คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผิดที่ไว้ใจ
ในอนนี้ มันเ็บนเินรับไหว
หัวใ หลับไหลไปเสียที......
“หวานัเลยนะ…อิาว่ะ”
เพื่อนอย่ายูยอมเอ่ยับผมเป็นประโยแรหลัาเ้าห้อเรียนมา
“็หาแฟนะสิ ะไ้เลิแวนอื่นเาสัที”
“ไม่อ่ะ….แ่ัวนเียว็ะไม่รออยู่แล้ว”
ยูยอมพูอย่าไม่ใส่ใส่วนผม็ไ้แ่ส่ายหัวให้ับวามิอมัน
นั่รอไ้ไม่นานอาารย์็เ้ามาสอนทันที
“แล้วนี่ีนไม่มาเรียนหรอ”
อยู่ๆ
ยูยอม็ถามผมึ้นมาเหมือนพึ่นึึ้นไ้ว่าไม่เห็นีนในห้อเรียน
ีนเธอเป็นเพื่อนผู้หิเพียนเียวในลุ่มอเราพวเรามีันทั้หมสามน
“ีนโทรหาเราเมื่อเ้า บอว่าปวหัวเลยไม่มาน่ะ”
“อให้ริเหอะ….ไม่ใ่ปวอย่าอื่นหรอนะ”
“ยู นั่นเพื่อนเรานะ”
“เพื่อนหรอ มันเยเห็นมึเป็นเพื่อนหรือเปล่าแบมแบม ระวัเหอะมันะาบแฟนมึไปแ”
“……..”
“เออ ๆ ูอโทษะไม่พูแบบนี้อีแล้ว็ไ้”
“ไม่เป็นไร
แ่อย่าพูแบบนี้อีนะอย่าน้อย็ให้เียริผู้หิบ้า”
ผมไม่อบที่ยูยอมพูให้ีนแบบนั้นเพราะอย่าน้อยเธอ็เป็นเพื่อนอเรา
แ่ผมไม่รู้ว่าผมเป็นเพื่อนอเธอไหม หลัาผมพูบยูยอม็ไม่พูอะไรอีเลยนอาารย์สอนหมาบเรียน
“เอาไ ะให้ไปส่ไหม”
“พี่มาร์ไม่รับสายเลยอ่ะ สสัยยุ่อยู่แน่ๆ
ไม่เป็นไรยูเี๋ยวเราว่าะแวะไปูีนหน่อยเผื่อเป็นอะไรมา”
ผมโทรหาามที่พี่มาร์บอว่าถ้าเลิเรียนแล้วให้โทรหาแ่สสัยพี่มาร์ไม่ว่าริๆ
ผมเลยัสินใะแวะไปเยี่ยมีนที่หอพัสัหน่อย่อนลับ็แล้วัน
“ั้นูลับแล้วนะ รีบไปรีบลับล่ะ”
“อือ เอันพุ่นี้”
บอลาันเรียบร้อยผมเลยเินออไปประูหน้ามหาลัยเพื่อึ้นวินมอไ์ไปหาีน
ีหน่อยที่หอพัอีนอยู่ใล้ๆ มหาลัยผมึเลือนั่วินมอไ์แทนารนั่แท็ี่
“อื้อ….เบาๆ หน่อยสิะ
ีน้ำไปทั้ัวแล้ว อ้ะ…อาา”
“็พี่ิถึีนนี่รับ”
“อ้ะ..อื้ม..ปาหวานัเลยนะ”
“ั้นีน้อให้ราวัลพี่เยอะๆแล้วล่ะ”
ผมำไม่ผิหรอเสียนั้น เสียอผู้ายนที่ผมรัับเพื่อนอผม
พวเาสอนแอบมีอะไรันลับหลัผม สิ่ที่ผมิเอาไว้มันเิึ้นแล้วริๆ หัวใอผมหยุหายใไปั่วะหลัาไ้ยินเสียน่าอายนั่นพร้อมับเหมือน่อยๆ
มีเ็มนับพันทิ่มแทหัวใให้ทรมาน สอเท้าอผมอยาเินออไปให้ไลาที่แห่นี้แ่รู้สึมัน่ายาลำบาเหลือเินแม้แ่แระเินออไปยัไม่มี
ทำไ้เพียทรุัวนั่ลที่หน้าห้อ้มหน้าอเ่าเอาไว้แน่นน้ำา่อยไหลออมาเป็นเพื่อนปลอบใ
อนนี้ผม้อารอ้อมออนที่ผมรัเาะอผมเวลาเอปัหามามายแ่น่าเสียายที่อ้อมออันแสนอบอุ่นอผมอนนี้เาำลัอนอื่น
เาสอนแท้าหลัผมนมันเป็นแผล เาเอาวามเื่อใอผมเป็นอาวุธร้ายรอเวลาที่ผมเผลอเาสอน็แทผมอย่าไม่ปราีและปล่อยให้ผมายอย่าทรมาน
มันผิที่ผมไว้ใพวเาเินไป มันอาผิที่ผมที่รัเามาเินไปมานลืมเผื่อวามเสียใ
“ท ทำไม ทำับแบมแบบนี้”
ำถามนี้มันเป็นสิ่ที่ผมอยารู้ั้แ่ไ้ยินเสียเาสอน
ผมทำผิอะไร ทำไมนที่เป็นแฟนับเพื่อนผมเาถึทำับผมไ้ลอ ยิ่ิน้ำา็ยิ่ไหลเป็นทานหัวเ่าอผมเปียื้น้วยหยน้ำา
ลมหายใเริ่มิัเพราะร้อไห้มานาน ถ้าเปรียบวามรู้สึอผมอนนี้มัน็เหมือนมีนหัวผมให้มอยู่ใ้น้ำรอเวลาเพียให้ผมใล้าใ
มันมีวามรู้สึที่ทรมาน เ็บปวและสิ้นหวัไปพร้อมๆ ัน
เสียภายในห้อที่ัแล้วเียบไป ็เริ่มัึ้นมาอีรั้แบบนี้้ำแล้ว้ำเล่า
ผมอยาเินเ้าไประาพวเาสอนให้ออาันแล้วับพวเาทรมานให้สาแ่ใในวามเ็บปวอผมแ่ผมมันเป็นไอ้ี้ลาเินไปสิ่เียวที่ผมทำไ้ือเินาไป
“พ พี่บี ฮึ ม มารับแบมหน่อย แบม ฮึ ไม่ไหวแล้ว”
พี่บีือที่พึ่สุท้ายเาผม
ผมพยายามพยุัวลุึ้นแล้วเินออไปาที่แห่นี้ แ่ละ้าวอผมมันไม่มั่นเอาเสียเลย
พร้อมที่ะล้มไ้ทุเมื่อ ผม้อออไปารนี้ให้เร็วที่สุ่อนนทำร้ายหัวใอผมะออมาเอ
“บ แบม”
แู่เหมือนมัน่าไม่เป็นใเลย เาเอผมแล้ว
ผมไม่อยาเห็นหน้านทำร้ายหัวใอผมอนนี้หรอนะผม้อรีบไปไปให้ไลาเา ไปให้ไลาวามรัอันหลอลว
“แบม เี๋ยวฟัพี่่อน”
ผมยมือสอ้าึ้นแนบหูแม้แ่เสียอเาอนนี้ผม็ไม่อยาไ้ยินไม่อยาฟัำโหอเาอี่อไปแล้วยิ่ไ้ยินเสียอเาน้ำาผม็ยิ่ไหลมาเท่านั้น
ผมรีบเินเ้าลิฟ์ลที่หมายทันทีออย่าให้เาามมาทัน พอถึั้นล่าผมพึ่รู้ว่า้านอฝนเหมือนับว่าฟ้าร้อไห้เป็นเพื่อนผม
หยน้ำหยแรและหย่อๆ ไปอสายฝน่วยล้าาบน้ำาและโลมหัวใอันบอบบาอผม
ผมึ่เินึ่วิ่เพื่อไม่ให้เาามมาทัน นลืมมอสิ่ที่อยู่รอบัว
“เอี๊ย…โรม”
ผมไ้ยินเสียเบรรถัึ้นใล้ๆ หู
พร้อมร่าายอผมลอยึ้นสู่อาาศและลมาระแทรพื้นถนนอย่าแร
ร่าายมันาไปหมผมมอเห็นเลือ่อยไหลออมาอย่ามามายผสมับสายน้ำฝน
สายาอผมเริ่มฝ้ามัวหนัา่อยๆ เริ่มึผมว่าัวเอเริ่ม่วแล้วล่ะ
“แบมแบม”
ผมไ้ยินเสียอนที่เรียื่ออผมเสียัล้ายับนใ
หันไปมอามเสียผม็ไ้เห็นนที่เรียื่อผม ใ่แล้วเาือนทำร้ายหัวใอผมำลัวิ่มาทาที่ผมอยู่
ผมพยายามยับร่าายเพื่อะหนีาเาแ่ทำไมร่าายผมมันไม่ทำามสิ่ที่ผม้อาร
“แบม พี่อโทษ อโทษนะแบม”
เานั่ล้าๆ ัวผมเอื้อมมือมาับมือผมเอาไว้แน่น ผมพยายามลืมาึ้นมอเา
หัวใอผมยิ่บีบรัแน่นมันเ็มไป้วยวามรู้สึมามายแ่สิ่ที่มันัเนที่สุือรั
แ่เพียผมเห็นหน้าเาไ้ยินเพียำอโทษหัวใผมเหมือนมันยอมอย่า่ายาย
“พี่ะพาแบมไปหาหมอนะ
ใร็ไ้เรียรถโรพยาบาลให้ผมที”
เาอัวัวผมเอาไว้ ผมบีบมือเาแน่นพร้อมส่ายหน้า
ผมอยาให้เรื่อมันบรนี้ อนนี้
ถึแม้ว่าอนบมันไม่ไ้สวยามามที่ผมิเอาไว้
แ่อย่าน้อยผม็ไ้าไปในอ้อมออนที่ผมรั
“บ แบม ร รั พี่มาร์”
มันเป็นำเียวและำสุท้ายที่ผมอยาบอับเาผมะลืมอีที่ผ่านมาทุอย่าผมอำแ่อนนี้ว่าผมยัมีเาอยู่รนี้และะมีเาลอไป
“ ลา ่อนรับ”
ความคิดเห็น