[Fan Fiction] Rockman X Return to 20XX

ลำดับตอนที่ #1 : สู่ปี 20XX

Rockman X return to 20XX.

ตอนที่ 1 : สู่ปี 20XX

ปี 21XX วันที่ 27 สิงหาคม

“แล้วพบกันใหม่...สหายข้า...ขอให้เจ้าโชคดี...”

เสียงของชายหนุ่มยังคงดังก้องกังวานอยู่ในความมืด และยิ่งดังขึ้น ...ดังขึ้น...ดังขึ้น... ราวกับมีผู้ต้องการต้องการให้ฝังแน่นลงไปในความทรงจำ

“เอ็กซ์!”

“.........”

ดวงตาสีมรกตเปิดออก ภาพที่มองเห็นยังเป็นภาพเบลอๆอยู่ แต่ไม่ช้ามันก็ชัดขึ้น พร้อมกับเสียงที่ดังก้องอยู่ในศีรษะของเขาหายไป กลายเป็นเสียงเรียกของโอแปอเรเตอร์สาวผมทองเท่านั้น

เอ็กซ์: เอเลีย...

เอเลีย: พอดีหัวหน้าให้มาตามไปทำภารกิจน่ะ ติดต่อไปก็ไม่ยอมติดต่อกลับ ก็เลยมาเห็นเธอนอนอึดอัดอยู่นี่ล่ะ

เอ็กซ์: งั้นเหรอ...?

เอ็กซ์ยันกายลุกขึ้นจากแคปซูลที่นอนหลับอยู่ เขาเดินตามโอเปอเรเตอร์สาวที่เดินนำไปพร้อมกับทบทวนความฝันเมื่อครู่ มันเหมือนกับไม่ใช่ความฝัน ใช่...เขารู้ว่ามันคือจุดกำเนิดของตัวเขาเอง......เขามั่นใจเลยว่าเขากับดร.ไรท์ต้องมีความเกี่ยวข้องกันแน่ เพราะชุดเกราะต่างๆก็เป็นฝีมือของดร.ไรท์ทั้งสิ้น...บางที่เขาอาจจะเป็นผลงานของดร.ไรท์ก็ได้...

แต่ที่น่าแปลกคือ ชายหนุ่มที่สวมผ้าคลุมนั่น เข้าไม่เคยแม่แต่จะเห็นหน้า แต่กลับมีความรู้สึกผูกพันอย่างแปลกประหลาด ราวกับเป็นสหายรักก็ไม่ปาน...

เอ็กซ์: (นี่เราฝันแบบนี้มาเกือบสิบครั้งได้แล้วมั้ง ตั้งแต่ตอนนั้น.........)

เอ็กซ์เหลือบมองไปยังห้องๆหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องติดกระจก ภายในนั้นมีร่างของเรปลิรอยด์สาวผมสีทอง มีหูเป็นครีบปลานอนอยู่บนเตียงโลหะสีเงิน ร่างกายนั้นเสียหายหนักจนดูเหมือนเศษเหล็กที่เก็บแถวๆกองขยะของโรงงาน......

มีการพบร่างของมาร์ตี้ที่บริเวณชายหาดที่ติดกับมหาสมุทรแอตแลนติก ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ที่แน่ๆคือมาร์ตี้ได้ตายไปแล้ว...

“เอ็กซ์...”

เสียงเรียกของเอเลียทำให้เขาละสายตาจากร่างของคนรัก ไปยังเอเลีย ซึ่งกำลังมองเขาด้วยสายตาแสดงความห่วงใย

“ผมไม่เป็นไรหรอก ไปกันต่อเถอะ......”

เอ็กซ์ยิ้มเศร้าๆ แล้วเดินผ่านเอเลียไป จริงๆแล้วเขาอยากยิ้มแบบสดใสให้เธอ แต่ว่าความเศร้าจากการเสียมาร์ตี้ไปมันทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดอย่างมาก ราวกับถูกบีบจนแหลกสลายก็ไม่ปาน... ทำให้เอ็กซ์ไม่สามารถยิ้มแบบแบบนั้นได้อีกแล้ว...

เอเลีย: เอ็กซ์.........

***********************

ภายในห้องทำงานของซิกนัส

ห้องทำงานของซิกนัส ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ยังคงเหมือนเดิม เอกสารกองเท่าภูเขาวางอยู่ทั่วห้องจนแทบจะหาที่ยืนไม่ได้ นอกจากบริเวณหน้าโต๊ะทำงาน

เอ็กซ์: หัวหน้ามีอะไรหรือครับ?

เอ็กซ์ถามซิกนัสที่กำลังนั่งเซ็นเอกสารอย่างรวดเร็วจนมือเป็นระวิง เอกสารที่กองอยู่ลดความสูงอย่างรวดเร็ว จนหมดในที่สุด

ซิกนัส: พอดีเราสำรวจพบแล็ปใต้ดินน่ะ ฮันเตอร์คนอื่นๆเข้าไปสำรวจแต่ก็ไม่พบอะไรนอกจาก...

ซิกนัสเก็บปากกาแล้วยื่นเอกสารให้เอ็กซ์ ซึ่งรับมาดูอย่างงุนงง แต่พอเขาได้ดูเอกสารนั้นก็ทำให้เขาอ้าปากค้าง

     “โอ้สหายรักแห่งข้าเปลี่ยนโลกาให้สดใส

สยบอริทั่วแดนไพรตำนานไตรแห่งสีคราม”

บทกลอนถูกเขียนอยู่บนผนังของห้องวิจัยที่ซิกนัสพูดถึง มันจารึกไว้บนแผ่นเหล็กกล้า โดยที่ไม่สามารถอธิบายได้ว่าผู้ที่สลักคำนี้ลงไปนั้นทำได้อย่างไร

และที่ทำให้เอ็กซ์ยิ่งช็อคเข้าไปใหญ่คือ ข้างใต้บทกลอนนี้มีคำๆหนึ่งจารึกไว้ว่า

“……แด่สหายรักแห่งข้า ร็อคแมนเอ็กซ์……”

“ลงชื่อ................”

ฃื่อผู้เขียนถูกกาลเวลาทำลายจนไม่สามารถอ่านให้ออกได้แล้ว เอ็กซ์เลยโยนแฟ้มคืนให้ซิกนัส

ซิกนัส: ดูเหมือนที่นี่จะต้องเกี่ยวข้องกับเธอแน่ๆ

เอ็กซ์: ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละครับ

เอ็กซ์หันหลังเดินออกไปจากห้อง ตรงไปยังห้องเก็บเจ็ทโมบิลทันที

พนักงาน: อะ! หัวหน้าเอ็กซ์! สวัสดีครับ!

เอ็กซ์: สวัสดี ช่วยเตรียมเจ็ทโมบิลให้ฉันด้วย

พนักงาน: ครับ!

พนักงานดูแลเจ็มโมบิลหายไปพักหนึ่งแล้วกลับมาพร้อมกับเจ็ทโมบิลสีแดง – ทอง ซึ่งเป็นรุ่นใหม่ล่าสุดที่วิ่งได้เร็วกว่ารุ่นก่อนเกือบ 1.5 เท่า

เอ็กซ์ขึ้นเจ็มโมบิล เขาสตาร์ทเครื่องและพุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็วดุจลมกรด

บรืน............................

เจ็มโมบิลขับผ่านพื้นดินที่แตกระแหงเนื่องจากสงคราม ตรงไปข้างหน้านานกว่า 3 ชั่วโมงแล้ว เอ็กซ์คาดว่าคงต้องใช้เวลาอีกสัก 30 นาทีก็จะไปถึงที่หมาย

“แล้วพบกันใหม่...สหายข้า...ขอให้เจ้าโชคดี”

ประโยคนี้ยังคงดังก้องกังวานอยู่ในหัวของเขา เงาของชายสวมผ้าคลุมแว่บเข้ามาในสมอง สลับกับภาพของตัวเขาที่นอนอยู่ในแคปซูล

เอ็กซ์: คนๆนั้น กับเสียงที่อยู่ในหัวของเรา...มันอะไรกัน...?

ระหว่างที่เอ็กซ์คิดเพลินๆนั้นก็พบว่าข้างหน้ามีทะเลสาบขนาดใหญ่อยู่ และเขากำลังจะดิ่งลงทะเลสาบ หากเบรกไว้ไม่ทัน

เอ็กซ์: ฉิวเฉียดเลยนะเนี่ย...

เอ็กซ์หัวเราะแห้งๆให้กับตนเอง ก่อนที่จะเหลือบไปเห็นทางลงใต้ดินที่อยู่ริมทะเลสาบ เขาไม่รอช้าที่จะเข้าไปภายใน

“โอ้สหายรักแห่งข้าเปลี่ยนโลกาให้สดใส

สยบอริทั่วแดนไพรตำนานไตรแห่งสีคราม

แด่สหายแห่งข้า ร็อคแมนเอ็กซ์”

เอ็กซ์อ่านประโยคที่ติดอยู่บนกำแพงเหล็กกล้านั้น ราวกับร่างกายเป็นอิสระจากการควบคุม มือทั้งสองข้างยกขึ้นเอง และลูบไปตามตัวอักษรนั้น ไม่รู้ทำไม แต่เอ็กซ์รู้สึกผูกพันกับผู้เขียนบทกลอนนี้มาก

แกร่กๆๆๆ!

เอ็กซ์: หือ!

ตูม!!!

เอ็กซ์รีบหันไปมองด้านหลัง แต่ที่เห็นก็คือลำแสงเส้นโตพุ่งมาอย่างรวดเร็ว และดันร่างของเขาให้แนบติดกับกำแพงเหล็กกล้าแน่นจนเกือบจะหลอมรวมเข้าด้วยกัน

เอ็กซ์: อั่ก! อิเรกุล่างั้นรึ?!

เอ็กซ์เปลี่ยนอาเมอร์เป็นไกอา อาเมอร์ที่มีพลังป้องกันสูงแล้วใช้แขนปัดพลังทำลายสะท้อนกลับไปหาเจ้าของในทีเดียว

ตูม!!!

“กี๊ซ~~~~”

เจ้าของลำแสงปรากฏตัวออกมา มันเป็นอิเรกุล่ารูปร่างตะขาบตัวยาวเกือบ 8 เมตร ที่ส่วนหัวมีช่องสำหรับปล่อยลำแสง และที่ลำตัวยาวๆของมันก็ติดเครื่องชาร์จพลังงานไว้รอบๆ

เอ็กซ์: ยังดีที่ดักกลาสกู้ข้อมูลไกอา อาเมอร์มาได้ ช่วยได้เยอะเลย

เอ็กซ์นึกขอบคุณดักกลาส ซึ่งหลังจากปราบซิกม่าและลูมิเน่ได้แล้วงานทุกอย่างก็ง่ายขึ้น และน้อยลง ทำให้ดักกลาสมีเวลากู้ข้อมูลของเอ็กซ์กลับมาบ้าง นั่นก็คืออาเมอร์รุ่นเก่าๆนั่นเอง แต่ที่ดักกลาสเลือกสร้างขึ้นมาใหม่ก็คือเกราะไกอา เพราะพลังทำลายและพลังป้องกันสูงมาก ถึงจะช้าไปหน่อยก็เถอะ

“กี๊ซ~~~~”

เจ้าตะขาบเปล่งเสียงแสบแก้วหูพร้อมกับยิงลำแสงออกมาอีกครั้ง เอ็กซ์ก็ตั้งท่าชาร์จบัสเตอร์ และชาร์จเสร็จในเวลาไม่กี่วินาที

“ดาร์ค ช็อต!”

ตูม!!!

กระสุนทมิฬพุ่งออกจากปากกระบอกปืน และทะลวงลำแสงเข้าไปทำลายเจ้าตะขาบที่อยู่ห่างออกไปจนระเบิดเป็นเสี่ยงๆ ต้องชมดักกลาสที่ช่วยเพิ่มระยะทำลายของบัสเตอร์ให้...ไม่อย่างนั้นคงยิงไม่ถึง

เปรี๊ยะๆ!

ทว่าทุกอย่างไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด พลังทำลายจากเกราะไกอามีมากเกินไป จนมีความใกล้เคียงกับหลุมดำในอวกาศ และแรงระเบิดที่เกิดขึ้นก็มากพอที่จะทำให้กำแพงเหล็กกล้านี้เกิดรอยร้าวขึ้นได้

เอ็กซ์: เอ๋?

เอ็กซ์หันหลังไปดูกำแพงขณะที่ปลดอาเมอร์ออก รอยร้าวขยายตัวอย่างรวดเร็ว จนแผ่นเหล็กนั้นเต็มไปด้วยรอยร้าว และแตกออกในที่สุด

จู่ๆก็เกิดลมกรรโชก และแรงดึงดูดมหาศาลกระชากร่างของเอ็กซ์ให้เข้าไปในช่องกำแพงที่เปิดออก แต่เอ็กซ์ก็ยังหาแท่งเหล็กยึดไว้ได้หวุดหวิด

เอ็กซ์: อุ๊บ!!! นั่นมันอะไรน่ะ?!

เอ็กซ์มองดูไปยังทิศที่เขากำลังถูกดูดไป มันเป็นอุโมงค์สีดำที่ผนังเต็มไปด้วยนาฬิกาต่างๆมากมาย และแต่ละเรือนก็ตั้งไว้ไม่ตรงกัน รวมทั้งความเร็ว บางเรือนเดินช้า บางเรือนก็เดินเร็ว ดูแล้วลายตาอย่างมาก

เป๊าะ!

และแล้วแท่งเหล็กที่เอ็กซ์จับอยู่ก็หัก พร้อมกับดวงตาสีมรกตที่เบิกกว้างขณะที่ถูกดูดเข้าไปข้างใน

“อ๊าก~~~~~~~~~~~~~”

ปี 20XX วันที่ 27 สิงหาคม

ณ ที่ทิ้งขยะ ข้างเมือง ชายชราที่สวมเสื้อผ้าขาดวิ่นกำลังคุ้ยกองขยะเก็บขยะที่คิดว่า พอจะนำไปขายได้ไปขายเพื่อนำไปขายเอาเงินมาซื้ออาหารประทังชีวิต

“หือ? อะไรเนี่ย?”

ชายเก็บขยะหันไปมองกองขยะกองเศษเหล็กกองหนึ่งที่กำลังสั่นไหว และสั่นแรงมากขึ้นจนเขาเริ่มถอยห่าง ดูเหมือนว่าเขาพร้อมจะวิ่งได้ทุกเมื่อเลย

ตูม!!!

“ว้าก~~~~”

กองขยะนั้นเกิดระเบิดขึ้น ชายชรากรีดร้องไม่เป็นภาษาก่อนจะวิ่งหนีสุดชีวิต

ตุบๆๆๆๆ

เศษขยะที่พุ่งขึ้นไปบนฟ้าต่างร่วงหล่นลงมา และหนึ่งในนั้นคือหุ่นยนต์สีฟ้าซึ่งร่วงลงบนกองเศษเหล็กกองใหญ่ที่สุด

ดวงตาสีเขียวมรกตกวาดมองไปโดยรอบ ซึ่งมันเป็นสถานที่ๆไม่คุ้นตาเอาเสียเลย พร้อมกับที่เขาตั้งคำถามกับตัวเองว่า

“ที่นี่ที่ไหนกัน?”

การที่เขาย้อนอดีตกลับมาแบบนี้ มันเป็นเพราะอะไรกันแน่? เหตุบังเอิญ? หรือว่าจะเป็นโชคชะตา...?