ดูเหมือนว่า ฉันจะกลายเป็นนางร้ายสายโลลิไปซะแล้วละค่ะ

     สวัสดีค่ะเหล่าผู้อ่านที่น่ารักทั้งหลายที่หลงกดเข้ามาดูนิยายเรื่องนี้  

---------------------------------------------------------------------------------------------   

     บอกไว้ก่อนนะคะว่านิยายเรื่องนี้ไรท์ไม่แน่ใจว่าจะแต่งได้ดีขนาดไหน แต่ถึงยังไงหากผู้อ่านที่น่ารักทุกคน คอยเมนต์ให้กำลังใจ หรือกดติดตามไรท์ ไรท์มั่นใจได้เลยคำว่ามีกำลังใจที่จะแต่งต่ออย่างแน่นอน บางที่ไรท์อาจจะแอบอู้ โดยการดองก็ได้นะคะ.. 

     

     อุ้ย! หวังว่าคงจะไม่ว่ากันหรอกนะคะ (  ^ o^)" 

เนื่องจากไรท์ก็อ่านนิยายแนวนี้มานานนนน...  มากเสียเหลือเกินแต่ก็นะคะ ไรท์ในโลกจริงออกที่จะเป็นแนวหนุ่ม(?)เมะเอามากๆ (แลดูอวยตัวเอง) พูดตามตรงหน้าไม่ให้ที่จะมาอ่านนิยายแนวนี้เลยละค่ะ เพราะฉะนั้น เนื่องจากไรท์เก็บกดมานานไรท์เลยอยากจะขอปลดปล่อยตัวตนที่แท้ทรู ออกมาในนิยายกันเลยละนะคะ 

     หากสนใจหรือชื่นชอบนิยายที่ไรท์แต่ง ไรท์ก็หวังรีดเดอร์ผู้หลงทางทั้งหลายอาจจะหน้ามืดตามัวกดติดตามไรท์มาก็ได้ ไรท์จะพยายามเป็นไรท์เตอร์ที่ดีให้ได้ ไรท์จะพยายามค่ะ! ( ' ^')\

อ่ะๆ อีกเรื่องหนึ่งไรท์เป็นผู้ชายนะคะ แล้วก็ไม่ได้สับสนในเพศตัวเองหรือเป็นอย่างนั้นหรอกนะคะ ไรท์แค่ชอบพูดคะ หรือค่ะก็เท่านั้นเองมันสนุกปากดี

------------------------------------------------------------------------------------------------

     สวัสดีค่ะ ฉันเชียร์ร่า เอียค่ะ ฉันเป็นลูกครึ่งอังกฤษกับญี่ปุ่นค่ะ ตอนนี้ชีวิตของฉันเรียกได้ว่ากำลังขึ้นสุดๆเลยก็ว่าได้นะคะ เพราะอีกไม่กี่วันนี้เองฉันกำลังจะเป็นไอดอลหน้าใหม่ไฟแรงที่กำลังจะได้เดบิวต์ละค่ะ หน้าดีใจสุดๆไปเลย ถึงแม้ว่าจะมีรุ่นพี่หลายๆ คนที่ไม่ชอบหน้าของฉันอยู่ก็ตาม แต่ไม่เป็นไรค่ะฉันเข้าใจว่าสังคมในปัจจุบันมันโหดร้ายแค่ไหน หากฉันทำอะไรที่ผิดพลาดขึ้นมาฉันก็อาจจะโดนคนที่ไม่ชอบขี้หน้า เอาเรื่องของฉันไปใส่สีตีไข่จนฉันเสียหายก็ได้.. อ่าไม่นะๆ ฉันไม่อยากที่จะพูดเรื่องนี้หรอกนะคะ เรื่องที่ฉันจะพูดจริงๆ น่ะก็คือ เรื่องที่ฉันจะได้ไปเป็นนักพากย์เกมโอโตเมะที่กำลังดังตอนนี้ต่างหากละค่ะ แล้วบทที่ฉันจะได้พากย์เนี่ยก็คือบทนางร้ายของเรื่องที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะเป็นนางร้ายเลยละค่ะ นางร้ายที่ฉันจะได้ไปพากย์นั้นออกแนวน่ารัก น่าทะนุถนอม ดูยังไงก็โลลิที่น่ารักคนหนึ่งเท่านั้นเองค่ะ..

            ตอนนี้ฉันกำลังดีใจมากๆ เลยค่ะ วันนี้เป็นวันที่ฉันได้เดบิวต์ล่ะ ทุกๆอย่างของวันนี้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีไม่มีปัญหาอะไรเลยค่ะ ราบรื่นๆ  แล้วก็ตอนนี้ฉันกำลังเล่นเกมโอโตเมะอันดับหนึ่งหรือก็คือเกม Break the lines to conquer her heart (ผ่าลิขิต พิชิตใจเธอ) อยู่ค่ะ หรือก็คือเกมๆ นี้คือเกมที่ฉันได้ไปเป็นนักพากย์นั้นแหละค่ะ บอกตามตรงนะคะตอนที่ฉันได้พากย์บทนางร้าย ฉันเจ็บคอมากๆเลยละ ไม่รู้ทำไมถึงมีแต่บทกรี๊ด กับกรี๊ดเท่านั้นเองก็ไม่รู้ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ดีใจที่ได้พากย์เสียงของเธอนะคะ แล้วเอาตามตรงเนื้อเรื่องของเธอดูน่าเศร้ามากเลยละค่ะ แต่ทำไมในผลโหวตนางร้ายที่น่าตบ(?) มากที่สุดเธอกับได้อันดับที่ 1 ซะงั้น หรือว่าจะเป็นเพราะเสียงพากย์ของฉันหรอคะ?  ว้ายยยยย! น่าอายจังเลย…

สองวันหลังจากที่ฉันเดบิวต์ ฉันได้เข้าโรงพยาบาลละค่ะ จู่ๆเมื่อเช้าตอนที่ฉันกำลังซ้อมเต้นอยู่ดีๆ ฉันก็ดันหน้ามืดเป็นลมไปเสียดื้อๆ พอรู้สึกตัวอีกที่ก็ได้มาอยู่โรงพยาบาลแล้ว แย่มากเลยค่ะทั้งๆ ที่อีกไม่กี่วันก็จะได้ขึ้นแสดงแล้วแท้ๆ

นับจากวันนั้นวันนี้เป็นวันที่ 8 ของฉันตั้งแต่ได้เข้าโรงพยาบาลค่ะ คุณหมอบอกว่าอาการของฉันไม่ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อยเหมือนกับว่าอาการมันจะทรุดตัวลงเรื่อยๆ น่าแปลกนะคะทั้งๆ ที่ไม่นานมานี้ฉันยังแข็งแรงดีอยู่เลย ตอนนี้ฉันกำลังเสียใจมากๆ เลยค่ะทั้งๆ ที่เพิ่งจะได้เดบิวต์เมื่อไม่นานนี่เอง ทำไหมฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้กันด้วยล่ะคะ? ฉันไม่เข้าใจจริงๆ เลยค่ะ ฉันไปทำอะไรไว้ให้ใครที่ไหนอย่างงั้นหรอคะ? ฉันขอโทษนะคะ ได้โปรดยกโทษให้ฉันเถอะนะคะ ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ..

วันนี้ก็ยังเหมือนเดิมค่ะ ฉันนอนอยู่ในโรงพยาบาลไม่ได้ออกไปไหนเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้ทั้งตัวของฉันมีสายระโยงระยางเต็มไปหมดเลยค่ะ คุณพ่อกับคุณแม่ก็ได้มาเยี่ยมฉันอยู่เหมือนกันแต่ไม่ได้บ่อยมากเท่านั้นเอง ที่ฉันใช้คำว่ามาเยี่ยมแทนคำว่ามาเฝ้าก็เพราะว่าท่านทั้งสองคนไม่ได้มีเวลาว่างขนาดที่จะมานั่งเฝ้าฉันได้หรอกค่ะ แค่มาเยี่ยมฉันแค่ 5-10 กว่านาทีก็คงจะเต็มกลืนแล้ว ฉันชินแล้วละค่ะ ตั้งแต่เด็กๆ ฉันไม่เคยได้รับความรักจากพ่อแม่ของฉันเลย ที่จำได้ก็คงจะมีแต่แม่นมที่คอยดูแลฉันมาตั้งแต่เด็กๆ นั้นแหละค่ะ มันน่าเศร้านะคะ ตอนนี้ฉันเหงามากๆ เลยค่ะ กลัวมากๆ ด้วย ทำไมล่ะคะ ทำไมต้องมาเกิดเรื่องอะไรแบบนี้กับฉันด้วย

ในที่สุด.. วันนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นวันสุดท้ายของฉันละค่ะ ตอนนี้แค่หายใจฉันยังแทบที่จะไม่มีแรงเลย ตอนนี้ฉันกำลังใช้เครื่องช่วยหายใจอยู่ด้วยละค่ะ แรกๆ มันก็ดูหน้ากลัวนะค่ะ แต่ตอนนี้ฉันเริ่มที่จะชินกับมันแล้วละค่ะ แหะๆ ตอนนี้ฉันกำลังพยายามมองหาคุณพ่อกับคุณแม่ของฉันอยู่ค่ะ ฉันสงสัยว่าบางทีท่านทั้งสองคนอาจจะกำลังรีบมาอยู่ก็ได้.. แค่มาช้านิดหน่อยก็เท่านั้นเอง

ตอนนี้ฉันกำลังโดนกระตุ้นหัวใจอยู่ค่ะ น่าแปลกนะคะฉันไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลยแม่แต่น้อย แต่ว่า.. ทั้งๆ ที่ฉันจะไม่ได้เจ็บแท้ๆ แต่ว่าทำไมน้ำตาของฉันมันถึงไหลออกมากันล่ะคะ? อึก.. ฮึก..

คุณพ่อ คุณแม่คะ มาซักที่สิคะ หนูกำลังจะไปแล้วนะ  ทำไมกันละ ทำไมกันล่ะคะ? หนูไม่ฉันลูกของคุณพ่อกับคุณแม่อย่างงั้นหรอคะถึงได้ไม่สนใจหนูเลย อึก.. ฮือออ.. ไม่รักหนูเลยหรอคะ ได้โปรดเถอะค่ะ ได้โปรดมาให้หนูเห็นหน้าด้วยเถอะนะ… ถ้าหากหนูยังคง.. ยังคงเป็นลูกของคุณพ่อ คุณแม่ อึก.. หนูรักคุณพ่อ คุณแม่นะคะ…

ติ้ด….ติ้ด.... ติ้ด….  ตี้ดดดดดดดดด……

---------------------------------------------------------------------------------