ทะลุมิติมาเป็นแม่นางน้อย

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 10: ไปร้านจางซือ

หลังจากเก็บดอกฉั่งฉิงได้เต็มตะกร้า เซี่ยเหม่ยหลิงมองดูแล้วพอใจ นางจึงเอ่ยขึ้นว่า “พอแล้วเจ้าค่ะพี่ใหญ่ พี่รอง ข้าเห็นว่ามันได้พอประมาณแล้ว”

เซี่ยหยวนและเซี่ยเฉิงพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะพากันนั่งลงที่ร่มไม้ใหญ่ไม่ไกลจากทุ่งดอกไม้ อากาศสดชื่นและมีลมพัดเย็นสบาย ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย นางนั่งตรงกลางระหว่างพี่ชายทั้งสอง

“พี่ใหญ่ พี่รอง คิดว่าจะขายได้สักเท่าไหร่เจ้าคะ?” เซี่ยเหม่ยหลิงเริ่มต้นพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น

“ก็คงได้สักหนึ่งตำลึงมั้ง” เซี่ยหยวนตอบไปด้วยความไม่มั่นใจ

“หนึ่งตำลึง? ไม่ใช่!” เซี่ยเหม่ยหลิงรีบค้าน “ต้องได้มากกว่านั้น”

พี่ชายทั้งสองมองน้องสาวด้วยความตาโต “มากกว่าหนึ่งตำลึงเลยหรือ!?” เซี่ยเฉิงถามด้วยความสงสัย

“ข้าพูดจริง ๆ นะ! ดอกฉั่งฉิงก็ถือว่าเป็นสมุนไพรที่มีค่ามาก” นางตอบด้วยน้ำเสียงมีความมั่นใจ “ขายได้ราคาดีแน่”

“ถ้างั้นก็คงได้สักสามตำลึงรึเปล่า?” เซี่ยเฉิงพูดอย่างตื่นเต้น เพราะสามตำลึงก็มีค่ามากแล้ว

“สามตำลึง? ก็ยังไม่ถูกอีก!” เซี่ยเหม่ยหลิงขมวดคิ้ว 

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้เอง!” นางยิ้มหวานและรู้สึกเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง และในใจนึกถึงอนาคตที่จะสดใสของพวกเขา หลังจากที่พวกเขาได้เก็บดอกไม้และขายได้ตามที่คิดไว้

บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและการแลกเปลี่ยนความคิดเห็น ทำให้สามพี่น้องรู้สึกใกล้ชิดกันมากยิ่งขึ้น และเต็มไปด้วยความหวังที่จะทำให้ชีวิตของพวกเขาดีขึ้นในอนาคต

เซี่ยเฉิงลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “ข้าจะไปดูกับดักสักหน่อย พี่ใหญ่ พาน้องสาวกลับไปก่อนเลย” เขาพยายามทำเสียงให้ดูเรียบ แต่ในใจของเขายังคงเป็นห่วงสมุนไพรที่พวกเขาเก็บมาอย่างมาก

ในที่สุด เซี่ยเหม่ยหลิงก็พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ “ก็ได้ แต่พี่รองต้องรีบกลับมานะ”

ระหว่างที่เดินไป เขาเงยหน้าขึ้นมองทุ่งดอกไม้ที่เบ่งบานงดงาม ทำให้รู้สึกประทับใจ เขาคิดในใจว่า “ถ้าสามารถขายได้ในราคาที่สูง คงจะดี”

เซี่ยเฉิงพยักหน้าและรีบไปยังที่ตั้งของกับดัก ขณะที่เขาก้าวเดินไป เขาก็ไม่สามารถหยุดคิดถึงสมุนไพรฉั่งฉิงที่เก็บมาได้ ซึ่งมันมีค่ามากมายในตลาด เขาหวังว่าการเก็บสมุนไพรในวันนี้จะเป็นการเปลี่ยนแปลงชีวิตของพวกเขา และทำให้พี่น้องสามคนมีอนาคตที่ดีขึ้น

ส่วนเซี่ยหยวนก้มลงไปยิ้มให้กับเซี่ยเหม่ยหลิงและพูดว่า “ขึ้นมาเถอะ ข้าจะแบกเจ้าเหมือนตอนขึ้นเขา”

เซี่ยเหม่ยหลิงเมื่อได้ยินคำชวนก็ไม่คิดอะไรแล้ว และรีบขึ้นไปนั่งบนหลังพี่ใหญ่ทันที “ขอบคุณเจ้าคะ!”

เซี่ยหยวนหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเริ่มเดินลงเขาอย่างระมัดระวัง เพื่อไม่ให้น้องสาวรู้สึกหวาดกลัว ขณะที่เขาเดินลงไป เซี่ยเหม่ยหลิงก็ตื่นเต้นกับสมุนไพรในตระกร้า

เมื่อถึงทางลาดชัน เซี่ยหยวนก็เริ่มลดความเร็วและระวังมากขึ้น 

เมื่อถึงพื้นราบ เซี่ยเหม่ยหลิงก็ตัดสินใจลงจากหลังพี่ใหญ่แล้วเริ่มเดินเอง “พี่ใหญ่วางข้าลงเถอะเจ้าคะ อีกไม่ไกลก็จะถึงข้าเดินได้เจ้าคะ!” นางบอกพร้อมกับยิ้มแต่ในใจกับกลัวคนอื่นเห็น 'จะให้คนอื่นเห็นได้ยังไงกัน'

“เอาเถอะ ก็ได้” เซี่ยหยวนพูดพร้อมยิ้มกลับ ก่อนที่จะเดินเคียงข้างน้องสาวทั้งสองคน ระหว่างทางกลับบ้าน พวกเขาคุยกันเรื่องทั่วไปกันอย่างร่าเริง

เซี่ยเหม่ยหลิงและเซี่ยหยวนสองพี่น้องเดินลงมาจากภูเขาอย่างอารมณ์ดี พร้อมตระกร้าที่เต็มไปด้วยผักป่าแปลกใหม่ที่พวกนางเพิ่งเก็บมา ระหว่างทางที่เดินกลับบ้าน ก็มีชาวบ้านทักทายถามตามประสาว่า

"อ้าวเหม่ยหลิงเจ้าหายดีแล้วรึ?" ป้าสูงวัยคนหนึ่งเอ่ยถาม

"หายแล้วเจ้าคะ ท่านป้า" นางเอ่ยตอบอย่างร่าเริง

"ดีแล้ว! แล้วนี่ไปไหนกันมารึ?"

เซี่ยเหม่ยหลิงยิ้มตอบด้วยน้ำเสียงสดใส "เราไปดูเก็บผักป่าเจ้าค่ะ" นางไม่ได้บอกว่าผักเหล่านั้นคือสมุนไพรมีค่า 

เซี่ยหยวนเดินข้างๆ หญิงสาวพยักหน้าเห็นด้วย พร้อมกับมองสำรวจไปรอบๆ ว่ามีใครสนใจหรือไม่ เมื่อเห็นว่าชาวบ้านกลับไปทำกิจกรรมของตนอย่างไม่มีข้อสงสัย พวกนางก็อดยิ้มไม่ได้

"เจ้าช่างฉลาดนัก!" เซี่ยหยวนเอ่ยชม

ก่อนหน้านี้ เซี่ยเหม่ยหลิงได้ให้เซี่ยหยวนพี่ใหญ่ของนางไปเก็บผักป่ามาเพื่อใส่ไว้ด้านบนสมุนไพรที่นางเก็บมาล่วงหน้า 

"เหมือนกับที่เจ้าคิดเลย ไม่มีใครสงสัยเลยจริงๆ"

เซี่ยเหม่ยหลิงยิ้มอย่างพอใจ นางรู้ว่าการวางแผนอย่างรอบคอบจะช่วยให้พวกนางสามารถปกปิดความลับนี้ได้อย่างแนบเนียน ไม่ให้ใครได้ล่วงรู้ถึงค่าของสมุนไพรที่อยู่ในตระกร้านั้น

พวกนางเดินต่อไปยังบ้าน โดยรู้สึกตื่นเต้นกับการค้นพบครั้งนี้ ที่อาจนำมาซึ่งความมั่งคั่งและความสุขให้กับชีวิตของพวกนางในอนาคต

เมื่อพวกเขากลับถึงบ้าน พวกเขารู้สึกเต็มไปด้วยความหวังและความสุขที่ได้ทำงานร่วมกัน เพื่อสร้างอนาคตที่ดีกว่าให้กับตัวเองและครอบครัว

เซี่ยเฉิงใช้เวลาอยู่กับกับดักสักพัก ก่อนจะตรวจสอบทุกอย่างอย่างระมัดระวัง จากนั้นเขาก็รีบกลับ โดยไม่ลืมที่จะกลับมามองไปยังทุ่งดอกไม้อีกครั้ง กลัวว่าจะมีคนมาเก็บไป

---

รุ่งเช้านั้น ขณะที่พวกเขากำลังส่งผักอยู่ เซี่ยหยวนก็เอ่ยขึ้นมาอย่างจริงจังว่า “ผักที่เรามี คงส่งได้อีกแค่สามหรือสี่ครั้งเท่านั้นขอรับ พอหมดฤดูแล้วเราก็จะไม่มีเหลือให้ส่งแล้ว”

ผู้ดูแลได้ฟังจึงพยักหน้าเข้าใจ “ไม่เป็นไรหรอก ข้าเข้าใจดี เดี๋ยวข้าจะลองหาดูแหล่งอื่นเผื่อไว้ก่อน ขอบใจพวกเจ้ามากที่บอกล่วงหน้า”

ผู้ดูแลยิ้มให้พวกเขาอย่างเมตตาแล้วเอ่ยว่า “ถ้ายังไงก็อย่าลืมนะ ผักของพวกเจ้าข้ามารับซื้อได้เสมอ ข้าชื่นชมในความขยันและมุ่งมั่นของพวกเจ้า” เขากล่าวพลางมองเด็กทั้งสามด้วยแววตาเห็นอกเห็นใจ เขาก็เห็นอยู่ว่ามาส่งกันแค่สองพี่น้องผู้ชายกับน้องสาวตัวเล็กคนนี้ 

เซี่ยหยวนและเซี่ยเฉิงพยักหน้าขอบคุณ ขณะที่เซี่ยเหม่ยหลิงเองก็ยิ้มรับ แม้จะอายเล็กน้อย

เซี่ยหยวนพยักหน้าตอบรับ พลางมองไปที่น้องสาวกับน้องชาย ก่อนที่เซี่ยเหม่ยหลิงจะเอ่ยถามเรื่องร้านสมุนไพร

“ท่านลุงผู้ดูแลเจ้าคะ พอจะรู้หรือไม่ว่ามีร้านไหนรับซื้อสมุนไพรบ้าง?” นางเอ่ยอย่างเกรงใจ 

ผู้ดูแลร้านหันมามองเซี่ยเหม่ยหลิงด้วยความแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะตอบ “ร้านของจางซือที่อยู่ถัดไปทางถนนใหญ่เจ้าเคยได้ยินไหม? ร้านนั้นรับซื้อสมุนไพรทุกชนิด หากสมุนไพรของเจ้ามีคุณภาพดีล่ะก็ เขาจะยินดีรับซื้อแน่ ๆ”

"ขอบคุณเจ้าค่ะ" เซี่ยเหม่ยหลิงพยักหน้าอย่างขอบคุณ พลางหันไปส่งยิ้มให้พี่ชายทั้งสอง เซี่ยหยวนหันมาพยักหน้าให้พร้อมกับเอ่ยว่า “ถ้างั้นเราลองแวะไปที่ร้านจางซือดูกันเถอะ จะได้รู้ว่าเขาให้ราคาเท่าไหร่”

เซี่ยเฉิงเองก็แสดงความตื่นเต้นเล็กน้อย “ไปกันเถอะ! ข้าอยากรู้เหมือนกันว่าดอกไม้พวกนี้จะขายได้ราคาเท่าไหร่”

เมื่อมาถึงหน้าร้านจางซือ พวกเขายืนมองบรรยากาศรอบ ๆ ร้านที่ตกแต่งเรียบง่ายแต่ดูน่าเชื่อถือ มีกลิ่นสมุนไพรหอมอ่อน ๆ ลอยออกมา เซี่ยหยวนและเซี่ยเฉิงอดไม่ได้ที่จะมองหน้ากันอย่างคาดหวัง ขณะที่เซี่ยเหม่ยหลิงเองก็รู้สึกตื่นเต้นไม่แพ้กัน

เซี่ยหยวนกับเซี่ยเฉิงต่างยืนนิ่งมองกันไปมา พลางลังเลเล็กน้อยที่จะก้าวเข้าไป เซี่ยเหม่ยหลิงมองพี่ชายทั้งสองแล้วยิ้มพลางเอ่ยขึ้นเบา ๆ ว่า “เข้าไปถามกันเถอะเจ้าคะ”

นางเดินนำเข้าไปในร้านอย่างมั่นใจ แม้ว่าร้านจะมีกลิ่นยาสมุนไพรหอมตลบอบอวล แต่ก็ไม่ได้ทำให้นางหวั่นใจ พี่ชายทั้งสองเดินตามเข้ามาเงียบ ๆ พลางสอดส่องดูภายในร้านด้วยความตื่นเต้นปนประหม่า

ทันใดนั้น ชายชราที่คาดว่าน่าจะเป็นเจ้าของร้านจางซือก็เงยหน้าขึ้นมามองเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามา เขามองเห็นตะกร้า และเอ่ยถามอย่างสุภาพ “พวกเจ้ามีสมุนไพรมาขายงั้นหรือ?”

เซี่ยเหม่ยหลิงพยักหน้า ยิ้มพลางยื่นตะกร้าดอกฉั่งฉิงให้ “ใช่เจ้าค่ะ ท่านลุง พวกเรามีดอกฉั่งฉิงมาขาย ไม่ทราบว่าร้านของท่านรับซื้อหรือไม่?”

-----------------------------------------------------------

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้จนถึงตอนนี้นะคะ! ถ้าชอบตอนนี้และอยากเป็นกำลังใจให้นักเขียน สามารถส่งของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ มาให้ได้เลยนะคะ ขอบคุณทุกการสนับสนุนมาก ๆ เลยค่ะ ^-^