พระชายาอ้วนขององค์ชายสาม

ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 15: กังหันน้ำ

หลังจากที่ซูเฟยหรงดื่มกาแฟที่หยางเซียงเตรียมให้ ความรู้สึกของคาเฟอีนเริ่มส่งผลกระทบ ทำให้ร่างกายของนางกระปรี้กระเปร่า และสมองกลับมาคิดได้เร็วขึ้น นางนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานด้วยท่าทางมุ่งมั่น ก่อนจะเริ่มวาดแบบกังหันน้ำที่นางคิดเอาไว้ ความคิดและแนวทางในการออกแบบเริ่มไหลลื่นไปตามจังหวะที่ลงบนกระดาษ

ทุก ๆ เส้นที่นางวาดดูเหมือนจะเติมเต็มภาพของเครื่องมือที่จะช่วยบรรเทาภัยแล้งได้ และที่สำคัญคือมันต้องสามารถใช้งานได้จริงในพื้นที่ที่มีปัญหาน้ำขาดแคลน ซูเฟยหรงค่อย ๆ ทำการวาดรายละเอียดของกังหันน้ำด้วยความตั้งใจ วาดไปตามที่จำได้จากข้อมูลที่นางเคยศึกษามา แต่การใช้แท่งถ่านในการวาดก็ไม่ใช่สิ่งที่นางถนัดนัก นางจึงต้องใช้เวลาอย่างมากในการทำให้มันออกมาดีที่สุด

ในขณะที่นางหมกมุ่นกับการวาดแบบอยู่นั้น เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ซูเฟยหรงไม่ได้รู้สึกถึงความเหนื่อยล้าหรือเวลาอันยาวนานที่ผ่านไป นางต้องการให้แบบนี้ออกมาสมบูรณ์แบบที่สุด จึงทุ่มเทจนกระทั่งแสงจากดวงอาทิตย์เริ่มลดลงไป

หยางเซียงยืนมองพระชายาด้วยความรู้สึกทั้งชื่นชมและเป็นห่วง จากที่นางสังเกตุ นางรู้ดีว่าพระชายาซูเฟยหรงเป็นคนที่มีความมุ่งมั่นและตั้งใจ หากคิดจะทำสิ่งใดก็ไม่เคยหยุดพักง่ายๆ เวลาผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่สำคัญต่อพระชายา หากงานยังไม่เสร็จ นางก็จะไม่หยุด

แสงเทียนค่อยๆ ริบหรี่ลง แต่ซูเฟยหรงยังคงตั้งหน้าตั้งตาจดจ่อกับกระดาษตรงหน้า เส้นถ่านที่ลากไปนั้นอาจไม่คมกริบเหมือนที่จิตรกรฝีมือดีจะทำได้ แต่ก็บ่งบอกถึงความตั้งใจและความละเอียดที่นางใส่ลงไปในทุกๆ รายละเอียด หยางเซียงอดไม่ได้ที่จะค่อยๆ ย่องเข้าไปใกล้ แล้วเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา

"พระชายาเพคะ ดึกแล้ว พักสักหน่อยเถิดเพคะ" หยางเซียงเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพลางยื่นผ้าเช็ดมือให้

ซูเฟยหรงเงยหน้าขึ้นจากกระดาษ เห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยของหยางเซียง ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ นางรู้ว่าตนทุ่มเทมากเกินไปจนลืมพักผ่อน แต่ในใจของนางก็เต็มไปด้วยความตั้งใจอันแรงกล้า

"ข้าขอเวลาอีกนิดหนึ่งนะ หยางเซียง ข้าใกล้จะเสร็จแล้ว ข้าแค่ต้องการให้ทุกอย่างสมบูรณ์ที่สุด" ซูเฟยหรงเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่เด็ดเดี่ยว

หยางเซียงพยักหน้าเบาๆ แม้ว่าจะรู้สึกเป็นห่วง แต่ก็ยอมเข้าใจและเฝ้ารออย่างเงียบๆ อยู่ข้างกาย คอยเติมน้ำชาและจัดแจงทุกอย่างให้พระชายาอย่างดีที่สุด 

ซูเฟยหรงเงยหน้าขึ้นมาจากงาน พลางมองหยางเซียงที่ยื่นถาดอาหารเล็กๆ ตรงหน้า นางเพิ่งสังเกตว่าท้องไส้เริ่มร้องประท้วงเบาๆ จากความหิว นางจึงยิ้มบางๆ ให้กับความใส่ใจของหยางเซียง

"ขอบใจเจ้ามาก หยางเซียง" นางเอ่ยเสียงอ่อน พลางหยิบขนมแผ่นบางชิ้นหนึ่งขึ้นมากัด "ข้าคงลืมตัวไปจริงๆ สินะ กว่าจะรู้ตัวก็ดึกป่านนี้"

หยางเซียงยิ้มอย่างโล่งอกเมื่อเห็นพระชายายอมพักและทานอะไรบ้าง นางแอบตักซุปอุ่นๆ มาวางไว้ข้างๆ ด้วย หวังว่าพระชายาจะได้มีแรง

"พระชายาทรงวาดอะไรอยู่หรือเพคะ?"

ซูเฟยหรงยิ้มบางๆ ก่อนจะหันไปตอบหยางเซียงที่มองด้วยความสงสัย "ข้ากำลังวาดแบบกังหันน้ำอยู่" นางเอ่ยพลางชี้ให้ดูแผนผังที่ยังคงมีลายเส้นไม่ชัดนัก เนื่องจากนางไม่ถนัดกับการใช้ถ่านวาดเท่าไหร่นัก

หยางเซียงมองตามอย่างไม่เข้าใจนัก "กังหันน้ำ? สิ่งนั้นคืออะไรหรือเพคะ?"

ซูเฟยหรงยิ้มอีกครั้ง “กังหันน้ำสามารถดึงน้ำจากแม่น้ำมาใช้ในพื้นที่แห้งแล้งได้ มันจะช่วยให้ชาวบ้านปลูกพืชและมีน้ำใช้ในช่วงภัยแล้ง ข้าคิดว่าหากนำแนวคิดนี้ไปใช้ พวกเขาจะไม่ต้องทนลำบากขนาดนั้นอีก”

หยางเซียงได้ยินแล้วก็เบิกตากว้าง รู้สึกดีใจถ้านี่สามารถช่วยได้ "เป็นความคิดที่ดีมากเลยเพคะ! หากสามารถทำได้จริง ชาวบ้านคงได้รับความช่วยเหลือมากมาย หม่อมฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะมีสิ่งประดิษฐ์ที่ช่วยให้มีน้ำใช้ได้เช่นนี้"

ซูเฟยหรงยิ้มบาง "ข้าก็หวังว่ามันจะได้ผลเช่นกัน"

หลังจากที่ทุ่มเทวาดแบบกังหันน้ำจนดึกดื่น ซูเฟยหรงก็รู้สึกอ่อนล้าเกินจะฝืนต่อไหว นางวางแท่งถ่านลงพร้อมกับมองดูภาพที่เพิ่งเสร็จสมบูรณ์ด้วยความพอใจ ทว่าเพียงชั่วครู่ ความง่วงก็เข้าครอบงำ นางฟุบลงกับโต๊ะและเผลอหลับไปในทันที

รุ่งเช้า แสงอาทิตย์อ่อน ๆ ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาส่องต้องใบหน้าของซูเฟยหรง หยางเซียงที่เข้ามาดูแลแต่เช้าก็พบว่าพระชายาของตนยังคงนอนหลับอยู่บนโต๊ะ สายตาของนางสะดุดกับภาพกังหันน้ำที่ถูกวาดอย่างละเอียด รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นเมื่อหยางเซียงมองดูความพยายามของพระชายาที่ไม่หยุดหย่อน

หยางเซียงย่องเข้าไปใกล้อย่างเงียบ ๆ พลางหยิบผ้าคลุมมาแผ่วางบนบ่านางเบา ๆ แล้วพึมพำกับตัวเอง "พระชายาช่างขยันเหลือเกินเพคะ หากสิ่งนี้สำเร็จจริง ชาวบ้านจะต้องซาบซึ้งในพระกรุณาแน่"

ซูเฟยหรงตื่นขึ้นมาเพราะท้องร้องเบา ๆ บ่งบอกถึงความหิวที่สะสมมาตลอดคืน เมื่อเงยหน้าขึ้น นางพบว่าตอนนี้แสงแดดส่องเข้ามาในห้องจนสว่างสดใสแล้ว นางยกมือขึ้นนวดขมับเบา ๆ คลายความเมื่อยล้าที่เกิดจากการนอนฟุบอยู่บนโต๊ะตลอดคืน

หยางเซียงรีบเข้ามาพร้อมกับถาดอาหาร "พระชายา ในที่สุดพระองค์ก็ตื่นแล้วเพคะ ทรงหิวหรือไม่ ข้าน้อยเตรียมอาหารเช้าไว้ให้แล้ว เชิญรับประทานเถอะเพคะ"

ซูเฟยหรงพยักหน้าอย่างอ่อนแรง พลางดึงถาดอาหารมาตรงหน้า นางมองอาหารตรงหน้าด้วยความรู้สึกโล่งใจที่ได้เติมพลังหลังจากทุ่มเทวาดภาพกังหันน้ำตลอดทั้งคืน นางจิบชาร้อน ๆ พลางพึมพำกับตัวเอง "ถึงจะเหนื่อยไปบ้าง แต่ถ้าทำสำเร็จ ชาวบ้านที่ประสบภัยแล้งก็น่าจะมีน้ำใช้มากขึ้น"

หยางเซียงมองพระชายาด้วยความชื่นชม และยิ้มออกมา "พระชายาช่างห่วงใยผู้อื่นจริง ๆ เพคะ หากกังหันน้ำนี้ได้ถูกสร้างขึ้นจริง ๆ จะต้องเป็นประโยชน์แก่ชาวบ้านแน่นอนเพคะ"

ซูเฟยหรงมองกระดาษที่วาดกังหันน้ำอย่างพินิจพิเคราะห์ พลางถอนหายใจเบา ๆ นางพยายามคิดว่าใครที่นางจะสามารถพึ่งพาได้ในการสร้างสิ่งนี้ แต่ด้วยสถานะของนางในจวนองค์ชายสาม การจะขอความช่วยเหลือจากใครก็ไม่ใช่เรื่องง่ายนัก

"แล้วจะให้ใครช่วยดีล่ะ?" นางถอนหายใจ

นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่หยางเซียงจะพูดขึ้นมา "พระชายา หากต้องการให้ใครช่วยสานต่อเรื่องนี้ ข้าแนะนำให้ไปขอคำปรึกษาจากองค์ชายใหญ่เพคะ ท่านดูเป็นคนที่จริงใจและอาจช่วยให้พระชายานำโครงการนี้ไปดำเนินการต่อได้เพคะ"

ซูเฟยหรงนิ่งไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคำแนะนำ นางไม่เคยคิดจะพึ่งพาองค์ชายใหญ่ แต่เขาดูเป็นคนที่น่าไว้วางใจพอสมควร และถ้าเขาสนับสนุน ก็อาจมีโอกาสช่วยชาวบ้านได้จริง ๆ

"ข้าจะลองดู" นางกล่าวกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้หยางเซียง "พรุ่งนี้เจ้าช่วยเตรียมการให้ข้า เราจะไปหาองค์ชายใหญ่"

วันรุ่งขึ้น ซูเฟยหรงตื่นเช้าขึ้นมาตามที่ตั้งใจไว้ เตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว หยางเซียงช่วยจัดแจงเสื้อผ้าให้อย่างเงียบ ๆ ทั้งคู่แลดูจริงจังกว่าครั้งไหน ๆ หลังจากนั้นก็ขึ้นรถม้าเพื่อมุ่งหน้าไปยังตำหนักขององค์ชายใหญ่หลี่หยางเหอ

เมื่อมาถึงตำหนัก องครักษ์นำทางพวกนางเข้าไปด้านใน องค์ชายใหญ่ที่กำลังอยู่ในสวนหน้าตำหนักเห็นซูเฟยหรงก็อดแปลกใจไม่ได้ แต่ก็เอ่ยทักทายอย่างสุภาพ "น้องสะใภ้ เจ้ามีธุระอะไรถึงได้มาเยือนข้าถึงที่นี่หรือ?"

ซูเฟยหรงยิ้มบาง ๆ แล้วโค้งคำนับก่อนตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “หม่อมฉันมีเรื่องสำคัญอยากจะปรึกษาเพคะ” นางหยิบแผ่นกระดาษที่มีภาพกังหันน้ำซึ่งใช้เวลาทั้งคืนวาดจนเสร็จออกมาแล้วยื่นให้องค์ชายใหญ่

หลี่หยางเหอรับกระดาษนั้นไปพลางดูด้วยความสนใจ ภาพที่วาดแม้จะดูหยาบไปบ้างแต่ก็ดูแปลกใหม่ เขาเงยหน้ามองซูเฟยหรงอย่างสงสัย “นี่คืออะไรหรือ?”

“เป็นแบบแปลนกังหันน้ำเพคะ” นางอธิบายอย่างตั้งใจ “หม่อมฉันได้ยินมาว่าทางใต้กำลังประสบปัญหาภัยแล้ง หม่อมฉันคิดว่ากังหันน้ำนี้จะช่วยชักน้ำจากแม่น้ำขึ้นมาใช้ในไร่นาได้เพคะ”

องค์ชายใหญ่เงียบไปสักครู่ มองดูภาพกังหันน้ำบนกระดาษอีกครั้ง ก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงทึ่งปนชื่นชม “นับว่าเป็นความคิดที่ล้ำหน้ามากทีเดียว แต่เจ้ามั่นใจหรือว่ากังหันน้ำนี้จะทำได้ตามที่เจ้าว่ามา?”

ซูเฟยหรงพยักหน้าอย่างมั่นใจ "หม่อมฉันศึกษามาแล้วเพคะ ถ้าได้ทดลองสร้างขึ้นจริง ๆ หม่อมฉันมั่นใจว่าจะสามารถช่วยให้ชาวบ้านแก้ปัญหาน้ำขาดแคลนได้"

หลี่หยางเหอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนเอ่ยขึ้น “ถ้าเจ้ามีความตั้งใจเช่นนี้ ข้าจะช่วยเจ้า แต่เจ้าต้องยอมรับความเสี่ยงทั้งหมดที่อาจจะเกิดขึ้น เจ้ายินดีหรือไม่?”

ซูเฟยหรงยิ้มออกมาอย่างโล่งใจและพยักหน้า "เพคะ หม่อมฉันยินดีรับผิดชอบทุกอย่าง"

องค์ชายใหญ่หลี่หยางเหอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ ข้าจะต้องพิจารณาดูให้รอบคอบก่อน กังหันน้ำที่เจ้าว่า แม้จะดูมีประโยชน์ แต่หากเกิดความผิดพลาด ข้าเกรงว่าจะส่งผลกระทบกับราษฎรมากมาย”

ซูเฟยหรงฟังแล้วรู้สึกใจเต้นแรง แต่ยังคงสีหน้าเรียบสงบ นางพยายามอธิบายด้วยความตั้งใจ “หม่อมฉันเข้าใจดีเพคะ แต่หม่อมฉันเชื่อว่าการแก้ปัญหาภัยแล้งนี้สำคัญกับชีวิตของชาวบ้านมาก หากองค์ชายใหญ่มีข้อกังวลใด หม่อมฉันพร้อมที่จะชี้แจงและรับฟังคำแนะนำเพคะ”

หลี่หยางเหอมองดูซูเฟยหรงอย่างพิจารณา เขาสัมผัสได้ถึงความตั้งใจและความมุ่งมั่นของนาง เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “ข้าเห็นถึงความตั้งใจของเจ้าแล้ว ขอเวลาให้ข้าได้ปรึกษาเรื่องนี้กับผู้เชี่ยวชาญ และประเมินผลกระทบที่จะเกิดขึ้นก่อน เจ้าเองก็เตรียมข้อมูลและรายละเอียดมาให้พร้อม หากข้าตัดสินใจเดินหน้าตามแผนนี้จริง เจ้าจะต้องรับผิดชอบดูแลการสร้างและการใช้งานกังหันน้ำนี้ด้วยตนเอง เจ้าจะไหวหรือไม่?”

-----------------------------------------------------------

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้จนถึงตอนนี้นะคะ! ถ้าชอบตอนนี้และอยากเป็นกำลังใจให้นักเขียน สามารถส่งของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ มาให้ได้เลยนะคะ ขอบคุณทุกการสนับสนุนมาก ๆ เลยค่ะ ^-^