ยอดดวงใจแม่ทัพทมิฬ

ลำดับตอนที่ #19 : ซุ่มโจมตี

พวกเขาหัวเราะและหยอกล้อกันอยู่ครู่หนึ่ง ในขณะที่บรรยากาศที่เครียดจากการรบกำลังจะมาถึงนั้น ดูเหมือนจะหายไปบ้าง ความสนิทสนมและมิตรภาพที่เริ่มก่อตัวขึ้นระหว่างพวกเขากำลังทำให้ความตึงเครียดผ่อนคลายลงบ้าง

แม่ทัพใหญ่หลี่หยางเจี้ยนได้ตัดสินใจให้ทหารทั้งหมดแยกออกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งจะนำโดยรองแม่ทัพมู่เพื่อปะทะศัตรูทางทิศเหนือ ส่วนอีกกลุ่มจะเป็นการนำโดยหลี่หยางเจี้ยนเองเพื่อจัดการกับศัตรูทางทิศใต้

การตัดสินใจนี้สร้างความตึงเครียดให้กับทั้งสองกลุ่ม ทหารรู้ดีว่าการแยกกันทำให้พวกเขาเสี่ยงต่อการถูกล้อมในพื้นที่แคบๆ แต่ก็ไม่มีทางเลือก ทหารทุกคนจึงต้องเตรียมตัวและตั้งใจให้ดี

หลี่หยางเจี้ยนหันมองทหารที่ถูกแบ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะสั่งเสียงเด็ดขาด “แบ่งกลุ่มตามที่กำหนด ให้เร็วและระวังหลัง!”

พวกทหารไม่ค่อยมีเวลาคิดอะไรมากนัก ก่อนที่พวกเขาจะถูกแยกออกตามกลุ่มที่แม่ทัพได้กำหนด ทุกคนเตรียมตัวพร้อมรบเพื่อปฏิบัติตามคำสั่ง

ซูเหม่ยอี้เองก็ถูกส่งไปในกลุ่มที่อยู่ภายใต้การนำของรองแม่ทัพมู่ กลุ่มนี้จะต้องเดินทางไปยังพื้นที่ที่เสี่ยงที่สุดในการปะทะกับกองทัพศัตรู

ท่ามกลางค่ำคืนที่มืดมิด การเดินทัพดำเนินไปอย่างเงียบงัน ไม่มีเสียงใดดังไปเหนือเสียงฝีเท้าของม้าและทหารที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวัง ทุกคนรู้ดีว่าพวกเขากำลังใกล้ถึงจุดหมาย แต่ไม่รู้ว่าจะเจอกับอะไรบ้าง

ซูเหม่ยอี้ที่ก้มมองไปที่พื้นดินที่ค่อนข้างมืด แต่ก็ยังพอเห็นเส้นทางที่พวกเขากำลังเดินไป บรรยากาศรอบตัวเงียบสงบจนเกือบจะรู้สึกถึงอันตรายที่แฝงตัวอยู่ทุกหนแห่ง แม้แต่เสียงลมหายใจของตัวเองก็ยังดังก้องในหู

"ระวังตัวให้ดี" หลี่เจิ้งพูดขึ้นขณะมองไปข้างหน้า "คืนนี้อาจมีอะไรไม่คาดคิดเกิดขึ้น"

"เจ้ากลัวรึ?" เซียวเทียนถามพลางยิ้มเจ้าเล่ห์

"ข้ากลัวก็ไม่แปลก" หลี่เจิ้งตอบเสียงเรียบ "แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่สู้"

ซุนฟางที่อยู่ข้างๆ หันไปมองพวกเขาและยิ้มบางๆ "ก็จริง"

"อย่าประมาท ทุกอย่างมันไม่เหมือนในสนามฝึกหรอกนะ ถ้าพลาดท่าอาจตายได้เลยนะ" ซูเหม่ยอี้เอ่ยขึ้นบ้าง ขณะที่มองไปยังเส้นทางข้างหน้า แม้จะมีความมั่นใจในฝีมือของตัวเอง แต่ก็รู้ดีว่าการรบจริงมันต่างจากการฝึกฝนเสมอ

ในขณะที่พวกเขาคุยกันอยู่นั้น จู่ๆ เสียงกระทบของโลหะดังขึ้นจากด้านหน้า จนทุกคนหยุดนิ่งและหันไปมอง

"หยุด!" รองแม่ทัพมู่ที่นำหน้าพูดเสียงต่ำและคม "ทุกคนเตรียมตัว!"

ท่ามกลางความเงียบงัน พวกเขายืนนิ่ง ทุกคนจับดาบและถืออาวุธแน่น ท่ามกลางความมืดที่แทบไม่เห็นอะไรเลย

"เกิดอะไรขึ้น?" หลี่เจิ้งถามเสียงเบา แต่ในใจเริ่มรู้สึกถึงแรงกดดันที่เพิ่มมากขึ้น

"มีอะไรบางอย่างอยู่ข้างหน้า" รองแม่ทัพมู่ตอบเสียงแข็ง "เตรียมตัวให้พร้อม!"

พวกทหารที่อยู่ข้างหลังต่างหันมองกันด้วยความวิตก ทุกคนรู้ดีว่าการประสบกับศัตรูในสถานการณ์แบบนี้มันอันตรายและยากที่จะเตรียมตัวให้ทัน

"ตั้งสติ" ซูเหม่ยอี้พูดเบาๆ กับพวกเขา พลางตั้งสมาธิ "อย่าประมาทเชียว!"

ทันใดนั้น เสียงม้าหมุนตัวออกไปจากข้างหน้า ทำให้ทุกคนกระตุกและตั้งใจฟัง ทันใดนั้นเสียงแหลมของธนูพุ่งผ่านเข้ามาในความมืด ปะทะกับเสื้อเกราะของทหารที่อยู่ด้านหน้า

"ศัตรู!" รองแม่ทัพมู่ตะโกน "เตรียมตัว!"

การต่อสู้เริ่มต้นขึ้นทันที ทหารในกองทัพที่เตรียมตัวมาดีจับอาวุธแล้ววิ่งไปข้างหน้า ซูเหม่ยอี้มองเห็นเงาดำๆ ที่เคลื่อนที่มาในความมืด ก่อนที่จะเตรียมตัวลุยไปข้างหน้า

หลี่เจิ้งที่อยู่ข้างๆ ดึงดาบขึ้นมาป้องกันตัวทันที ขณะที่เซียวเทียนและซุนฟางก็เตรียมตัวที่จะโจมตี ตลอดเวลาที่ทุกคนเคลื่อนไหว ท่ามกลางเสียงการปะทะของโลหะกับโลหะ เสียงร้องของทหารที่บาดเจ็บและคำสั่งที่ตะโกนออกมา ทุกอย่างดูยุ่งเหยิงและเต็มไปด้วยความตึงเครียด

"มีศัตรูอีกกลุ่มข้างหน้า!" นายกองเฝิงตะโกน "ระวัง!"

ทหารที่อยู่ด้านหน้าต่างรีบตั้งรับ ขณะที่พวกซูเหม่ยอี้ก็ขยับตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว พวกเขาต่อสู้เหมือนคนที่ฝึกฝนมาหลายปี แม้ว่าจะเป็นทหารใหม่ แต่ก็ไม่แพ้ใคร

ซูเหม่ยอี้ปะทะกับศัตรูตัวหนึ่ง ซึ่งเป็นทหารที่แข็งแกร่งและมีท่าทีคุ้นเคยในการต่อสู้ แต่ด้วยการใช้ทักษะจากอนาคต ซูเหม่ยอี้สามารถพลิกแพลงท่าทางได้อย่างรวดเร็ว ทำให้คู่ต่อสู้สับสนและเกือบทำให้เขาหลงทาง

ในขณะที่นางพยายามหาจังหวะทำลายจุดอ่อนของศัตรู แต่ก็พบว่าคู่ต่อสู้ไม่ง่ายอย่างที่คิด แม้จะพยายามทุกวิถีทาง ซูเหม่ยอี้ยังคงต้องระมัดระวังและเตรียมตัวในทุกการโจมตี

"ต้องทำให้เร็วกว่านี้!" ซูเหม่ยอี้คิดในใจ ก่อนที่จะใช้ท่าทางเด็ดขาดในการจัดการคู่ต่อสู้ ส่งให้ศัตรูล้มลงในที่สุด

การต่อสู้ยังคงดุเดือด และพวกทหารใหม่ต่างก็แสดงฝีมือที่ไม่ธรรมดา ท่ามกลางการต่อสู้ที่คุกคามทุกชีวิตในสนามรบ ความร่วมมือและความมั่นใจในตัวเองทำให้พวกเขาผ่านพ้นการปะทะนี้ไปได้ แม้ว่าจะเหนื่อยล้าก็ยังคงสู้ต่อไปอย่างไม่หยุดหย่อน

การต่อสู้ที่ดุเดือดยังคงดำเนินไปในความมืด ทุกสิ่งรอบตัวดูเหมือนจะหยุดชะงักไปชั่วขณะ เสียงโลหะกระทบกันและเสียงการต่อสู้อย่างดุเดือดคือสิ่งเดียวที่ได้ยิน พวกซูเหม่ยอี้ต่างพยายามอย่างสุดชีวิตเพื่อที่จะรับมือกับศัตรูที่ล้อมรอบ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายมีจำนวนมากกว่าและมีความชำนาญในการต่อสู้

ซูเหม่ยอี้พยายามรักษาระยะห่างจากศัตรู แต่ก็ต้องระมัดระวังในทุกการเคลื่อนไหว เนื่องจากนางรู้ดีว่าแค่พลาดท่าก็อาจจะเสียชีวิตได้ ทุกการโจมตีของเธอมีจังหวะและรอบคอบ แต่มันก็ยังไม่เพียงพอที่จะหยุดยั้งการโจมตีจากทุกทิศทาง

หลี่เจิ้งที่อยู่ข้างๆ ยังคงเคลื่อนไหวอย่างมีทักษะ ดาบในมือเขากำแน่น ขณะที่เซียวเทียนกับซุนฟางก็ลุยเข้ามาร่วมต่อสู้ไม่ยอมหยุด ทั้งสามคนจัดการศัตรูได้อย่างคล่องแคล่ว แต่ก็เห็นได้ชัดว่าไม่อาจคุมสถานการณ์ได้ทั้งหมด

"หลี่เจิ้ง!" ซูเหม่ยอี้ตะโกนเตือน ขณะที่เขาเห็นศัตรูอีกกลุ่มกำลังเคลื่อนตัวเข้ามาล้อมพวกเขา "ระวัง!"

หลี่เจิ้งหันไปเห็นกลุ่มทหารศัตรูที่กำลังเคลื่อนที่เข้ามาจากทุกทิศ ทุกคนถูกล้อมเข้าไปในวงล้อมของศัตรู พวกเขาติดอยู่กลางสนามรบที่เต็มไปด้วยเสียงโลหะที่กระทบกันและการต่อสู้ที่เต็มไปด้วยอันตราย

"ไม่ดีแล้ว!" พวกหลี่เจิ้งคิดในใจ ขณะที่เขาพยายามหาจังหวะหนี แต่ก็พบว่าทางออกทุกทางถูกขัดขวางโดยศัตรูจำนวนมาก และพวกเขาก็อยู่ห่างจากทัพหลักเรื่อยๆแล้ว

ในขณะที่เขาพยายามหาวิธีหลบหนีไปยังที่ปลอดภัย ก็เกิดการปะทะที่ไม่ทันตั้งตัวขึ้น เมื่อมีทหารศัตรูคนหนึ่งพุ่งเข้ามาโจมตีจากด้านหลัง เซียวเทียนพยายามหลบหลีก แต่ความเร็วของศัตรูทำให้เขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงการโจมตีได้อย่างสมบูรณ์

"อ๊ะ!" ซุนฟางร้องออกมาเมื่อโลหะคมตัดเข้าที่แขนของเขา เจ็บแปลบไปทั่วร่าง ร่างกายของเขาสั่นไปชั่วขณะ ท่ามกลางความเจ็บปวด เขาไม่ยอมแพ้ แต่เขารู้ว่าถ้าหากไม่สามารถจัดการกับสถานการณ์ได้ เขาอาจจะต้องจบชีวิตในที่แห่งนี้

"ซุนฟาง!" หลี่เจิ้งที่เห็นเหตุการณ์ก็ตะโกน ซูเหม่ยอี้เห็นก็รีบพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขาเบี่ยงตัวไปข้างหน้าและฟันดาบเข้าไปขวางการโจมตีของศัตรู พร้อมทั้งคว้าตัวซุนฟางไว้

"ไป!" ซูเหม่ยอี้ตะโกน ขณะพยายามพาซุนฟางถอยกลับไปที่จุดปลอดภัย

ในขณะเดียวกัน หลี่เจิ้งและเซียวเทียนก็ต่อสู้เพื่อเปิดทางให้พวกเขาได้ถอยหลัง แต่ก็มีศัตรูที่เคลื่อนเข้ามาล้อมพวกเขาไว้

"ไม่ต้องห่วงข้า!" ซุนฟางพยายามพูดให้หลี่เจิ้งเข้าใจ ขณะที่เขาสะบัดแขนที่ได้รับบาดเจ็บไปข้างหลัง ปัดโลหะของศัตรูที่พุ่งเข้ามาในจังหวะที่เหมาะสม 

"ไปหาทางออกก่อน!" นางเอ่ยพลางสะกัดกั้นการโจมตี

หลี่เจิ้งและเซียวเทียนที่อยู่ข้างๆ พยายามตะโกนบอกให้พวกเขารีบถอย แต่ในขณะที่พวกเขาถอยหลัง พวกศัตรูก็เริ่มเข้าใกล้และล้อมพวกเขาให้จมอยู่ในวงล้อม

"พวกเราจะต้องหาทางออก!" ซูเหม่ยอี้พูดอย่างแน่วแน่ ขณะที่ซุนฟางยืนหยัดด้วยความเจ็บปวด จากนั้นก็ใช้ท่าทางที่อาศัยจังหวะและทักษะการต่อสู้จากอนาคต เปิดช่องโหว่ในการล้อมของศัตรู แล้วใช้จังหวะที่ดีที่สุดทะลวงผ่านวงล้อม

"ไป!" ซูเหม่ยอี้ตะโกนให้ทุกคนลุกขึ้นและวิ่งตามไป ขณะวิ่งผ่านออกจากการล้อมได้สำเร็จ ขณะที่ศัตรูที่ล้อมพวกเขาไว้เริ่มตั้งตัวและวิ่งตามมาอย่างรวดเร็ว

หลี่เจิ้งมองไปข้างหลัง เห็นว่าศัตรูยังคงไล่ตามมาอย่างไม่ยอมถอย

"เร็ว!" เขาตะโกน "พวกเราต้องไปให้ถึงจุดที่ปลอดภัย!"

ทุกคนเร่งฝีเท้า ขณะที่ซูเหม่ยอี้ยังคงปัดป้องการโจมตีของศัตรูที่ไล่ตามมา ในขณะเดียวกัน พวกทหารของพวกเขาก็เริ่มเคลื่อนตัวไปข้างหน้าเพื่อลดความลำบากในการหนี

การต่อสู้ยังคงดุเดือด และบรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด ทุกคนต่างรู้ดีว่าความปลอดภัยของพวกเขาอยู่ที่การร่วมมือกันและหาทางออกจากการล้อมในครั้งนี้ให้ได้

ซูเหม่ยอี้เห็นรองแม่ทัพมู่และทหารคนอื่นๆ อยู่ไม่ไกลจากตำแหน่งของนาง เมื่อเห็นทัพของศัตรูเริ่มล้อมกรอบและแออัดเข้ามา นางก็รีบมองหาทางออก หันไปเห็นทหารในกองทัพของรองแม่ทัพมู่ที่กำลังพยายามฝ่าฟันการโจมตี

"ไปทางนั้น!" ซูเหม่ยอี้ตะโกนเสียงดัง พลางชี้มือไปยังทิศทางที่เห็นทหารคนอื่นๆ กำลังเคลื่อนตัวอยู่

ทันทีที่เสียงของนางดังขึ้น ทหารคนอื่นๆ ที่อยู่ใกล้ๆ หันมามองและเริ่มเคลื่อนตัวไปตามคำสั่ง ขณะที่พวกหลี่เจิ้งและเซียวเทียนที่กำลังหันไปสนใจการล้อมของศัตรู ก็ได้ยินเสียงของนางเช่นกัน

"ไปทางนั้น!" หลี่เจิ้งตะโกนตอบ ขณะเดียวกันเซียวเทียนก็รีบวิ่งพุ่งไปข้างหน้าเพื่อเปิดทางให้ ขณะที่นางค่อยช่วยเหลือซุนฟางที่บาดเจ็บไปด้วย

-----------------------------------------------------------

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้จนถึงตอนนี้นะคะ! ถ้าชอบตอนนี้และอยากเป็นกำลังใจให้นักเขียน สามารถส่งของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ มาให้ได้เลยนะคะ ขอบคุณทุกการสนับสนุนมาก ๆ เลยค่ะ ^-^