือ?” ลุงหนิวถามด้วยความสงสัย

“ขอรับ” เซี่ยหยวนตอบ “นางเพิ่งหายป่วย และอยากจะไปตลาด”

ลุงหนิวฟังแล้วก็พยักหน้า “ได้เลย พรุ่งนี้ข้าก็จะเข้าไปในตัวเมืองเหมือนกัน พวกเจ้าก็ไปรอข้าที่หน้าหมู่บ้านล่ะ”

“ขอบคุณขอรับ!” เซี่ยหยวนรู้สึกโล่งใจและยิ้มออกมา 

"ไม่เป็นไรคนกันเองทั้งนั้น"ลุงหนิวเอ่ยอย่างยิ้มแย้ม

“ถ้าเช่นนั้นข้ากลับก่อนนะขอรับ” เซี่ยหยวนตอบ

หลังจากที่ตกลงกันเสร็จแล้ว เซี่ยหยวนเดินกลับบ้านด้วยความรู้สึกมีความสุข 

-----------------------------------------------------------

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้จนถึงตอนนี้นะคะ! ถ้าชอบตอนนี้และอยากเป็นกำลังใจให้นักเขียน สามารถส่งของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ มาให้ได้เลยนะคะ ขอบคุณทุกการสนับสนุนมาก ๆ เลยค่ะ ^-^