ทะลุมิติมาเป็นแม่นางน้อย

ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 14: คนของกองทัพยื่นข้อเสนอ

เถ้าแก่จางหัวเราะเสียงดังลั่น "ดี ดี! ถ้าหากมีมากขนาดนี้ละก็ ข้าจะซื้อในราคาที่ดีไม่ขาดตกบกพร่อง พันตำลึงแค่นี้ไม่ใช่ปัญหา!"

เซี่ยหยวนได้ฟังก็แอบกระซิบกับเซี่ยเฉิงด้วยความตื่นเต้น "พันตำลึงเลยหรือ นี่เราได้เงินเยอะขนาดนี้เลยนะ!"

จางซือหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้นอีก "อย่าเพิ่งตื่นเต้นไป พวกเจ้าอย่าลืมนำรากต้นฉั่งฉิงมาขายให้ข้าด้วยนะ รากนั้นสำคัญไม่แพ้ดอกสมุนไพรเลยทีเดียว ใช้เป็นยาช่วยบำรุงกำลัง แถมยังช่วยฟื้นฟูเลือดลม"

เซี่ยเหม่ยหลิงพยักหน้ารับ "ได้แน่นอนเจ้าค่ะ เถ้าแก่ คราวหน้าเราจะเก็บรากมาด้วย ขอเพียงเถ้าแก่ยังให้ราคาดีอยู่เช่นนี้ ข้ารับลองว่าอีกหนึ่งเดือนให้หลังข้าจะนำมาขายให้ท่าน"

จางซือยิ้มกว้างยิ่งกว่าเดิม "ดี! เจ้ารับปากข้าแล้วนะ ห้ามกลับคำทีหลังล่ะ?"

"ข้าสัญญา!" เซี่ยเหม่ยหลิง

ทั้งสามพี่น้องต่างยิ้มหน้าบาน เมื่อได้ยินคำรับประกันจากจางซือ เงินพันตำลึงที่เพิ่งได้มาและคำสัญญาที่ได้รับ ทำให้พวกเขารู้สึกถึงอนาคตที่สดใส

เถ้าแก่จางปรบมือเรียกคนงานเสียงดัง “เอ้า พวกเจ้ามาช่วยกันหน่อย! สมุนไพรไปชั่งต้องดูแลให้ดี!”

คนงานสองสามคนรีบวิ่งเข้ามาพร้อมตะกร้าชั่งและเครื่องชั่งขนาดใหญ่ เตรียมพร้อมอย่างขยันขันแข็ง จางซือหันไปดูสามพี่น้องที่ยืนตื่นเต้นกันไม่หยุด เซี่ยเฉิงถึงกับลูบมือเบา ๆ เหมือนกำลังนับเงินในใจอยู่

พอคนงานชั่งสมุนไพร จางซือก็ก้มลงจดบันทึกอย่างตั้งใจ แต่ไม่วายหันมาคุยกับเซี่ยเหม่ยหลิงด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ “เจ้านี่เก่งนะช่างเจรจาจริงเชียว”

จางซือยิ้มอย่างพอใจและพูดชมเซี่ยเหม่ยหลิง "เจ้าเจรจาดีจริงๆ นับว่ามีทักษะในการพูดจาไม่น้อยเลย แค่ดูจากการต่อรองราคาเมื่อกี้ ข้าก็รู้แล้วว่าเจ้าคงจะไปได้สวยในเส้นทางนี้"

เซี่ยเหม่ยหลิงยิ้มอย่างขำขัน "ขอบคุณท่านมาก ข้าก็แค่โชคดีเท่านั้นเอง"

หลังจากชั่งครบแล้ว จางซือก็นั่งลงที่โต๊ะ คำนวณราคาจากน้ำหนักและคุณภาพของสมุนไพรที่ได้รับมาอย่างละเอียด เขาหยิบพู่กันมาเขียนในสมุด แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มใหญ่ "สองพันสามร้อยตำลึง!"

ทั้งสามพี่น้องถึงกับอ้าปากค้าง เซี่ยเหม่ยหลิงหันไปมองพี่ชายทั้งสองอย่างตกตะลึง "สองพันสามร้อยตำลึงจริงหรือเจ้าคะ? นี่เราได้เยอะขนาดนี้เลยหรือ"

จางซือหัวเราะอย่างพอใจ "แน่นอนสิ! สมุนไพรพวกนี้เป็นของดีจริง ๆ แถมพวกเจ้ายังเก็บได้อย่างพิถีพิถันแบบนี้ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเลย เรื่องราคาก็ไม่ต้องห่วง ข้าให้ราคาแบบนี้เพราะว่ามันคุ้มค่า"

เซี่ยเหม่ยหลิงยิ้มกว้าง "ขอบคุณมากเลยเถ้าแก่จาง!"

จางซือยิ้มอย่างพอใจขณะที่เขียนตั๋วเงินให้ "พวกเจ้าต้องการตั๋วเงินทั้งหมดเลยหรือไม่ล่ะ ข้าก็จะจัดให้" เขาพูดพร้อมกับกระดิกนิ้วไปยังลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างๆ ซึ่งรีบวิ่งไปหยิบตั๋วเงินออกจากลิ้นชักอย่างรวดเร็ว

เซี่ยเหม่ยหลิงยิ้มกว้างและพยักหน้า "เจ้าค่ะ ข้าอยากได้ตั๋วเงินทั้งหมด เถ้าแก่ช่วยจัดการให้เร็วหน่อยนะเจ้าคะ" นางพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนหวาน แต่ในใจกลับรู้สึกตื่นเต้นที่กำลังจะได้จับเงินก้อนนี้

จางซือพยักหน้าพร้อมกับยิ้ม "เอาล่ะ เจ้าทั้งสามพี่น้องไม่ต้องห่วง ข้าจะรีบจัดการให้พวกเจ้าทันที"

ไม่นานนัก ลูกน้องของจางซือก็กลับมาพร้อมกับตั๋วเงินจำนวนมาก จางซือยื่นมันให้เซี่ยเหม่ยหลิงด้วยรอยยิ้ม "สองพันสามร้อยตำลึง ลองดูสิว่าถูกต้องไหม?"

เซี่ยเหม่ยหลิงมองไปที่ตั๋วเงินในมือที่ดูมากมายและตื่นเต้นจนแทบจะกลั้นยิ้มไม่อยู่ "ขอบคุณท่านมากค่ะ เถ้าแก่จาง!"

เซี่ยหยวนและเซี่ยเฉิงยืนข้างๆ กันและมองไปที่ตั๋วเงินนั้นด้วยความตื่นเต้น พวกเขารู้ดีว่าความสำเร็จในครั้งนี้จะทำให้พวกเขามีโอกาสที่ดีในการเดินทางไปสู่อนาคตที่สดใส

"พวกเรารีบไปเก็บที่เหลือกันดีไหม?" เซี่ยเฉิงเผลอพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว

ทันทีที่เซี่ยเฉิงเผลอพูดออกมาว่า “พวกเรารีบไปเก็บที่เหลือกันดีไหม” เสียงนั้นดังพอที่บุรุษจากชั้นสองที่ฝึกวรยุทธ์ได้ยินเต็มสองหู เขาสาวเท้าเดินลงบันไดมาอย่างมั่นคง เงาทะมึนทาบลงมาทำให้สามพี่น้องรู้สึกถึงแรงกดดันอย่างประหลาด

เซี่ยเฉิงหน้าซีดเผือด หันมามองพี่ชายและน้องสาวอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี ในใจได้แต่โทษตัวเองที่เผลอพูดพล่อย ๆ

เซี่ยเฉิงถึงกับอึกอัก พูดไม่ออก เซี่ยเหม่ยหลิงรีบแอบหยิกแขนเขาเบา ๆ เป็นการเตือนให้ตั้งสติ

บุรุษคนนั้นมองพวกเขาด้วยแววตาคมกริบก่อนจะพูดเสียงเข้ม “พวกเจ้า... ยังมีสมุนไพรอีกหรือ?”

ในขณะที่เซี่ยหยวนที่ตอนนี้กลับตกใจจนหน้าซีด แต่ในที่สุดเขาก็ยืนขวางน้องสาวเอาไว้แน่น เสมือนปกป้องจากสายตาที่จับจ้องมา

จางซือเห็นท่าทางอึดอัดของทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วพูดกับบุรุษที่เดินลงมา "นายท่านก็อย่าทำให้พวกเขาตกใจสิขอรับ"

บุรุษคนนั้นมองจางซือแล้วหันมามองเซี่ยเฉิงและเซี่ยหยวน ครู่หนึ่งก่อนที่จะถอนหายใจ เขาดูเหมือนจะเข้าใจสถานการณ์จึงยิ้มเล็กน้อย "ขอโทษที่ทำให้พวกเจ้าตกใจ"

เมื่อได้ยินคำพูดของบุรุษในชุดดำว่าตนเป็นคนของกองทัพ เซี่ยหยวนและเซี่ยเฉิงยิ่งตกใจจนแทบจะยืนไม่อยู่ พวกเขามองหน้ากันและไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ความกลัวเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ แม้จะพยายามควบคุมอาการแต่ก็ไม่สามารถปิดบังความตื่นตระหนกได้

เซี่ยหยวนรีบก้าวไปข้างหน้า ยืนนิ่งและก้มหน้าให้เร็วที่สุด “ท่าน... ท่านเป็นคนของกองทัพจริง ๆ หรือ?” เขาถามเสียงสั่น

บุรุษในชุดดำพยักหน้าอย่างมั่นใจ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มที่มีความน่าเกรงขาม "ใช่ ข้าแซ่หยางเป็นคนของกองทัพ... ข้าแค่ต้องการสมุนไพรพวกนี้ไปทำยาห้ามเลือดสำหรับทหาร ข้าทราบว่าเจ้ามีมันอยู่ทั้งหมด ข้าต้องการสมุนไพรทั้งหมด"

คำพูดนี้ทำให้เซี่ยหยวนและเซี่ยเฉิงแทบจะหลุดออกจากขากับคำว่า "ทั้งหมด" สมุนไพรที่พวกเขานำมาขาย ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าที่พวกเขาคิดเสียอีก

เซี่ยเฉิงสะท้านเล็กน้อย เซี่ยหยวนยังยืนบังน้องสาวเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เซี่ยเฉิงก็ยังคงไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่ยืนนิ่งๆ ข้างๆ กับน้องสาวและพี่ใหญ่ ขณะที่เซี่ยหยวนก็รู้สึกว่าแววตาของบุรุษคนนั้นแฝงไปด้วยความลึกลับ ไม่ต่างจากเสือที่นั่งอยู่ท่ามกลางความสงบ แต่เมื่อยามใดที่มันเคลื่อนไหว ก็จะรวดเร็วและอันตราย

เซี่ยเหม่ยหลิงชะเง้อมองไปยังบุรุษนั้นและสังเกตท่าทางทุกการเคลื่อนไหวของเขา สายตาของนางก็ไม่ละจากบุรุษที่ยืนอยู่ตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย สายตาของนางเต็มไปด้วยความสงสัยและประเมินเขาอย่างเงียบๆ

ขณะที่บุรุษคนนั้นก็ยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าของเขาเคร่งขรึมและมีออร่าของผู้มีอำนาจ แต่ก็ยังคงมีความชัดเจนในท่าทางของเขาที่ทำให้เซี่ยเหม่ยหลิงรู้สึกว่าเขาต้องการซื้อสมุนไพรอย่างที่เขาบอกจริงๆ

เมื่อเซี่ยหลิงเหม่ยเห็นท่าทีของนายท่านหยาง นางจึงรีบพูดขึ้นอย่างตื่นตระหนก "คงไม่คิดจะเอาไปเฉยๆ หรอกนะ?" น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความกังวล "ท่านจะไม่บังคับให้เราบอกที่อยู่ของสมุนไพรที่เหลือใช่ไหม?"

ทุกคนในห้องต่างหยุดชะงักเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เซี่ยหยวนและเซี่ยเฉิงมองหน้ากันด้วยความวิตกกังวล เพราะไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลยว่าบุรุษในชุดดำอาจจะมีแผนการบางอย่าง

เมื่อนายท่านหยางคนนั้นมองไปที่เซี่ยเหม่ยหลิง เขาพบว่านางไม่ได้แสดงอาการกลัวแม้แต่น้อย กลับกัน นางยังคงพูดคุยกับเขาอย่างราบรื่น เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย แม้แต่ท่าทางที่สงบนิ่งของนางก็ทำให้เขาประหลาดใจไม่น้อย

บุรุษในชุดดำหยุดเดินและหันมามองพวกเขา ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล "เจ้าเข้าใจผิดแล้ว" เขาพูดเสียงนุ่มแต่หนักแน่น "ข้าไม่ได้มีนิสัยชอบแย่งชิงของผู้อื่น"

คำพูดของเขาทำให้พวกเซี่ยหลิงเหม่ยรู้สึกคลายความกังวลลงบ้าง แต่ก็ยังรู้สึกระแวงไม่หาย "ถ้าเช่นนั้นท่านจะให้เราเอาไปขายให้ท่านทั้งหมดเลยหรือ?" เซี่ยหลิงเหม่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ยังไม่มั่นใจนัก

บุรุษในชุดดำพยักหน้าอย่างมั่นใจ "ใช่ ข้าจะรับซื้อทั้งหมดไป และข้าก็จะจ่ายราคาที่เป็นธรรม"

เซี่ยหยวนและเซี่ยเฉิงมองดูบรรยากาศรอบๆ แล้วก็เริ่มรู้สึกโล่งใจขึ้นเล็กน้อย แต่พวกเขาก็ยังคงสงสัยว่าบุรุษในชุดดำจะมีเจตนาอะไรในอนาคตหรือไม่

จางซือที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็รีบเสริม "พวกเจ้าไม่ต้องกังวลไปนะ ข้ารับรองว่าเขาเป็นคนของกองทัพจริง และไม่มีการบังคับอะไรทั้งนั้น"

บุรุษในชุดดำยิ้มเบาๆ ก่อนจะหันไปที่จางซือและพูดว่า "ใช่ ข้าแค่ต้องการสมุนไพรเพื่อช่วยทหารในกองทัพเท่านั้น ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง"

เซี่ยหลิงเหม่ยยังคงไม่ค่อยแน่ใจนัก แต่เห็นว่าคำพูดของบุรุษในชุดดำดูจริงจังและน่าเชื่อถือขึ้น ก็เริ่มคลายความกังวลลงบ้าง "ถ้าเช่นนั้นก็ได้... พวกเราเชื่อท่าน" นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้ดูมั่นใจ

 เซี่ยเหม่ยหลิงได้เอ่ยกับนายท่านหยางอย่างจริงจังว่า "แต่ข้าสัญญาว่าจะขายให้เถ่าแก่ไปแล้ว ข้าจึงไม่สามารถเปลี่ยนใจได้"

จางซือที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ได้ยิ้มออกมาและกล่าวชมด้วยความชื่นชม "เจ้าช่างรักษาคำพูดจริงๆ หากเป็นใครคงจะอิดออดบ้าง แต่เจ้าไม่ต้องห่วงหรอก สมุนไพรทั้งหมดที่เจ้านำมาข้าก็รวบรวมให้นายท่านหยางคนนี้แหละ"

เซี่ยเหม่ยหลิงได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาแล้วหันไปถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่เร่งร้อน "แต่คงต้องใช้เวลาสักหน่อยนะเจ้าคะ"

นายท่านหยางขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนที่จะถามอย่างระมัดระวัง "ใช้เวลากี่วัน?"

"สามวัน!" เซี่ยเหม่ยหลิงตอบสั้น ๆพรางชูนิ้วสามนิ้วขึ้น และยังคงยิ้มอย่างไม่ลังเล

เขามองนางสักครู่ ครุ่นคิดอยู่ในใจ ก่อนจะพยักหน้าแล้วพูดด้วยเสียงที่หนักแน่น "ตกลง สามวันก็สามวัน ข้าจะรอ"

การตอบรับอย่างรวดเร็วทำให้ทั้งสามพี่น้องรู้สึกประหลาดใจ พี่ชายทั้งสองยืนมองน้องสาวและบุรุษคนนั้นอย่างเหม่อลอย ไม่ค่อยเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขามองกันและกัน รู้สึกทั้งตกใจและสงสัย

-----------------------------------------------------------

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้จนถึงตอนนี้นะคะ! ถ้าชอบตอนนี้และอยากเป็นกำลังใจให้นักเขียน สามารถส่งของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ มาให้ได้เลยนะคะ ขอบคุณทุกการสนับสนุนมาก ๆ เลยค่ะ ^-^