พระชายาอ้วนขององค์ชายสาม

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1: ตื่นขึ้นมาในชุดแต่งงาน

หลินซินรู้สึกเหมือนมีหมอกหนาจัดอยู่รอบตัว รู้สึกหนักอึ้งจนเธอไม่สามารถขยับตัวได้ เมื่อความรู้สึกนี้จางหาย เธอก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงใหญ่ในห้องที่ตกแต่งอย่างหรูหรา ด้วยสีแดงสด ทำให้บรรยากาศรอบตัวดูสวยงามจนเกินจริง 

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” หลินซินกระซิบเบาๆ แต่เสียงของเธอกลับฟังดูแปลกประหลาดและไม่คุ้นเคย ความรู้สึกงุนงงทำให้เธอพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้น แต่มือของเธอกลับไปสัมผัสกับผ้านุ่มๆ แทนที่จะเป็นพื้นแข็งของห้องนอนในอพาร์ตเมนต์ที่เธอเคยอาศัยอยู่

ในขณะที่เธอยังคงพยายามทำความเข้าใจกับสถานการณ์นี้ ประตูห้องเปิดออก เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของชายคนหนึ่งในชุดสีแดงสด เขาดูมีอำนาจและสง่างาม แต่ในสายตาของหลินซินกลับมีบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

“ซูเฟยหรง!” เสียงของเขาห้าวและชัดเจน 

ก่อนที่หลินซินจะได้ตั้งคำถาม เขาก็ก้าวเข้ามาใกล้และใช้มือที่แข็งแรงของเขาจับแขนเธอ ก่อนที่เธอจะรู้ตัว เขาก็ดันเธอให้ล้มลงบนเตียงอย่างรุนแรง เธอมีเวลาน้อยมากในการตั้งสติ

“เดี๋ยว! คุณกำลังทำอะไร!” เสียงของเธอดังขึ้น แต่คำพูดกลับหายไปในอากาศ เมื่อเขาเข้ามาใกล้ และในขณะที่เขาโน้มตัวเข้ามา หลินซินรู้สึกถึงความกลัวที่กัดกินอยู่ในใจ

เขายิ้มเยาะกับความตกใจของเธอ ชายหนุ่มที่ดูแข็งแกร่งและดุดันตรงหน้าทำให้เธอรู้สึกเหมือนตกอยู่ในฝันร้าย

นางรู้สึกเหมือนถูกตบหน้า แต่ในขณะที่นางยังงงอยู่ ก็ไม่สามารถอดที่จะเถียงกลับได้ “ทำไมข้าถึงไม่สมควร? ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าข้าอยู่ที่นี่ได้อย่างไร!” นางตอบกลับด้วยความกล้าหาญ ความโมโหเริ่มลุกโชนในใจ นางไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครดูหมิ่นได้ง่าย ๆ

ชายหนุ่มชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะขมวดคิ้วแน่น “เจ้ากล้าพูดกับข้าแบบนี้ได้อย่างไร? ข้าคือองค์ชายแห่งแคว้นนี้!”

“แล้วข้าก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องมาอยู่ที่นี่!” นางตอบโต้ เขาอาจจะเป็นองค์ชาย แต่ความเป็นจริงของนางในตอนนี้คือการที่ตนถูกขังอยู่ในร่างที่ไม่รู้จัก

“ท่านหญิงมีความเป็นไปได้ที่จะต้องทำตามหน้าที่แล้ว” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นและเต็มไปด้วยความหยิ่งยโส

หลินซินเบิกตากว้างเมื่อเขาเริ่มถอดชุดของเธอออก แต่ความรู้สึกสับสนและความกลัวทำให้เธอไม่สามารถตอบโต้หรือหลบหนีได้ การต่อสู้ภายในหัวของเธอว่าเธอกำลังฝันอยู่หรือไม่กลับตัดขาดเมื่อเขาเริ่มทำสิ่งที่ไม่พึงประสงค์

“ไม่! หยุด!” เธอตะโกน แต่ไม่มีใครได้ยิน เสียงของเธอดังขึ้นในใจ ขณะที่ภาพลักษณ์ของตัวเองในโลกนี้ยังคงเป็นเพียงความทรงจำเลือนราง

ในช่วงเวลาที่ความมืดเริ่มเข้าครอบงำเธอ เสียงของเขายังคงก้องอยู่ในหู “ซูเฟยหรง! นี่เป็นสิ่งที่เจ้าต้องการไม่ใช่รึ!”

ในขณะเดียวกัน ความคิดหนึ่งลอยเข้ามาในหัวหลินซิน “ซูเฟยหรง?” ชื่อนี้ทำให้เธอรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างในใจ ข้อเท็จจริงที่ว่าเธออาจไม่ได้อยู่ในโลกของตัวเองอีกต่อไป 

“ทำไมข้าถึงเป็นแบบนี้?” นางพึมพำกับตัวเอง ขณะที่มองไปที่แขนของตน นางเห็นมันมีขนาดใหญ่และมีไขมันสะสมที่น่ารำคาญ ทำให้รู้สึกเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างที่ขัดแย้งกับความเป็นตัวของตัวเอง

นางรู้สึกถึงแรงกดดันจากเขาในขณะนั้น ใจของนางเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อชายหนุ่มเริ่มเข้ามาใกล้ นางรู้สึกเหมือนเป็นนกที่ถูกล่ามโซ่ไว้ เมื่อคิดว่าจะต้องพยายามต่อสู้กับสถานการณ์นี้ นางก็ได้แต่หวังว่าทุกอย่างจะเป็นแค่ความฝัน

“นี้… มันเป็นฝันใช่ไหม?” นางถามเสียงเบา ๆ พลางหลับตาลง พยายามหลีกหนีจากความเป็นจริงที่เกิดขึ้น

แต่เสียงหัวเราะเยาะของชายหนุ่มดังขึ้นในหูนาง “ฝัน? เจ้าจะรู้ว่านี่ใช่ความฝันหรือไม่!”

ในที่สุด เสียงหัวใจที่เต้นรัวของเธอก็ถูกทำลายลงเมื่อเขากล่าวคำที่ทำให้ทุกอย่างรู้สึกชัดเจนขึ้น 

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ขณะที่ความมืดเข้ามาครอบงำความรู้สึกของเธอ หลินซินรู้สึกเหมือนถูกทิ้งอยู่ในโลกที่ไม่เป็นธรรม 

---

เมื่อชายหนุ่มทำหน้าที่ของเขาเสร็จเรียบร้อย เขาก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว โดยไม่แม้แต่จะมองนางเป็นครั้งสุดท้าย นางนั่งอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกที่สับสนและเจ็บปวด หัวใจของนางเหมือนถูกบีบให้แหลกสลายเมื่อเขาเดินออกไป ทิ้งนางให้เผชิญกับความจริงอันเจ็บปวดเพียงลำพัง

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” นางพูดกับตัวเองเสียงเบา ขณะที่น้ำตาเริ่มไหลรินลงมาที่แก้ม นางรู้สึกเหมือนอยู่ในฝันร้ายที่ไม่มีวันจบสิ้น ร่างกายที่หนักอึ้งทำให้การขยับตัวเป็นเรื่องยาก และความไม่เข้าใจที่เกิดขึ้นก็ทำให้รู้สึกเหมือนตกอยู่ในโลกที่ไม่เคยรู้จัก

นางมองไปที่ประตูที่ชายหนุ่มเดินออกไป รู้สึกถึงความรู้สึกโดดเดี่ยวและไม่เหลือใคร มันช่างต่างจากความอบอุ่นที่เคยมีในความทรงจำของนาง ในตอนนี้นางกลับต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่ไม่คาดคิดอย่างโหดร้าย

“ทำไมต้องเกิดเรื่องอะไรแบบนี้กับฉันด้วย?” น้ำตาที่รินไหลทำให้ภาพเบลอไป นางไม่สามารถหยุดน้ำตาที่ไหลออกมาได้ และเสียงสะอื้นของนางเริ่มดังขึ้น นางรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังจะพังทลาย นางไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ทำไมถึงต้องมาถึงจุดนี้?

“ทำไมต้องเป็นฉัน? ทำไมถึงต้องมาอยู่ในร่างนี้?” นางถามตัวเองในใจ ความสับสนและความกลัวเริ่มเข้ามาครอบงำจิตใจของนาง

ในขณะที่น้ำตาไหลรินนั้น จู่ ๆ นางก็ได้ยินเสียงเปิดประตูอีกครั้ง เสียงฝีเท้าที่เข้ามาใกล้ทำให้หัวใจของนางเต้นแรงอีกครั้ง นางหันไปมองและพบหญิงสาวในชุดสีอ่อนกำลังยืนอยู่ที่ประตู ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวล นางรีบหยิบผ้ามาคลุมตัวเองเอาไว้

“คุณหนู! ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความเป็นห่วง “ข้าจะเรียกคนมาช่วยท่าน!”

“ไม่! อย่า!” นางตะโกนออกไป กลัวว่าเสียงของนางจะดึงดูดความสนใจของผู้คนมากขึ้น “ฉัน… ข้าไม่ต้องการให้ใครรู้เรื่องนี้!”

หญิงสาวทำหน้าสับสน “แต่ท่าน… ท่าน...” เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ท่านควรให้ท่านหมอตรวจดู…”

นางส่ายหัวอย่างหมดหวัง “ฉันไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ฉันเพียงต้องการกลับไปที่เดิม!” นางรู้สึกเหมือนมีบ่วงแห่งความโศกเศร้าล้อมรอบจิตใจของตนเอง ไม่สามารถหาทางออกได้

หญิงสาวยิ้มบาง ๆ ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้ “คุณหนูท่านมีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเจ้าคะ บอกบ่าวได้นะ”

นางมองดูหญิงสาวอย่างไม่เข้าใจ แต่ในใจกลับรู้สึกขอบคุณ แม้จะไม่แน่ใจว่าสิ่งที่หญิงสาวพูดจะช่วยอะไรได้ แต่การมีใครสักคนอยู่ข้างเคียงทำให้รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย

“เธอเอ่อ...เจ้าชื่ออะไร?” นางถามด้วยน้ำเสียงอ่อนลง

“ข้าชื่อหยางเซียง เป็นสาวใช้ของท่าน” หญิงสาวตอบด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น “คุณหนูไม่ต้องกลัว บ่าวจะอยู่เคียงข้างท่าน ”

นางรู้สึกได้ถึงความหวังที่เล็กน้อยเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ ในขณะที่ความเจ็บปวดและความสับสนยังคงอยู่ แต่การมีเพื่อนเคียงข้างช่วยให้เธอไม่รู้สึกโดดเดี่ยวมากนัก

-----------------------------------------------------------

สวัสดีค่ะทุกคนมาลุ้นกันว่าเรื่องราวจะดำเนินต่อไปอย่างไร ติดตามได้ในตอนต่อไป....