ทะลุมิติมาเป็นแม่นางน้อย

ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 13: ต้องการสมุนไพรนำไปที่ชายแดน

รุ่งเช้า เซี่ยเฉิงตื่นขึ้นมาตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสว่างดี เขารีบลุกขึ้นจากเตียงด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง ทั้งที่ปกติแล้วไม่ใช่คนตื่นเช้าสักเท่าไร เขาขยี้ตาเบา ๆ พยายามไม่ให้เสียงดัง แต่กลับเผลอสะดุดขอบเตียงดัง โครม!

เซี่ยหยวนที่กำลังหลับอยู่สะดุ้งตื่น “เซี่ยเฉิง เจ้าจะตื่นแต่เช้าทำไมกัน?”

เซี่ยเฉิงรีบทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “ข้าแค่…จะไปดูกับดักนิดหน่อยน่ะพี่ใหญ่ เผื่อมีสัตว์มาติดบ้าง”

เซี่ยหยวนถอนหายใจ “เมื่อวานก็ไปดูแล้วไม่ใช่เหรอ?”

เซี่ยเฉิงยิ้มแห้ง ๆ ไม่ยอมถอย “ก็…เอ่อ… ดูซ้ำอีกทีให้แน่ใจน่ะพี่!”

เมื่อเขาเดินออกมาหน้าบ้าน ก็พบกับเซี่ยเหม่ยหลิงที่ยืนรออยู่แล้ว ทำเอาเซี่ยเฉิงตกใจเล็กน้อย

"น้องสาม! ตื่นเช้าจัง เจ้ามารอพี่หรือ?" เซี่ยเฉิงถามด้วยความแปลกใจ

เซี่ยเหม่ยหลิงที่เพิ่งตื่นและกำลังแอบฟังอยู่ในห้องข้าง ๆ ได้ยินก็อดหัวเราะไม่ได้นางก็ออกมารอ “พี่รอง ท่านจะรีบไปดูกับดักอีกทำไมหรือ? หรืออยากไปเฝ้าทุ่งสมุนไพรอีก?”

เซี่ยเฉิงหน้าแดงเล็กน้อย หาข้ออ้างใหม่ทันที “ข้าแค่… อยากออกไปสูดอากาศสดชื่นแค่นั้นเอง!”

เซี่ยเหม่ยหลิงกับเซี่ยหยวนสบตากันแล้วก็หัวเราะเบา ๆ รู้ดีว่าเซี่ยเฉิงคงห่วงสมุนไพรที่เก็บมาได้เมื่อวานมากจนนอนไม่หลับ แต่ก็ไม่พูดอะไรมาก ปล่อยให้เขาไปตามใจ

เซี่ยเหม่ยหลิงเอ่ยขึ้นลอย ๆ ด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ “พี่รอง ท่านไม่กินข้าวก่อนหรือ?”

เซี่ยเฉิงที่กำลังเร่งรีบถึงกับชะงัก หันกลับมามองน้องสาวด้วยท่าทางลังเล “เอ่อ…ข้าก็… ไม่เป็นไร ข้ารีบไปไม่นานหรอก เดี๋ยวกลับมากินทีหลัง!”

เซี่ยหยวนได้แต่ยิ้มขำ “ถ้าไปตอนนี้แล้วกลับมาเจอข้าวเย็นชืด ๆ ก็อย่ามาบ่นทีหลังนะ”

เซี่ยเฉิงลูบท้องตัวเองพลางทำหน้าอึดอัด ยืนคิดสักครู่ก่อนจะพยักหน้าหนักแน่น “ก็ได้ ๆ ข้ากินก่อนก็ได้ เดี๋ยวข้าค่อยไปดู… เอ้อ… กับดัก!”

เซี่ยเหม่ยหลิงยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้ววางไม่นานอาหารเช้าก็เสร็จ

เซี่ยเฉิงทำท่าจะเถียง แต่สุดท้ายก็นั่งลงกินข้าวอย่างเงียบ ๆ ในใจคิดแต่เรื่องสมุนไพรจนแทบกลั้นหัวเราะตัวเองไม่อยู่ ขณะที่สองพี่น้องที่เหลือก็แอบยิ้มขำกันอย่างสนุกสนาน

ระหว่างที่ตักข้าวเข้าปาก เซี่ยเฉิงก็เหลือบมองน้องสาวด้วยสายตาจริงจัง “น้องสาว วันนี้เราจะเก็บดอกฉั่งฉิงทั้งหมดเลยไหม?”

เซี่ยเหม่ยหลิงยิ้มขัน ๆ แล้วส่ายหน้า “เก็บไปสักครึ่งเดียวก่อนก็พอ”

เซี่ยหยวนพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่แล้ว ค่อย ๆ เก็บทีละนิดก็ยังดี จะได้ไม่ทำให้คนสงสัยด้วย”

เซี่ยเฉิงฟังแล้วก็พยักหน้าแบบไม่ค่อยเต็มใจนัก “ก็ได้ ๆ เก็บครึ่งเดียวก็ครึ่งเดียว”

เซี่ยเหม่ยหลิงหัวเราะคิก “พี่รองต้องใจเย็น ๆบ้างสิ”

เซี่ยเฉิงทำหน้าตาหงุดหงิดนิด ๆ แต่ก็แอบหัวเราะด้วยความขำ “ข้าใจเย็นขนาดนี้แล้วนะ เจ้าไม่เห็นรึ!”

ทั้งสามพี่น้องหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ราวกับเห็นอนาคตที่สดใสรออยู่ข้างหน้า

ทั้งสามคนเตรียมตะกร้าเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ออกเดินทางมุ่งหน้าขึ้นภูเขา เซี่ยเฉิงที่ดูจะกระตือรือร้นเป็นพิเศษเอ่ยขึ้นทันทีว่า “ข้าจะไปก่อน! พี่ใหญ่ ท่านก็ดูแลน้องสาวด้วยแล้วกัน!” พูดจบก็รีบวิ่งนำไปอย่างไม่รอใคร

เซี่ยเหม่ยหลิงยิ้มขำกับท่าทางของพี่รอง

เซี่ยหยวนหัวเราะเบา ๆ “ปล่อยให้เขาวิ่งไปก่อนเถอะ น้องสาวเดินกับข้าดี ๆ ดีกว่า ไม่ต้องรีบหรอก”

นางพยักหน้าหงึกหงัก เดินชมนกชมไม้ไปตามทาง

เมื่อเซี่ยหยวนและเซี่ยเหม่ยหลิงมาถึงทุ่งดอกฉั่งฉิง ก็เห็นเซี่ยเฉิงกำลังเก็บดอกไม้สีแดงสดด้วยความตั้งใจ ราวกับกำลังจับของล้ำค่าที่เปราะบาง เขาใช้สองมือจับดอกไม้เบา ๆ แล้วค่อย ๆ ดึงขึ้นมาใส่ในตะกร้าอย่างระมัดระวัง ท่าทางของเขาทำให้ทั้งสองคนที่เดินตามมาถึงต้องยิ้ม

เซี่ยเหม่ยหลิงแกล้งเอ่ยเสียงล้อเลียน “พี่รอง ทำไมดูเหมือนพี่กำลังถือไข่ล้ำค่าอย่างนั้นล่ะ!”

เซี่ยเฉิงเงยหน้าขึ้น ตอบด้วยสีหน้าจริงจังอย่างแผ่วเบา กลัวว่าจะมีใครมาได้ยิน "ก็ต้องทะนุถนอมสิ! ดอกฉั่งฉิงนี่ขายได้แพงเชียวนะ เจ้าจะให้ข้าดึงแบบไม่สนใจได้ยังไงกัน?"

เซี่ยเหม่ยหลิงยิ้มพร้อมกับพยักหน้า “งั้น เรามาช่วยกันเถอะ”

ทั้งสามคนช่วยกันเก็บดอกฉั่งฉิงในบรรยากาศรื่นเริง ตะกร้าของพวกเขาเต็มไปด้วยดอกไม้สีสดใส ซึ่งเป็นสัญญาณแห่งความหวังในการเปลี่ยนแปลงชีวิต

เมื่อถึงช่วงสาย ๆ หลังจากใช้เวลาหลายชั่วยามในทุ่งดอกฉั่งฉิง ทั้งสามพี่น้องก็ได้เก็บดอกไม้เสร็จเรียบร้อย พวกเขาเก็บได้สี่ตระกร้าใหญ่ ๆ เต็มไปด้วยดอกไม้สีแดงสดใส บรรยากาศเต็มไปด้วยความสุขและความภาคภูมิใจที่ได้เก็บสมุนไพรมีค่ามาเต็มตระกร้า

เซี่ยหยวนยิ้มกว้าง เมื่อเห็นตระกร้าหนาแน่นไปด้วยดอกไม้ “น้องสาว พี่คิดว่าเราคงจะขายได้หลายตำลึงเลยนะวันนี้!”

เซี่ยเฉิงยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ เขามองดอกไม้ในมือแล้วพูด “ถ้าขายได้ราคาดี แบบนี้ก็สามารถซ่อมแซมบ้านได้อย่างที่คิดไว้น่ะ”

เซี่ยเหม่ยหลิงก็ยิ้มตาม แต่ในใจเธอคิดถึงการใช้เงินอย่างรอบคอบ ไม่ให้ใครสงสัยว่ามีเงินมากมายอย่างที่เห็น เธอคิดว่าค่อย ๆ ใช้ไปทีละน้อย จะได้ไม่ทำให้มีใครสงสัย

“เรากลับบ้านกันเถอะ” นางพูดเบา ๆ พลางหันไปมองพี่ชายทั้งสอง

ทั้งสามคนเดินกลับไปทางบ้านด้วยกัน ขากลับพวกเขาพูดคุยกันถึงแผนการขายสมุนไพร พวกเขาคิดว่าวันนี้คงจะได้ราคามากกว่าเดิมเท่าไหร่

เมื่อมาถึงบ้าน พวกเขาก็รีบจัดการกับดอกไม้ที่เก็บมา ใส่ไว้ในที่เก็บให้เรียบร้อย ก่อนที่พวกเขาจะออกไปขาย พวกเขาไม่ลืมที่จะปิดบ้านอย่างแน่นหนา เพื่อป้องกันไม่ให้ใครรู้ถึงทรัพย์สินที่พวกเขามี

เมื่อถึงร้านจางซือ ทั้งสามคนยืนรออยู่หน้าร้านก่อนจะเดินเข้าไป

ก่อนที่เซี่ยเหม่ยหลิงและเหล่าพี่ชายจะเดินเข้าไปในร้านจางซือ เจ้าของร้านกำลังคุยอยู่กับบุรุษรูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง ดูท่าทางเขาจะเป็นคนสำคัญจากภายนอก เสื้อผ้าของเขามีลวดลายที่ประณีตและดูดี ทำให้รู้ว่าเขาคงไม่ใช่แค่คนธรรมดา

จางซือยิ้มให้กับบุรุษที่นั่งอยู่ตรงหน้า "นี่เป็นดอกฉั่งฉิงที่มีคนมานำมาขายขอรับ"

บุรุษสูงใหญ่ยกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย "มีเยอะไหม?"

บุรุษที่ได้รับการเรียกว่าท่านเหลือบตามองไปที่ถุงสมุนไพรที่ตั้งอยู่บนโต๊ะแล้วถามขึ้น “ถ้ามีเยอะๆ ก็จะดีมากเลย เหล่านี้คงใช้ได้กับทหารที่ชายแดน ท่านรู้ไหมว่า ทหารของเราไม่ค่อยมีสมุนไพรดีๆ แบบนี้ใช้เลย บางครั้งก็ต้องใช้ยาห้ามเลือดที่ไม่ค่อยได้ผล ฉั่งฉิงจะช่วยได้เยอะเลย”

จางซือขมวดคิ้วเล็กน้อย “ยาที่ได้จากฉั่งฉิงมีประโยชน์มากจริงๆ แต่ถ้ามีจำนวนไม่มาก ก็อาจจะไม่เพียงพอต่อความต้องการพวกทหารที่ชายแดน” เขาหยุดคิดแล้วส่ายหัวเบาๆ “แต่ถ้ามีฉังฉิ่งเยอะกว่านี้ เราก็จะสามารถจัดการให้ท่านได้อย่างแน่นอน”

ท่านหวังพยักหน้า “ดีมาก ถ้ามีมาก ก็ขอให้จัดการส่งให้เร็วๆ ข้าจะส่งไปยังทหารที่ชายแดนให้เร็วที่สุด ท่านจางคงจะไม่ต้องการเห็นทหารต้องเจ็บตัวไปมากกว่านี้แน่ๆ”

จางซือพยักหน้า "ใช่แล้วขอรับ แต่ท่านไม่ต้องกังวลหรอก ข้าจะหาทางดู"

ทั้งสองกำลังพูดถึงการซื้อขายฉั่งฉิงอยู่เพลิน ๆ ขณะที่เซี่ยเหม่ยหลิงและสองพี่ชายเดินเข้ามาถึงร้าน และวางตะกร้าดอกไม้ที่เต็มไปด้วยสมุนไพรไว้บนโต๊ะ จางซือหันมามองและเห็นว่าเป็นของที่พวกเขานำมาขาย จึงหันไปบอกกับบุรุษสูงใหญ่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ว่า "พวกเขานี่แหละที่นำมาขายให้ข้า ข้าเชื่อว่าคงจะไม่ผิดหวัง"

ก่อนที่จางซือจะเดินไปจัดการกับการซื้อขายกับเซี่ยเหม่ยหลิง บุรุษที่นั่งอยู่ ก็หันไปมองที่พวกเขาแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความน่าคิด “เจ้าไปเถอะ ข้าจะรอที่นี่”

จางซือพยักหน้าแล้วเดินไปยังพวกเซี่ยเหม่ยหลิง

จางซือยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นเซี่ยเหม่ยหลิงและสองพี่ชายเดินเข้ามาในร้านพร้อมกับตะกร้าสมุนไพรที่เต็มไปด้วยดอกฉั่งฉิง เขาเอ่ยทักทายด้วยเสียงที่เป็นกันเองว่า “มาพอดีเลย ข้าคิดถึงพวกเจ้าอยู่พอดี”

เซี่ยเหม่ยหลิงยิ้มตอบและก้มหัวเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำทักทายจากเขา ก่อนจะเปิดปากพูดว่า “ข้านำสมุนไพรมาขายเจ้าค่ะ”

จางซือพยักหน้ารับและเดินเข้าใกล้ตะกร้าสมุนไพร ก่อนที่จะถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสนใจ “คราวนี้ได้มาทั้งหมดเท่าไหร่ล่ะ?”

เซี่ยเหม่ยหลิงมองไปที่ตะกร้าใบหนึ่งแล้วตอบอย่างมั่นใจ “ไม่มากเจ้าคะ แต่คิดว่าน่าจะพอขายได้พอสมควรเลย”

จางซือหยิบดอกฉั่งฉิงขึ้นมาดูอย่างละเอียด ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ “สมุนไพรรอบนี้ก็คุณภาพดีจริงๆ”

เซี่ยเหม่ยหลิงยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ถ้าท่านรับซื้อทั้งหมด พวกข้าจะดีใจมากเจ้าค่ะ”

จางซือหัวเราะในลำคอเบาๆ เมื่อเห็นท่าทางกังวลของเซี่ยเหม่ยหลิง ก่อนจะยิ้มและเอ่ยว่า “เจ้าก็พูดเหมือนกลัวว่าข้าจะรับซื้อไม่ไหวเลยนะ ข้าบอกแล้วว่า ถ้าเป็นสมุนไพรดีๆ แบบนี้ ข้ายินดีรับซื้อแน่นอน” เขาหยิบดอกฉั่งฉิงขึ้นมาดูอีกครั้งก่อนจะเสริมว่า 

เซี่ยหยวนและเซี่ยเฉิงเห็นน้องสายพยักหน้าให้ก็ยกตระกร้าที่เหลือออกมาให้ดู

จางซือหยิบตะกร้าขึ้นมาดูอย่างละเอียดแล้วก็ร้องออกมาว่า “สี่ตะกร้าใหญ่เชียวหรือ! ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเก็บได้ขนาดนี้ มันมากกว่าที่ข้าคิดเสียอีก” แต่เมื่อเขาดูจำนวนสมุนไพรที่เหลือในตะกร้า เขากลับตกใจจริงๆ เลย

"ท่านจะรับซื้อทั้งหมดเลยไหมเจ้าคะ?" เซี่ยเหม่ยหลิงเอ่ย

จางซือยิ้มกว้างและพูดอย่างมีความสุข “รับซื้อสิรับซื้อทั้ง! จะมากกว่านี้ข้าก็รับซื้อ ฮ่าๆๆ หากพวกเจ้ามีสมุนไพรมาเพิ่มอีกเมื่อไหร่ ก็มาบอกข้า ข้าจะซื้อทั้งหมด โดยไม่ต่อราคา”

เซี่ยเหม่ยหลิงรู้สึกดีใจและขอบคุณ “ขอบคุณมากเจ้าค่ะ”

บุรุษผู้สูงใหญ่ที่นั่งอยู่ชั้นสองของร้านจางซือเหลือบมองลงมาที่ชั้นล่าง เมื่อเห็นสมุนไพรฉั่งฉิงในตะกร้า ความสุขก็ปรากฏบนใบหน้าที่เคร่งขรึมของเขาเอ่ยกับตนเองเบาๆ “คิดไม่ผิดที่มาในวันนี้ มีสมุนไพรมากขนาดนี้ ชายแดนเราจะได้รับการช่วยเหลือที่สำคัญทีเดียว”

-----------------------------------------------------------

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้จนถึงตอนนี้นะคะ! ถ้าชอบตอนนี้และอยากเป็นกำลังใจให้นักเขียน สามารถส่งของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ มาให้ได้เลยนะคะ ขอบคุณทุกการสนับสนุนมาก ๆ เลยค่ะ ^-^