คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : อาย
อ์ายสามูลายเป็นอีนในทันทีเมื่อไ้ยินำอบอหยาเฟย แ่นาไม่ไ้สนใอะไริว่าอ์ายสามอยาอ่านหนัสือถึแม้บาสายาอ์ายสามะหันมามอหยาเฟยอยู่เป็นระยะ
‘อ์ายเพะ’
‘เ้ามีอะไร’
‘เมื่อไหร่หม่อมันะไ้ออไปเินเล่นสัทีเพะ’
‘เ้า้อเียนหนัสือนี้ให้รบหนึ่พันัวอัษร่อน’
‘นะ..หนึ่พันเลยหรอเพะ’
‘ใ่เ้าอ่อนเรื่อเรียนมาะนั้น้อหมั่นฝึฝนมาว่าพระายาอ์อื่นๆ’
‘แ่พวนาำลัะไปฝึานในรัวแล้วนะเพะ’
‘เ้าอยาฝึานในรัวหรือเ้าหิวันแน่’
‘หิวเพะ’
‘เห็นมั้ยั้ใเล่าเรียนไป่อนแล้ววอนเ้าฝึเสร็้าะให้นาำนัลัอาหารุให่รอ’
‘รินะเพะ’
‘้าเป็นอ์ายสามเลยนะะโหพระายาแบบเ้าไ้เยี่ยไร’
หยาเฟยยิ้มออมา้วยวามีใใบหน้าอันน่าหลใหลปนไป้วยสีแมพูวนให้ใหลรัเสียริๆ ทำ ‘เอาอ์ายสามยิ้มอมา้วยวามเอ็นู’
‘นี่หยาเฟย เ้ายัหัเียนไม่เสร็อีรึ’
‘เพะ พวท่านไปเถอะเี๋ยว้าามไป’
‘อือ รีบมานะในรัวะมีนมหวานรอเ้าอยู่’
‘ไ้เลยเพะ’
หลัานั้นหยาเฟย็เียนหนัสือไปยิ้มไปอย่ามีวามสุเมื่อเห็นว่าอินรออยู่ที่้าหน้าเ็มไปหม่อนที่อ์ายสามะลุไปที่อาหารบนโ๊ะ
‘หยุ อยู่รนั้น’
‘ทำไมละเพะ’
‘เ้ายัเียนไม่เสร็’
‘แ่หม่อมันหิวแล้วนะเพะ’
‘็เียนให้มันเสร็่อนสิเ้าเอาแ่นั่มออาหารแบบนี้เมื่อไหร่เียนเเสร็’
‘อ์าย็รอหม่อมัน้วยสิเพะ’
‘ั้นเ้า็รีบเียนไม่ั้น้าะินให้หม’
‘อ์ายินพระอ์เียวไม่หมหรอเพะ’
‘ใรบอันที็ินับ้าไ้’
‘ะให้ระหม่อมนั่ินเลยไหมเพะ’
อ์ายสามับหยาเฟยหันไปมอหน้าันทีพร้อมัน
‘เอ่อ..ระหม่อมว่ามิวร พระายารีบเียนเถอะเพะ’
‘อือ’
หยาเฟยมอหน้าไม่ละสายานอ์ายสาม้อัอาหารเพื่อเือนสิว่าถ้าไม่รีบนา็ะยัไม่ไ้ินอาหารรหน้า
‘รู้แล้วน่าเพะ อย่าินเย้ยสิเพะม่อมันเป็นพรายาอพระอ์เลยนะเพะ’
หยาเฟยใ้น้ำเสียอ้อน่อนที่อ์ายสามะยิ้มออมาอีรั้แล้ววาะเียบลพร้อมเินมาหาหยาเฟย่อนที่ะยืนมือมาให้หยาเฟยประอนเอึ้น
‘ท่านอนุาให้หม่อมันินแล้วใ่ไหมเพะ’
‘อือ ไปินสิ ะไ้ลับมาเรียนหนัสืออี’
‘เพะ’
หยาเฟยใ้ะเียบีบทั้ไ่และหมูมาไว้ที่าน่อนะิไ้ว่านเอะีบอาหารหลัาอ์ายไ้เพียสอรั้ ึรออ์ายใ้ะเียบีบอาหารอย่าอื่นที่ไม่ใ่ผั อ์ายเหมือนรู้สึันึใ้ะเียแะะที่อาหารทุย่านโ๊ะ่อนะอัวไปอ่านหนัสือ ทำเอาหยาเฟยเป็นอย่ามาว่าทำไมอ์ายอิ่มไวัหรืออ์ายะไม่ินับารินอาหารอนเอันนะ
‘ท่านินไม่หรือเพะที่หม่อมันินแบบนี้’
‘เปล่าหรอเพะ อ์ายป่วยเลยึทานอาหารไ้น้อยเิพระายาินามสบายเลยเพะ’
่อนที่หยาเฟยะหันลับมาสนใอาหารรหน้าอีรั้แ่ทว่าเวลาผ่านไปไ้ไม่นานหยาเฟย็ินอาหารรหน้านหมทำเอานาำนัลนสนิทถึับลืนน้ำลายาม
‘อ์ายเพะ’
‘มีอะไร’
‘ท่านไม่สบายเหุใท่านไม่ไปพัที่ำหนัะเพะ’
‘อ์ายสามป่วยแบบนี้มาั้แ่เ็ๆ แล้วเพะ’
‘ท่านรัษาไม่หายหรือเพะ’
‘้าินแล้วอย่าสนใเลย’
‘หม่อมันเป็นห่วพระอ์นิเพะ’
‘ไม่้อเป็นห่ว้าหรอ เ้าหัเียนให้ไ้้าะมีวามสุยิ่หนั’
‘รินะเพะหม่อมันะั้ใเล่าเรียนเลยเพะ’
‘เอาสิ’
‘แ่อนนีไมไหแล้ววเพะอิ่มมาแล้ว’
‘เ้าเป็นนพา้ามาเรียนนะเพราะั้นเ้าลุึ้นมาเลยหยาเฟย’
‘ไม่เพะ’
‘ลุึ้นมา
อ์ายสามและหยาเฟยยื้อันอยุ่นั้นหยาเฟย็ลุึ้นมาพร้อมับที่อ์ายสามใ้แรึนหน้าแนบิิันนปานัน
‘ว้าย ะเถรอะเนี่ย’
ันทีร้อออมาวยวามใที่อ์ายสามับหยาเฟยหน้าิันแ่ยัไม่ออห่าาัน
‘อ์ายเพะ นี่มันหอหนัสือนะเพะใรมาเห็นเ้าะไม่ี’
่อนที่นั่สอะหันหลัให้ันแ่่าน่าแอบอมยิ้ม่อนะับปาอนเอ
‘้าว่า’
‘หม่อมันปวหัวอลับำหนัไป่อนนะเพะ ไปเร็ว’
หยาเฟยลุึ้นวิ่ออมา่อนะหันมาเรียนาำนัลนสนิทที่ยืนปิาอยู่
‘ุหนู เหุใทำเ่นนั้นละเพะ’
หยาเฟยไม่อบพร้อมเอามือบัหน้าวิ่ผ่านพระายานอื่น่อนะรีบวิ่เ้าำหนัไป
ความคิดเห็น