คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 0︱ โดนวานภารกิจ
Chapter 0︱ โดนวานภารกิจ
เดือนมิถุนายน ปี 2018
เอี้ยด..
เสียงประตูที่ก้องดังภายใน ซึ่งต้นเสียงของการเกิดเสียงก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับมองไปที่รอบๆห้องด้วยสายตาร่าเริง เพราะด้วยว่าเจ้าตัวเข้ามาในห้องคนอื่นจนบ่อยพอตัว เมื่อดวงตาสีท้องฟ้าอ่อนที่สว่างเล็กน้อยก็ไปเจอสิ่งที่เธออยากจะทำ
ก่อนที่สองขาเรียวยาวจะย่องเข้าไปใกล้ข้างหน้า โดยมีเตียงและบนเตียงนั้นก็มีคนนอนหลับปุ่ยอยู่
อุซคุชิ โซระ ยกยิ้มมุมปากด้วยความประสงค์ร้ายพลางค่อยๆจะใช้มือทั้งสองหวังจะจับผ้าห่มโยนออกมาเพื่อให้คนที่นอนอยู่ตกใจ
แต่ทว่าเจ้าตัวที่นอนอยู่นั้นเรือนผมสีดำเข้มเปลือกตาที่ทำท่าทีว่าหลับแล้วก็ลืมตาขึ้นมา พลางใช้มือของตนอีกข้างจับที่ข้อมือของโซระทันที ก่อนที่เขาจะดึงข้อมือนั้น ทำให้โซระก็ตกใจก่อนที่โดนเเรงดึงจากฟุชิงุโระ เมงุมิทำให้เธอเซไปข้างหน้าและล้มทับใส่เขาเต็มๆ
"โอ๊ยๆ นี่นายจงใจแกล้งฉันชัดๆเมงุมิ!"เสียงของโซระโวยขึ้นมาในขณะที่หน้าของตนแถบจะใกล้ชิดกันกับเมงุมิเสียแล้ว แต่เจ้าตัวดูเหมือนจะไม่มีท่าทีว่าตัวเองเข้ามาใกล้หรือเขินอะไร
ทางเมงุมิก็มองเพื่อนสนิทของตนที่วอกเวกโวยวายอยู่ตรงหน้าเขา ยังดีที่เขาใช้แขนอีกข้างกอดเอวบางนั้นไว้จะได้ไม่ตกเตียงแต่เจ้าตัวที่ก่อเหตุก็ยังไม่รู้ตัวเสียอีก เขาถอนหายใจออกมาหน่ายๆก่อนที่จะใช้มือหนาของเขาขยี้ไปที่ผมของโซระ
พลางลุกขึ้นออกจากเตียงปล่อยให้โซระบ่นไป ซึ่งแบบนี้ก็เป็นกันแถบทุกวัน แต่บางวันก็อาจจะไม่มีเพราะบางอย่างเกี่ยวกับภารกิจหรือไม่ก็การฝึก ไม่นานนักระหว่างที่เขาแต่งตัวเสร็จก็ยังเห็นโซระอยู่บนเตียงและทำท่าทางบ่นยังไม่หาย ทำให้เขาต้องปริปากพูดออกไป
“บ่นเยอะเดี๋ยวก็แก่หรอกโซระ”เมงุมิพูดพลางยืนกอดอกมองโซระที่จ้องมองเขาเขม่ง ก่อนที่จะลุกขึ้นจากเตียงและเดินมาหาเขา
“ไม่มีวันหรอก ถ้าไม่ได้บ่นสักครั้งเดี๋ยวนายก็นอนไม่หลับ เชื่อฉันสิ”เจ้าตัวที่พูดออกมาด้วยความเคยชินของเธอเอง เมงุมิก็ไม่ได้ตอบอะไรมากก่อนจะเดินออกไปพร้อมกัน เพราะวันนี้เขากับโซระต้องมาทำภารกิจด้วยกัน นั้นก็คือการไปหานิ้วของเทพอสูรเรียวเมน สุคุนะ ซึ่งได้รับภารกิจนี้มาจากอาจารย์สุดที่รักของเขา(?)
"ว่าแต่นิ้วของสุคุนะมันอยู่ไหนอ่ะ?"เรือนผมสีขาวยาวพริ้วถึงขาอ่อนถูกรวบมัดไว้ พลางหันมามองไปที่ดวงตาสีเขียวแยมฟ้าอ่อน"ว่าไง?"
"อ่า อาจารย์บอกมาว่าอยู่ที่โรงเรียนมัธยมปลายสุงิซาวะไดซังในจุดไหนสักแห่ง"เมงุมิเอ่ยตอบและหันมามองคนที่เดินข้างกายเขา แต่ทว่าเมื่อหันไปกลับเห็นเพียงเงาที่หายไป ทำให้เขาถึงกับตกใจและรีบมองไปรอบๆทันที
ก่อนจะเห็นว่าโซระวิ่งไปก่อนตนเสียแล้ว และมีเสียงตะโกนออกมาจากเจ้าตัว
"ตามมาให้ทันล่ะเมงุมิจัง!"ก่อนที่ร่างจะเริ่มค่อยๆหายไป เมงุมิไม่รอช้าที่จะปล่อยให้หล่อนวิ่งหายไป เพราะกลัวจะเกิดเหตุและหายไปจากเขาได้
"อย่าวิ่งไปดื้อๆสิยัยบ้า!"เมื่อเขาวิ่งตามและพูดตะโกนไล่หลังไปก็ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่หยุดวิ่งเลยแม้แต่น้อย แต่กลับวิ่งเร็วขึ้น"นี่ ฟังอยู่ใช่ไหมเนี้ย!?"
"ก็ฟังอยู่ไงเล่า! แต่วิ่งแบบนี้มันจะได้ถึงไวไง!"
"แต่ยิ่งวิ่ง ยิ่งต้องระวังสิยัยบื้อ!"เขาที่วิ่งตามก็รู้สึกอยากจะวิ่งแซงเข้าไปเขกหัวสักสองสามที ให้คนตรงหน้าเขาเจ็บสะจริง
เคร้ง!
"อะเระ--"ไม่นานนักในขณะที่เขากำลังนินทาถึงคนตรงหน้า โซระดันไปสะดุดกับอะไรบางอย่างทำให้เจ้าตัวกำลังเสียหลัก เมงุมิที่เห็นอย่างงั้นรีบวิ่งเข้ารับตัวทันที โดยมีแผลถลอกอยู่ที่แขนเล็กน้อย
ตุบ!
"แค่กๆ เมงุมิ!? เป็นไรไหม!?"คนในอ้อมกอดของเขาเอ่ยถามออกมาอย่างเป็นห่วงขึ้นมา ในขณะที่เขาเองก็ลุกขึ้นมองไปที่ตัวก่อเหตุที่ทำให้เขาเจ็บแบบนี้"ไม่เป็นไรมั้ง? ถามมาได้"
"ขอโทษล่ะกัน--??"ในระหว่างที่กำลังจะรักษาให้โดยการเอาพลาสเตอร์มาแปะ แต่ก็โดนแขนที่โอบกอดนั้นรัดแน่นพร้อมดันหัวของเธอซบที่ไหล่ของเมงุมิ"เป็นอะไรเนี้ยเมงุมิ?"
"อย่าทำอะไรแบบนี้อีกนะ..."เขาเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา ภายในดวงตาสีเขียวอ่อนก็มีแต่กลัวว่าเธอจะหายไปเหมือนกับตอนเด็กที่เจอกัน โซระที่ได้ยินก็ผละออกเล็กน้อยและจ้องมองไปที่ดวงตาคู่นั้นของเมงุมิ
"ไม่มีทางหรอกน่า เอ้า! เอาแผลมาจะแปะให้"รอยยิ้มประดับบนตรงหน้าเรียวสวยนั้น ทำให้เขาพออุ่นใจอยู่บางครั้ง ก่อนที่จะยื่นแผลให้โซระรักษา"เสร็จแล้วล่ะ ไปกันต่อเถอะ"
มือเล็กที่ยื่นอยู่ตรงหน้าเขา เมงุมิยื่นไปจับก่อนที่จะลุกขึ้นยืนและเดินต่อ โดยครั้งนี้โซระจะไม่วิ่งแล้วเพราะเธอก็กลัวว่าจะสร้างปัญหาเมงุมิอีก
โดยตลอดมาตั้งแต่เด็กความผิดที่ตราไว้ในตัวเธอก็มีมากมายเพราะมีแต่สร้างปัญหาให้คนอื่นตลอดเวลา ทำให้เธอก็รู้สึกผิดมากจนรับไม่ไหวก็ได้แต่ทนเก็บต่อไป ขนาดคนข้างกายของเธอก็ยังไม่รู้ว่าความผิดของเธอมีมากแค่ไหน
แต่เธอก็รู้สึกดีเมื่อยังไงคนข้างๆเธอก็ไม่ได้เกลียดเธอสักนิด ดังนั้นเธอก็ยิ้มได้เต็มที่
เมื่อทั้งคู่เดินมาถึงสถานที่ที่เป็นเป้าหมายก็เดินสำรวจเล็กน้อย ก่อนที่จะตัดสินใจติดต่อไปหาอาจารย์ของตน
[มีอะไรเหรอเมงุมิ?]
"อ่าครับ ผมมาถึงที่หมายแล้ว แต่ยังหาไม่เจอ พอจะบอกได้ไหมครับว่ามันอยู่แถวไหน? (แถมยังไม่เห็นรังสีของคำสาปที่แผ่ออกมาสักนิด)"เมงุมิเอ่ยถามคนที่อยู่ในปลายสายพลางหันมามองโซระที่ยืนอยู่ข้างๆพอดี
[อ่อ อยู่ตรงตู้อุตุนิยมวิทยาน่ะ]
"ตู้อุตุนิยมวิทยา!? เก็บรักษาวัตถุต้องสาประดับพิเศษไว้ในที่แบบนั้น บ้าไปหน่อยมั้ยครับ?"เมงุมิเอ่ยออกมาอย่างหน่ายใจ พร้อมกับเอามือเท้าเอวเลิกคิ้วสูง
[ฮะๆ แต่เพราะอย่างนั้นก็เลยเก็บคืนง่ายด้วยใช่มั้ยล่ะ? ว่าแต่ได้ไปด้วยกับโซระรึเปล่า ถ้าไม่ไปด้วยกันจะแย่เอานะ]
"อ่า โซระมากับผมอยู่หรอกครับ ไม่ต้องห่วง"เขาพูดตอบพลางหันมามองอีกครั้ง โดยเห็นโซระนั่งรอที่ม้านั่งอยู่ พร้อมกับเหม่อลอยมองไปที่ท้องฟ้ามืดสลัวนั้น
[งั้นเหรอๆ ว่าแต่ขอคุยกับโซระด้วยหน่อยจิ]
"ห่า? ก็ได้อยู่หรอกนะครับ"ก่อนที่เขาจะเดินมาหาโซระ และยื่นโทรศัพท์ไปให้เธอ"อาจารย์อยากคุยด้วยน่ะ เดี๋ยวระหว่างนั้นฉันจะไปเอานิ้วสุคุนะก่อน"
"อื้ม โอเคร"โซระก็รับโทรศัพท์มาและทักทายกับอาจารย์ ส่วนทางเมงุมินั้นก็เดินหายไปที่หลังโรงเรียน"ฮัลโหลค่ะ อาจารย์โกโจ ซาโตรุ"
[แหม่ ไม่ต้องเรียกชื่อเต็มผมก็ได้นะ เรียกแบบเดิมจะดีกว่า เรียกแบบนี้แล้วมันดูห่างเหินกันนะ]
เสียงจากปลายสายนั้นก็พูดด้วยที่ออดอ้อนปนทำให้น่าสงสาร ในมุมมองของโซระนั้นเองก็ไม่อยากจะค่อยเชื่อเท่าไหร่ว่านี่คืออาจารย์ที่สอนเธอ
"ค่ะๆ อาจารย์โกโจ แล้วมีอะไรจะคุยด้วยเหรอคะ?"
[ก็อยากคุยเรื่อยเปื่อยแก้เหงาน่ะ ไม่ว่ากันใช่ม่า~]
"นี่ อาจารย์ต้องว่างขนาดไหนคะถึงขนาดมาคุยแก้เหงาเนี้ย?"โซระเอ่ยอย่างหน่ายใจกับผู้เป็นอาจารย์ที่ยังมีเวลามาโทรคุยแก้เบื่อ ในขณะที่เธอกับเมงุมิเองก็มีภารกิจที่ต้องทำ ก็เพราะอาจารย์
แล้วดูอาจารย์สิ ให้ตายเถอะ
[เอาน่า~ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะมาคุยเล่นหรอก คงจะไม่ลืมหรอกนะ ว่าภารกิจที่ผมให้ไปทำแค่เอานิ้วของสุคุนะมา ก่อนที่จะมีอันตรายกว่านี้]
จู่ๆก็พูดน้ำเสียงจริงจังขึ้นมาสะดื้อๆ ทำให้โซระแถบจะปรับตัวไม่ทันก็ได้เพียงแค่เหงื่อตก ก่อนจะตอบรับ
"อันนั้นก็พอเข้าใจแล้วค่ะ แต่ว่าตอนนี้--เมงุมิ!? เจอแล้วเหรอ?"โซระที่กำลังพูดคุยกับคนในปลายสายก็เห็นเมงุมิเดินกลับมาด้วยใบหน้าที่เครียดตึง
ก่อนที่จะเดินมาคว้าโทรศัพท์ในมือของโซระไป และคุยกับอาจารย์ด้วยความเครียดและปนไปด้วยความโกรธจนคิ้วขมวดเข้าหากัน
"ไม่มีนะครับ"
[เอ๊ะ?]
"ตู้ว่างเปล่าครับ"
[จริงดิ? ขำอ่ะ ฮะๆ]
คนปลายสายหัวเราะออกมาทำให้ความโกรธและไมเกรนของเมงุมิเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย
"เดี๋ยวต่อยคว่ำนะครับ"
[นั้นน่ะ ห้ามกลับมาจนกว่าจะเก็บมาได้นะ ถ้าโซระอยู่ข้างๆและได้ยินก็ไม่เป็นไร ยังไงก็หาให้ได้ก่อนล่ะกันนะ เดี๋ยวสร้างความวุ่นวายจนพวกเบื้องบนบ่นหูชา]
ดูเหมือนว่าคนในปลายสายจะไม่สนใจคำพูดของเมงุมิเลย แต่กลับเมินและพูดเรื่องเกี่ยวกับภารกิจแทน
"นั้นก็อาจารย์ครับ ไม่ใช่ผมกับโซระ"
[อะไรกันลูกศิษย์ใจร้ายอาจารย์จังนะ --]
ไม่ทันให้คนปลายสายพูดจบเมงุมิก็กดวางสายตัดหน้าไป ด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อยก่อนจะหันมามองโซระ
"เอาน่า อย่าหงุดหงิดเลย ไปหากันก่อนดีกว่าไหม?"โซระออกความคิดส่วนตัวออกมาพลางยิ้มเล็กน้อยพลางมองไปที่เมงุมิ
"อ่า..คงจะต้องสำรวจที่โรงเรียนสักพัก แต่ตอนนี้ก็ใกล้เช้าอยู่สะด้วย พวกภารโรง โรงเรียนนี้คงตื่นแล้วล่ะมั้ง ไปแวะที่อื่นรอจนเย็นแล้วค่อยมาสำรวจดีกว่าไหม?"เมงุมิพูดพลางกอดอกและมองคนตรงหน้าอย่างรอคำตอบ
"อืม...ก็จริงอยู่หรอก ตอนเย็นคนก็น้อยเพราะเลิกเรียนกันด้วยนิน่า"
"งั้นออกไปก่อนเถอะก่อนที่จะมีใครมาเห็นพวกเราทั้งคู่"
"อื้ม!"
|
|
|
|
|
|
.
.
.
----ตัดจบแบบละครไทย----
•{作家に話しかける}•
อันนี้คือจะเป็นบทนำนะคะ ดังนั้นจะสั้นไปหน่อยไม่หน่อยเลยแหละ สั้นโคตร! แต่ยังไงก็ไม่ได้ทิ้งเรื่องนี้สักหน่อย
ความคิดเห็น