ตอนที่ 25 : บทที่ 9.1 วีชนัฏผู้ถูกกระทำ
หนึ่งเดือนต่อมา หลังจากวันนั้นความสัมพันธ์ของโซลและวีชนัฏก็พัฒนาขึ้นมาเรื่อยๆ เขาไม่เคยใช้ความอดทนกับใครมากเท่านี้มาก่อน ไม่เคยตามใจใครเท่านักเรียนคนงาม ไม่เคยมานั่งง้อใครเหมือนที่ทำกับเธอ
“วีต้า พี่ว่าเธอกำลังทำผิดกฎนะ”
วีชนัฏเงยหน้าจากกองหนังสือ ส่งสายตาสงสัยสุดฤทธิ์
“ทำอะไรเหรอคะ ทุกวันนี้หนูเชื่อฟังพี่ทุกอย่างแล้วนะ”
นักเรียนคนงามตอบยิ้มๆ คนถามหัวเราะหึอย่างมีเลศนัย
“แน่ใจเหรอ? พี่ว่าเธอน่าจะรู้ตัวนะว่าทำอะไรไปบ้าง”
“ก็หนูยังเด็กนี่คะ ยังไม่โตพอที่จะเลิกงอนเลิกงอแง”
เด็กขี้อ้อนพูดด้วยสีหน้าเจียมเนื้อเจียมตัว แต่เขารู้ทันไม่คล้อยตามสักนิด
“อายุสิบแปดนี่เด็กเรอะ งั้นกว่าจะโตเป็นผู้ใหญ่ไม่ห้าสิบเลยเหรอ ”
คราวนี้คนโดนตำหนิถึงกับหน้าถอดสี ใบหน้าที่ร่าเริงอยู่เมื่อครู่เรียบเฉยทันที เขาคงรับนิสัยเธอไม่ได้สินะ อย่างว่า...เขาเป็นผู้ใหญ่กว่าตั้งเยอะ วีชนัฏได้แต่คิดก่อนถอนหายใจแรง คนนั่งตรงข้ามถึงกับส่ายหัวคิดในใจว่า “ยายนี่ต้องคิดอะไรเองเป็นตุเป็นตะอีกตามเคย”
“แค่พูดความจริงก็หน้าถอดสีซะแล้ว แล้วต่อไปเราจะคบกันได้ยังไง”
“ก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงนี่คะ หนูไม่เคยมีแฟน ไม่เคยต้องเปลี่ยนตัวเองเพื่อใคร”
คำตอบหญิงสาวชวนคนฟังหวนคิด เปลี่ยนตัวเองเพื่อใครงั้นหรือ? เขานึกถึงปรางทิพย์ขึ้นมา คู่ขาคนนี้ยอมเปลี่ยนตัวเองและยอมทำในสิ่งที่ไม่มีใครทำให้เขาในหลายๆ อย่าง หนึ่งเดือนแล้วกับการเลิกรากันอย่างเจ็บช้ำ หนึ่งเดือนแล้วที่ไม่ได้ยินข่าวคราวของคนเคยร่วมเรียงเคียงหมอน...และหนึ่งเดือนแล้วที่เขาไม่ได้อิงแอบแนบชิดเธอ...เธอผู้ที่เคยเป็นทุกอย่างของชีวิต
“ถ้าเรารักใครคนนึงมากพอเราก็จะเปลี่ยนตัวเองเพื่อเขาได้”
“แล้วพี่ล่ะคะ” วีชนัฏถามกลับ
“พี่ทำไม?”
“พี่ยังรักหนูไม่พอที่จะยอมรับนิสัยพวกนี้ของหนูบ้างเหรอ”
ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งคู่อีกครั้ง “รัก” อย่างนั้นหรือ น่าแปลกที่คำนี้ทำให้เขารู้สึกว่างเปล่า โซลมองวีชนัฏที่ทำหน้าจะร้องไห้ เขารู้สึกอย่างไรกับเธอกันแน่? เป็นคนรักที่อยากคบหาไปนานๆ หรือเป็นแค่พี่น้องร่วมโลกเท่านั้น
“พี่ไม่ตอบ...โอเคค่ะเข้าใจแล้ว” วีชนัฏยิ้มฝืนๆ
“เข้าใจว่าอะไร” เขาถาม
“เข้าใจว่าพี่ไม่ได้รักยังไงล่ะคะ”
เธอตอบตามความคิด มันจะยากอะไรกัน ถ้าเขาเงียบก็แปลว่าลังเล แล้วคำตอบจะเป็นอะไรไปได้นอกจาก...
“พอเลย ทำงานที่พี่สั่งให้เสร็จ นอกเรื่องมานานแล้ว เดี๋ยวมานะขอไปคุยธุระหน่อย”
ร่างสูงลุกพรวดเดินตรงไปยังสนามหญ้า วีชนัฏมองตามแผ่นหลังเขาด้วยใจเจ็บปวด โซลเปลี่ยนเรื่องได้หน้าตาเฉย ใช่สิ...เทียบกับคนรุ่นเดียวกันกับเขาเธอคงดูเด็กมากจนรับไม่ได้ แล้วเขาจะมาขอคบเธอเพื่ออะไรถ้าไม่ใช่เพราะรัก
โซลเดินห่างจากตัวศาลา หยิบโทรศัพท์กดเบอร์โทรคนคุ้นเคยอย่างรวดเร็ว อยู่ๆ ก็นึกถึงเธอขึ้นมา...โซลจะรู้บ้างไหมว่ากำลังเล่นตลกกับผู้หญิงที่แสนดีถึงสองคน และเขาจะทำให้อีกคนทุข์ตรมจากพิษของคำว่ารัก
“ทำไมไม่รับวะ!” พูดกับตัวเองเมื่อสายแรกเธอไม่รับ
ปรางทิพย์นั่งมองโทรศัพท์สั่นครืดอยู่บนโต๊ะทำงาน เขาจะโทรมาทำไม? เรื่องระหว่างเรามันจบไปแล้วไม่ใช่หรือ ยิ่งมองภาพผู้โทรเข้ามาในจอโทรศัพท์ น้ำตาเจ้ากรรมยิ่งไหล เมื่อเธอไม่รับเขาจึงไม่แยแสที่จะโทรหาเป็นครั้งที่สี่สำหรับเขาการโทรหาใครสักคนสามครั้งมันมากพอแล้ว โซลเดินกลับมาที่ศาลาด้วยใบหน้าที่ไม่บ่งบอกถึงอารมณ์
“เสร็จแล้วค่ะ” วีชนัฏส่งการบ้านวิชาคณิตศาสตร์ให้เขาตรวจ
“อือ อย่าลืมกลับไปทำอีกหน้าเป็นการบ้านด้วยนะ ใกล้สอบแล้วพี่ไม่อยากให้ค้างเรียนในตำราสักหน้า”
“ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ววันนี้...ขอตัวนะคะ”
วีชนัฏเก็บอุปกรณ์การเรียนถือไว้ในมือ โซลมองยายอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ เธองอนเขาอีกแล้วใช่ไหม?
“วีต้าพี่ว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ”
เขาพูดเสียงดัง หญิงสาวจ้องตอบทันควันแต่ไม่พูดด้วย
“พี่อยากไปดูหนัง” พูดเบาๆ เมื่อเห็นเธอเฉยเมย
“ทำไมถึงอยากดูล่ะคะ พี่เป็นคนบอกว่าไม่ชอบไม่ใช่เหรอ”
“ใช่...พี่ไม่ชอบ แต่ที่พี่อยากไปดูก็เพราะเธอชอบ ”
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
