หนุ่มนักวิจัยสัตว์เลื้อยคลานกับหนุ่มน้อยนักสำรวจแร่[Lucino x Norton]

"อสูรเลื้อยคลาน ได้เข้าร่วมคฤหาสน์แห่งนี้แล้ว" 

"ฮ่าๆ อสูรเลื้อยคลานน่ะหรอ ที่เป็นมนุษย์กิ้งก่านั่นใช่ไหมหล่ะ ฮ่าๆ น่าตลกดีหนิ เขาก็ทำอะไรพวกเรามากไม่ได้หรอก เขาก็เป็นเพียงแค่เจ้ากิ้งก่าตัวน้อยๆหนึ่งตัวเท่านั้นเองหล่ะ ไม่เห็นต้องกลัวกันเลยนะพวกนายน่ะ เป็นผู้ชายTopของเกมกันไม่ใช่หรือไงน่ะ!?"

หนุ่มน้อยสวมหมวกมีเทียนปักอยู่พูดจบ..

และจู่ๆชายหนุ่มสวมฮู้ดสีดำใส่ผ้าปิดตาก็ได้พูดขึ้น"....."

"นายจะพูดแบบนี้มากไม่ได้หรอกนะ เพราะฉันน่ะ...รู้สึกได้ว่า อสูรเลื้อยคลานตัวนี้..ไม่ได้ธรรมดาเหมือนทั่วๆไปที่พวกเราเคยดูในหนัง..เขาคือผู้ล่าของเกมไล่ล่าหรือว่าฮันเตอร์ที่พวกเราเรียกกันอ่ะนะ.."

ชายหนุ่มสวมฮู้ดสีเขียวจึงพูดเสริมเข้าไปอีกว่า..

"ใช่แล้ว..นายพูดถูกนะอิไล บางที เขาอาจจะฆ่าเรา..อย่างไม่ปราณีเหมือนพวกพี่ๆฮันเตอร์คนบางคนที่เคยปล่อยพวกเราออกหรอกนะ"

แต่หากว่าอย่างงั้น นอร์ตัน ก็ไม่ได้รู้สึกกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว เขาทำหน้านิ่ง เหมือนไม่ได้รับรู้อะไรเลยสักอย่าง

เขาเลยถามชายหนุ่มสวมผ้าปิดปากว่า

"นายคิดเหมือนทั้งสองคนนี้หรือเปล่าน่ะคาลร์?"

ชายหนุ่มสวมผ้าปิดปากจึงพูดขึ้นว่า

"อื้ม ฉันก็..คิดแบบพวกนั้นนะ มันไม่มีใครคงคิดแบบนายหรอกนะนอร์ตัน..." 

และพวกเขาทั้งสี่ ก็เถียงกันดังลั่นคฤหาสน์แห่งนี้ จึงทำให้หญิงคนหนึ่งที่มีผิวสีดำวิ่งมาพูดกับพวกเขาทั้งสี่คนนั้น..ว่า.. "เห้ยๆ พวกนายน่ะ เงียบๆกันหน่อยสิ เสียงพวกนายทั้งสี่คนน่ะ มันดังทั่วคฤหาสน์เลยนะ ฉันไม่มีสมาธิร่ายมนต์คำสาปเลยเนี่ย.. มีอะไรคุยกันดีๆก่อนนะ ฉันไปก่อนนะ" 

คำพูดของหญิงคนนั้นมันทำให้พวกเขาทั้งสี่เงียบไป..แต่มีเพียงนอร์ตันคนเดียวที่กำลังตะโกนว่า "บนโลกใบนี้น่ะ! มันไม่มีอะไรน่ากลัวเท่าเหมืองที่ฉันเคยเข้าไปสำรวจหรอกน่า! หยุดกลัวกันได้แล้ว! อสูรเลื้อยคลานบ้าบออะไรนั่นน่ะ ฉันก็ไม่กลัวเว้ย!" นอร์ตันพูดเสียงดังลั่นคฤหาสน์แห่งนี้ ดังจนอสูรเลื้อยคลานตัวนั้นก็ได้ยินเช่นกัน

สักพัก2-3นาที ทั้งสามคนก็ได้แต่มองนอร์ตันแต่ก็พูดอะไรไม่ออกกับความใจกล้าของนอร์ตันเอง จนได้เวลาทานกับข้าวแล้ว พวกเขาจึงไปทานกับข้าวกัน โดยทิ้งนอร์ตันไว้ เพราะพวกเขา ไม่อยากให้คนอย่างนอร์ตันทำให้กลุ่มของพวกเขาเสียชื่อเสียงมากกว่านี้แล้วหล่ะ

เขาทิ้งนอร์ตันไว้ ถามว่านอร์ตันตามไปหาพวกเขาหรือเปล่าน่ะหรอ ก็....ไม่หรอก นอร์ตันก็ยืนนิ่่งๆไปจนพวกเขาทั้งสามคนนั้นกลับมาหาเขา

ชายหนุ่มสวมฮู้ดสีดำ ก็กล่าวคำขอโทษให้กับนอร์ตัน แต่ถึงจะว่าอย่างไร นอร์ตันก็ยังคงรู้สึกเฉยๆกับคำพูดเหล่านั้น....นอร์ตันไม่ได้โกรธหรือว่าอะไรพวกเขาเลย แค่พูดว่า "อื้ม" แล้วเขาก็ไป  จึงทำให้พวกเขาทั้งสามงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวนอร์ตันหรือเปล่า มันดูแปลกๆมาก สักพัก ชายหนุ่มที่สวมผ้าปิดปากก็ได้พูดขึ้นว่า  "บางที นอร์์ตัันอาจจะโกรธเรามาก แต่แค่เขาไม่แสดงออกก็ได้นะ ก็เลือกที่จะเดินหนีพวกเราไปน่ะ"

"ไม่หรอกน่ะคาลร์..ฉันว่า นอร์ตันน่ะ คงจะไม่ได้โกรธพวกเรา เพียงแต่เขาอาจจะมีความลับของเขาซ่อนอยู่ก็ได้ มันคงจะเป็นความลับที่มิดจริงๆ ไม่มีใครในคฤหาสน์แห่งนี้รู้เลยสักคนก็อาจจะเป็นไปได้นะ แต่ฉัน ก็ไม่สามารถพูดว่า แน่นอน ได้หรอก เพราะฉันก็ลองเดาเอาดู เผื่ออาจจะเป็นเรื่องจริงก็..มีสิทธิที่มันจะเป็นไปได้อยู่นะ"

ชายหนุ่มฮู้ดเขียวพูดจบพร้อมกับนั่งลงบนเตียงห้องของเขาแล้วนั่งคิดเรื่องของนอร์ตันต่อไป...

ชายหนุ่มฮู้ดดำรับฟัง แล้วเขาก็พูดขึ้นว่า

"ฉันว่า...นอร์ตันอาจจะแค่เหนื่อยหรือมีธุระที่เร่งด่วนจริงๆก็ได้ ก็เลยรีบเดินหนีจากพวกเราไปน่ะ..เพราะท่าทางของเขามันดูรีบมากๆเลยนะ พวกนายลองนึกแล้วสังเกตุท่าเดินของเขาตอนเดินจากพวกเราไปดูสิ ฉันว่าคำพูดของฉันอาจจะเป็นจริงๆก็ได้นะ พวกเราต้องลองคิดในแง่บวกกันไว้ก่อน!"

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ฮายย ตอนนี้เป็นเพียงตอนต้นเริ่มๆนะ ก็อาจจะยังไม่มีอะไรมากมายหรอก555 ตอน1 จะเริ่มมีอะไรมากขึ้นนะคะ ฝากงานเรื่องนี้ด้วยนะคะ อาจจะพิมพ์ผิดไปบ้างก็ขออภัยด้วยนะคะ^^