คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : -Part 2-
*******************************
“พี่ชายเป็นใครเหรอ?”
เด็กสาวตัวน้อยที่ถือถือตุ๊กตาแมวสีขาวเอ่ยถาม
“...ไม่รู้...” หลังจากนึกอยู่ครู่หนึ่งบุรุษผู้มีร่างกายสีแดงก็ตอบสั้นๆ
คำตอบที่ได้รับทำให้เด็กน้อยเอียงคอด้วยความฉงน
“พี่ชายไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครเหรอ?”
เขาพยักหน้า
“ฉันจำไม่ได้…แม้แต่ชื่อของตัวเอง...”
“...แย่จังเลย...แล้วพี่ชายมีชื่อเรียกรึยังล่ะ?”
“ใครๆก็เรียกฉันว่า...ซีโร่...”
เด็กสาวได้ฟังแล้วครู่หนึ่งเธอก็นึกออก
“ซีโร่...? อ๋อ~ รู้แล้ว~ คนที่ช่วยพี่ซีเอลใช่ไหมล่ะ?”
“ก็คงงั้น...”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ หนูชื่ออะล็อตเต้ เป็นชื่อที่พี่ซีเอลตั้งให้! ส่วนนี่ก็มิเรกุมิล่ะ!”
เธอแนะนำตัวพร้อมกับชูตุ๊กตาแมวให้เขาดู
“อะล็อตเต้...เป็นชื่อที่เพราะดี...”
ชายหนุ่มทวนคำแล้วยิ้มบางๆ พร้อมกับลูบหัวอย่างอ่อนโยน
********************************
“ไงอาเช่ หายดีรึยัง?”
วานทักเด็กสาวที่ดูอ่อนกว่าเขาหน่อยหนึ่ง เจ้าหล่อนอยู่ในชุดรัดรูปสีดำทับด้วยเสื้อแขนยาวสีส้ม ผมสีฟ้าที่มัดรวบเป็นทรงหางม้าสะบัดตามแรงหันของศีรษะ ดวงตาสีเขียวทึมๆฉายแววขุ่นเคือง ใบหน้าบูดบึ้งแสดงความรู้สึกออกมาอย่างชัดเจน
“ถ้าหายดีก็คงไม่ต้องมาอยู่ที่นี่หรอก ฉันล่ะเบื่อที่นี่จริงๆให้ตายสิ” เธอเริ่มโวยทันทีที่เปิดปาก “นายไม่เข้าใจหรอกไอ้การที่ต้องอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมที่คับแคบเนี่ย! หันไปทางไหนก็มีแต่ผนัง! หันไปทางไหนก็มีแต่กำแพง! อยากจะกระโดดโลดเต้นก็ทำไม่ได้! นี่รู้รึเปล่าว่าที่ฉันถูกขังอยู่ในนี้มันทำให้ฉันเสียรายได้ไปตั้งเท่าไหร่!?”
“แต่อย่างน้อยเธอก็ยังได้ยินฟรีไม่อั้นไม่ใช่เหรอ?”
วานดักคอด้วยการชี้ไปที่จานซึ่งกองเป็นภูเขากับถุงอีกจำนวนมากขนาดที่กลายเป็นพรมปูพื้นห้องไปแล้ว
พอเจอสวนแบบนี้อาเช่ก็ถึงกับเหงื่อตก เสมองไปทางอื่นพร้อมเกาแก้มแก้เขิน
“ก็...ก็คนมันไม่มีอะไรทำก็ต้องกินมากเป็นธรรมดา~”
“เขามีแต่คนที่ทำงานหนักถึงจะกินเยอะ อย่าเอาเหตุผลที่ฟังดูไม่เข้าท่ามาแถจะดีกว่านะ”
“อึก...! นะ...หนวกหูน่า! ถ้าจะมาหาเรื่องกันก็เข้ามาเลย!”
แม่สาวห้าวหน้าแดงก่ำ โวยออกมาเพื่อเปลี่ยนเรื่อง เนื่องจากรู้สึกเสียหน้าที่เถียงสู้ไม่ได้ แล้วจึงตั้งท่ากังฟูพร้อมสู้
“ให้ตายสิ...เธอเนี่ยนะจะสู้...” วานถอนใจอย่างเอือมระอา พร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ “เอาไว้ให้หายดีก่อนดีกว่ามั้ง?”
ว่าแล้วก็คว้าหมับเข้าที่แขนข้างที่หัก
เท่านั้นแหละเสียงร้องโหยหวนยิ่งกว่าควายถูกเชือดก็ดังลั่นไปทั้งยาน
******************************************
“ตื่นแล้วเหรอแพรี?”
“อืม...สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง?”
ทันทีที่เปิดปากก็ถามถึงเรื่องงานก่อน นับว่าเป็นคนที่มีจิตสำนึกของผู้บัญชาการอยู่ล้นตัว
“สถานการณ์ปกติดีค่ะ เมื่อสิบนาทีก่อนเอลกับวานรายงานมา บอกว่าอีกประมาณครึ่งวันก็น่าจะไปถึงที่หมายแล้ว...เจ้าตัวเขาบ่นด้วยว่าเป็นเพราะไม่มีทั้งเครื่องย้ายมวลสาร ทั้งรถยนต์ เลยต้องเดินตากแดดตากลมมาตั้งหลายวัน”
รายงานนั้นเรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะจากทุกคนที่อยู่ในห้อง แม้แต่แพรีเองก็ยังหัวเราะไปด้วย แต่ก็รู้สึกสงสารสองคนนั้นอยู่เหมือนกันที่ถูกส่งให้ไปทำภารกิจกลางทะเลทราย
...ทะเลทราย...
พอนึกถึงคำๆนี้ภาพความฝันก็แล่นเข้ามาในหัวอีกครา
...ใช่แล้ว...
เธอยิ้มเศร้าๆ เมื่อนึกถึงฝนดาวตกที่ได้เห็นเมื่ออดีตกาล
...ฝนดาวตกที่เป็นเหมือนมัจจุราชที่พรากบุคคลสำคัญไปจากเธอ...
“จริงสิแพรี เมื่อกี้นี้พวกเราประชุมกันล่ะ”
“ประชุม? เรื่องอะไรล่ะ? แล้วทำไมถึงไม่ปลุกล่ะ?”
เด็กสาวตำหนิ แต่บรรดาพี่ๆกลับยิ้มแป้น
“ก็เพราะเรื่องที่พวกเราประชุมน่ะ...”
.......................
ทุกคนนิ่งเงียบไปหลายอึดใจ...
ก่อนจะตะโกนออกมาพร้อมกัน
“เราจะให้เธอหยุดแบบไม่มีกำหนดจ้า~!”
“ว่าไงนะ!?”
แพรีถึงกับช็อกที่โดนสั่งพักงาน ทั้งๆที่ตัวเธอเป็นผู้บัญชาการ จึงเกิดสงครามปะทะคารมด้วยเหตุผลอยู่อีกนานสองนาน
***********************************************************************
“ซีโร่! มาเล่นกันเถอะ!”
“อะล็อตเต้ ซีโร่เพิ่งกลับมาจากภารกิจนะ ให้เขาได้พักผ่อนบ้างสิ”
สาวผมทองชุดสีชมพูเอ็ดเรปลิรอยด์ตัวเล็กที่เข้ามาเกาะขาเรปลิรอยด์ร่างสีแดง
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ได้เหนื่อยมากมาย...” เขาเอ่ยพลางลูบศีรษะของเด็กสาว “แล้วจะเล่นอะไรกันล่ะ?”
“อะล็อตเต้อยากเล่นขี่ม้า! นะๆๆๆ!”
เด็กน้อยออดอ้อน ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ
แล้วบุรุษร่างสีแดงก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน...
***********************************************************************
ความคิดเห็น