คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 หนังสือเวทมนตร์ของผู้ฝึกหัด
บทที่ 5
หนังสือเวทมนตร์ของผู้ฝึกหัด
คราบน้ำตายังคงเปื้อนเป็นคราบฝากรอยไว้บนใบหน้าหวาน แต่ตอนนี้ดวงตากลมโตกำลังหลับสนิททำให้เห็นแพขนตาที่งอนยาวทาบอยู่แก้มนวล แสงแดดอ่อนส่องกระบทใบหน้านั้นอย่างกลัวจะแผดเผาเพราะแสงแดดอะไรช่างเย็นสบายอย่างนี้ ลมจากทะเลสาบยังกรรโชกแรงแต่กว่าจะเคลื่อนตัวมาถึงระเบียงที่เต็มไปด้วยพรรณไม้นานาชนิดก็อ่อนแรงลมเป็นเพียงระรอกบางๆ โชยอ่อน กลิ่นหอมของดอกไม้มาพร้อมกับการแย้มกลีบดอกรับกับแสงแดดของวันใหม่ น้ำค้างยังพรมอยู่ทั่วบริเวณ สาวน้อยผู้หลับพริ้มลืมตาหลี่เล็กเพราะแสงแยงตา สายตาหลี่คู่นั้นเองสำรวจไปรอบๆ ก็พบว่าตัวเองเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อคืนนี้
“เอญ่า...ตื่นได้แล้ว” เธอกระซิบ
“ฮ่าๆๆ ฉันจะได้เจอนักเรียนหนุ่มๆหล่อๆอีกแล้วสินะ โฮะๆๆ ขอบใจเธอมากเฟวา” เอญ่าหัวเราะอย่างไม่รู้จักคำว่าสำรวม --เวลาคนเราละเมอมักจะเผยนิสัยที่แท้จริงอย่างนี้ทุกคนมั๊ยเนี่ย-- เฟวาแอบคิดในใจ
เฟวาอมยิ้มแล้วพาร่างเล็กกะจิ๊ดเข้าไปในห้อง ทั้งๆ ที่เอญ่ายังหลับอยู่บนมือเธอ เธอคงไม่อยากขัดจังหวะฝันหวานของเอญ่า หลังจากที่เดินมาถึงเตียงเธอก็วางร่างเล็กในมือนั้นลงบนที่นอนนุ่มๆ ของเธอ
อ่างอาบน้ำที่มองทีไรก็เหมือนสระว่ายน้ำเสียมากกว่า เพราะถ้าเอาคนลงไปแช่พร้อมกันสักสิบคนเจ้าอ่างน้ำที่ว่าก็คงไม่สะทกสะท้าน ไม่ต้องพูดถึงขนากของห้องน้ำที่กว้างขวางใหญ่โต และหรูหรา ก๊อกน้ำทองเหลือหลายสิบอันเรียงรายตามขอบอ่างเพื่อให้ผู้ที่ใช้อ่างได้เลือกกลิ่นที่ถูกใจ อีกทั้งเบื้องหน้ายังเป็นกระจกบานใหญ่กั้นระหว่างทะเลสาบกับห้องน้ำสุดหรู คงจะหรูกว่าในห้องนอนของเธอเสียอีก
ตะวันสายโด่ง หลังจากที่เฟวานอนแช่ในน้ำอย่างเรื่อยเปื่อย ไม่รวมที่เธอสระผมไปสองรอบ เพราะจิตใจที่กระวนกระวายทำให้เธอไม่มีอารมณ์จะทำอะไร แม้แต่การแกล้งคนในวังที่ถือเป็นงานประจำของเธอที่ถูกพักชั่วคราวด้วยเหตุผลที่ว่า -ไม่มีอารมณ์- ฉนั้นทางที่เธอถือว่าดีที่สุดก็คือขลุกอยู่ในห้อง เดินเล่นที่สวนลอย และนอนมองเพดานห้อง ทำอย่างนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนสายตาคู่งามโฉบไปเห็นหนังสือที่เธอเกือบลืมไปแล้วว่าเธอเป็นคนซื้อมาจากพ่อค้าผู้น่าสงสาร
--น่าแปลก ทำไมหนังสือไม่เห็นมีตัวหนังสืออย่างที่หนังสือทั่วไปจะมี หรือว่าเป็นของโจรอย่างที่เฟวากล่าวหาไว้ตั้งแต่แรก แต่ก็ไม่น่าใช่เพราะเจ้าของร้านยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะ แต่ก็อีกนั่นแหละ ถ้าเราเป็นเจ้าของร้านก็ต้องโฆษณาเป็นธรรมดา-- เฟวาวิเคราะห์อย่างเงียบ คิ้วผูกโบว์เป็นปมหลายปม ปิดแล้วเปิดหนังสือใหม่กี่รอบกี่รอบก็เป็นเหมือนเดิมคือไม่มีตัวหนังสือ
เธอลองเปิดจากข้างหลังไปข้างหน้าแต่ก็ไม่เป็นผล เธอพยายามทุกวิถีทางที่จะเป็นไปได้ อารมณก็ชักหงุดหงิดขึ้นมาเรื่อยๆ จนในที่สุด
“โอ้ย ฉันเป็นเจ้าของแกนะ ฉันซื้อแกมานะไอ้หนังสือบ้า” เฟวาทิ้งตัวลงบนเตียงข้างๆ เจ้าหนังสือที่เธอเรียกมันว่า ไอ้เฮงซวย
ทันใดนั้นหนังสือเฮงซวยก็เรืองแสงสีขาวสว่างออกมาตามซอกหนังสือแต่ละหน้า เฟวาสะดุ้งพรวดขึ้นนั่ง ยิ่งเป่งแสงมากเท่าไรอาการถอยไปตั้งหลักของเฟวาก็ยิ่งเด่นชัด ชั่วครู่เดียวหนังสือก็อ่อนแสงลงและกลับสู่สภาพเดิมในที่สุด
เฟวายื่นมือไปเปิดอย่างกลัวๆ กล้าๆ แต่ไม่ทันที่มือจะสัมผัส ก็เหมือนมีมือล่องหนมาเปิดตัดหน้าเธอ ข้อความบนกระดาษที่เคยว่างเปล่าก็ค่อยๆ ปรากฏตัวอักษรสีดำขึ้นมา มันเขียนว่า
ข้าคือสิ่งวิเศษที่ลือนาม
ผู้คนต่างหมายปอง
บัดนี้ข้าอยู่ในมือท่าน ถือว่าท่านเป็นเจ้าของข้า
เชิญท่านใช้งานได้ตามแต่ประสงค์
--เจ้านังสือนี่ชักแปลกๆ-- เฟวาคิด แต่ก็พยายามเงียบแล้วเปิดหน้าถัดไป พบข้อความตัวใหญ่เด่นชัดเขียนว่า คู่มือการใช้หนังสือเวทย์ สำหรับผู้ใช้เวทย์ระดับศูนย์
เฟวา ชักรู้สึกสนใจในหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาแล้ว เธอจึงลองถามเจ้าหนังสือนี้ว่า
“แล้วข้าจะใช้เจ้ายังไงล่ะ” ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่หน้ากระดาษที่เปิดอยู่กลับมีปากกาขนนกสีขาวผุดขึ้นมาเหมือนผุดขึ้นมาจากผิวน้ำอย่างไงอย่างงั้น เฟวาจึงลองเขียนเหมือนที่เธอพูดเมื่อครู่นี้ ตัวหนังสือเป็นสีทองประกายระยับ แล้วประโยคที่เฟวาเขียนลงไปก็จางหาย แล้วปรากฎคำตอบตามมาว่า
--ก็อย่างที่ท่านทำอยู่นี่ไง--
“อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง” แล้วเธอก็ถามต่อไป
“เจ้าช่วยไขข้อข้องใจเกี่ยวกับระดับเวทย์ของข้าที”
ขณะนี้ท่านมีระดับเวทย์เป็นศูนย์ ในด้านวิชาการถือว่าท่านยังเป็นผู้ใช้เวทย์ไม่เต็มตัว
มีทางเพิ่มระดับเพียงทางเดียว คือ การเข้าโรงเรียนเวทย์มนต์
ท่านจะได้พัฒนาระดับ ที่หมายถึงทักษะต่างๆ ที่ผู้ใช้เวทย์ควรจะมี
ซึ่งจะช้าหรือเร็วขึ้นอยู่กับตัวของท่าน
ด้วยความที่ไม่คุ้นเคยกับคำว่าโรงเรียนเฟวาเริ่มรู้สึกสนใจและอยากลองสัมผัสกับการเป็นนักเรียนสักครั้ง
“งั้นข้าควรเตรียมตัวยังไงก่อนไปเรียน” เฟวาตั้งคำถามใหม่
ท่านควรไปสมัครเรียนเป็นอันดับแรก
ซึ่งท่านก็ได้ทำไปแล้ว ข้าจะไม่ขอพูดถึงขั้นตอนหรือวิธีการตรวจสอบฐานะใดๆ ของการรับสมัคร
ส่วนสิ่งที่ต้องมีจะอยู่ในรายการที่ทางโรงเรียนแจ้งให้ทราบ
“แล้วโรงเรียนนี้มันเป็นยังไง”
ถึงแม้จะแปลกใจอยู่บ้างว่าเธอไปสมัครเรียนตอนไหน แต่ก็พอเดาออก แต่ไอ้รายการที่ว่ามันอยู่ที่ไหน
ท่านไม่ควรรู้หรอก และคงไม่อยากจะรู้ด้วย
เมื่อถึงตรงนี้เฟวาก็พบว่าเจ้าหนังสือนี้มัน “เฮงซวย” อย่างที่เธอคาดไว้จริงๆ เธอตัดสินใจหยุดความสงสัยไว้เพียงเท่านี้แล้วกระแทกหนังสือปิดลงอย่างโมโห
“องค์หญิงเพคะ มีสารมาถึงพระองค์เพคะ” เสียงนางกำนัลดังลอดเข้ามาในห้อง
เฟวารีบเดินไปเปิดประตูอย่างรีบร้อน ทันทีที่เห็นแผ่นกระดาษในมือนางกำนัลก็รีบฉวยมาอ่านทันที
สิ่งที่นักเรียนต้องเตรียมก่อนการเข้าเรียนโรงเรียนเวทมนตร์ระดับ 1 มีรายการที่ต้องซื้อดังนี้
1. กระเป๋าหนังสำหรับนักเรียนเวทมนตร์ระดับหนึ่ง
2. หนังสือเรียนเรื่อง ประวัติการกำเนิดและวิวัฒนาการของเวทมนตร์
3. หนังสือเรียนเรื่อง การใช้เวทมนตร์ให้ถูกวิธี
4. หนังสือเรียนเรื่อง การปรุงยา 169 ชนิด
5. สัตว์เลี้ยง 1 ชนิด 1 ตัว
6. คทาเวท
7. เสื้อคลุม ( ทางโรงเรียนจะจัดเตรียมไว้ให้ )
8. เครื่องใช้ส่วนตัวอื่นๆ ตลอดระยะเวลา 1 ปีการศึกษาที่เรียนต้องประจำอยู่ที่โรงเรียน
--อะไรกันนี่ เยอะแยะมากมายขนาดนี้ แล้วเราจะไปซื้อยังไง-- พลันความคิดที่หวังพึ่งหนังสือเฮงซวยนั่นอีกครั้ง
“ฉันจะซื้อของพวกนี้ได้ยังไง ในเมื่อฉันไม่เคยรู้จักของพวกนี้เลย”
ท่านควรไปปรึกษาคนใกล้ตัวของท่านจะดีกว่า
-- เฮงซวยจริงๆ ด้วย -- เฟวาเบ้ปากอย่างเบื่อหน่าย
หลังจากหมดอารมณ์กับเจ้าหนังสือเฮงซวย เอญ่า ก็บินผ่านช่องประตูเข้ามาในห้อง เฟวาจึงคิดออกทันทีว่าใครที่จะสามารถช่วยเธอได้
ความคิดเห็น