ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : อาหารเช้ากับเธอขา
#ยัไม่ไ้แ้ไำผิ
Enjoy reading
ิ๊บ ิ๊บ ิ๊บ
เสียนน้อยร้อทัทายในยามเ้า และผมที่ัวเียื่นึ้นมาูนาฬิา
"8.30 แล้วเหรอ" ผมสะุ้นแทบะเีย เพราะนี้ไม่ใ่เวลาที่ผมั้ใะื่น
หลัาอ่านหมายอบลับอุแม่เมื่อวาน ผม็ั้ใอ่านสูรอ่านอาหารทีุ่แม่แนบมาให้้วย ่อนะแอบเธอาอผม ไปูวิธีทำาวิีโอในโลอินเอร์เน็ เพื่อะไ้เอร์ไพร์ส แ่ลายเป็นว่าผมูเพลินไปหน่อยนเวลาล่วเลยไปถึอนไหนไม่แน่ใ รู้ัวอีทีผม็หอบร่าที่แสนะัวเียอัวเอ ล้มึบนเีย้า ๆ เธอาสุที่รัอผม ทีู่เหมือนว่าะหลับไป่อนผมนานแล้ว เพราะสภาพผ้าห่มที่อยู่อีทา หมอนไปอีทา ส่วนหัวลม ๆ ที่แสนน่ารัอเธอาหันไปทาปลายเีย แทนที่ะเป็นหัวเีย และแน่นอนว่าอนที่ผมทิ้ัวลนอน ผม็ทิ้ัวไปในทิศทาเียวับนน่ารัอผม
ผมระับร่าเล็ ๆ นั้นเอาไว้ในอ้อมอ และหลับาพริ้ม นลืมวามสับสนวุ่นวายาสูรอาหารานโปรอเธอา ที่่อนหน้านั้นผมมั่นใว่ามันไม่ยาเินวามสามารถอผมแน่นอน
นระทั่ ...
"เเราหิว!" เธอาอผมหยิบมีและ้อมึ้นมาำไว้ในมือเล็ ๆ ทั้สอ้า ่อนะทุบปลาย้ามลบนโ๊ะสอ-สามรั้
ุบ ุบ ุบ
"ทานนี้ลอท้อไป่อนนะรับ" ผมยานไ่้นพร้อมับนมปัปิ้เนยนม 2 แผ่นไปให้เธอา
"ไม่เอา ๆ เราอยาินอันที่เำลัทำ" เธอาอผมเริ่มบึนปา และส่ายหน้าไปมา
่าน่ารัริ ๆ เลย
ผมเลย้อหอมแ้ม้ายเพราะวามเอ็นูไปฟอให่ ๆ แ่เธอาเอียแ้มหนีผม อนที่ผมำลัะเปลี่ยนไปหอมที่แ้ม้านวา
"เเราหิวนะ!" บ่นไป้วย มือเล็ ๆ นั่น็หยิบนมปัเ้าปา แล้วเี้ยวุ้ย ๆ ไป้วย
"โอเรับ เรีบทำเลย" ผมยื้นมือไปเ็ริมฝีปาสีสใส ที่เลอะเศษนมปัิ้นเล็ ๆ
เธอาอผมะหิวมาแล้วริ ๆ เพราะนมปั 2 แผ่นที่ผมทำให้ มันหมลอย่ารวเร็ว โยที่ผมยัไม่ทันเินลับไปที่เ้าเอร์รัว
และเพราะแบบนั้นผมึรีบวิ่ลับไปทำในสิ่ที่้าา่อให้เสร็
"หิว" ผมหันไปมอเธอาที่บ่นพึมพำ ระพริบาปริบ ๆ ่อนที่หัวลมะ่อย ๆ ฟลุบลบนโ๊ะอาหาร
"รับ ๆ ใล้เสร็แล้ว" ผมอบแบบนี้ลับไปนะรบ 2 ั่วโมไ้แล้ว
แ่ผม็ไม่ท้อถอยหรอรับ เพราะเธอาอผมยัั้อั้ใรออยู่ ถึแม้ะินนมหมไปเือบ 12 ห่อแล้ว็าม ผมอยาะห้ามนะรับ เพราะินมามันไม่ี่อสุภาพ แ่พอเห็นหน้าาอเธอาอนหูลู่หา ผม็อใอ่อนไม่ไ้ริ ๆ ใผมนี้เ็บแปร๊บ ๆ ึ้นมาเลย ถ้าิว่าะ้อัใใบหน้าที่แสนน่าเอ็นู
และในที่สุ ...
หลัาผ่านไปเือบ 5 ั่วโมในารทำรัว าอาหารเ้าที่ผมั้ใเอร์ไพร์ส ลับลายเป็นอาหารเือบ่ำที่เธอาั้ใู ั้ใให้ำลัใ และั้ใลุ้น อยู่แทบะทุวินาที
"อร่อยที่สุเลยเเ่มา!" มือเล็ ๆ นั้นะปบเ้ามาที่หลัอผมเ็มแร แ่โีที่ผมเป็นนัีฬาสมัยเรียนมหาวิทยาลัย เลยยัพอทน่อแรรัที่เธอาส่มาไ้
"ทานเยอะ ๆ นะรับ" ผมัส่วนที่ีที่สุในส่วนอผมให้เธอา
"ไม่เอา ๆ เทาน้วยัน เราป้อน ๆ ๆ " เธอาิ้มิ้นเนื้อมา่อที่ปาอผม ถ้านอื่นไ้เห็นท่าทาอเธอาอนนี้ อาะิว่าผมโนู่่าอยู่แน่นอน เพราะเวลาที่เธอาั้ใหรือ่อับอะไรมา ๆ สายาที่ใสแป๊วะเปลี่ยนเป็นแววอาาึ้นมาทันทีโยไม่รู้ัว
แ่สำหรับผมนะรับ ไม่ว่าสายาอเธอาะเป็นแบบไหน มัน็น่าเอ็นูหมนั้นแหละ
ผมอ้าปารับิ้นเนื้อาเธอา
"เเ็ี!" สายาอาาแว๊บหายไปในทันที เหลือแ่สายาแบ๊ว ลูแมวน้อยเหมียว ๆๆ
หลัาอาหาร่ำที่แสนอร่อย ผมะนิยามมันแบบนั้น เพราะเธอาพูำว่าอร่อยออมาเือบ 300 รั้ไ้ ผมเ็บโ๊ะ่อนะเสิร์ฟไอิมรสสอเบอรี่ที่เธอาแสนอบ โยลปริมาลาปินิหน่อย เพราะเรว่าเธอาะปวท้อ เพราะวันนี้ั้แ่เ้าเธอาินทุอย่าแทบะลอเวลา
อนนี้เธอานัู่าร์ูนอยู่ที่หน้าทีวี เรื่อทอมแอน์เอรี่ เสียหัวเราะิัับมุลอเ้าแมวและเ้าหนูแสนวนในทีวี ทำให้แววาเรียวสวยอเธอาหยี๋เหมือนับเส้นร
"เ ๆ ูสิ ๆ ละมั" ผมมอามแววาอเธอา ที่ทั้ยิ้ม และหัวเราะ ่อนะัไอิมรสโปรเ้าปา
"เปื้อนหมแล้วรับ" ผมยื้นมือไปเ็ที่อบริมฝีปาเล็ ๆ ่อนะึนิ้วัวเอลับมาเลีย รสาิไอิมหวานอมเปรี้ยวเล็น้อย
ุบ
อยู่ ๆ เธอา็ทิ้ัวลบนัอผม ส่วนใบหน้าน่ารัุที่พุ
"เ๊เราล่วแบ้ววร" เสียอู้อี้ ๆ อยู่ในลำอ ผมับใวามไ้ว่าเธอาอผม่วนอนแล้ว เป็นธรรมาที่พอหนัท้อึ หนัา็ะหย่อน และัวผมเอ็เริ่มรู้สึอยานอนึ้นมาบ้าเหมือนัน
"ั้นเราไปนอนันีว่ารับ" ผมลูบหัวลมเบา ๆ ่อนที่ใบหน้าสวยะหันมาสบาัน
ผมโน้มัวลไปทันที ามสัาา และุ๊บปาเล็ ๆ ้วยวามมันเี้ยว
ุ๊บ ุ๊บ ุ๊บ
ผมไลู่บึ้นมาามแนวสันมูโ่รั้น นมาถึหน้าผามน
"เเรา่ว" เธอาอผมหาวนาปิ
ผมึูบรเปลือาสวยอี้าละรั้
"ไปนอนันรับ" ผมประอหัวไหล่เธอา แล้วึ่อย ๆ ันนัวเล็ให้ลุึ้นนั่
"เอุ้ม ๆ เรานะ" เธอาอผมอเอวผมเอาไว้แน่น
"ไ้รับ" ผมลูบหัวลมที่ถูไปมารลอนล้ามหน้าท้อ ่อนที่ผมะับ้อมือเล็ึึ้น และอุ้มอีนไว้ในอ้อมอ
เธอาุใบหน้าที่อออผม และเพราะลมหายใอุ่น ๆ ในัหวะที่เท่าัน ทำให้ผมรับรู้ไ้ว่าอีนใล้ะหลับสนิทเ็มที
ผมอุ้มเธอามาถึห้อนอน แ่่อนะไปที่เีย ผมพาเธอาแวะไปที่ห้อน้ำ่อน ผมวาเธอาบนเ้าเอร์ อ่าล้าหน้า และเพราะสัมผัสที่ไม่ไ้นุ่มเหมือนที่นอน เธอาึลืมาึ้นมา
"บ้วนปาหน่อยนะรับ" เธอายัอยู่ในอ้อมออผม
"เ" เพราะ่อนหน้านี้หลัาทานอาหารเสร็ ผมให้เธอาแปรฟันพร้อมันไปแล้วรอบหนึ่ เธอาึอแเมื่อผมอยาให้เธอาบ้วนปาอนที่ำลั่วสุ ๆ
"เี๋ยวฟันผุนะรับ ุหมอบ่นนะรับ" ผมลูบสะโพมนนั้นไปมา เพื่อให้เธอาผ่อนลาย และสุท้ายเธอา็ยอมบ้วนปาแ่โยี
ผมหยิบผ้านหนูมาเ็ปาให้เธอา ่อนะอุ้มนน่ารัที่หลับาพริ้มไปที่เีย ัแผ้าห่มและหมอนให้เ้าที และทิ้ัวล้า ๆ เธอา ระับอ้อมอให้แน่นึ้น ในหัว็พลาิไป้วยว่าพรุ่นี้ะทำอะไรให้เธอาินี
"ฝันีนะเ เราอบุสำหรับวันนี้" น้ำเสียแผ่วเบาเือปนไป้วยวามัวเียอเธอาทำให้ผมอมยิ้ม
"ฝันีรับ" ผมูบทีุ่่มผมหอม ๆ ไปหลายฟอ ่อนะเริ่ม่วามนัวเล็ึ้นมาริ ๆ
เป็นอีหนึ่วันับเธอาที่แสนสุ
วันที่แสนธรรมาา
แ่ผม็รัในวามธรรมาที่มีเธอา
วามธรรมาที่มีวามสุที่สุ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น