คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : -Part 1-
“นี่ ซีโร่…”
“หืม?”
“ถ้าซีโร่กับพี่ซีเอลมีเวลาว่างเมื่อไหร่…เราไปตรวจสอบแอเรียซีโร่ด้วยกันนะ”
“ทำไมถึงอยากไปที่นั่นล่ะ?”
“ก็มันอยากไปนี่นา! อยากไปๆๆๆ!”
“เข้าใจแล้ว...ถ้าว่างเมื่อไหร่จะพาไป...”
“จริงเหรอ!?”
“อืม”
“งั้นก็สัญญามาก่อนสิ”
“...สัญญา...”
“เย้~! สัญญาแล้วนะซีโร่ ห้ามผิดสัญญาเด็ดขาด!”
The Promised
Story by Antino_Devil
Character by Capcom
“แพรี...แพรี...”
เสียงดังมาจากบุรุษรูปร่างสูงโปร่งหุ่นดีดุจนายแบบ สวมชุดสีดำทับด้วยเสื้อกั๊กสีฟ้า และกางเกงขายาวสีขาว ใบหน้าหล่อกระชากใจสาวประดับด้วยดวงตาสีมรกตที่งดงามดุจอัญมณี คลอด้วยเส้นผมสีน้ำตาลยาวถึงสะโพก ยิ่งเสริมความหล่อเข้าไปอีกจนแทบจะเรียกได้ว่าเป็นเทพบุตรมาจุติ
ซึ่งเทพบุตรคนนั้นก็กำลังพยายามปลุกคนๆหนึ่งที่กำลังนั่งหลับอยู่ตรงเก้าอี้ผู้บัญชาการ
“...สัญ...ญ...า...”
เสียงหวานพึมพำออกมาจากผู้ที่หลับอยู่ เป็นเด็กสาวตัวเล็กที่ให้คาดเดาอายุคงไม่เกิน 11 – 12 ขวบ สวมชุดสีชมพูหวานสีเดียวกับสีหมวกที่สวมอยู่ แต่กลับดูองอาจสง่างามเปี่ยมด้วยพลังอำนาจน่าเกรงขามมากว่าดูน่ารัก ผมสีทองสะท้อนแสงเป็นประกายที่ปกติมัดรวบไว้กลับแผ่สยายคลอเคลียใบหน้าอ่อนเยาว์ที่กำลังหลับตาพริ้มขณะอยู่ในห้วงนิทรา
“แพรี!”
ชายหนุ่มเรียกซ้ำอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม แต่อีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลยสักนิด
“ช่วยไม่ได้...”
เขาขยี้ผมตัวเองก่อนจะค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าอ่อนเยาว์นั้น...
“แพรี!!!”
“ว้าย!”
เสียงตะโกนข้างหูทำให้เด็กสาวเจ้าของชื่อร้องเสียงหลง เธอหันไปมองรอบๆด้วยความตื่นตระหนก แต่พอเห็นร่างสูงยืนอยู่ข้างๆเธอก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
“วาน!? คราวหลังอย่างปลุกแบบนี้สิ!”
เธอตำหนิ ความไม่พอใจฉายบนใบหน้า แต่กลับทำให้ดูน่ารักไปอีกแบบ
ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าวานขยี้ผมตัวเองจนเกือบเสียทรง พลางตอบกลับอย่างเบื่อๆ
“ก็ปลุกตั้งนานไม่เห็นตื่นสักที ก็เลยต้องใช้วิธีนี้”
“วิธีอื่นมีตั้งเยอะตั้งแยะ คราวหลังอย่าใช้วิธีนี้อีกนะ”
แพรีจัดการระงับอารมณ์ของตัวเองแล้วเริ่มจัดทรงผมให้ดูเรียบร้อย ส่วนวานพูดต่อด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“งั้นคราวหลังจับเธอโยนลงไปข้างล่างคงไม่ว่ากันนะ”
เด็กสาวจะอ้าปากต่อว่า แต่ก็เปลี่ยนเป็นถอนหายใจส่ายหน้าช้าๆ ส่วนวานกับพวกโอเปอเรเตอร์หัวเราะกันอย่างอารมณ์ดี
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ...ว่าแต่ตอนนี้เอลกับเกรย์ทำภารกิจไปถึงไหนแล้ว?”
“ก็กำลังจะมารายงานเรื่องนี้แหละครับ คุณผู้บัญชาการ…”
ชายหนุ่มจงใจเน้นเสียงตรงสรรพนามที่ใช้เรียก เรียกรอยยิ้มบางๆให้ปรากฏบนใบหน้าของเธอ
วานรายงานสภาพปัจจุบันของเอลกับเกรย์ที่กำลังไปทำภารกิจ ซึ่งทั้งคู่ติดต่อมาตอนที่เธอกำลังนอนหลับ
พวกเขาทั้งสามคนเป็นสมาชิกของการ์เดี้ยน กองกำลังป้องกันภัยจากอิเรกุล่า ซึ่งสมาชิกของการ์เดี้ยนแต่ละคนจะได้รับมอบหมายให้ไปทำภารกิจในแต่ละพื้นที่ของโลกเพื่อดูแลความปลอดภัยของผู้คน
แต่ทั้งสามคนพิเศษจากคนอื่นตรงที่พวกเขาเป็นผู้ที่ถูกเลือกจากไลฟ์เมทัล ซึ่งเป็นสิ่งที่สร้างขึ้นโดยอาศัยข้อมูลความสามารถของเหล่าวีรบุรุษในตำนานด้วยระบบ ‘R.O.C.K. System (Rebirth of Crystallized Knowledge System)’ ซึ่งมีลักษณะคล้ายการสวมชุดเกราะ พลังและความสามารถที่ถูกบันทึกในไลฟ์เมทัลก็จะถูกดึงออกมาใช้โดยบุคคลที่ถูกเลือกซึ่งก็คือทั้งสามคนที่กล่าวมากับอีกหนึ่งคนที่ยังไม่ได้กล่าวถึง โดยที่ทั้งสี่ถูกเรียกว่า ‘ร็อคแมน’
ไลฟ์เมทัลมีลักษณะเป็นตลับพูดได้ มีความคิดคำนึงเป็นของตัวเองเหมือนมนุษย์และเรปลิรอยด์ทั่วไป โดยไลฟ์เมทัลนี้มีอยู่ทั้งหมดเจ็ดอันด้วยกัน แต่นอกจากนี้แล้วยังมีไลฟ์เมทัลอีกอันหนึ่งที่เป็นตัวแทนแห่งความชั่วร้าย และเป็นตัวการที่ก่อให้เกิดความเสียหายอย่างร้ายแรงถึงสองครั้งสองครา ชื่อของมันคือ ‘โมเดลวี’ โมเดลที่ถูกสร้างขึ้นโดยฝีมือของเซลปัสที่ถูกชักใยด้วย อัลเบิร์ดหนึ่งในสามนักปราชญ์ผู้หวังจะครอบครองโลก แต่ตัวเขาและโมเดลวีก็ถูกเหล่าร็อคแมนกำจัดในที่สุด
ส่วนตัวเธอก็คือผู้บังคับบัญชาหรือก็คือหัวหน้าสูงสุดของกลุ่มการ์เดี้ยน ซึ่งเธอมาทำหน้าที่นี้แทนพี่สาวของเธอที่หายตัวไปเพื่อตามหาคนๆหนึ่ง...
และเป็นคนๆเดียวกับคนที่เคยให้สัญญากับเธอ...
“แพรี”
“เอ๊ะ? มีอะไรเหรอ?” แพรีหันไปมองวานที่นั่งจ้องหน้าเธอด้วยความสงสัยเล็กน้อย “ทำไมไม่พูดต่อล่ะ”
“ฉันพูดจบไปตั้งนานแล้วนะ”
“งะ...งั้นเหรอ...?”
ผู้บังคับบัญชาสูงสุดของเหล่าการ์เดี้ยนถอนใจเบาๆ
...เพราะฝันนั้นแท้ๆ...
“เป็นอะไรรึเปล่า? ช่วงนี้เธอเอาแต่นั่งเหม่อทั้งวันเลยนะ”
“ไม่มีอะไรหรอก ไม่ต้องเป็นห่วง...แค่คิดอะไรเพลินๆเท่านั้นแหละ”
คำว่า ‘ไม่ต้องเป็นห่วง’ ดูไม่มีน้ำหนักเลยเมื่อเธอเป็นคนพูด เพราะนิสัยชอบทำอะไรเกินตัวแล้วก็ชอบแบกรับปัญหาเอาไว้...เมื่อคำๆนี้หลุดออกจากปากจึงทำให้คนอื่นยิ่งเป็นห่วงเข้าไปใหญ่ เพราะนั่นแสดงว่าเธอกำลังมีเรื่องกลุ้มใจนั่นเอง
“ถ้ามีเรื่องกลุ้มใจอะไรก็ปรึกษากันได้นะ อย่าแบกปัญหาเอาไว้คนเดียวล่ะ”
“อืม...”
วานพูดจบก็เดินออกไปจากห้อง เพราะเขารู้ว่าถึงจะถามซักไซ้ไปแพรีก็ไม่มีทางเปิดปากหากเจ้าตัวไม่ต้องการที่จะบอก เขาเลยทำได้แค่เสนอตัวเป็นคนรับฟังปัญหาหากเธอต้องการ
หลังจากประตูห้องปิดลงแล้วผู้บัญชาการร่างเล็กก็เอนตัวพิงเก้าอี้ยกมือขึ้นก่ายหน้าผากพร้อมกับถอนใจด้วยความเหนื่อยอ่อน
เป็นอย่างที่หลายๆคนเป็นห่วง ช่วงนี้มีปัญหาต่างๆเกิดขึ้นมากมายให้ตามแก้ ทำให้เธอแทบจะไม่ได้ผักผ่อนเพราะต้องขบคิดหาทางแก้ไขอยู่ตลอดเวลา จนหลายๆคนเป็นห่วงสุขภาพของเธอ
“มีการติดต่อมาจากกลุ่มสี่ที่ไปทำภารกิจค่ะ บอกว่าพบอิเรกุล่าที่ซ่อนตัวอยู่แล้ว”
โอเปอเรเตอร์ผมยาวรายงาน แพรีพยักหน้ารับโดยที่ยังเอามือก่ายหน้าผาก
“ฉายภาพขึ้นมอนิเตอร์ ถ่ายทอดคำสั่งอนุญาตให้จู่โจมได้ตลอดเวลา แล้วก็...บอกพวกเขาให้ระวังตัวด้วย”
“รับทราบค่ะ”
หญิงสาวปฏิบัติตามคำสั่งตาสีฟ้าพยายามเพ่งมองภาพตรงหน้าทั้งที่อ่อนล้าเต็มทน
การปฏิบัติภารกิจของการ์เดี้ยนกลุ่มนั้นดำเนินไปจนถึงสิ้นสุด โชคดีที่ไม่มีใครเสียชีวิต แค่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น
จากนั้นเธอก็สั่งให้ติดต่อกลุ่มการ์เดี้ยนพร้อมสั่งให้นำคนเจ็บกลับมารักษา และทิ้งกำลังส่วนหนึ่งไว้ตรวจตราโดยรอบเผื่อมีศัตรูที่หนีรอดไปได้ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ตามเดิม
หลังจากทนดูสภาพนั้นมานานในที่สุดโอเปอเรเตอร์อีกคนก็ทนดูไม่ไหว ลุกเดินมาแตะไหล่เด็กสาวที่กำลังเหนื่อยล้า
“...ไปนอนพักก่อนดีกว่านะ อะล็อตเต้...”
เธอเรียกชื่อจริงของเด็กสาว พร้อมกับแนะนำด้วยความห่วงใย
...ไม่ใช่ในฐานะผู้บังคับบัญชากับผู้ใต้บังคับบัญชา...
...แต่เป็นในฐานะของพี่ที่ห่วงใยน้องที่อยู่ด้วยกันมานาน...
...อะล็อตเต้คือชื่อจริงของเธอ...
...ส่วนชื่อแพรีนั้นเป็นชื่อปลอมที่ใช้ตั้งแต่ตอนที่ขึ้นเป็นผู้บัญชาการกองกำลังการ์เดี้ยน...
...ปกติทุกคนก็จะเรียกเธอว่าแพรี แต่ในบางกรณีที่ไม่มีคนอยู่ถึงจะเรียกชื่อจริง...
“แต่ว่า...”
พอถูกเรียกชื่อจริงรัศมีในฐานะผู้บัญชาการก็หายวับไป กลายเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆที่พยายามจะขัดคำสั่งของพี่สาว
“ไม่มีแต่ เอามิเรกุมิไปด้วยแล้วเข้าไปนอนซะ”
พูดพลางยัดตุ๊กตาแมวสีขาวใส่มือแล้วจับร่างเล็กหันหลังบังคับให้เดินเข้าไปในห้องนอน ซึ่งมีตุ๊กตาอยู่มากมายทั้งที่วางอยู่บนพื้นและที่ห้อยอยู่บนเพดาน
หลังจากบังคับกันอยู่พักหนึ่งคนที่ทำตัวเหมือนพี่สาวก็ทำให้แพรียอมนอนพักจนได้
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก พวกเราจัดการเองได้ ฉะนั้น...”
เธอยิ้มบางๆพลางลูบผมสีทองอย่างความเอ็นดู
“…นอนพักให้สบาย...”
“…ขอบคุณนะคะ...”
“ไม่เป็นไรจ้า~ ขอให้หลับฝันดีนะ” เธอพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป
หลังจากที่โอเปอเรเตอร์สาวออกไปแล้วเธอก็นอนกอดตุ๊กตาแมวสีขาวแล้วหลับตาลง พลางนึกทบทวนถึงเรื่องที่ผ่านมา
...ทั้งการก่อตั้งกลุ่มการ์เดี้ยน...
...ทั้งการหายตัวไปของพี่สาว...
...ถูกช่วงชิงไลฟ์เมทัล...
...ได้พบกับวาน เอล เกรย์ และอาเช่...
...การทำลายโมเดลวี...
พอมานึกทบทวนดูแล้วก็รู้สึกเหมือนกับว่าทุกอย่างเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน...
...โดยเฉพาะความฝันนั้น...
…ความฝันที่จะปรากฏขึ้นมาทุกครั้งที่เธอหลับตา...
...ภาพได้เห็น เสียงที่ได้ยินยังคงแจ่มชัดทั้งที่ผ่านมานานแสนนาน...
...เพราะมันเป็นความทรงจำที่มีค่าที่สุดของเธอ...
ความคิดเห็น