ลมหวน(ทวง)รัก

ตอนที่ 53 : บทที่ 10.4 ลูกของเราในวันที่เศร้าจับใจ

เรื่องนั้นรามฤทธิ์ไม่กล้าเอ่ยปากรับประกันใดๆ เพราะอารมณ์บิดาไม่เหมือนคนทั่วไป ท่านโผงผาง โกรธง่ายแต่ก็หายเร็วไม่ยืดเยื้อ หากนาทีที่ท่านโกรธทุกคนต่างก็ภาวนาให้มันผ่านพ้นไปไวๆ ถ้ามีสองทางให้เลือกระหว่างโลกแตกกับบิดาโกรธ ทุกคนคงให้คำตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า ‘โลกแตกตอนนี้ยังดีเสียกว่า’

รามฤทธิ์บอกผลการตรวจของสีดากับแม่ผ่านโทรศัพท์ รายนั้นฟังนิ่งๆ ไร้การตอบสนองเป็นวาจา หากทางกายน้ำตาไหลเป็นสายเลือด รีบยกมือปิดปากกลั้นสะอื้นอย่างรวดเร็ว

“ไม่เป็นไรนะแม่ แม่ต้องใจเย็นๆ นะ ตอนนี้จามันขวัญเสียจะแย่ แล้วผมก็รู้ว่าแม่ต้องแย่กว่ามันหลายล้านเท่า แต่ผมไปกอดไปปลอบแม่ตอนนี้ไม่ได้ เพราะงั้นแม่ต้องเข้มแข็งไว้นะครับ” แม้จะปากร้ายและกวนประสาทที่หนึ่ง แต่ถึงสถานการณ์คับขันรามฤทธิ์ก็เป็นที่พึ่งพาให้คนอื่นๆ ได้ ซึ่งมารดาก็รับปากกับลูกชาย

สรุปวันนี้รามฤทธิ์ลางานหนึ่งวัน พาสีดาไปในที่ที่อยากไปเพื่อให้หัวสมองกับร่างกายของน้องได้ผ่อนคลาย ซึ่งสถานที่ที่หญิงสาวเลือกมาเป็นสวนออกกำลังกายกึ่งสวนสาธารณะที่เคยมาครั้งแรกกับธเนศ

เธอมองจักรยานน้ำเป็ดเหลืองด้วยแววตาแห่งความโศกเศร้า กระทั่งรามฤทธิ์เดินมานั่งลงที่เก้าอี้ไม้ข้างๆ ร่างบาง หันมองวงหน้าซีดหม่นด้วยความสะท้านสะเทือนใจ ก่อนเริ่มเป็นฝ่ายชวนคุย...

“เคยมากับพ่อของลูกเหรอ” เมื่อเขาพูดขึ้นมาสีดาจึงหันมามอง

“พี่รู้ได้ไงว่าใครเป็นพ่อเด็ก” สีดาถามขึ้น ด้วยยังกลัวๆ กล้าๆ ว่าเขาจะรู้ไม่จริง บางทีที่โรงพยาบาลรามฤทธิ์อาจจะ ‘แกล้งพูด’ เพื่อให้เธอหลุดชื่อพ่อของเด็กก็ได้

“วันนั้นที่เขามาเก็บของ...หลังจากเรากินข้าวเสร็จพี่ก็ตามแกขึ้นมาบนห้อง แต่ตอนนั้นแกไปอาบน้ำ พี่เลยเห็นสมุดภาพกับข้อความทั้งหมด” และสิ่งที่รามฤทธิ์พูดก็ทำให้สีดาพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนัก สุดท้ายเธอก็พลาดให้พี่ชายตัวแสบรู้อยู่ดี แล้วทำไมก่อนหน้านี้กลัวนักกลัวหนาก็ไม่รู้

“แล้วทำไมพี่ไม่เห็นแซวจาเลยล่ะ ปกติชอบยั่วจาไม่ใช่เหรอ” สีดาถามทั้งน้ำตา และนั่นทำให้รามฤทธิ์แสลงใจยิ่งนัก นี่น้องเขาโง่จริงๆ หรือแกล้งกันแน่

“ทำเพราะรักกับทำเพราะเกลียด แกแยกไม่ออกเหรอวะ? ฉันเป็นพี่ชายแกนะจา เลี้ยงดูเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้แกตั้งแต่แบเบาะ แม้จะกวนตีนกวนใจไปบ้างแต่พี่ไม่เคยคิดร้ายกับแก แล้วไอ้การที่แกมีความรักกับผู้ชายที่ดีแบบพี่แดนมันน่าล้อเลียนตรงไหนเหรอ? ถ้าแกไปคบคนที่พี่ไม่รู้จักก็ว่าไปอย่าง”

“ฮึกๆ” สีดาสะอื้นตัวโยน แล้วโผกอดพี่ชายด้วยความซาบซึ้งใจที่ท่วมท้นจนไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้ เธอโง่เองที่คิดว่าคนอื่นๆ จะคิดถึงความสัมพันธ์ของเธอกับธเนศในแง่ลบ และเธอก็พลาดเองที่ไม่กล้าบอกคนในครอบครัวตั้งแต่แรก

“อย่าคิดว่าพี่เกลียด รองจากพ่อก็พี่นี่แหละที่หวงแกขึ้นสมอง เอาจริงๆ พี่ก็ทำใจไม่ได้หรอกนะที่แกท้องตอนอายุย่างเข้าสิบเก้า แต่ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วเราก็ต้องทำใจยอมรับและผ่านมันไปให้ได้”

รามฤทธิ์อยากทำให้สีดาสบายใจ หากนาทีนี้ความเครียดในตัวหญิงสาวไม่ลดลงเลย เธอยังคงร้องไห้ในอ้อมกอดเขาเงียบๆ จนเวลาล่วงเลยมาถึงตอนเย็น ขากลับรามฤทธิ์แวะศูนย์อาหารใกล้หมู่บ้าน สั่งก๋วยเตี๋ยวมากินกับสีดาคนละชามหากคนแพ้ท้องกินไม่ลง เธอทำท่าทางจะอาเจียนยามได้กลิ่นอาหาร

“งั้นจะกินอะไร คนท้องต้องของเปรี้ยวของดองใช่ไหม” เขาถามขณะเดินออกจากร้านก๋วยเตี๋ยว สรุปอีกชามที่สั่งมาเผื่อน้องก็ตกอยู่ในท้องของเขาเรียบร้อย

“ไม่เอาอะ ไม่ชอบกิน”

สีดาหน้าเจื่อนกวาดตามองร้านอาหารที่ตั้งอยู่รอบๆ กระทั่งสายตาปะทะเข้ากับร้านร้านหนึ่งจึงหยุดเดินแทบจะทันที เธอดึงแขนรามฤทธิ์ก่อนชี้ให้เขาดู

“อยากกินนั่น” เธอบอกอีกฝ่าย เขาจึงหันกลับมามอง

“หืมม์ แกเนี่ยนะอยากกินเต้าทึง”

สุดท้ายรามฤทธิ์ก็ยอมพาน้องสาวมานั่งกิน ‘เต้าทึง’ ซึ่งเป็นของหวานอย่างหนึ่งที่สีดาไม่โปรดปรานเอามากๆ แต่บัดนี้หญิงสาวกินเบิ้ลเป็นถ้วยที่สองแล้ว

“กินอะไรเยอะแยะ อยากขนาดนั้นเลยเหรอ” สีดาแทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเธอกินของที่ ‘ไม่ชอบ’ ได้มากขนาดนี้ รู้แต่ว่าอยากกิน และพอได้กินก็ชื่นอกชื่นใจ ไม่มีอาการคลื่นไส้วิงเวียนเลยแม้แต่น้อย

“พี่แดนก็ชอบกิน บางทีไอ้ตัวเล็กอาจจะคิดถึงพ่อ”

รีอัปลมหวนทวงรัก เพื่อเป็นตัวอย่างในการตัดสินใจซื้อนิยายจ้า อัปให้อ่าน 70% ของเนื้อหาทั้งหมดค่ะ สนใจกดซื้อนิยายผ่านเมบได้ที่ลิงก์ด้านล่างค่ะ

ลมหวน(ทวง)รัก

พี่แดนกับจา

https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMzYxMTg5IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiODAyNDEiO30