ณ.วันนั้นที่ฉันถูกทิ้ง

ณ.วันนั้นที่ฉันถูกทิ้ง

คำโปรย

        ชานนท์ทิ้งตัวลงบนเตียงกว้างที่มีร่างวีนัสนอนหันหลังให้ เขาไม่แน่ใจว่าเธอหลับหรือมีสติอยู่ แต่ก็เขยิบตัวเข้ามาแนบชิดร่างอรชร พาดแขนสวมกอดเธอช้า ๆ ทว่าฝ่ายหญิงสะดุ้งตกใจ

     “ตื่นอยู่เหรอ? ขอโทษที่ทำให้ตกใจ”

     วีนัสน้ำตารื้นเมื่อถูกเขาสัมผัส รู้สึกขยะแขยงที่ชานนท์กล้ากอดกันทั้งที่เพิ่งลงมือ ‘ฆาตกรรม’ ลูกของเรามาหมาด ๆ

     “ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอ? ว่าสถานะของเธอคืออะไร”

     วีนัสน้ำตานองจนเริ่มหายใจไม่ออก ร่างกายเริ่มสั่นเทิ้มเพียงเขาชะโงกหน้ามาจูบแก้มร้อนผ่าว

     “โกรธฉันเหรอ? อย่าโกรธเลยน่า...นะ”

     “คุณกำลังจะทิ้งเฟิร์สใช่ไหมคะ”

     วีนัสพลิกตัวกลับมาเผชิญหน้าชายหนุ่ม หากเขายังตีหน้าระรื่นทำเป็นทองไม่รู้ร้อน และไม่สนว่าเธอจะเสียใจแค่ไหน

     “พูดว่าทิ้งมันก็ดูจะไม่แฟร์สำหรับฉัน...ก่อนเริ่มความสัมพันธ์เราตกลงกันว่ายังไง? ฉันแค่ต้องการหาเด็กสะอาด ๆ สักคนมานอนด้วย ช่วยระบายความใคร่ความอยากตามประสาผู้ชาย ไม่ได้จริงจังหรือต้องการให้ใครมาผูกมัด”

     “แล้วที่ผ่านมา...”

     “อะไรคือที่ผ่านมางั้นเหรอ! ฉันจ่ายค่าตัวเลี้ยงดูเธอแลกกับทุกสิ่งทุกอย่างยังไม่พอรึไง? ถ้ารู้ว่าจะงอแงงี่เง่าขนาดนี้ วันนั้นฉันจะไม่เลือกเธอเด็ดขาด”

     “ถ้าเฟิร์สไม่อยากได้เงินแล้ว คุณจะยังอยู่ด้วยกันไหมคะ เฟิร์สไม่อยากเสียคุณไป”

     “ฉันคงทำให้ไม่ได้ เพราะเดือนหน้าฉันกำลังจะแต่งงาน”

ชานนท์ หรือ โอ๊ค อายุ 41 ปี

วีนัส หรือ เฟิร์ส อายุ 21 ปี

ลงให้อ่าน 80% ของเนื้อหาทั้งหมดค่ะ