ผมที่ตายตอนอายุยี่สิบปีได้โอกาสมาเกิดใหม่อีกครั้ง

ไผ่ เด็กชายที่เติบโตมาในครอบครัวฐานะไม่ดีนัก ทำให้ตอนเด็กไผ่ที่มีอายุเเค่ 12 ปีต้องออกไปเผชิญกับโลกภายนอก เพราะงานทางบ้านไม่อาจช่วยเลี้ยงดูเปล่าไว้ได้ เเละเป็นเพราะตัวไผ่เองที่เสนอตัวออกไปเจอโลก เพื่อลดภาระของครอบครัว

ตลอดเวลาเเปดปี ตัวไผ่เจออุปสรรคต่างๆมากมายที่คอยทดสอบ เเละกดดันให้ไผ่ยอมเเพ้กับชีวิตไปเสีย เเต่ชีวิตก็มีทั้งส่วนเเย่ๆ เเละส่วนดีๆ ครอบครัวที่ยังอยู่ เพื่อนร่วมทางที่ผ่านมาในชีวิตของเขา เเละตัวเขาที่คอยนำพาให้ตัวเองผ่านพ้นวันเวลาที่เเย่ๆไปได้ เเม้จะด้วยความรู้อันเล็กน้อยก่อนที่จะออกเดินทางก็ส่งผลกับเส้นทางในชีวิตของไผ่ เเละความรู้ที่ได้เรียนรู้ระหว่างเดินทางนั้นก็ช่วยกลายเป็นเครื่องมือให้ตัวเขาฝ่าความยากลำบากเเละมรสุมผ่านไปได้จนถึงวันที่ ชีวิต เขาต้องจบลงในวัยยี่สิบปี ของชายที่กำลังจะได้มีชีวิตที่ดี...รอยยิ้มที่เห็นเป็นครั้งสุดท้ายบนใบหน้าของผู้ก่อเหตุมันทำให้เกิดความรู้สึกโกรธเเค้น เศร้า เสียใจอันมากมายที่ไม่เคยมีมาก่อนให้กับไผ่ ร่างที่ค่อยๆเดินจากไปในความมืดผู้ฝากรอยเเผลเป็นทางยาวไว้กับเขาค่อยๆจากไปเหมือนกับพยายามบอกให้ตามมา

   เเต่นั่นย่อมเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เลือดที่เสียไป การประมวลผลในหัวที่ช้าลงเรื่อยๆ พร้อมกับความรู้สึกเสียดายในชีวิตมากมายที่หลั่งใหลเข้ามา เสียดายทั้งๆที่พึ่งจะได้เริ่มเส้นทางชีวิตในวัยยี่สิบของคนที่มาจากครอบครัวที่ต้องยากลำบากปล่อยให้ลูกไปเผชิญโลกกว้างในวัยเพียงสิบสอง ความเสียดายในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตนั้นทำได้เพียงตลกผลึกเป็นคำขอ ที่อยากจะมีลมหายใจ เเละชีวิตต่อไปอีกเเม้เพียงเสี้ยววิก็ตาม..เพื่อรำลึกถึงช่วงเวลาที่ดีในชีวิต เเต่คำภาวนานั้นก็ไม่มีผู้ใดรับไว้ได้ เเม้เเต่ตัวเองผู้ที่กำลังร่วงหล่นสู่ความมืดมิดอะไร้ที่สิ้นสุด....

.

.

.

.

.