ตอนที่ 23 : บทที่ 5.2 อาจารย์แดน(เป็น)ของจา
ธเนศยัดถุงใบใหญ่ใส่มือสีดา เธอเปิดปากถุงก้มมองของด้านในแล้วรีบสั่นหัวหงึกๆ เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ มาซื้อของราคาแพงขนาดนี้ให้เธอเพื่ออะไร?
“จารับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ พี่แดนซื้อให้จาทำไม”
วันนี้นอกจากจะพาลูกศิษย์ไปเลือกซื้อกล้องแล้ว เขายังไปหาซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ให้สีดาด้วย เขาทนไม่ได้ที่ต้องเห็นเด็กอายุ 18 ปีที่ใกล้จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยต้องมาตรากตรำทำงานร้านข้าวต้ม
“ก็มันพังเพราะพี่ไม่ใช่เหรอ เอาจริงๆ นะจา แม้พี่จะจำไม่ได้ว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้น แต่จากสภาพของเธอและข้าวของที่เสียหายทำให้พี่มั่นใจว่ามันมาจากฝีมือตัวเอง เพราะงั้นรับไปเถอะ พี่ซื้อรุ่นเดียวกันสีเดียวกันมาให้เธอ ไม่ได้แพงกว่าสักหน่อย”
สีดายังยืนเครียดไม่กล้ารับของจากเขา เพราะมันมากเกินไป โทรศัพท์ราคาตั้งสองหมื่นกว่าบาท ซึ่งเธอก็ไม่คิดว่าจะซื้อเครื่องใหม่ด้วยซ้ำ มากสุดเปลี่ยนหน้าจอก็กลับมาใช้งานได้แล้ว
“จารับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ พ่อกับแม่ด่าแน่ๆ เลย” เธออ้างถึงบุพการี
“ก็บอกสิว่าไปเปลี่ยนหน้าจอมาแล้ว” เขาช่วยคิดหาทางออก
“ส่วนเครื่องเก่าของเธอเอามาให้พี่เก็บ”
“พี่แดน...” เธอเรียกชื่อเขาพลางมองหน้าด้วยความสับสน
“แล้วก็เลิกไปทำงานร้านเจ๊แหม่มสักที หลังจากนี้ควรตั้งใจเรียนตั้งใจอ่านหนังสือเพราะใกล้สอบเอนทรานซ์แล้ว” เขาฉวยโอกาสสั่งไปในตัว
สีดายังลังเลเพราะมูลค่าของที่พี่แดนซื้อให้นั้นมากมายเหลือเกิน ส่วนธเนศก็พอจะเข้าใจความคิดอีกฝ่ายอยู่บ้าง บางทีที่น้องไม่ยอมรับของจากเขา อาจจะเป็นเพราะกลัวมีบุญคุณต่อกัน
“มันแพงไปน่ะซี จา...” สีดาเอ่ออ่าพูดไม่ออก
“มันน้อยไปด้วยซ้ำ...กับสิ่งที่พี่ล่วงเกินเธอไว้”
สีดาเงยหน้าสบตาเขา มือน้อยๆ กำถุงโทรศัพท์แน่นเมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ๆ ลมหายใจสีดาร้อนผ่าวทั้งยังหายใจหายคอติดขัด เกิดอาการแน่นหน้าอกฉับพลัน
“รับไว้เถอะ จาจะได้มีไว้ติดต่อกับเพื่อนๆ ไง” อันที่จริงธเนศอยากพูดคำว่า ‘แฟน’ เพราะภาพที่เธอผสานมือกับชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันยังติดตาเขาอยู่
“ก็ได้ค่ะ งั้นจาเอาจริงๆ นะ ห้ามทวงคืนด้วย” สีดายิ้มให้เขา
“อือ เข้าบ้านเถอะ พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียน”
ธเนศยืนนิ่งในขณะที่บอกให้สีดาเข้าบ้าน ส่วนร่างบางยังไม่ขยับขาเอาแต่อมยิ้มจนพวงแก้มแดงเป็นลูกมะเขือเทศ เริ่มบิดตัวไปมาโดยไม่รู้ตัว และอาการของเธอก็ทำให้เขาสงสัยเหลือเกิน
“ว่าไง ทำไมยังไม่ไป” ธเนศย้ำถาม มองสีดาที่มีอาการแปลกไป
“จาเอานี่มาฝากค่ะ” สีดาเปิดกระเป๋าสะพายหยิบถุงผัดหัวไชโป๊วส่งให้ธเนศ เขารับมาถือไว้แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยขอบคุณ น้องก็วิ่งหนีไปเสียแล้ว
แม้ธเนศจะเป็นคนดุและจริงจังกับชีวิต แต่เขาก็เป็นผู้ชายที่อ่อนโยนคนหนึ่ง มีอุปนิสัยโอบอ้อมอารีต่อสตรีและเด็กตามนามสกุล ‘สอนสุภาพ’ ไม่เคยทำร้ายหรือคิดไม่ดีกับใครทั้งนั้น แต่สีดาโชคร้ายที่ดันมาพบเจอเขาในสภาพตอน ‘เมา’ ซึ่งแม้แต่เลอชิตาที่อยู่กินกันมานานหลายปียังไม่เคยเจอเขาในสภาพนี้เลย
“หูววว ของแถมอื้อเลย” หลังอาบน้ำตัวหอมฉุยสีดาก็รีบมาเปิดถุงของ เธอเห่อโทรศัพท์เครื่องใหม่กับของแถมอีกมากมายที่อยู่ในนั้น
“เหมือนเป๊ะ”
โทรศัพท์ที่อยู่ในมือเหมือนกันกับเครื่องที่หน้าจอแตก วงหน้างามยิ้มหวานจนเห็นฟันเรียงขาว ในที่สุดเธอก็มีโทรศัพท์ใช้อย่างรวดเร็วแถมไม่เสียเงินสักบาท
‘ขอบคุณนะคะพี่แดน’
และค่ำคืนนี้สีดาก็จัดการใส่ซิมการ์ดโทรศัพท์เครื่องใหม่ เธอยิ้มไปเล่นมันไปพลาง ‘คิดถึง’ พี่ชายข้างบ้านตลอดเวลา
รีอัปลมหวนทวงรัก เพื่อเป็นตัวอย่างในการตัดสินใจซื้อนิยายจ้า อัปให้อ่าน 70% ของเนื้อหาทั้งหมดค่ะ สนใจกดซื้อนิยายผ่านเมบได้ที่ลิงก์ด้านล่างค่ะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
