แม่ที่รักลูก

เนื้อเรื่อง

  ชั้นได้อ่าน บทความของโรงเรียนหนึ่ง ซึ่งมันเปงเรื่องจิง เปงเรื่องทื่ทุกคนควรอ่าน ชั้นไม่แน่ใจว่าอยู๋โรงเรียนอะไร เรื่องมีอยู่ว่า
    
                   วันนึงแม่ของเด็กคนหนึ่งได้เข้าไปหาอาจารย์ฝ่ายปกครองเพื่อถามว่าลูกตนเองเปงอย่างไร อาจารย์ฝ่ายปกครองได้คุยกับผู้ปกครองท่านแรกก่อน แล้วก็มาคุยกับแม่ แม่บอกว่าลูกดิฉันเปงอย่างไรบาง เพราะว่าวันนัดผู้ปกครองไม่ได้มา เพราะว่าลูกอายที่มีแม่ไม่มีขา อาจารย์ฝ่ายปกครองบอกกับแม่ว่า เรื่องเปงอย่างไรค่ะ จะได้ช่วยกันแก้ไขปัญหา แม่เลยเล่าให้อาจารย์ฝ่ายปกครองฟัง แม่บอกว่า ช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาได้พาครอบครัวไปเที่ยว แล้วเห็นลูกโดนมขาเสียบกับเครื่องจักรแต่ดีที่แม่เห็นแม่เลยเอาขาไปสอดแทน  ลูกของแม่ไม่เปงอะไร แต่แม่เขาโดนตัดขาไปแล้วข้างนึง แต่ยังเหลออีกข้าง ยังดีที่พ่อมาเห็นเลยมาช่วย พาไปโรงพยาบาล หมอบอกว่าต้องตัดขาทิ้ง แล้วใส่ขาเทียม ลูกของเขาก็กลัวเพื่อนล้อว่าแมไม่ขา เลยไม่ให้แม่ไปโรงเรียน เมื่ออาจารย์ยปกครองได้ฟังเรื่องที่แม่เล่า จึงคิดหาทางให้ลูกขอโทษแม่ 
   
                   วันนึงอาจารย์ได้เข้ามาในห้อง แล้วทำเปงเล่าเรื่งของแม่  ทำให้เด็กนักเรียนทุกคนปรบมือให้แม่ของเด็ก เพราะแม่ของเด็กยอมเสียสละขาเพื่อลูก อาจารย์เห็นลูกของแม่ เงียบไป อาจารย์จึงบอกว่า "นักเรียนรู้ไหมว่าเรื่องนี้เกิดกับเพื่อนห้องเรา"  พออาจารย์พูดจบ ลูกของแม่ก็ลุกขึ้นแล้วพูดว่า "ผมเองครับ" อาจารย์จึงพูดว่าเราควรภูมิใจในตัวของแม่เรา ไม่ใช่อายที่แม่ของเราไม่มีขา ถ้าวันนั้นท่านไม่เอาขามาสอดแทนเทอเองนั้นและที่จะต้องเจ็บ แม่เทอไม่อยาดให้เทอเจ็บ เขารักเทอ จึงเอาขาสอดแทน ท่านไม่เคยอายที่มีลูกอย่างเทอเลย  ไปขอโทษแม่ซ่ะน่ะ เมื่อาจารย์พูโจบ ลูกของแม่ก็บอกกับอาจารย์ว่า "ครับ ผมจะไปขอโทษ"  

                    เมื่อกลับถึงบ้านลูกได้ไปกราบเท้าแม่ และกล่าวคำว่า  "ขอโทษครับ" ทำให้แม่ดีใจมาก 

                            (เรื่องๆ นี้อาจเปงข้อคิดให้ใครบางคนน่ะ)
  

 โปรดเอาใจใส่ในพระคุณของแม่ด้วยน่ะค่ะ ไม่งั้นอาจจะเสียใจไปตลอดชีวิตเมือท่านยตาย
           

                                                                 จาก เด็กหญิงฐนิตา   จิตตัดคานนท์   (เติ้ล)