ตอนที่ 21 : บทที่ 4.6 หัวใจต่อต้านแต่ (หน้าด้าน) คิดถึงเขา
ธเนศยืนมองหญิงสาวจากข้างร้านข้าวต้ม เขายิ้มกว้างส่งให้น้องพลางเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาเธอก่อน สีดาทำตัวไม่ถูกได้แต่ยืนนิ่งอยู่เช่นนั้น
“เอ่อ...” หญิงสาวใจเต้นแรงพูดจาแทบไม่ออก เธอยื่นหมวกกันน็อกคืนพี่วิน
“ขอโทษนะคะ ไม่ไปแล้ว”
ให้หลังมอเตอร์ไซค์รับจ้างขับกลับไป ที่ตรงนั้นก็เหลือเพียงธเนศและสีดา ชายหนุ่มมองวงหน้างามที่ดูเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด เธอมัดผมลวกๆ ตามแบบที่ชอบแถมยังสวมเสื้อผ้าที่สบายตัวพร้อมรับมือกับงานหนัก
“เหนื่อยไหม” เขาถามสั้นๆ ซึ่งรายนั้นรีบพยักหน้า
“เข้าใจพ่อกับแม่แล้วค่ะว่าหาเงินเลี้ยงลูกลำบากแค่ไหน จาจะไม่ขี้เกียจเรียนอีกแล้ว” เธอตอบแบบอารมณ์ดี พลอยให้คนฟังยิ้มตามไปด้วย
“กลับบ้านเถอะ พี่มารับ” เขาว่าอย่างนั้น
“แล้วรถล่ะพี่แดน จอดอยู่ที่ไหนคะ” สีดามองรอบๆ แต่ไม่พบรถของเขา
“รถเสีย พี่เลยเดินมารับ”
เวลาเที่ยงคืนครึ่ง ร่างชายหญิงคู่หนึ่งเดินเรียบเรียงเคียงคู่กันเข้ามาในซอยที่สองข้างทางเต็มไปด้วยบ้านคน มีเพียงแสงไฟของหลวงจากท้องถนนส่องให้ความสว่างเท่านั้น ตลอดทางทั้งสองไม่พูดไม่จากันสักคำ มีเพียงเสียงฝีเท้าและเสียงลมพัดผ่านที่พัดโชยมาไม่ขาดสาย
แต่ธเนศจะเป็นฝ่ายลอบมองใบหน้าด้านข้างของสีดา พลางคิดในใจว่า ‘เราทั้งคู่ไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก’ และตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นเขาก็ไม่แตะเหล้าและของมึนเมาชนิดไหนอีกเลย เป็นเพราะมันที่ทำให้เขา ‘ขาดสติ’ พลาดพลั้งทำลายชีวิตอันสดใสของสีดา
“ทำไมพี่แดนยังมาล่ะคะ” เป็นเธอที่ทลายความเงียบขึ้นมาก่อน
ทั้งสองหยุดเดินค่อยๆ หันหน้าเข้าหากัน ตาประสานตาบ่งบอกความรู้สึกพิเศษที่ก่อตัวขึ้นภายในใจ หากถ้าพูดออกไปคงดูไม่ดีกับเรา ทำให้ทั้งสองเลือกที่จะเก็บงำเอาไว้กับตัวเอง
“เพราะพี่ต้องมาน่ะสิ” เขาตอบพลางยิ้มบางๆ
‘เพราะต้องมางั้นเหรอ นี่เขาพูดเหมือนเมื่อวานเปี๊ยบเลย’
สีดาคิดในใจเช่นนั้น แต่ก็พยักหน้ารับรู้ก่อนหันกลับมาตั้งหน้าตั้งตาเดินต่อ คราวนี้ธเนศเป็นฝ่ายเดินตามหลังน้อง เขามองทุกความเคลื่อนไหวและทุกอิริยาบถของเธออย่างเพลิดเพลิน กระทั่งฝนค่อยๆ โปรยลงมา
“วิ่งเร็ว” คราวนี้เขาจูงมือเธอพากันออกวิ่งท่ามกลางสายฝนที่เริ่มตกหนัก และก็กลายเป็นสีดาที่มองแผ่นหลังหนาบ้าง เธออุ่นใจทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้เขา มันไม่หลงเหลือความอึดอัดแบบวันวานอีกแล้ว
ธเนศถือวิสาสะโอบเอวบาง เพื่อต้องการให้น้องวิ่งอยู่ในระดับเดียวกัน ซึ่งสีดาก็ไม่ได้ร้องห้ามหรือปฏิเสธความหวังดีจากเขา กระทั่งทั้งสองวิ่งมาถึงหน้าร้านสะดวกซื้อที่ปิดไปแล้ว อาศัยหลบฝนที่ตกหนักจากหลังคาที่ยื่นออกมา
“ก็นึกว่าจะไม่ตก พี่เลยไม่ได้พกร่มติดมาด้วย” เขาหันมาพูดกับเธอที่ยืนตัวสั่นงกๆ สีดายิ้มเจื่อนยกสองมือกอดตัวเองแน่น
“หนาวเหรอ” เขาถามขึ้นพานให้เธอหันมาสบตา ริมฝีปากสีดาสั่นอย่างเห็นได้ชัด ทั้งใบหน้าของเธอยังซีดจัด เพราะอากาศเป็นมลพิษที่มาพร้อมกันทั้งลมทั้งฝน
“ให้พี่กอดได้ไหม” เพราะ ‘อ้อมกอดอุ่น’ เป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้เธอหายจากความหนาวเหน็บได้ สีดาจ้องธเนศตาค้างในขณะที่เขาหันหน้าเข้าหาเธออย่างรวดเร็ว รอยยิ้มของเขาทำให้เธอประสาทเสียอีกแล้ว!
‘ยิ้มทำไม อย่ายิ้มนะ’ สีดาได้แต่ต่อว่าเขาในใจ หากความเป็นจริงทำได้แค่โอนอ่อนตามความรู้สึก เสียงหัวใจอนุญาตเสียงดังฟังชัดว่า ‘ยอมให้เขากอด’
ยอมแล้ว...ยอมหมดทั้งตัวและหัวใจ
รีอัปลมหวนทวงรัก เพื่อเป็นตัวอย่างในการตัดสินใจซื้อนิยายจ้า อัปให้อ่าน 70% ของเนื้อหาทั้งหมดค่ะ สนใจกดซื้อนิยายผ่านเมบได้ที่ลิงก์ด้านล่างค่ะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
