ยอดดวงใจแม่ทัพทมิฬ

ลำดับตอนที่ #18 : การเคลื่อนทัพในยามค่ำคืน

แม่ทัพหลี่หยางเจี้ยนพูดเบาๆ ก่อนจะหันไปมองรองแม่ทัพมู่ “เฝ้ามองเขาให้ดี สั่งให้ทหารคนนี้เข้าร่วมการฝึกระดับสูงในวันหน้า”

รองแม่ทัพมู่ค้อมศีรษะ “ขอรับท่านแม่ทัพ”

การประลองนั้นจบลงไปแล้ว แต่ท่ามกลางการตัดสินใจที่ยากลำบากของแม่ทัพหลี่หยางเจี้ยน เขากลับเห็นแววตาของซูเหม่ยอี้ที่สะท้อนให้เห็นถึงบางสิ่งที่ลึกซึ้งกว่าความสามารถด้านการต่อสู้ มันเหมือนกับว่าอีกฝ่ายกำลังเก็บซ่อนอะไรบางอย่างอยู่ในตัว

ซูเหม่ยอี้ไม่เคยรู้ตัวว่า การประลองนี้ได้ดึงดูดความสนใจจากทหารระดับสูงเช่นนี้ และยิ่งไม่รู้ว่าในอนาคต จะต้องเผชิญกับบททดสอบที่ยิ่งใหญ่กว่านี้อีกมากมาย

ทันทีที่การประลองเสร็จสิ้น ความตึงเครียดที่เต็มไปด้วยความสนใจจากแม่ทัพใหญ่หลี่หยางเจี้ยนและรองแม่ทัพมู่ก็ถูกกระชากออกจากสถานการณ์ เมื่อเสียงฝีเท้าของทหารวิ่งมาถึงหอสังเกตการณ์ พร้อมกับรายงานด่วนจากภายนอก

"ท่านแม่ทัพใหญ่!" เสียงทหารคนหนึ่งที่หอบเหนื่อยดังขึ้นจากประตูห้องสังเกตการณ์ เมื่อเห็นว่าแม่ทัพหลี่หยางเจี้ยนยังคงจดจ่ออยู่กับการประลอง เขาจึงรีบเข้าไปขัดจังหวะ "ขอรายงานด่วนจากภาคสนาม!"

แม่ทัพหลี่หยางเจี้ยนหันไปมอง และสังเกตเห็นท่าทางวิตกของทหารที่นำข่าวมานี้ เขาไม่พูดอะไรเพียงแค่พยักหน้าให้นายทหารรายงาน

"มีข่าวจากแนวหน้า... ปรากฏว่าศัตรูเริ่มเคลื่อนไหวเร็วขึ้นแล้วครับ ทัพของเราอาจจะต้องเร่งเดินทางเข้าพื้นที่เสี่ยงโดยด่วน" นายทหารกล่าว รายงานนั้นน่าสะเทือนใจ

แม่ทัพหลี่หยางเจี้ยนพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหันไปพูดกับรองแม่ทัพมู่ "รวบรวมทหารทั้งหมดและเตรียมเดินทางทันที เราจะประชุมในกระโจมหลัก"

รองแม่ทัพมู่ทำการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เขารู้ว่าเวลานี้ไม่มีสิ่งใดสำคัญไปกว่าการเตรียมพร้อมสำหรับการปฏิบัติการในสนามรบ "ขอรับท่านแม่ทัพ!" เขาตอบแล้วรีบวิ่งไปสั่งการให้ทหารทุกคนเตรียมตัว

การประลองที่เพิ่งเสร็จไปดูเหมือนจะกลายเป็นแค่เพียงเรื่องเล็กน้อยในตอนนี้ ความกังวลที่แม่ทัพหลี่หยางเจี้ยนรู้สึกได้เกิดขึ้นทันทีเมื่อเขารับรู้ถึงภัยคุกคามที่ใกล้เข้ามา

หลังจากนั้นไม่นาน การประชุมด่วนในกระโจมหลักก็เริ่มขึ้น โดยมีแม่ทัพหลี่หยางเจี้ยนและรองแม่ทัพมู่เป็นหัวหอกในการจัดการวิกฤตนี้

ในกระโจมหลักมีทหารระดับสูงรวมตัวกันเป็นจำนวนมาก ทุกคนดูแลกางแผนที่ของพื้นที่สงครามบนโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ ขณะที่ทหารอีกคนหนึ่งนำเอกสารและรายงานด่วนมาให้ทุกคน

"รายงานจากแนวหน้า" เสียงหนึ่งดังขึ้นในห้องประชุม "ทัพศัตรูที่คาดการณ์ว่าจะเคลื่อนไหวภายในสามวันเริ่มเร่งการเคลื่อนไหวเร็วขึ้น มีแนวโน้มว่าเราจะได้พบกับการโจมตีในวันพรุ่งนี้"

แม่ทัพหลี่หยางเจี้ยนขมวดคิ้ว เขาเดินไปยังแผนที่แล้วจุดไปยังพื้นที่ที่ทัพศัตรูกำลังเคลื่อนตัว "พวกเราต้องเคลื่อนทัพไปยังพื้นที่นี้ทันที ร่วมกับทัพเสริมจากฝ่ายอื่นๆ ที่จะมาช่วย"

"ท่านแม่ทัพ... ทางด้านซ้ายมีช่องโหว่ หากพวกเราจัดกำลังสำรองในจุดนั้น อาจจะสามารถขัดขวางการโจมตีจากศัตรูได้อย่างมีประสิทธิภาพ" รองแม่ทัพมู่เสนอตัวเลือก

"ดี" แม่ทัพหลี่หยางเจี้ยนตอบอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันไปมองที่ทหารคนหนึ่งในห้องประชุม "ส่งคำสั่งให้ทุกหน่วยเตรียมตัว เคลื่อนทัพในคืนนี้!"

คำสั่งของแม่ทัพหลี่หยางเจี้ยนดังก้องในห้องประชุม ทหารทุกคนในห้องนั้นรู้ดีว่าหมายถึงการเคลื่อนย้ายที่รวดเร็วและเป็นการเตรียมตัวสำหรับการเผชิญหน้ากับศัตรูที่ไม่รู้ว่าจะมาถึงเมื่อไหร่

"ขอรับ!" ทหารคนหนึ่งในห้องตอบรับอย่างมั่นใจ ก่อนจะรีบวิ่งออกไปเพื่อสั่งการให้ทุกหน่วยเตรียมตัว

แม่ทัพหลี่หยางเจี้ยนยืนอยู่ท่ามกลางความเงียบที่แผ่ขยายไปทั่วทั้งกระโจม บรรยากาศที่เต็มไปด้วยความเครียดนี้ยิ่งทำให้ทุกคนในห้องรู้สึกถึงความหนักหน่วงของการตัดสินใจในครั้งนี้

"รองแม่ทัพมู่" แม่ทัพหลี่หยางเจี้ยนหันไปพูดกับรองแม่ทัพมู่ที่ยืนอยู่ข้างๆ "ตรวจสอบความพร้อมของเสบียงและกำลังเสริม ให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรขาดตกบกพร่อง"

รองแม่ทัพมู่พยักหน้ารับคำ "ขอรับท่านแม่ทัพ ข้าจะจัดการทันที"

เมื่อคำสั่งจากแม่ทัพหลี่หยางเจี้ยนมาถึง หน่วยทหารใหม่ก็ถูกเรียกตัวเข้าร่วมการรบอย่างรวดเร็ว ทุกคนในกลุ่มของซูเหม่ยอี้ถูกจัดให้เป็นหนึ่งในหน่วยที่ต้องออกเดินทางทันที ทุกคนเริ่มเก็บสัมภาระของตัวเองและเตรียมตัวเดินทางไปยังจุดที่กำหนด

รองแม่ทัพมู่รับคำและรีบออกไปดำเนินการตามคำสั่ง ทุกสิ่งทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้ว รบพร้อมเพียงแค่รอคำสั่งจากแม่ทัพหลี่หยางเจี้ยน

ทหารใหม่ที่ถูกเรียกตัวต่างรีบเตรียมตัวด้วยความรวดเร็วเมื่อคำสั่งออกมา บรรยากาศในค่ายทหารตอนนี้เต็มไปด้วยความเครียดและความตื่นเต้น ทุกคนกำลังเตรียมตัวใส่ชุดเกราะและติดอาวุธ พร้อมลุยการรบครั้งแรกของพวกเขา บางคนยังมีมือสั่นระริก ขณะที่คนอื่นๆ พยายามเก็บความกลัวไว้ในใจ

ซูเหม่ยอี้ยืนอยู่ในแถวเตรียมตัว ใส่ชุดเกราะที่แข็งแกร่ง ซึ่งทำให้การเคลื่อนไหวของนางไม่สะดวกนัก แต่นางก็รู้ดีว่าไม่มีทางเลือก นางต้องเรียนรู้ที่จะต่อสู้ในทุกสถานการณ์ เพื่อให้พร้อมเผชิญหน้ากับศัตรูที่อยู่ข้างหน้า

นางสวมดาบเล่มสั้นที่ได้รับมาเมื่อวันก่อน ดาบที่หนักพอสมควรแต่ก็ยังให้ความรู้สึกมั่นคงในมือ

"พวกเราจะได้ออกไปรบกันจริงๆ หรือนี่?" เซียวเทียนหันมาถามด้วยน้ำเสียงกังวลขณะสวมชุดเกราะ และปรับดาบที่ติดอยู่ข้างตัวให้พร้อม

"ยังไงเราก็ต้องทำไปตามคำสั่ง" ซูเหม่ยอี้ตอบสั้นๆ ก่อนจะหันไปมองทหารคนอื่นๆ ที่อยู่ในแถวเดียวกัน หลายคนพยายามบังคับให้ตัวเองดูมั่นคง แต่ความวิตกกังวลในตาของพวกเขาก็ไม่สามารถปิดบังได้

หลี่เจิ้งที่ยืนข้างๆ จับดาบของเขาให้มั่น "พวกเราทุกคนฝึกมาดีแล้ว แม้ว่าเราอาจจะยังไม่มีประสบการณ์ แต่ก็คงไม่อ่อนแอขนาดนั้น"

"ใช่" ซุนฟางที่ยืนอยู่ข้างๆ ยิ้มอย่างพยายามให้กำลังใจ "พวกเราไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะกลับหลังกันได้แล้ว"

หลังจากนั้น นายกองเฝิงที่ยืนอยู่ข้างๆ ตะโกนให้ทุกคนพร้อม

"ทุกคนเตรียมตัว! เราจะเคลื่อนทัพภายในไม่อึดใจข้างหน้า! ไปเข้าร่วมรบอย่างเต็มที่! ใช้ทุกสิ่งที่ฝึกมา!"

เสียงคำสั่งดังขึ้นในค่ายทหาร ทหารทุกคนต่างยืดตัวตรงและเตรียมตัวอย่างเต็มที่ บรรยากาศเริ่มตึงเครียดมากขึ้นเรื่อยๆ ความกลัวและความตื่นเต้นปะปนกันไป บางคนยังสั่นเล็กน้อย ขณะที่บางคนตั้งใจแน่วแน่ไม่ยอมให้ความกลัวครอบงำ

"ออกเดินทาง!" นายกองเฝิงสั่งอีกครั้ง

ในที่สุด คำสั่งก็ออกมาให้เคลื่อนทัพ ทุกหน่วยในค่ายเริ่มออกเดินทาง เมื่อทหารใหม่รวมตัวกันพร้อมกับทหารเก่าที่เคยผ่านการรบมาแล้ว ความตึงเครียดในอากาศยิ่งทำให้ทุกคนรู้สึกถึงความจริงจังของภารกิจครั้งนี้

ทุกคนในหน่วยเดินกันไปอย่างเป็นระเบียบ มองไปข้างหน้า พวกเขารู้ดีว่าการเคลื่อนทัพในครั้งนี้เป็นการบุกที่สำคัญ หากพวกเขาทำสำเร็จ พวกเขาจะได้รับการยอมรับจากทุกคน แต่ถ้าล้มเหลว...

 แม่ทัพใหญ่หลี่หยางเจี้ยนควบม้าตัวใหญ่ไปข้างหน้ากองทัพ ท่าทางของเขามั่นคงและเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เขามองไปข้างหน้าอย่างเฉียบคม ในขณะที่รองแม่ทัพมู่ที่ขี่ม้าเคียงข้างกันก็จับตามองสถานการณ์รอบตัวอย่างระมัดระวัง

"เราจะไปถึงแนวหน้าของศัตรูเร็วแค่ไหน?" หลี่หยางเจี้ยนถามเสียงเรียบ โดยไม่ได้หันมามองรองแม่ทัพ แต่คำถามก็ชัดเจนในความหมาย

"ตามเส้นทางนี้ คาดว่าจะถึงในอีกไม่นาน" รองแม่ทัพมู่ตอบ ขณะมองไปข้างหน้าอย่างรอบคอบ เขามองเห็นแสงไฟจากค่ายทหารที่อยู่ไกลออกไป ซึ่งเป็นสัญญาณว่าไม่ไกลจากเป้าหมายที่พวกเขาจะไปถึง

หลี่หยางเจี้ยนพยักหน้า "ดี กองทัพไม่ควรหยุดพัก ต้องรักษาความเร็วเอาไว้"

ในขณะที่พวกเขาควบม้าไปข้างหน้า ทหารที่อยู่ในกองทัพก็เดินตามอย่างมีระเบียบ แต่ความตื่นเต้นที่สะสมในใจของพวกเขาก็ยังคงไม่หายไป การรบครั้งแรกของพวกเขาใกล้เข้ามาแล้ว

ไม่ไกลจากแม่ทัพหลี่หยางเจี้ยน ซูเหม่ยอี้และทหารใหม่คนอื่นๆ ก็กำลังเดินตามหลังพวกเขา โดยมีนายกองเฝิงเดินนำ ทหารใหม่ที่เคยฝึกหนักในค่ายต่างก็เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับสิ่งที่กำลังจะมาถึง แม้ว่าบางคนจะรู้สึกวิตกกังวลก็ตาม

"ท่านนายกอง พวกเราจะไปถึงที่หมายเมื่อไร?" ซูเหม่ยอี้ถามด้วยน้ำเสียงที่สงบ แต่ภายในใจเต็มไปด้วยความคาดหวัง

"อีกไม่นานหรอก" นายกองเฝิงตอบ "แต่นี่ไม่ใช่การเดินทางธรรมดา พวกเจ้าจะต้องเตรียมตัวรับมือกับสิ่งที่ไม่คาดคิดได้ตลอดเวลา"

พวกหลี่เจิ้งที่เดินข้างๆ ก็จับดาบที่สะพายไว้ที่เอวอย่างมั่นคง พลางหันไปมองทหารใหม่ที่เดินอยู่ข้างหลัง ซึ่งส่วนใหญ่กำลังเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการรบที่กำลังจะมาถึง

"ข้าจะปกป้องพวกเจ้าเอง" หลี่เจิ้งพูดเสียงหนักแน่น ก่อนจะหันไปมองซูเหม่ยอี้ที่เดินข้างๆ เขา แม้ว่าจะเป็นทหารใหม่เหมือนกัน แต่ในใจเขารู้ดีว่าอีกฝ่ายมีความสามารถที่ไม่ธรรมดา

ซูเหม่ยอี้ยิ้มบางๆ ไม่ตอบอะไร แต่รู้สึกถึงความตั้งใจของหลี่เจิ้งดี แต่ก็อดไม่ได้ที่จะขำกับคำพูดของเซียวเทียน

"ใครจะปกป้องใครกันแน่" เซียวเทียนพูดออกมาอย่างขบขัน ขณะที่เขาหันไปยิ้มให้กับซูเหม่ยอี้และคนอื่นๆ ทำให้บรรยากาศรอบตัวดูกลมกลืนและสดใสขึ้นเล็กน้อย

"ฮ่าๆ ใช่แล้ว ข้าก็คิดแบบนั้น" ซุนฟางพูดเสียงเบาแต่ไม่ดังเกินไปอย่างไม่อาย พลางหันไปมองซูเหม่ยอี้ด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ "เหม่ยอี้ เจ้าก็อย่าลืมปกป้องข้าด้วยล่ะ"

ซูเหม่ยอี้ที่ได้ยินก็หัวเราะเบาๆ พลางยักไหล่ "ทุกคนต้องปกป้องตัวเองให้ดีแล้วกัน ถึงตอนนั้นค่อยดูว่าใครจะปกป้องใคร" นางพูดอย่างไม่ใส่ใจ แต่ในท่าทางกลับแฝงไปด้วยความมั่นใจ

-----------------------------------------------------------

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้จนถึงตอนนี้นะคะ! ถ้าชอบตอนนี้และอยากเป็นกำลังใจให้นักเขียน สามารถส่งของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ มาให้ได้เลยนะคะ ขอบคุณทุกการสนับสนุนมาก ๆ เลยค่ะ ^-^