เกิดใหม่เป็นลูกอนุในจวนแม่ทัพ

ลำดับตอนที่ #1 : จุดจบของเจ้าแม่เงินกู้

ในเมืองใหญ่ที่เต็มไปด้วยแสงสีและความเคลื่อนไหวไม่หยุดนิ่ง ธุรกิจนับไม่ถ้วนเกิดขึ้นและดับไปในทุกๆ วัน แต่หนึ่งในธุรกิจที่แข็งแกร่งยืนหยัดอยู่ท่ามกลางความไม่แน่นอนคืออาณาจักรเงินกู้ของ "หลี่ซือหนี่" หญิงสาวผู้ไม่เคยให้ใครเหยียบย่ำ

หลี่ซือหนี่นั่งอยู่ในห้องทำงานหรูหราบนชั้นสูงสุดของตึกใหญ่ ใบหน้าของเธอแสดงถึงความเย็นชาและมั่นใจ ดวงตาคู่นั้นเฉียบคมจับจ้องที่เอกสารกองใหญ่ตรงหน้า เธออยู่ในชุดสูทสีดำที่ตัดเย็บอย่างประณีต เนื้อผ้าสมบูรณ์แบบทุกกระเบียดนิ้ว ส้นรองเท้าสูงที่เธอสวมใส่ส่งเสียงกระทบพื้นเบาๆ ขณะที่เธอเดินไปมา

ห้องทำงานของเธอเป็นดั่งศูนย์กลางของการสั่งการ ทุกคนในองค์กรรู้ดีว่า ถ้าหากหลี่ซือหนี่ออกคำสั่ง ไม่มีใครกล้าต่อต้าน เธอสร้างอาณาจักรนี้ขึ้นมาด้วยมือของตัวเอง จากจุดเล็กๆ จนกลายเป็นหนึ่งในเจ้าแม่เงินกู้ที่มีอิทธิพลที่สุดในวงการ ไม่มีใครกล้าต่อกรกับเธอ และไม่มีหนี้สินใดที่เธอไม่สามารถทวงคืนได้

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของเธอ "คุณหลี่ครับ มีคนอยากพบ" เสียงจากปลายสายคือผู้ช่วยส่วนตัวของเธอ หลี่ซือหนี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอไม่ได้นัดใครไว้ แต่ก็ยอมให้คนที่อยากพบนั้นเข้ามา

ประตูเปิดออก พร้อมกับการปรากฏตัวของชายคนหนึ่งซึ่งเคยเป็นคนสนิทของเธอ "เซี่ยหลิน!" เธอเอ่ยชื่อเขาเบาๆ แต่แฝงไปด้วยความไม่พอใจเล็กๆ ที่เขาไม่บอกล่วงหน้าว่าจะมา

"พี่หนี่" เซี่ยหลินยิ้มอย่างสุภาพ แม้จะเคยสนิทกับเธอในฐานะคู่คิดทางธุรกิจ แต่ช่วงหลังๆ เขาดูเหมือนจะมีบางอย่างที่เปลี่ยนไปในตัวเขา "ผมมีข่าวดีจะมาบอก"

"ข่าวดี?" หลี่ซือหนี่เลิกคิ้วสูง มือของเธอจับแก้วกาแฟที่วางอยู่บนโต๊ะ ยกขึ้นมาจิบอย่างไม่เร่งรีบ เธอรู้จักเซี่ยหลินดี เขาไม่ใช่คนที่จะปรากฏตัวโดยไม่มีจุดประสงค์

"ใช่ครับ ผมเพิ่งปิดดีลกับลูกค้ารายใหญ่ให้กับบริษัทเรา มูลค่ามหาศาลเลยทีเดียว" เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

หลี่ซือหนี่หรี่ตามองเขา เธอรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลในน้ำเสียงของเขา "หืม ดีลนี้มันมีอะไรที่ฉันควรรู้หรือเปล่า?"

"ไม่มีอะไรที่ต้องกังวลครับ ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่น" เซี่ยหลินตอบพลางหันไปมองรอบๆ อย่างไม่ตั้งใจ

แม้คำพูดของเขาจะฟังดูไร้พิษภัย แต่ความรู้สึกของหลี่ซือหนี่กลับบอกให้เธอระวังตัว อาณาจักรเงินกู้ของเธอเติบโตจนถึงจุดที่สามารถดึงดูดความสนใจของผู้มีอำนาจมากมาย และเธอไม่เคยไว้ใจใครง่ายๆ แม้แต่เซี่ยหลินที่เคยช่วยเธอสร้างบริษัทนี้ขึ้นมาก็ตาม

หลังจากที่เซี่ยหลินออกไป หลี่ซือหนี่ก็นั่งลงที่โต๊ะทำงาน มือของเธอเลื่อนเอกสารสัญญาต่างๆ ที่กองอยู่ตรงหน้าอย่างครุ่นคิด สัญญาณบางอย่างในจิตใต้สำนึกเตือนเธอว่าเซี่ยหลินอาจไม่ได้มาพร้อมกับข่าวดีอย่างที่เขาพูด

ไม่ถึงชั่วโมงหลังจากนั้น เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวจากด้านล่างของตึก ทั้งตัวอาคารสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ไฟฟ้าดับทันที และระบบเตือนภัยดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง หลี่ซือหนี่ลุกขึ้นจากโต๊ะอย่างรวดเร็ว รู้ทันทีว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ไม่ใช่อุบัติเหตุ

เธอรีบวิ่งไปยังลิฟต์ แต่ลิฟต์ไม่ทำงาน เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น เธอจึงหันไปที่บันไดหนีไฟ กระทั่งเห็นเงามืดในมุมห้อง เธอหยุดกึก ใจเต้นรัวเมื่อเห็นว่ามีชายชุดดำหลายคนกำลังรออยู่

"คิดจะหนีเหรอ?" เสียงเย็นชาดังขึ้น ชายชุดดำกลุ่มนั้นมาพร้อมกับอาวุธปืน ทุกคนจับจ้องเธออย่างจงใจ

"เซี่ยหลินส่งพวกแกมาใช่ไหม?" หลี่ซือหนี่พูดเสียงเบา แต่เต็มไปด้วยความโกรธ มือของเธอกำแน่นจนเล็บจิกลงไปในฝ่ามือ แม้จะเผชิญหน้ากับอันตรายเช่นนี้ เธอยังคงรักษาท่าทีสงบ

หนึ่งในชายชุดดำหัวเราะเยาะ "เธอเป็นคนฉลาด แต่คราวนี้เธอคิดผิด เจ้าแม่เงินกู้ใหญ่โตอย่างเธอ วันนี้จบแล้ว!"

หลี่ซือหนี่ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ แม้จะเผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่ดูเหมือนจะไม่มีทางรอด เธอตัดสินใจที่จะสู้กลับ วิ่งพุ่งเข้าไปหากลุ่มคนร้าย แต่แล้ว เสียงปืนดังสนั่นไปทั่วทั้งชั้น กระสุนพุ่งเข้าที่กลางลำตัวของเธอ ความเจ็บปวดแล่นผ่านร่างกาย และเธอล้มลงกับพื้น

เลือดสีแดงไหลอาบเต็มพื้นห้อง หลี่ซือหนี่หอบหายใจอย่างยากลำบาก รู้ตัวว่าชีวิตของเธอกำลังจะจบลงตรงนี้ แต่แม้จะเจ็บปวดแค่ไหน ในใจเธอกลับไม่รู้สึกเสียใจ

"เซี่ยหลิน แก...แกคิดว่าฉันจะจบแค่นี้เหรอ..." เสียงของเธอแผ่วเบาลงเรื่อยๆ สายตาค่อยๆ มืดลงจนกลายเป็นความว่างเปล่า

---

ในความมืดมิดนั้น มีแสงสว่างจางๆ ปรากฏขึ้น หลี่ซือหนี่รู้สึกเหมือนจิตของเธอล่องลอยอยู่ในความว่างเปล่า ก่อนที่สติสัมปชัญญะจะค่อยๆ กลับมาอย่างช้าๆ

เธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้กลับพบว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในห้องทำงานที่คุ้นเคย ทุกอย่างรอบตัวเธอดูแปลกไป ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ หรือห้องไม้ที่ดูเรียบง่าย

"นี่ฉันอยู่ที่ไหน..." หลี่ซือหนี่พึมพำออกมาอย่างสับสน

เสียงเบาๆ ดังขึ้นจากข้างเตียง "คุณหนู... คุณหนูฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ?"

เธอหันไปมองต้นเสียง และพบกับหญิงสาวในชุดโบราณกำลังยืนมองเธอด้วยความกังวล

หลี่ซือหนี่ลืมตาขึ้นช้าๆ สายตาของเธอเริ่มปรับกับแสงในห้องได้ชัดเจนขึ้น ความรู้สึกแรกที่เธอรู้สึกได้คือความงุนงง ร่างกายเธอยังคงรู้สึกปวดหนึบจากเหตุการณ์ระเบิดที่ตึก และหัวใจยังเต้นรัวด้วยความหวาดระแวง เธอกำลังเผชิญหน้ากับชายชุดดำและเสียงปืนที่ยิงเข้าร่างของเธอได้ไม่นานนี้เอง แต่ตอนนี้… ที่นี่มันคือที่ไหน?

"คุณหนูเจ้าคะ!" เสียงหญิงสาวเรียกอย่างเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือเข้ามาแตะไหล่ของเธอ

หลี่ซือหนี่หันไปมองต้นเสียง หญิงสาวในชุดโบราณน่าจะอายุราวสิบหกสิบเจ็ดปี ผิวขาวใสสะอาด หน้าตาเรียบร้อยเหมือนสาวใช้โบราณตามละครย้อนยุคที่เธอเคยดูตามทีวี แต่สิ่งที่ทำให้เธอไม่สบายใจคือเสื้อผ้าและบรรยากาศรอบตัว ทุกอย่างดูโบราณไปหมด ทั้งเตียงที่เธอนอนก็ทำจากไม้ ผ้าห่มบางๆ ที่ดูเหมือนจะเป็นของแฮนด์เมด เครื่องใช้ไม้สอยในห้องก็ดูเหมือนจะมาจากยุคสมัยที่ล้าหลัง

"ที่นี่คือที่ไหน? แล้วเธอเป็นใคร?!" หลี่ซือหนี่ถามเสียงแข็ง พยายามดึงสติกลับมา

"คุณหนู... นี่ข้าเอง เม่ยหลันเจ้าค่ะ" สาวใช้คนนั้นตอบด้วยความหวาดๆ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วงและกลัวในเวลาเดียวกัน

"เม่ยหลัน? คุณหนู? เดี๋ยวนะ..." หลี่ซือหนี่ขมวดคิ้วแน่น ความสับสนวิ่งพล่านในหัว "นี่มันเรื่องบ้าอะไร? นี่ฉันอยู่ในความฝันหรือเปล่า?"

เธอลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว หยิบผ้าห่มโยนทิ้ง และก้าวเดินอย่างรีบเร่งไปที่กระจกทองเหลืองใบเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆ ด้วยหวังว่าจะได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยของตัวเอง แต่ทันทีที่เธอมองเข้าไปในกระจก ภาพสะท้อนของหญิงสาวที่เห็นทำให้เธอชะงักงัน

ใบหน้าของหญิงสาวในกระจกดูอ่อนเยาว์กว่าเธอหลายปี ดวงตากลมโต จมูกโด่งเล็ก ปากสีชมพูจางๆ แต่สิ่งที่ทำให้หลี่ซือหนี่รู้สึกหนักหน่วงคือร่างกายของเธอที่ดูอ่อนแอ ผิวซีดเหลือง ผมยาวดำขลับปล่อยยาวไม่เป็นระเบียบ นี่ไม่ใช่เธอ นี่ไม่ใช่หลี่ซือหนี่ที่เธอรู้จัก

“นี่มันเรื่องอะไรกัน…?” เสียงของเธอสั่น เธอยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของตัวเองในกระจก รู้สึกได้ถึงผิวสัมผัสจริงที่ไม่ใช่ความฝัน ความจริงที่เธอไม่อยากยอมรับกลับค่อยๆ ทะลักเข้ามาในจิตสำนึก

“คุณหนู... ท่านเป็นอะไรรึเปล่าเจ้าคะ?” เม่ยหลันถามอย่างตื่นตกใจที่เห็นท่าทางของนางเอก

หลี่ซือหนี่ส่ายหน้าช้าๆ หัวใจของเธอเริ่มเต้นแรงขึ้นกว่าเดิม "ฉันไม่ใช่... ฉันไม่ใช่คุณหนูที่เธอพูดถึง ฉันเป็นใครกันแน่? ที่นี่มันที่ไหน?" เธอเริ่มตะโกนอย่างลนลาน รู้สึกว่าความเป็นจริงทั้งหมดกำลังจะถล่มทลาย

เม่ยหลันคุกเข่าลงทันที น้ำตาคลอเบ้า "คุณหนูอย่าพูดแบบนี้เลยเจ้าค่ะ! ท่านคงจะจำอะไรไม่ได้เพราะอาการป่วย ข้าจะไปเรียกหมอเจ้าค่ะ ท่านพักผ่อนก่อนเถอะ" เม่ยหลันพูดพลางลุกขึ้นเตรียมจะวิ่งออกจากห้องไป

"ไม่ต้องไปไหน!" หลี่ซือหนี่ตะโกนขึ้น ทำให้สาวใช้หยุดกึกกลางทาง "ฉันไม่ใช่คนที่เธอคิด! ฉัน... ฉันคือหลี่ซือหนี่! ฉันเป็นเจ้าแม่เงินกู้ ฉันอยู่ที่ตึกของตัวเอง และพวกนั้น... พวกมันฆ่าฉัน!"

เม่ยหลันยิ่งตกใจขึ้นไปอีก น้ำเสียงของคุณหนูของเธอช่างแปลกประหลาด เธอไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณหนูพูด มันฟังดูเหลือเชื่อเกินกว่าจะเป็นไปได้ "คุณหนู... ท่านกำลังเพ้อเจ้อ ท่านคงเหนื่อยมาก ข้าน้อยขอร้อง... ท่านควรพักผ่อนก่อน"

หลี่ซือหนี่หายใจหอบหนัก ความจริงที่กำลังจะถาโถมเข้ามาเหมือนคลื่นลูกใหญ่ เธอค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งที่พื้น น้ำตาไหลออกมาทั้งๆ ที่เธอไม่รู้ตัว ความรู้สึกนี้มันเกินจะรับได้ นี่เธอตายไปแล้วจริงๆ งั้นหรือ? แล้วทำไมเธอถึงยังมีสติอยู่? แล้วทำไมถึงได้อยู่ในร่างนี้?

เธอกัดฟันแน่น พยายามหาทางออกจากสถานการณ์นี้ แต่ไม่มีคำตอบใดๆ ที่จะช่วยคลายปมความสับสนของเธอได้

"นี่มันไม่จริง... มันต้องเป็นแค่ฝันร้ายแน่ๆ" เธอพึมพำกับตัวเอง ทั้งๆ ที่ใจลึกๆ ก็รู้ว่าเธอไม่สามารถปฏิเสธความจริงนี้ได้

สวัสดีค่ะทุกคนมาเอาใจช่วยเจ้าแม่เงินกู้กันเยอะๆนะ มาเอาใจช่วยกันว่าและมาลุ้นกันว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป