เมื่อข้าได้ทะลุเข้าไปในนิยาย!!!

(นิยายเรื่องนี้ เป็นแบบตอนเดียวจบนะคะ)

จุดเริ่มต้นของเรื่อง 

อุ๊ย!

นี่คือเสียงอุทานสุดท้ายในชีวิตเก่าของข้า...

ก่อนที่ตัวข้าในวัยสิบเจ็ดปีจะเดินก้มหน้าเล่นโทรศัพท์จนตกท่อระบายน้ำในกรุงเทพฯ ตาย...

จากนั้นข้าก็ทะลุเข้ามาในนิยาย ที่ตัวข้าเองก็จำชื่อเรื่องไม่ได้ แถมยังอ่านเฉพาะตอนที่สำคัญๆ เท่านั้น แต่ดีนะ! ที่ข้ายังจำเนื้อหาในนิยาย...ตอนที่เล่าถึงภูมิหลังของครอบครัวพระเอกได้!!

แต่เนื้อเรื่องในนิยายตอนที่สำคัญๆ ที่ข้ารู้..มันจะมีค่าอะไร! ใน เมื่อตอนนี้ทุกอย่างมันยังไม่ได้เกิดขึ้น! เพราะตัวข้าทะลุเข้ามาในนิยายตั้งแต่จุดเริ่มต้นของเรื่อง...และใช่! มันคือจุดเริ่มต้นของเรื่องจริงๆ

ข้าเคยคิดเล่นๆ นะว่า...หากวันใดวันหนึ่งข้าสามารถทะลุมิติเข้าไปในนิยายได้ ข้าขอให้ตัวข้า...ได้เข้าไปอยู่ในร่างของนางเอก...แต่ถ้าหากมันเป็นไปไม่ได้! หรือข้าอาจจะขอมากเกินไป งั้นข้าก็ขอให้ตัวข้าได้เข้าไปอยู่ในร่างของตัวร้ายก็ได้ หรือจะเป็นร่างของตัวอิจฉาก็ดี เพราะสองตัวละครนี้ส่วนใหญ่มักจะได้อยู่ในครอบครัวที่มีฐานะ หรือหากไม่ได้จริงๆ ข้าก็ขอเป็นตัวละครหญิงตัวไหนก็ได้ ที่พอจะได้ใกล้ชิดกับพระเอก หรือเป็นตัวละครที่พระเอกให้ความสำคัญบ้างก็ยังดี...

แต่ที่สำคัญ!! ข้าขอให้ตัวข้า...ได้ทะลุเข้าไปในนิยายตั้งแต่จุดเริ่มต้นของเรื่องเลยนะ เพราะข้าจะได้ไปเปลี่ยนเนื้อเรื่องในนิยาย จากนั้นก็ค่อยๆ ตีเนียนเข้าไปสร้างความประทับใจให้กับพระเอก แล้วข้าจะได้ยึดเอาพระเอกมาเป็นของตัวข้าเองอย่างไรล่ะ! ฮาฮ่าฮ้า.. .แค่คิดก็สนุกแล้ว!!!

แต่ใครจะไปคิดล่ะว่า...เพียงแค่ความคิดเล่นๆ ของข้า มันจะเกิดขึ้นมาได้จริงๆ ...ข้าได้ทะลุเข้ามาในนิยายจริงๆ แถมยังได้เข้ามาอยู่ในร่างนี้! ร่างที่มีความสำคัญกับพระเอกเป็นอย่างมาก!!!

แต่...ตัวข้ากลับไม่ได้รู้สึกดีใจเลยแม้แต่นิดเดียว ที่ข้าได้มาอยู่ในร่างนี้...

และถึงร่างนี้จะเป็นคนที่พระเอกรักมากที่สุด บางครั้งอาจจะเป็นรักแรกของพระเอก..

และความจริงพระเอกอาจจะรักตัวละครนี้...มากกว่านางเอกเสียด้วยซ้ำ

แต่! มันช่างเป็นรักในแบบที่...เฮ้อ!!!

คิดแล้ว...ข้าอยากกลับไปตกท่อระบายน้ำตายอีกรอบจริงๆ

“ท่านยาย ท่านยายขอรับ ข้ากลับมาแล้วขอรับ”

“อืม!”

“ท่านยายคิดอะไรอยู่หรือขอรับ?”

“ยายคิดอะไรไปเรื่อยๆ ไม่มีอะไรหรอก...”

“จริงหรือขอรับ? ท่านยายขอรับ วันนี้ที่ข้าทำงาน ข้าได้เงินจากเถ้าแก่มาตั้งห้าอีแปะเลยนะขอรับ ข้าเลยแวะซื้อซาลาเปามาด้วย เดี๋ยวพวกเรามาแบ่งกันกินนะขอรับ” เด็กชายตัวน้อยหน้าตาน่าเอ็นดู ยืนมองท่านยายผู้มีพระคุณของตน ที่เอาแต่นั่งเหม่อลอย หลังจากที่ท่านยายได้ฟื้นขึ้นมาจากพิษไข้

“ไม่ต้องเจ้าเอาซาลาเปาไปแบ่งกันกิน กับน้องๆ ด้านในบ้านเถอะนะ”

“แล้วท่านยายล่ะขอรับ”

“ยายยังไม่หิว ยายขอนั่งที่นี่ต่ออีกสักพัก...เดี๋ยวยายตามเข้าไป”

“ขอรับ”

และนั่นก็คือพระเอกที่กำลังวิ่งเข้าไปในตัวบ้าน และตอนนี้ก็เหลือเพียงตัวข้าที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม...

และใช่! ข้าทะลุเข้ามาเป็นตัวละครยาย เป็นยายที่เก็บพระเอกมาเลี้ยง

เป็นยายคนที่คอยเลี้ยงดูพระเอกจนเติบใหญ่

เป็นยายคนสำคัญ เป็นคนที่พระเอกรักมากที่สุด!

และตัวละครนี้ ก็จะมีชีวิตอยู่...ไปจนถึงวันที่พระเอกประสบความสำเร็จ ได้เป็นคนสืบทอดวิชาจากท่านเจ้าสำนักใหญ่อย่างเต็มภาคภูมิ

และตัวละครนี้ ก็จะยังมีชีวิตอยู่...ทันได้เห็นวันที่พระเอกได้เจอกับนางเอก ก่อนที่เรื่องราวทุกอย่างในนิยายจะเริ่มต้นขึ้น...

จากนั้นตัวละครนี้...ถึงจะสิ้นใจจากไปอย่างมีความสุข!!!

หึ! ไงล่ะ… ข้าได้เป็นตัวละครที่สำคัญดีไหม!!

แต่อย่างน้อยข้าก็ยังได้ตามที่หวังจริงๆ

และข้าก็ยังได้เข้ามาในนิยายตั้งแต่จุดเริ่มต้นจริงๆ ตามที่ข้าได้เคยขอไว้... 

เรื่องนี้แต่งแก้เครียดนะคะ พอดีช่วงนี้มีเรื่องให้เครียดเยอะมากเลยค่ะ

ยังไงช่วงนี้ผู้อ่านอย่าลืมดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะคะ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ