คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 > > I m S o r r y
3
I’m Sorry
แอ๊ด~ O_O ตะลึง อึ้ง ทึ่ง...แต่ไม่เสียว ภาพที่ฉันเห็นในตอนนี้มันกำลังทำให้อารมณ์ของฉันเดือดจนถึงขั้นบ้า!!! นี่นายว่าไอ้นั้นดีกว่าฉันงั้นเหรอ!? ไอ้บ้าเซจิ!!!...
“ใครว่ะ!!! เข้ามาทำไม...เฮ้ย!”
“เฮ้ยอะไรไม่ทราบคะ อาหารกลางวันดิฉันยังไม่กระเดือกลงท้องเลยแม้แต่เม็ดเดียว แต่นายกลับมานั่งเล่นเกมปัญญาอ่อนแบบนี้แล้วไล่ฉันกลับอย่างงั้นเหรอ!?“
“เอ่อ...คือ”
“มีอะไรจะแก้ตัวก็ว่ามา”
“เฮ้ย! แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรมาคาดคั้นฉันเนี่ย แม่ก็ไม่ใช่เมียก็ไม่เชิง หุบปากไปเลยนะ!”
“O_O นั่นสินะ...งั้นนายก็เล่นเกมของนาย
ทำไมฉันถึงทำอะไรบ้าๆลงไปเนี่ยฉันกับเค้าไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย เฮ้อ~งงตัวเอง กะอีแค่ข้าวมื้อเดียว ให้ไอ้รันเลี้ยงก็ได้นี่นาจะยากอะไร ถึงจะอย่างงั้นก็เหอะ...ทำไมฉันถึงคาดหวังอะไรกับคนอย่างหมอนี่นักนะ บ้าจริง!
ทางด้านของเซจิหลังจากที่ไอซ์ออกไปแล้ว
“ไอ้เซ กูว่ามึงพูดแรงไปนะเว้ย”
“มึงก็รู้นี่ไอ้เรย์ ว่ากูไม่ชอบให้ใครมาคาดคั้นแล้วก็เข้ามาขัดตอนที่เล่นเกมอยู่”
“ก็แค่เล่นเกมแล้วไงว่ะ” เจ้าของฉายามังกรหมอกพูด
“ยัยนั่นว่าเกมกูปัญญาอ่อนนะเว้ย!”
“แค่เนี้ย...ทุ้ย!!!” ทั้งสามคนพร้อมใจกันพูดขึ้น
“มึง ไปรับปากอะไรเค้าไว้ เค้าถึงตามมาหาถึงที่นี่” เจไดพูดขึ้น
“กูนัดไว้เองแหละ...ช่วยไม่ได้นี่หว่าใครใช้ให้มาช้าแล้วโวยวายเล่า”
“แล้วมึงไม่คิดว่าเค้าจะมีธุระบ้างหรือไงไอ้คุณเซ” เรย์กิเริ่มของขึ้นเมื่อเพื่อนเอาแต่เถียงข้างๆคูๆ
“มึงนัดเค้ามาทำไม แล้วที่บอกว่ากลับบ้านมันอะไรว่ะ...หรือว่ามึงกล้าพาผู้หญิงเข้าบ้านแล้วเหรอ? ไหนบอกว่าแม่มึงไม่ชอบไง ถ้าพาผู้หญิงคนไหนเข้าบ้านแสดงว่าจะต้องเป็นสะใภ้ไม่ใช่หรอ?” เคนโด้รัวคำถามทันที
“เออนั่นสิ มึงเล่ามาให้หมดเลยนะไอ้เซ” มังกรน้ำแข็งเริ่มถมอย่างจริงจัง
“ใช่ๆ เร็วๆด้วยไม่อย่างนั้นกูเอามึงสลบคาทีนกูแน่” เลือดบ้าของมังกรสายลมเริ่มเดือด 555
“ก็ได้ๆ ที่บอกว่ากลับบ้านน่ะ พ่อแม่ของยัยนั่นเป็นเพื่อนสนิทกับพ่อแม่กู พอดีเค้าจะไปดูงานที่ต่างประเทศซักสามเดือนก็เลยฝากยัยนั่นไว้กับพ่อแม่กูเท่านั้นเอง”
“ไหนมึงบอกว่าใส่แว่น หน้าตาเชยๆไง ไหงกลายเป้นสวยเสด็จดูน่ารักเรียบร้อยอย่างงี้ว่ะ”
“ไม่รู้เว้ย!”
“แล้วมึงนัดเค้ามาทำไม?”
“นัดมา...เฮ้ย!”
“เฮ้ยอะไรไอ้บ้า กูตกใจหมด”
“กูลืมไปว่ะไอ้เรย์ กูนัดยัยนั่นว่าจะเลี้ยงข้าวกลางวันแถมยัยนั่นยังไม่ได้กินข้าวเช้ามาอีกต่างหาก”
“มึงจะเดือดร้อนอะไรเล่าไอ้เซ ไหนๆมึงก็เห็นว่าเกมสำคัญกว่าชีวิตคนอยู่แล้วนี่”
“กูไปก่อนนะเว้ย ฝากพวกมึงเก็บเกมให้กูด้วย ไปละ” แล้วเซจิก็วิ่งออกจากห้องของชมรมฝ่าดงสัตว์โลกที่ยืนอยู่หน้าประตูออกไปหานางเอกของเรา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ(คนแต่งบ้าไปแล้ว)
“มึงคิดว่าไงไอ้เจ”
“กูก็คิดเหมือนที่มึงคิดน่ะแหละไอ้เรย์…”
“เฮ้ย! มึงสองคนจะเล่นกล้วยหอมจอมซนหรือไงว่ะ กรุณาเห็นหัวกูหน่อย” เคนโด้ที่ไม่เข้าใจเหตุการณ์ท้วงขึ้น
“กูว่าไอ้เซเจอของจริงเข้าให้แล้วนะเนี่ย”
“อะไรคือของจริงของมึงว่ะไอ้เจ”
“555+ รอดูไปละกันไอ้เพื่อนยาก”
“เอ่อ...สรุปแล้วกูจะรู้มั้ยเนี่ย?”
ทางด้านของเซจิ
ผมมุ่งหน้ามายังห้องเรียนของไอซ์ทันที ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงแคร์ยัยนี่มากถึงขนาดนี้นะชักจะงงตัวเองแล้วสิ นี่ขนาดเจอกันแค่วันเดียวทำเอาผมแทบคลั่ง แล้วถ้าเจอหน้ากันทุกวันผมไม่ต้องบ้าจนเข้าโรงบาลประสาทแน่ๆ ทำไมเวลาผมเห็นหน้าหวานๆของยัยนั่นทีไรแล้วต้องโทโหด้วยนะแถมยัยนั่นยังถอดแว่นออกอีกต่างหากเห็นแล้วอารมณ์เสียชะมัด ทำไมต้องเอาหน้าหวานๆไปโชว์คนอื่นด้วยว่ะ! ผมอุตส่าห์บอกแล้วแท้ๆว่าอย่าถอดแว่น!
“กรี๊ด~พี่เซจิ มาหาใครคะ”
“กรี๊ดกราด พี่เซจิจริงๆด้วย”
“กรี๊ด~ พี่เซจิทำไมถึงหล่อได้ใจชมพู่แบบนี้คะ?”
ฉันจะไปรู้กับเธอเหรอ วันๆเอาแต่กรี๊ดอยู่นั่นแหละ ถามจริงเหอะแม่เธอเอานกหวีดยัดใส่ปากให้กินแทนข้าวหรือไง
“อ้าวพี่เซ! ติดใจเพื่อนรันหรอถึงได้มาหาถึงที่ กินข้าวกันแล้วยังไม่พออีกหรอคะ”
“กินข้าว!? ”
“เอ้าก็ข้าวกลางวันเมื่อกี้ไงคะ ยัยไอซ์อุตส่าห์ลงทุนไปหาถึงที่เลยนะปกติมันไม่กล้าออกห้องหรอกเพราะไม่อยากโดนรุมจิก เป็นไงคะไอซ์ถอดรูปแล้วสวยมั้ย? ไม่ใส่แว่นดูดีกว่าใช่มั้ยคะยัยนั่นบอกว่าโดนเหยียบแว่นแตกก็เลยไม่ใส่ซะเลย”
“แล้วไอซ์อยู่ไหน”
“อยู่ข้างในค่ะ”
ผมเดินเข้าไปหาไอซ์ถึงโต๊ะแล้วลากเธอออกมาทันที ทำไมถึงทำตัวงี่เง่าแบบนี้นะ เดี๋ยวพ่อก็จับจูบซะหรอก
“เรามีเรื่องต้องคุยกันยาว”
“ไม่มีแล้วล่ะ นายกลับไปทำธุระสำคัญของนายเหอะ”
“แต่เธอยังไม่ได้กินข้าวนี่”
“ช่างฉันเถอะน่า”
“ไม่ได้!”
“นายจะเอายังไงกันแน่เนี่ย เมื่อกี้ก็บอกว่าฉันไม่มีสิทธิ ไปยุ่งกับนาย แล้วนายมายุ่งกับฉันทำไมย่ะ”
“ตามฉันออกมาเดี่ยวนี้นะถ้าไม่อยากมีเรื่อง”
“ไม่! นายไม่มีสิทธิมาบังคับฉันแบบนี้”
“จะมาหรือไม่มา”
“ไม่! “
“ฉันให้โอกาสเธออีกครั้งนะ อย่าทำตัวงี่เง่าแบบนี้ฉันไม่ชอบ”
“ฉันมันงี่เง่ารู้ไว้ซะด้วย แล้วฉันก็ไม่ได้บังคับให้ใครมาชอบทั้งนั้น”
“มากับฉัน!”
“มะ...OxO”
เสียงเงียบหายไปห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบเพราะนักเรียนที่กรี๊ดผมเมื่อกี้เกิดอาการอึ้ง ทึ่งและตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำไมนะเหรอ? ก็ผมจูบยัยงี่เง่าตัวนี้นะสิคนอะไรดื้ออยู่ได้ต้องสั่งสอนสักหน่อย...แต่ยัยนี่หวานดีแฮะชักจะไม่อยากปล่อยแล้วสิ...ผลถอดจูบอย่างอ้อยอิ่งแล้วก็หอมแก้มยัยนี่ที่กำลังค้างไปอีกทีนึง ถ้าใครมาทำซ้ำรอยผมละก็..ศพไม่สวยแน่ๆ(เป็นไรกับเค้ารึยังเนี่ย)
“ไปกับฉัน...หรือจะต้องโดนแบบเมื่อกี้ก่อนถึงจะไปได้”
“อะ...อืม”
ผมหอมแก้มยัยตุ๊กตาของผม(เป็นของนายเมื่อไหร่ กลับมารับผิดชอบเจ๊เลยนะเซจิTToTT-SakuRaZ) ไปอีกหนึ่งทีคนอะไรน่ารักซะไม่มี
“นาย...หะ...หอมแก้มฉันทำไม”
“ก็เธอตอบ อืม ทำไมล่ะ”
“ก็...นายบอกให้ฉันไปกับนายไง”
“เป็นแฟนกับฉันนะ”
“หา!!!”
ผมพูดออกไปแล้ว555+ นี่สินะที่เค้าเรียกว่ารักแรกพบ ทั้งๆที่เจอกันไม่ถึงวันด้วยซ้ำ แต่ไม่เป็นไรผมไม่ถือ คนมันชอบไปแล้วนี่นาทำไงได้(ใจง่ายจริงๆพระเอกฉัน)
“เฮ้! ทุกคนต่อไปนี้ยัยงี่เง่าคนนี้เป็นผู้หญิงของฉันห้ามผู้ชายคนไหนเข้าใกล้เกินห้าสิบเมตร ถ้าฉันเห็นใครคิดจะแตะยัยนี่ละก็มันคนนั้นจะกลายเป็นผงโอวันตินแล้วจะโดนเช็คบิลซะ”
พวกผู้ชายที่รู้จักผมในฐานะหัวหน้าแก๊งมังกรนั้นรู้ดีว่าคำว่าเช็คบิลของผมนั้นหมายถึงอะไร เวลาที่ผมไม่พอใจอะไรผมก็จะชอบพูดคำว่า’เช็คบิล’ เพื่อสั่งลูกน้องให้เก็บกวาดสิ่งที่รกหูรกตาผมซะนั่นคือหิ้วไปซ้อม หรืไม่ก็ส่งมันไปลงนรกซะ!
“ฉันไม่...”
“ไปกันเถอะที่รัก วันนี้เรากลับบ้านกันก่อนดีกว่า”
“ฉันมะ...กะ...ก็ได้”
555+ อยากรู้มั้ยทำไมยัยงี่เง่าคนนนี้ถึงยอมผมง่ายๆ ผมก็แค่ส่งสายตาประมาณว่าถ้าไม่ไปก็ จูบ รู้สึกยัยนี่จะอ่านวายตาผมออกด้วยเลยยอมไปแต่โดยดี ผมไม่มีทางให้ผู้หญิงคนไหนปฏิเสธผมแน่นอน เกิดมาไม่เคยโดนใครบอกเลิก(เพราะแกบอกเลิกเค้าก่อนตลอด-SakuRaZ)[เจ๊รู้ได้ไงอ่ะ? : เซจิ] แล้วก็ยังไม่เคยสนใจอยากปกป้องผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่ยัยนี่ไม่ใช่ แค่เวลาไม่กี่ชั่วโมงเธอกลับขโมยหัวใจผมออกไปต่อหน้าต่อตาแบบชอตต่อชอต ผมลากยัยตุ๊กตา(ตกลงว่าเธอคือตัวอะไร ก้อนหิน ต้นไม้ หรือ แฟน~)มาถึงรถแล้วขับออกไปทันทีไม่มีใครกล้าว่าผมหรอกเพราะพ่อผมสนับสนุนโรงเรียนไปมากถึงขนาดกับสร้างยิมได้ไปแล้วสองหลัง(รวยเวอร์ว่ะ ใครแต่งฟ่ะ?)
เพราะฉะนั้นเรื่องออกโรงเรียนก่อนเวลาไม่ใช่ปัญหา แต่ที่แน่ๆคือผมคงต้องขอโทษยัยนี่ก่อนล่ะ...
“ฉันขอโทษ”
ความคิดเห็น