คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : พี่สาว
ทุกคนค่ะ ในตอนนี้จะบรรยายโดยฮานาบินะคะ
-----------------------------------------------------------------
“ท่านพี่ฮินาตะ! กำลังรออยู่เลย , มาเล่นเป็นนินจาด้วยกันเถอะ!”อ้อมกอดของท่านพี่ฮินาตะอบอุ่นจัง อยากจะกอดเอาไว้ตลอดไป
“ขอโทษนะ ฮานาบิ , ตอนนี้คงไม่ได้น่ะ”เออออ๋ อะไรกันง่ะ
“เอ๋? ไม่เห็นเป็นไรเลย แค่แปปเดียวเอง”
“ไม่ได้หรอกค่ะ ท่านฮานาบิ , ท่านฮินาตะจะต้องไปฝึกกับท่านฮิอาชิน่ะค่ะ ดิฉันจะเล่นด้วยเองนะคะ”บู่!!! นัตสึอ่ะ! ทั้งๆที่อยากเล่นกับท่านพี่ฮินาตะแท้ๆ
“ไปดีมาดีนะคะ”
“อื้อ , ไว้เจอกันนะ ฮานาบิ”
“ไม่เอาๆ ท่านพี่!!!”อื้อออออออ นัตสึจะจับไว้ทำไมอ่ะ!
ท่านพี่ฮินาตะ…… ท่านพี่ฮินาตะน่ะทั้งอ่อนโยนและแข็งแกร่งยิ่งกว่าใคร นั้นคือสิ่งที่รู้สึกได้จากตัวของท่านพี่ฮินาตะ หากให้บอกว่าท่านพี่ฮินาตะเป็นคนยังไงคงจะหนีไม่พ้นกับคำว่า แข็งแกร่ง,อ่อนโยนและสง่างาม
ท่านพี่ฮินาตะไม่เคยผิดคำพูด ไม่ว่าตัวเองจะบาดเจ็บการฝึกก็ยังคงคอยมาเล่นกับฮานาบิเสมอ
ฮานาบิอยากเป็นเหมือนกับท่านพี่ฮินาตะ
“อ๊ากกกกกกกกกก!!!”อ….อะไรกัน ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ
“อ๊ากกกกก……หัว….. หัวมัน…..!!!!!!”ทำไมถึงกรีดร้องล่ะ มันเกิดอะไรขึ้นกัน
ฟึ่บ!
รอยนั้นมันอะไร ทำไมเขาถึงเป็นแบบนั้นล่ะ….!?
“พี่เนจิ!!!!”ท่านพี่ฮินาตะพูดพร้อมวิ่งเข้าไปกอดตัวของเขาคนนั้นด้วยท่าทางเป็นห่วง ทั้งที่เมื่อกี้ตัวยัง…..
“พอแค่นี้เถอะนะคะ! หนูขอร้องล่ะ!!”ท่านพี่ฮินาตะกล่าวขอร้องพร้อมกอดเขาคนนั้น…..น้ำตา ท่านพี่ฮินาตะกำลังจะร้องไห้ ไม่อยาก…..ไม่อยากที่จะให้ร้องเลย ท่านพี่ฮินาตะเหมาะกับรอยยิ้มมากกว่าแท้ๆ
“ก็ได้ วันนี้พอแค่ กลับไปซะ”
“ค….ครับ”ท่านพี่ฮินาตะเข้าไปพยุงตัวเขาคนนั้น ทำไมถึงเหมือนกับเป็นคนรักกันเลยล่ะ?
“ความสัมพันธ์ของสองคนนั้น….”
ช่างเหมือนกับคนรักกันเสียจริง
“ฮึก! ขอโทษนะคะ ขอโทษนะคะ”ท่านพี่ฮินาตะกอดตัวของเขาคนนั้นพร้อมร้องไห้ออกมา
“ไม่หรอกครับ ผมไม่เป็นอะไร”ทั้งสองคนกอดกัน พวกเขาสองคนจะรู้รึเปล่านะว่าการกระทำแบบนั้นมันเหมือนกับว่าพวกเขาเป็นคนรักกัน
หลายวันต่อมา
คนคนนั้นแข็งแกร่งกว่าท่านพี่รึเปล่านะ?
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก แอ๊ดดดดดดดดดด
“ท่านพี่……ฮินาตะ”
ฉันที่สงสัยว่าท่านกำลังจะไปไหนจึงวิ่งตามท่านพี่ไปจดถึงสนามฝึกที่ 3
มาทำอะไรในที่แบบนี้กันน่ะ….?
“คาถาแยกร่าง!”ไม่เห็นจะมีอะไรเลยนิน่า ทำไมท่านพี่ฮินาตะถึงได้มาดูคนๆนั้น…..?
ท่านพี่?
2 ปีต่อมา
ตัวของฉันพุ่งเข้าโจมตีใส่ท่านพี่ฮินาตะอย่างสุดความสามารถ สำหรับคนอื่นๆรวมถึงท่านพ่อด้วยคงจะคิดว่าสูสีกัน
แต่ทำไม….
ทำไมถึงรู้สึกว่าท่านพี่กำลังอ่อนให้ล่ะ?
วันต่อมา
“วันนี้พวกเธอจะได้ฝึกประลองกัน”เอ๋?
“ฉันอยากเห็นพลังและทักษะทั้งหมดที่ได้เรียนรู้มาของพวกเธอ อย่าอ่อนข้อให้กันและกันเด็ดขาด ต่อสู้ด้วยความคิดที่จะเอาชนะ!”
“ฮินาตะ…… เธอเป็นผู้สืบทอดตระกูลฮิวงะ แสดงคุณค่าของตัวเองให้เห็นหน่อยเถอะ”
“ค่ะ”
แต่เราแค่ต้องสู้…….
“เริ่มได้!”สิ้นเสียงฉันและท่านพี่ก็ใช้เนตรสีขาว โดยที่ฉันเป็นคนเริ่มโจมตีก่อน แต่ท่านพี่ก็รับเอาไว้ได้ ท่านพี่โจมตีฉันตอบ
เจ็บ นั้นคือคำเดียวที่อธิบายได้ ทั้งๆที่ท่านพี่โจมตีกลับมาแค่ไม่กี่ครั้งกับเจ็บเหมือนสู้กันมานาน
“สุดยอดทั้งคู่เลย”ไม่ใช่… ไม่ใช่…. ไม่ใช่!!!!!!
คิดว่าการต่อสู้ของฉันกับท่านพี่มันสูสีกันงั้นเหรอ!!? ไม่ใช่!
ที่มันดูสูสีนะ เพราะท่านพี่ออมมือต่างหาก , ถ้าหากท่านพี่ไม่ออมมือแค่การโจมตีเดียว ฉันก็คงจะแพ้แล้วล่ะ
อ่ะ!! แย่ล่ะ!
“!!!!!!!!”ท่านพี่หยุดชะงัก…… ฮึก! รู้แล้วล่ะ คำตอบของการประลองครั้งนี้นะ
“หยุดได้!”ฉันเป็นฝ่ายแพ้
“ท่านพ่อ…..”
“การที่แพ้ให้กับฮานาบิที่อายุน้อยกว่า 5 ปีแบบนี้….. พอได้แล้ว , ไปซะ!”ท่านพี่…..
ร่างของท่านพี่วิ่งออกไปทันทีที่ท่านพ่อพูดจบ พร้อมๆกับร่างของพี่เนจิ
“อัก!!!!!!!!!!!!!!!”ร่างกายของฉันเองก็เริ่มที่จะทนไม่ไหว ถึงได้กระอักเลือดออกมากองใหญ่
“ฮานาบิ!!!!!”ท่านพ่อกับท่านปู่และคนอื่นๆรีบวิ่งเข้ามาหาฉันทันที
“เจ็บ….. ร่างกายมันเจ็บไปหมด”
“ฮึก! หนูน่ะ……อ่อนแอ”ใช่ หนูมันอ่อนแอ
“ฮานาบิ…….”
“การโจมตีของท่านพี่….ทั้งๆที่โจมตีมาแค่ไม่กี่ครั้ง มันก็เจ็บเหมือนสู้กันมานาน”
“ฮึก! ท่านพี่น่ะ…..ท่านพี่เขาออมมือให้หนู ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่ประลองกันหรือฝึกกันท่านพี่ไม่เคยที่จะใช้ความสามารถจริงๆเลยสักครั้ง”
“ที่บอกว่าสู้กันได้สูสีนะ เพราะท่านพี่ค่อยออมมือให้ตลอด รวมถึงครั้งนี้ก็ด้วย…..เพราะงั้นคนที่แพ้ จริงๆแล้วคือหนูต่างหาก”
“ฮือออออออออออออออ ฮึก!”
-----------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น