คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 4
พื้นที่ปริศนาแห่หนึ่ที่ไม่อาล่วรู้ไ้ว่าที่ใ หิสาวร่าสีาวลอยอยู่ลาอาาศ เธอมอไปที่าววหนึ่
“ไ้เวลาแล้วสินะ” หิสาวไปหาายหนุ่มผมสีำที่ำลัหลับ เธอนำเอา้อนพลัานสีทอบาอย่าอัใส่ัวายนนั้น นเิเป็นรอยTacet Markที่หลัฝ่ามือวา เธอมอและยิ้ม
“อนนี้นายและเธอนนั้นะไ้เอัน” หิสาวพู ่อนะผลัายผมำสู่หลุมำลึลับ ายนนั้นลไปในทะเล เมื่อไ้สิเาึรีบพยายามึ้นาเหนือน้ำ เาพบว่าัวเออยู่ที่ทะเลอันว้าให่และเา็ไ้เอเมือลับหัว ่อนะสลบไปอีรั้
ะนั้นเา็ไ้ยินเสียบาอย่า ่อนะลืมาึ้นมา พบหิสาว2นที่ำลัุยัน นหนึ่ผมสีำน้ำเสียทีู่อ่อนโยน อีนผมสีแสใส
“เามน้ำมาแน่ๆ แปลนะ ไม่มีร่อรอยออาารบาเ็บาภายนอ ารหายใปิี สัาีพร ิว่าเร็วไปหน่อย อ๊ะ!! เาื่นแล้ว”
“ไหนอันูที!! โอ้!! อบุพระเ้า นายฟื้นแล้ว เือบะ้อัไม้เ็มาใ้ะแล้วสิ ทัษะที่ันไ้มาอนยัเป็นหน่วย” ลาระเวนมือใหม่ บทที่ 1 CPR ยัไล่ะ!! เอ่อ แ่ันยัไม่เยลอวิธีนี้ับสิ่มีีวิเลย”
“ิเีย” หยาหยารีบห้ามอีนทันที
“อ๊ะ อโทษทีนะ นายเพิ่ฟื้น แ่ันันพูรัวเป็นพายุเลย” ิเียยิ้มแห้ๆ ทั้สอ่วยันประอายหนุ่มให้ื่นึ้นมา
“นายเป็นอะไรหรือเปล่า รู้สึไม่สบายัวั้นเหรอ”
“พวเธอือ” ายหนุ่มถามผู้หิทั้สอ้วยวามสนใ
“ันื่อิเีย ส่วนเธอื่อ หยาหยา” ิเียแนะนำัวเอและหยาหยา
“ันอยู่ที่ไหนเนี่ย”
“พวเราอยู่ที่หุบเาแห่วิาเป็นบริเวานเมืออินโว หวหล นายูไม่เหมือนนท้อถิ่นเลย เป็นนัเินทาาแนไลหรือเพิ่ลับมาบ้าน” หยาหยาเป็นนอธิบาย ่อนะถามอีน
“ันเอ็ำไม่ไ้” ำอบอายนนั้นทำเอาสอสาวแปลใมา
“แปลว่านายไม่รู้ว่าทำไมัวเอถึมาอยู่นี่ ไม่รู้ว่าัวเอมาาไหนและไม่รู้้วย้ำว่าัวเอเป็นใร” ายนนั้นพยัหน้าแทนำอบ
“ไป๋ื่อไม่เยบอ้วยสิว่าอาารพวนี้หลัฟื้นืนสิมันหมายถึอะไร” ิเียพูถึเพื่อนอีน ในะนั้นท้อฟ้ามืรึ้ม สภาพอาาศและสายลมที่พัพาทำให้หยาหยาสัมผัสไ้
“สายลมพัพาำเือนมาถึเราทะเลEtheric Seaำลัเวียนมาบรรบัน ูท่าพื้นที่ Tacet Field ำลั่อัวเป็นรูปเป็นร่าแล้วล่ะ”
“เธอหมายวามว่าอะไรน่ะ” ายหนุ่มถาม้วยวามสสัย ิเวียึอธิบาย
“็แปลว่าที่นี่ะมีอันรายเิึ้นในไม่้านี้น่ะสิ อ๊ะ!! ให้ายสิ น้ำเ้าอเราใ้านไม่ไ้เพราะผลอ Etheric Sea นี่เอ พวเราเลยส่ำอวาม่วยเหลือออไปไม่ไ้ เราวระรีบไปเอับไป๋ื่อทีุ่นัพบแล้วออาที่นี่ันเถอะ นายำอะไรไม่ไ้ริ ๆ สินะ แ่ไม่้อห่ว! ถ้านายอยาะถามอะไรล่ะ็ ุยไปเินไปันเถอะ Yangyang ับันะ่วยนายเ็มที่ ทุ ๆ อย่าเลย เพราะั้นอนนี้ไปันเถอะ”
“โรเวอร์ เอ่อ ันเรียนายแบบนี้ไ้ไหม นว่านายะำื่อริอนายไ้” หยาหยาถาม เพราะไม่รู้ะเรียอีนว่าอะไรี
“ไ้สิ เรียันแบบนั้นเถอะ” โรเวอร์ล
“เราไม่วรอยู่ที่นี่ ถ้านายยัไม่มีแผนอื่น ็ามพวเราออไปาที่นี่ีไหม”
“โอเ”
“เยี่ยม ไปันเถอะพวเรา” ทั้สามเินทาไปหาไป๋ื่อ
ฝั่เมือินโว หวหล
ินีเธอำลันั่มอเอสาร ็นะสัมผัสไ้ถึบาอย่าเธอหลับาล ไม่นาน็ลืมาึ้นมา
“มาแล้วสินะ ไ้เวลาแล้ว”
อทหารแนวหลั
เฟยเียนำลัเรียมสิ่อสำหรับารปมพยาบาล อนนี้เธอไ้ทำานที่แนวหลัเป็นแพทย์ภาสนาม เธอเินทาามวามฝันและามรอยพ่ออเธอ เธอไ้เป็นแพทย์ภาสนามั้แ่อายุ18ปี เพราะวามลา วามเ่ทา้านารรัษา นั้นทำให้ทุนอที่ะื่นมและอิาเธอไม่ไ้ นอานี้เธอยัมีฝีมือาร่อสู้ไม่น้อยไปว่าพ่ออเธอ นั้นทำให้ทุนิว่าในอนาเธออาไ้เป็นนายพลหิ แ่สำหรับเฟยเียนแล้ว เธออยาเป็นแพทย์ อยาใ้ีวิอิสระมาว่า เธอเยิว่าถ้าวันหนึ่โลที่พวเาอยู่ไร้พวTD บาทีเธอะเษียไปอยู่นบทแห่หนึ่ ไม่็ออเินทาเป็นหมอพเนรรัษานน นยาไร้และนที่ลำบา
อนแรเธออยาไปเป็นแพทย์ภาสนามที่แนวหน้า เพื่อะไ้อยู่ใล้พ่ออเธอ เธอะไ้ไม่้ออยัวลเรื่ออเามา แ่็โนพ่ออเธอสั่ให้ไปอยู่แนวหลัแทน เธอไ้แ่ทำาม แ่็มีบารั้ที่เธอแอบไปแนวหน้านถูำหนิ็าม แ่เฟยเียนอยทำหน้าที่แพทย์ที่แนวหลัอย่าี เธอไม่ทิ้หน้าที่อัวเอ
ะนั้นเอเธอพบว่ารอยTacet Markอเธอเรือแส่อนะับไป เธอเอามือไปแะ้วยวามสสัย ่อนะหันไปสนใาน่อ โยไม่สนใอะไรเลย
--------------------------------------------------------------------------------------------------
พระเอมาแล้วนะะ มารอลุ้นันว่าพวเาะไ้เอันไหม
ความคิดเห็น