ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    The Farantia เจ้าหญิงที่หายไป

    ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 หนังสือเวทมนตร์ของผู้ฝึกหัด

    • อัปเดตล่าสุด 20 มี.ค. 49


    บทที่ 5

    หนังสือเวทมนตร์ของผู้ฝึกหัด

     

                    คราบน้ำตายังคงเปื้อนเป็นคราบฝากรอยไว้บนใบหน้าหวาน  แต่ตอนนี้ดวงตากลมโตกำลังหลับสนิททำให้เห็นแพขนตาที่งอนยาวทาบอยู่แก้มนวล  แสงแดดอ่อนส่องกระบทใบหน้านั้นอย่างกลัวจะแผดเผาเพราะแสงแดดอะไรช่างเย็นสบายอย่างนี้  ลมจากทะเลสาบยังกรรโชกแรงแต่กว่าจะเคลื่อนตัวมาถึงระเบียงที่เต็มไปด้วยพรรณไม้นานาชนิดก็อ่อนแรงลมเป็นเพียงระรอกบางๆ โชยอ่อน  กลิ่นหอมของดอกไม้มาพร้อมกับการแย้มกลีบดอกรับกับแสงแดดของวันใหม่  น้ำค้างยังพรมอยู่ทั่วบริเวณ  สาวน้อยผู้หลับพริ้มลืมตาหลี่เล็กเพราะแสงแยงตา  สายตาหลี่คู่นั้นเองสำรวจไปรอบๆ ก็พบว่าตัวเองเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อคืนนี้ 

                    เอญ่า...ตื่นได้แล้ว  เธอกระซิบ

                    ฮ่าๆๆ  ฉันจะได้เจอนักเรียนหนุ่มๆหล่อๆอีกแล้วสินะ โฮะๆๆ ขอบใจเธอมากเฟวา เอญ่าหัวเราะอย่างไม่รู้จักคำว่าสำรวม  --เวลาคนเราละเมอมักจะเผยนิสัยที่แท้จริงอย่างนี้ทุกคนมั๊ยเนี่ย--  เฟวาแอบคิดในใจ 

                    เฟวาอมยิ้มแล้วพาร่างเล็กกะจิ๊ดเข้าไปในห้อง  ทั้งๆ ที่เอญ่ายังหลับอยู่บนมือเธอ  เธอคงไม่อยากขัดจังหวะฝันหวานของเอญ่า  หลังจากที่เดินมาถึงเตียงเธอก็วางร่างเล็กในมือนั้นลงบนที่นอนนุ่มๆ ของเธอ

              อ่างอาบน้ำที่มองทีไรก็เหมือนสระว่ายน้ำเสียมากกว่า  เพราะถ้าเอาคนลงไปแช่พร้อมกันสักสิบคนเจ้าอ่างน้ำที่ว่าก็คงไม่สะทกสะท้าน  ไม่ต้องพูดถึงขนากของห้องน้ำที่กว้างขวางใหญ่โต  และหรูหรา  ก๊อกน้ำทองเหลือหลายสิบอันเรียงรายตามขอบอ่างเพื่อให้ผู้ที่ใช้อ่างได้เลือกกลิ่นที่ถูกใจ  อีกทั้งเบื้องหน้ายังเป็นกระจกบานใหญ่กั้นระหว่างทะเลสาบกับห้องน้ำสุดหรู  คงจะหรูกว่าในห้องนอนของเธอเสียอีก  

                      ตะวันสายโด่ง  หลังจากที่เฟวานอนแช่ในน้ำอย่างเรื่อยเปื่อย  ไม่รวมที่เธอสระผมไปสองรอบ  เพราะจิตใจที่กระวนกระวายทำให้เธอไม่มีอารมณ์จะทำอะไร  แม้แต่การแกล้งคนในวังที่ถือเป็นงานประจำของเธอที่ถูกพักชั่วคราวด้วยเหตุผลที่ว่า  -ไม่มีอารมณ์-  ฉนั้นทางที่เธอถือว่าดีที่สุดก็คือขลุกอยู่ในห้อง  เดินเล่นที่สวนลอย  และนอนมองเพดานห้อง  ทำอย่างนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า  จนสายตาคู่งามโฉบไปเห็นหนังสือที่เธอเกือบลืมไปแล้วว่าเธอเป็นคนซื้อมาจากพ่อค้าผู้น่าสงสาร 

              --น่าแปลก  ทำไมหนังสือไม่เห็นมีตัวหนังสืออย่างที่หนังสือทั่วไปจะมี  หรือว่าเป็นของโจรอย่างที่เฟวากล่าวหาไว้ตั้งแต่แรก  แต่ก็ไม่น่าใช่เพราะเจ้าของร้านยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะ  แต่ก็อีกนั่นแหละ  ถ้าเราเป็นเจ้าของร้านก็ต้องโฆษณาเป็นธรรมดา--  เฟวาวิเคราะห์อย่างเงียบ  คิ้วผูกโบว์เป็นปมหลายปม  ปิดแล้วเปิดหนังสือใหม่กี่รอบกี่รอบก็เป็นเหมือนเดิมคือไม่มีตัวหนังสือ

     เธอลองเปิดจากข้างหลังไปข้างหน้าแต่ก็ไม่เป็นผล  เธอพยายามทุกวิถีทางที่จะเป็นไปได้  อารมณก็ชักหงุดหงิดขึ้นมาเรื่อยๆ จนในที่สุด

                    โอ้ย  ฉันเป็นเจ้าของแกนะ  ฉันซื้อแกมานะไอ้หนังสือบ้า  เฟวาทิ้งตัวลงบนเตียงข้างๆ เจ้าหนังสือที่เธอเรียกมันว่า ไอ้เฮงซวย

                    ทันใดนั้นหนังสือเฮงซวยก็เรืองแสงสีขาวสว่างออกมาตามซอกหนังสือแต่ละหน้า เฟวาสะดุ้งพรวดขึ้นนั่ง  ยิ่งเป่งแสงมากเท่าไรอาการถอยไปตั้งหลักของเฟวาก็ยิ่งเด่นชัด  ชั่วครู่เดียวหนังสือก็อ่อนแสงลงและกลับสู่สภาพเดิมในที่สุด 

                    เฟวายื่นมือไปเปิดอย่างกลัวๆ กล้าๆ แต่ไม่ทันที่มือจะสัมผัส  ก็เหมือนมีมือล่องหนมาเปิดตัดหน้าเธอ  ข้อความบนกระดาษที่เคยว่างเปล่าก็ค่อยๆ ปรากฏตัวอักษรสีดำขึ้นมา  มันเขียนว่า 

    ข้าคือสิ่งวิเศษที่ลือนาม

    ผู้คนต่างหมายปอง

    บัดนี้ข้าอยู่ในมือท่าน  ถือว่าท่านเป็นเจ้าของข้า

    เชิญท่านใช้งานได้ตามแต่ประสงค์

                    --เจ้านังสือนี่ชักแปลกๆ--  เฟวาคิด  แต่ก็พยายามเงียบแล้วเปิดหน้าถัดไป  พบข้อความตัวใหญ่เด่นชัดเขียนว่า  คู่มือการใช้หนังสือเวทย์  สำหรับผู้ใช้เวทย์ระดับศูนย์ 

              เฟวา ชักรู้สึกสนใจในหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาแล้ว  เธอจึงลองถามเจ้าหนังสือนี้ว่า

                    แล้วข้าจะใช้เจ้ายังไงล่ะ  ไม่มีอะไรเกิดขึ้น  แต่หน้ากระดาษที่เปิดอยู่กลับมีปากกาขนนกสีขาวผุดขึ้นมาเหมือนผุดขึ้นมาจากผิวน้ำอย่างไงอย่างงั้น  เฟวาจึงลองเขียนเหมือนที่เธอพูดเมื่อครู่นี้  ตัวหนังสือเป็นสีทองประกายระยับ  แล้วประโยคที่เฟวาเขียนลงไปก็จางหาย  แล้วปรากฎคำตอบตามมาว่า

    --ก็อย่างที่ท่านทำอยู่นี่ไง--

                    อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง  แล้วเธอก็ถามต่อไป

                    เจ้าช่วยไขข้อข้องใจเกี่ยวกับระดับเวทย์ของข้าที 

     

    ขณะนี้ท่านมีระดับเวทย์เป็นศูนย์  ในด้านวิชาการถือว่าท่านยังเป็นผู้ใช้เวทย์ไม่เต็มตัว

    มีทางเพิ่มระดับเพียงทางเดียว  คือ  การเข้าโรงเรียนเวทย์มนต์

    ท่านจะได้พัฒนาระดับ  ที่หมายถึงทักษะต่างๆ ที่ผู้ใช้เวทย์ควรจะมี

    ซึ่งจะช้าหรือเร็วขึ้นอยู่กับตัวของท่าน

     

                    ด้วยความที่ไม่คุ้นเคยกับคำว่าโรงเรียนเฟวาเริ่มรู้สึกสนใจและอยากลองสัมผัสกับการเป็นนักเรียนสักครั้ง

     

                    งั้นข้าควรเตรียมตัวยังไงก่อนไปเรียน เฟวาตั้งคำถามใหม่

     

    ท่านควรไปสมัครเรียนเป็นอันดับแรก 

    ซึ่งท่านก็ได้ทำไปแล้ว  ข้าจะไม่ขอพูดถึงขั้นตอนหรือวิธีการตรวจสอบฐานะใดๆ ของการรับสมัคร

    ส่วนสิ่งที่ต้องมีจะอยู่ในรายการที่ทางโรงเรียนแจ้งให้ทราบ

     

                    แล้วโรงเรียนนี้มันเป็นยังไง 

              ถึงแม้จะแปลกใจอยู่บ้างว่าเธอไปสมัครเรียนตอนไหน  แต่ก็พอเดาออก  แต่ไอ้รายการที่ว่ามันอยู่ที่ไหน

     

    ท่านไม่ควรรู้หรอก  และคงไม่อยากจะรู้ด้วย

     

                    เมื่อถึงตรงนี้เฟวาก็พบว่าเจ้าหนังสือนี้มัน เฮงซวย อย่างที่เธอคาดไว้จริงๆ  เธอตัดสินใจหยุดความสงสัยไว้เพียงเท่านี้แล้วกระแทกหนังสือปิดลงอย่างโมโห

                    องค์หญิงเพคะ  มีสารมาถึงพระองค์เพคะ  เสียงนางกำนัลดังลอดเข้ามาในห้อง

                    เฟวารีบเดินไปเปิดประตูอย่างรีบร้อน  ทันทีที่เห็นแผ่นกระดาษในมือนางกำนัลก็รีบฉวยมาอ่านทันที

     

    สิ่งที่นักเรียนต้องเตรียมก่อนการเข้าเรียนโรงเรียนเวทมนตร์ระดับ 1 มีรายการที่ต้องซื้อดังนี้

    1.    กระเป๋าหนังสำหรับนักเรียนเวทมนตร์ระดับหนึ่ง

    2.    หนังสือเรียนเรื่อง  ประวัติการกำเนิดและวิวัฒนาการของเวทมนตร์

    3.    หนังสือเรียนเรื่อง  การใช้เวทมนตร์ให้ถูกวิธี

    4.    หนังสือเรียนเรื่อง  การปรุงยา  169  ชนิด

    5.    สัตว์เลี้ยง 1 ชนิด 1 ตัว

    6.    คทาเวท

    7.    เสื้อคลุม  ( ทางโรงเรียนจะจัดเตรียมไว้ให้ )

    8.    เครื่องใช้ส่วนตัวอื่นๆ ตลอดระยะเวลา  1  ปีการศึกษาที่เรียนต้องประจำอยู่ที่โรงเรียน

     

    --อะไรกันนี่  เยอะแยะมากมายขนาดนี้  แล้วเราจะไปซื้อยังไง--  พลันความคิดที่หวังพึ่งหนังสือเฮงซวยนั่นอีกครั้ง

     

    ฉันจะซื้อของพวกนี้ได้ยังไง  ในเมื่อฉันไม่เคยรู้จักของพวกนี้เลย

     

    ท่านควรไปปรึกษาคนใกล้ตัวของท่านจะดีกว่า

     

                    -- เฮงซวยจริงๆ ด้วย --  เฟวาเบ้ปากอย่างเบื่อหน่าย

                                   

                    หลังจากหมดอารมณ์กับเจ้าหนังสือเฮงซวย  เอญ่า ก็บินผ่านช่องประตูเข้ามาในห้อง  เฟวาจึงคิดออกทันทีว่าใครที่จะสามารถช่วยเธอได้

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×