ทะลุมิติมาเป็นแม่นางน้อย

ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 12: ทำตัวไม่ถูก

“พี่รอง ท่านจะไปไหน?!” เซี่ยเหม่ยหลิง

เซี่ยเฉิงที่กำลังทำท่าจะออกไปเฝ้าสมุนไพรที่เพิ่งขุดมาอย่างดิบดี หยุดกึกเมื่อได้ยินน้องสาวเรียก “พี่จะไปเฝ้าสมุนไพรบนภูเขาอย่างไรเล่า?..พี่ไปก่อนล่ะ”

“พี่รอง หยุดเดี๋ยวนี้เลย! ไม่ต้องไปเฝ้าหรอก จะระแวงอะไรขนาดนั้น ไม่มีใครรู้หรอกว่ามันคือสมุนไพร!”

เซี่ยเฉิงยืนลังเล “แต่…แต่ถ้ามีใครเดินผ่านมาเห็นเข้า ข้าเกรง....” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง จนเซี่ยเหม่ยหลิงแทบจะกลั้นขำไม่ไหว

“พี่รอง” นางแย้มยิ้ม “ตอนแรกพี่รองก็คิดว่ามันเป็นแค่ดอกไม้ธรรมดาไม่ใช่หรือ แล้วคิดว่าคนอื่นจะรู้เชียวหรือ?”

เซี่ยเฉิงหยุดคิด แล้วก็ยิ้มแห้ง ๆ “ก็จริงนะ…ตอนแรกข้าก็คิดว่ามันเป็นแค่ดอกไม้ธรรมดาๆเอง” เขาหัวเราะเขิน ๆ ขณะวางตะกร้าลง

“ก็นั่นแหละ! ท่านไม่ต้องกลัวเกินไปหรอก ข้าไม่อยากเห็นพี่รองไปเฝ้าดอกไม้ทั้งคืนราวกับเป็นแม่ไก่หวงไข่!” เซี่ยเหม่ยหลิงแซวขำ ๆ จนเซี่ยหยวนพี่ใหญ่ของพวกเขาหลุดหัวเราะตามไปด้วย

“เอาล่ะ น้องรอง” เซี่ยหยวนตบบ่าเซี่ยเฉิง “พรุ่งนี้เราค่อยไปเก็บไปขายกันอีก!”

เซี่ยเฉิงที่ยังดูไม่ค่อยสบายใจนักทำท่าคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมาพูดขึ้นมาลอย ๆ อย่างไม่เนียนเท่าไหร่ “ถ้างั้น…ข้าจะไปดูกับดักสัตว์สักหน่อยนะ!”

เซี่ยเหม่ยหลิงเหลือบมองพี่รองแล้วหลุดขำ “พี่รอง....คิดจะไปดูกับดักสัตว์หรือจะไปทำไอะไรกันแน่?”

เซี่ยเฉิงยืนนิ่งไปนิดก่อนยิ้มแห้ง ๆ ตอบเสียงเบา “เอ่อ…ก็ต้องไปดูกับดักสิ...เผื่อมีสัตว์มาติด ข้าจะได้ไม่พลาดโอกาสดี ๆ!”

เซี่ยหยวนถึงกับกลั้นหัวเราะไม่ไหว ตบบ่าเซี่ยเฉิงเบา ๆ แล้วแกล้งทำเป็นพยักหน้า “น้องรอง คงไม่ได้อยากไปเฝ้าดอกไม้หรอกใช่ไหม?”

เซี่ยเฉิงยิ้มแห้งยิ่งกว่าเดิม “ฮะ ๆ ก็…ก็แค่อยากไปดูให้แน่ใจเท่านั้นเอง...ไม่ได้การล่ะ!ข้าไปดูสักหน่อยดีกว่า!”

เซี่ยเฉิงไม่รอช้า พอพูดจบก็หันไปคว้าตะกร้าใกล้มือสุดก่อนจะพุ่งตัวออกไปเหมือนกระต่ายถูกปล่อยจากกรง ราวกับถ้าช้าไปกว่านี้สมุนไพรทั้งทุ่งจะถูกใครสักคนกวาดไปหมด

“นี่! พี่รอง!” เซี่ยเหม่ยหลิงตะโกนไล่หลัง “พี่จะไปไหนกันแน่? ใครเขาจะมาฉกดอกไม้กลางป่าเล่า!”

เซี่ยหยวนพี่ใหญ่ได้แต่ถอนหายใจ ก่อนจะหันไปมองน้องสาวพร้อมรอยยิ้มกลั้นขำ “เจ้าก็รู้ พี่รองของเจ้าเขาเป็นพวกหวงของ ห่วงยิ่งกว่าเงินทองเสียอีก”

เซี่ยเหม่ยหลิงหัวเราะเบา ๆ “ถ้าพี่รองจะหวงขนาดนี้ สงสัยพวกเราต้องหาอะไรให้พี่รองทำบ้างแล้ว จะได้เลิกวิ่งวุ่นทั้งวัน”

“จริงอย่างเจ้าว่า” เซี่ยหยวนพยักหน้า “งั้นรอดูกันเถอะ ว่าเขาจะวิ่งกลับมาเร็วแค่ไหน”

ทั้งคู่หัวเราะเบา ๆ แล้วหันไปเตรียมงานในบ้าน ปล่อยให้เซี่ยเฉิงได้วิ่งวุ่นตามสบาย ก่อนที่อีกสักครู่เขาจะรู้ตัวว่าไม่มีใครจะแย่งสมุนไพรที่ไหนเลย

"พี่ใหญ่คิดจะนำเงินไปทำอะไรหรือเจ้าคะ?"

"พี่คิดว่าจะนำมาซ่อมแซมบ้าน เจ้าว่าดีไหม?" เซี่ยหยวนถามขึ้น

เซี่ยเหม่ยหลิงพยักหน้าเห็นด้วย “ก็ดีเหมือนกัน บ้านเราหลังนี้ก็เริ่มทรุดโทรมแล้ว รั่วตรงนั้นตรงนี้เต็มไปหมด ยิ่งฝนตกทีไรก็แทบจะกลายเป็นน้ำตกกลางบ้าน”

เซี่ยหยวนหัวเราะ “ใช่ ข้าก็คิดไว้ว่าต้องรีบซ่อมก่อนที่หลังคาจะพังลงมาใส่หัวพวกเรา”

นางทำท่าคิดก่อนจะเอ่ยอย่างจริงจัง “พี่ใหญ่คิดว่าจะเริ่มตรงไหนก่อนดี?”

“เริ่มจากซ่อมหลังคาก่อนดีกว่า” เซี่ยหยวนตอบพร้อมสีหน้าจริงจัง “แล้วก็อาจจะทำรั้วใหม่ให้แข็งแรงขึ้นด้วย กันสัตว์ป่าหรือไม่ก็…คนที่อาจแอบเข้ามา”

เซี่ยเหม่ยหลิงยิ้มกว้าง “ดี! ต่อไปพวกเราจะได้อยู่กันอย่างสบายใจ ไม่ต้องกลัวว่าหลังคาจะรั่ว หรือพื้นจะพังอีก”

เซี่ยหยวนยิ้มตอบ “ใช่ พวกเราก็จะได้ใช้ชีวิตที่ดีขึ้น ขยันทำงานไปเรื่อย ๆ พี่เชื่อว่าอีกไม่นาน พวกเราสามพี่น้องต้องมีความสุขมากขึ้นแน่ ๆ”

ทั้งสองยิ้มให้กันอย่างอิ่มเอมในความฝันที่กำลังจะเป็นจริง ใจเต็มไปด้วยความหวัง

เซี่ยเหม่ยหลิงลอบถอนหายใจพลางคิดในใจว่า 'จริง ๆ ก็อยากสร้างบ้านใหม่ให้มันดูดีสักหน่อย แต่ถ้าอยู่ดี ๆ ก็สร้างบ้านใหม่ คนอื่นคงสงสัยว่าไปได้ทรัพย์สมบัติมาจากไหนเป็นแน่'

นางยิ้มพลางเอ่ยกับเซี่ยหยวน “ค่อย ๆ ซ่อมไปทีละนิดก็แล้วกันเนอะพี่ใหญ่ ไม่ต้องรีบร้อนหรอก อีกหน่อยเราก็จะมีบ้านที่น่าอยู่ขึ้นเอง”

เซี่ยหยวนพยักหน้าเห็นด้วย “จริงอย่างเจ้าว่า ข้าว่าทำทีละนิดดีกว่า ค่อย ๆ ซ่อมตามที่จำเป็นไป ไม่ต้องให้ใครเขาสงสัย”

นางหัวเราะเบา ๆ “ใช่! ค่อยเป็นค่อยไป เดี๋ยวพอผ่านไปสักปีสองปีบ้านเราก็ค่อย ๆ ดีขึ้นทีละนิดแบบไม่มีใครทันสังเกตหรอก”

ทั้งสองสบตากันอย่างรู้ใจ วางแผนที่จะค่อย ๆ สร้างอนาคตที่มั่นคงขึ้นแบบไม่ให้ใครจับได้ ใจหนึ่งก็หวังว่าในไม่ช้า พวกเขาจะสามารถมีบ้านที่อบอุ่นและน่าอยู่โดยที่ไม่ต้องกังวลกับสายตาของใคร ๆ

หลังจากที่พูดคุยกันเรียบร้อย เซี่ยเหม่ยหลิงก็ลอบยิ้มภูมิใจในแผนการของตนเอง สองพี่น้องต่างก็คิดถึงอนาคตที่สดใสกันไปคนละแบบ

ระหว่างนั้น เซี่ยเฉิงก็กลับมาจากการ 'ดูกับดักสัตว์' ด้วยสีหน้าท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ อย่างกับไปแอบทำอะไรลับ ๆ ล่อ ๆ มา นางเห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ พร้อมเอ่ยถามขึ้น “จับสัตว์ได้หรือเปล่า พี่รอง?”

เซี่ยเฉิงทำหน้าตาเคร่งขรึมทันที ก่อนจะกระซิบเบา ๆ "อะแฮ่ม! โชคไม่ดีน่ะ..ไม่มีสัตว์มาติดหรอก”

เซี่ยเหม่ยหลิงแกล้งทำหน้าตาเข้าใจ “อ้อ… ไม่มีสัตว์....น่าเสียดายจังเลยเจ้าค่ะ ข้าคิดว่าจะได้กินเนื้อแล้วเสียอีก” แล้วทำหน้าเศร้าๆ

เซี่ยเฉิงถึงกับยิ้มแหย่เมื่อเห็นน้องสาวทำหน้าเศร้า เขาไม่รู้จะทำอย่างไรดี จึงได้แต่หันไปหาพี่ใหญ่ เซี่ยหยวนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็เก็บอาการหัวเราะไว้ไม่อยู่

“นั่นสิน้องรอง?” เซี่ยหยวนถามพร้อมเสียงหัวเราะในท่าทางขำ ๆ “น้องสาวรอเจ้านำเนื้อกลับมาเชียวนะ”

“ก็…ข้าก็อยากออกไปล่าหรอก แต่…” เซี่ยเฉิงแสดงท่าทางลังเล “คิดว่าตอนนี้คงไม่ค่อยมีสัตว์เข้ามาในป่าแล้ว สงสัยจะต้องรอนานหน่อย”

“พี่รองก็ไม่ต้องกังวลขนาดนั้นหรอก” เซี่ยเหม่ยหลิงยิ้ม “ถ้าหากพี่รองอยากล่าจริง ๆ ก็ลองไปดูที่ริมแม่น้ำดูบ้างไหม? ข้าคิดว่าคงมีปลาว่ายอยู่เยอะ”

“ปลาก็น่าสนใจอยู่เหมือนกัน…” เซี่ยเฉิงพูดเสียงเบา แต่ในใจเขากลับคิดถึงความยุ่งยากของการจับปลา

“เอาล่ะ น้องรองไปลองล่าดูแล้วกลับมาบอกกันว่าจับปลาได้ไหม” เซี่ยหยวนเสนอ “ถ้าสำเร็จ เราจะทำซุปปลาที่น้องสาวชอบกัน!”

“ซุปปลา!” เซี่ยเหม่ยหลิงพูดด้วยเสียงตื่นเต้น “นั่นน่าจะอร่อยมาก! พี่รอง ต้องทำให้ได้เลยนะ!”

“เอ่อ...เข้าใจแล้ว ๆ ข้าจะไปจับปลา!” เซี่ยเฉิงทำท่าจะออกไปอีกครั้ง แต่แล้วก็หันกลับมาหาน้องสาว “ข้าจะจับปลามาให้เจ้าให้ได้!”

“แน่นอนข้าจะรอพี่รองนำปลากลับมา!” เซี่ยเหม่ยหลิงตอบด้วยน้ำเสียงขำ ๆ ก่อนที่เซี่ยเฉิงจะรีบออกไปด้วยสีหน้าตื่นเต้นและจิตใจที่เต็มไปด้วยความหวัง

“แต่พี่รองท่านต้องระวังอย่าไปตกน้ำล่ะ!” เซี่ยเหม่ยหลิงพูดด้วยความขำขัน

เซี่ยเฉิงหัวเราะ “ข้าไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนั้นหรอก! ข้าจะคอยระวังให้ดี!”

เมื่อเซี่ยเฉิงออกไปแล้ว เซี่ยเหม่ยหลิงและเซี่ยหยวนก็มองหน้ากันแล้วยิ้มออกมา

ทั้งสองหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ก่อนจะหันไปช่วยกันทำงานในบ้าน รอให้เซี่ยเฉิงกลับมาพร้อมข่าวดีเกี่ยวกับการล่าปลา

เซี่ยเฉิงยืนอยู่ที่ริมลำธาร ท้องฟ้าสดใสแต่กลับรู้สึกอึดอัดใจ ในมือเขาถือเบ็ดตกปลา แต่ปลาที่เคยว่ายไปมารอบตัวเขากลับหายไปไหนหมด จนเขารู้สึกเหมือนเป็นตัวประหลาดที่มายืนอยู่คนเดียว

“ต้องมีปลาบ้างสิ...” เขาพึมพำกับตัวเอง ขณะลากเบ็ดไปมาหวังจะโชคดี แต่เวลาผ่านไปนานกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ปลาหนีไปไหนหมดกันแน่!” เขาคิดพร้อมกับยิ้มขมๆ พลางนึกถึงอาหารเย็นที่เตรียมไว้ แต่วันนี้มันคงจะไม่มีปลาในจานของเขา

ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจว่าอยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ จึงต้องจำใจเดินกลับบ้าน ทั้งที่หัวใจยังเต็มไปด้วยความรู้สึกอับอาย เพราะเขาต้องเอามือที่เปื้อนโคลนกลับไปในบ้าน ทั้งที่ตั้งใจจะโชว์ว่าจับปลาได้

เมื่อเขากลับมาถึงบ้าน เซี่ยเหม่ยหลิงและเซี่ยหยวนเห็นพี่ชายหน้าตาไม่สู้ดีเท่าไหร่ ก็เริ่มส่งสายตาให้กันอย่างเข้าใจ

เซี่ยเฉิงก็กลับมาพร้อมกับสีหน้าหมดอาลัยตายอยาก เขามือเปล่า ไม่มีปลาแม้แต่ตัวเดียว 

“พี่รองกลับมาแล้วเหรอ?” เซี่ยเหม่ยหลิงถามเสียงใส แต่ก็เห็นถึงร่องรอยของความไม่สบอารมณ์บนใบหน้าพี่ชาย

“อืม...” เซี่ยเฉิงตอบเสียงแผ่ว ใบหน้าเขายังคงเครียดเหมือนถูกโลกทั้งใบถล่มทลาย “แล้วก็ไม่ต้องถาม ข้าไม่ได้ปลากลับมาสักตัว!”

เซี่ยเฉิงยิ้มมุมปากขณะนึกถึงการจับปลาในครั้งหน้า “แต่ครั้งหน้า ข้าจะจับปลาให้ได้แน่!” เขาประกาศเสียงดัง มั่นใจในตัวเองแม้ว่าจะเพิ่งพลาดไปเมื่อครู่นี้

เซี่ยเหม่ยหลิงพยายามกลั้นเสียงหัวเราะ “ข้าจะรอ! แต่พี่รองต้องจับให้ได้ล่ะ!”

“แน่นอน!” เซี่ยเฉิงพูดเสียงแข็ง แต่ในใจกลับรู้สึกตลกและอบอุ่นที่ได้อยู่ร่วมกับน้องสาวและพี่ใหญ่ที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความรัก

เซี่ยเฉิงตอบพร้อมแสดงท่าทางตั้งใจ “ข้าจะไม่ให้ใครหัวเราะเยาะข้าอีก!”

“ครั้งหน้าข้าจะต้องทำให้สำเร็จ!” เซี่ยเฉิงย้ำอีกครั้ง เพื่อสร้างแรงบันดาลใจให้กับตัวเอง ก่อนที่เขาจะหันไปมองน้องๆ ด้วยความมุ่งมั่น "คอยดูได้เลย!"

“แน่นอน!” เซี่ยเหม่ยหลิงและเซี่ยหยวนตอบพร้อมกัน ทำให้เซี่ยเฉิงรู้สึกอุ่นใจ

“ฮ่าๆๆ!” เสียงหัวเราะของพี่น้องดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและสนุกสนาน

และแล้ววันนั้นก็จบลงด้วยเสียงหัวเราะของสามพี่น้อง ที่ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายแต่มีความสุขในทุก ๆ วัน แต่ในใจของพวกเขานั้นเต็มไปด้วยความหวังและฝันที่จะสร้างอนาคตที่ดีร่วมกัน

-----------------------------------------------------------

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้จนถึงตอนนี้นะคะ! ถ้าชอบตอนนี้และอยากเป็นกำลังใจให้นักเขียน สามารถส่งของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ มาให้ได้เลยนะคะ ขอบคุณทุกการสนับสนุนมาก ๆ เลยค่ะ ^-^