คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 เสียงเรียกแห่ง มหาเวทย์มนต์ดำ
บทที่ 2
เสียงเรียกแห่ง มหาเวทย์มนต์ดำ
"เจ้าเป็นอะไรไป เห็นซึมๆ ตั้งแต่หัวค่ำแล้ว" ชายร่างสูงสง่างาม ใบหน้าเกลี้ยงเกลา บ่งบอกถึงระดับชั้นวรรณะ แต่พระองค์ไม่ทรงถือพระองค์เลย เป็นที่เคารพรักของพสกนิกร และหมายรวมถึงเขาด้วย ถึงแม้จะยังไม่ได้เป็นพระราชา เป็นพระองค์ก็ถือว่าเป็นตัวเกรงคนสำคัญทีเดียว
"หาได้กระหม่อม..อย่าทรงห่วงหม่อมฉันเลย" ชายหนุ่มกล่าวด้วยท่าทีและวาจานอบน้อม แสดงความเคารพยิ่ง
ตั้งแต่ที่เขาจำความได้ ตัวเขาก็อาศัยอยู่ในพระราชวังแห่ง "ปีเตอร์ฮัม" เป็นเด็กในการดูแลของทหารชั้นผู้น้อย ไม่รู้ว่าพ่อหรือแม่เป็นใคร อยู่ในวังก็ไม่มีบทบาทอะไรสำคัญ แต่ด้วยโชคชะตาที่ไม่เลวร้ายเสมอไป วันหนึ่งเขาได้บังเอิญไปเล่นกับเจ้าชาย "เทมัส" ที่รุ่นราวคราวเดียวกัน โดยไม่รู้ตัว แต่ด้วยที่ทั้งสองถูกชะตากันจึงได้เป็นเพื่อนสนิทกันนับตั้งแต่นั้น เจ้าชายได้เรียนอะไร เขาก็มักได้เรียนด้วย จนกระทั่งทั้งคู่มีความเก่งกาจ ทั้งความรู้ความสามารถ ทั้งเรื่องเวทมนต์ และการศึก ต่างก็ไม่เป็นสองรองกัน หากแต่จะแตกต่างกันก็ตรงที่ชาติกำเนิดเท่านั้น
"เจ้าแปลกๆ ไปนะ เอลล์" เจ้าชายยังทรงห่วง
"คงเพราะข้าแปลกถิ่นกระมัง" เอลล์ รีบตัดบท
"ถ้าอย่างนั้น คืนนี้เราไปเปิดหูเปิดตากันเถอะ" เจ้าชายเอ่ยเนิบๆ แต่แฝงนัยคำลั่ง
เมื่อแสงจันทร์ฉาบฉาย เหล่ามนุษย์ราตรีก็ออกเริงระบำ หากดูผิวเผินอาจนึกว่าผู้คนเมืองนี้ตอนกลางคืนดูเยอะกว่าตอนกลางวันเสียก็เป็นได้
สองหนุ่มแต่งตัวด้วยชุดที่กลมกลืนกับชาวเมือง สลัดคราบเจ้าชายและองครักษ์ เป็นเพียงสองหนุ่มนักท่องราตรี
เมืองนี้หากจะกล่าวไปว่าเป็นเมืองที่ไม่เคยหลับก็คงจะจริง แหล่งท่องเที่ยวยามราตรีมากมาย ในใจกลางเมืองแห่งนี้ ซึ่งแน่นอนเมืองหลวงมักเป็นศูนย์รวมทุกสิ่ง ทั้งความเจริญทางด้านวัตถุ นวัตกรรม เทคโนโลยี และอบายมุข
เหล่าสาวงามต่างเชื้อเชิญ ด้วยภาษากายที่เย้ายวน ขึ้นชื่อว่าชาย สิ่งเหล่านี้ต่างจรรโลงใจ เสริมกำลังกายกำลังใจได้ดีเสมอ หากแต่ชายหนุ่มจากต่างเมืองทั้งสองไม่รู้สึกเหลียวแลเลยแม้แต่น้อย
"เอลล์...เราไปดูตรงนั้นกันเถอะ คนมุงดูเยอะเลย" เจ้าชายบุ้ยใบ้ให้องครักษ์หนุ่มมองตาม
"กระหม่อม" เอลล์กล่าวสั้นๆ
ยังไม่ทันที่สองหนุ่มต่างเมืองจะเดินไปถึงจุดหมาย ลมกรรโชกก็โหมกระหน่ำอย่างรุนแรง พัดกรีดแหวกเสียงผ่าอากาศดังหวีดหวิว ชายทั้งสองต้องค้ำเท้าพยุงตัวต้านแรงลมกระหน่ำกรรโชก ที่แทบจะหอบหิ้วตัวคนไปกับสายลม
แสงสีม่วงเรืองกระจ่างกลางฟากฟ้า ฉับพลันมันแปลเปลี่ยนเป็นรูปมือขนาดมหึมา กางแผ่อยู่เหนือฟ้า เหล่าผู้คนต่างหวาดผวา วิ่งหนีกระวีกระวาด ล้มลุกคลุกคลาน มันเป็นอะไรกันทำไมผู้คนถึงได้หวาดกลัวกันนัก เจ้าชายเทมัสกับเอลล์ต่างตั้งคำถามอยู่ในใจ แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อฝ่ามือปล่อยพลังไฟฟ้ามหาศาลลงมือยังพื้นดิน ใครที่โดนพลังนี้ก็ดิ้นรนเหมือนถูกไฟช๊อต ร่างที่เคยเต่งตึงกลับผุพังแหลกละเอียดเป็นผุยผง นี่หรือสิ่งที่ผู้คนกลัวนัก...
แสงสีทองสว่างวาบบนฝ่ามือของเจ้าชายเทมัส "อย่านะองค์ชาย" เอลล์รีบห้ามไว้
"ไม่ได้ ถ้าข้าไม่ทำอาจจะมีคนตายมากไปกว่านี้"
"แต่นั่นจะเป็นการเปิดเผย ตัวตนขององค์ชายนะพระเจ้าคะ"
"ข้าไม่สน" แต่ก่อนที่อะไรจะเกิดขึ้น ก็ได้ปรากฏดาวหางสีขาวสุกสว่าง พุ่งลงกระทบฝ่ามือ เกิดแรงระเบิดขึ้นกลางอากาศทันที
"ตูม..............." สิ้นเสียงระเบิด เหล่าพสกนิกรต่างพากันสรรเสริญองค์พระราชแห่งฟารันเทีย ประชาชนต่างพากันคำนับศีรษะจรดแทบพื้น แซ่ซ้องสรรเสริญให้ดังกึกก้องทั่วทุกหนแห่ง
ด้วยเวทย์ปกป้อง ที่คอยคุ้มครองเหล่าชาวเมืองให้ร่มเย็นเสมอ พระมหากรุณาธิคุณมากล้นคณานับ เหล่าพสกนิกรต่างซาบซึ้งในความมีพระเมตตาขององค์กษัตริย์ เฟเดรอา กราเดรียน่า
เช่นนี้นี่เองเหล่าประชาชนจึงเทิดทูลเหนือเกล้า กษัตริย์ผู้เปี่ยมด้วยเมตตา เมื่อยามสงบเหล่าพสกนิกรต่างหาความสำราญ แต่ยามรบกลับมีกำลังพลมากมายนับแสน ถึงพระองค์จะประทับอยู่ในพระราชวังหรูหราฟู่ฟ่า แต่ยังกางเขตเวทย์ปกป้องไว้เพื่อคุ้มครองประชาชนและเหล่านักเดินทางที่มาอาศัยใต้ร่มบารมีของพระองค์ เช่นนี้นี่เอง ฟารันเทียจึงเกรียงไกรนัก
สัญญาณของมหาเวทย์มนต์ดำ เพราะสิ่งที่เรียกว่าเจ้าแห่งมหาเวทย์มนต์ดำนี่แหละจึงทำให้งานเลี้ยงฉลองครบรอบพระชนมายุขององค์หญิง เฟวา กราเดรียน่า เลื่อนไปอย่างไม่มีกำหนด...
"โชคดีจังนะ เอญ่า ในที่สุดข้าก็หลุดพ้นบ่วงเวรบ่วงกรรมนี้เสียที" ท่าทางโล่งอกของเจ้าหญิงตัวดีดูช่างน่าหมั่นไส้นักในสาตาเอญ่า
"ดีตรงไหน เจ้าไม่รู้หรอกเหรอว่านั่นน่ะ สัญญาณมหาเวทย์มนต์ดำเชียวนะ ซึ่งมันก็เป็นสัญลักษณ์จอมปีศาจที่ร้ายกาจด้วย ถ้าเจ้าคิดว่ามันดี มันก็หมายความชัดเจนที่สุดว่าเจ้าอยู่ข้างเดียวกับเจ้าปีศาจชั่วร้ายนั่น" เอญ่า เตือนสติอาจจะค่อนไปทางเทศนาเสียมากกว่า
"รู้แล้วน่าว่ามันน่าตกใจ...แต่มันก็แค่สัญญาณ อีกอย่างเราก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำ" เจ้าหญิงจอมเถียง ก็ยังคงเถียงข้างๆ คูๆ ต่อไป
"ถ้าไม่ใช่จอมปีศาจก็แล้วไป แต่เจ้าจะรับประกันได้ยังไงว่าสัญญาณนั่นจริงหรือปลอม" เอญ่าเริ่มกดดันเจ้าหญิงน้อย
"ก็......ช่างมันเถอะ...ยังไงเรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว และข้าก็หนักใจไม่น้อยกว่าคนอื่นหรอกนะ แล้วที่ข้าไม่ต้องหมั้นก็ไม่ได้หมายความว่าข้างจะข้างเจ้าปีศาจเสียเมื่อไหร่ ข้าก็แค่ดีใจนิดๆ หน่อยๆ ที่ไม่ต้องแต่งงานตั้งแต่ยังเด็ก เจ้าก็ไม่น่าคิดมากเลยนะเอญ่า" พูดจริงครึ่ง ปรุงแต่งครึ่งเพื่อให้รอดพ้นการปะทะฝีปากที่รู้อยู่แล้วว่ายังไงๆ ก็ไม่มีทางชนะยัยเอญ่า จอมปากจัดไปได้
"ข้าก็รู้อยู่แล้วว่าเจ้าหนักใจมาก มากกว่าข้าเสียอีก" เอญ่า ประชดเข้าให้
"น่า....อย่างอนเลย" เฟวาง้อเพื่อนสาวตัวน้อย ผู้ที่คอยดูแลและคอยเป็นเพื่อนมาตลอด
"แล้ว" เฟวาส่งสายตาอาฆาต "เมื่อวานเจ้าหายไปไหนมา เจ้าปล่อยให้ข้านอนอยู่กลางทุ่งหญ้าคนเดียว แถมข้ายัง.." เฟวาหลุดปากไปครึ่งนึง แต่ก็ยังยั้งไว้ได้ แต่มันก็ทำให้เอญ่าคราบแครงใจเสียแล้ว
"เจ้าเจออะไรเหรอ" เอญ่าถามกลับ ด้วยน้ำเสียงฟังดูไม่ค่อยใส่ใจ แต่ลึกๆ กลับอยากรู้ตัวแทบสั่น
"เปล่า...ก็ถ้าข้า..เอ่อ..มีคนมาทำร้ายข้าขึ้นมาเจ้าจะทำไง" เฟวาตอบกลับตะกุกตะกัก
"ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้านี่ ถือว่าแล้วไปแล้วกัน" เอญ่า ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ เฟวาไม่รู้จะเถียงกลับยังไง ยิ่งพูดยิ่งเผยไต๋ สู้เงียบไว้ดีกว่า ++T_T++
......................+++..........................
......................+++..........................
ความคิดเห็น