คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 > > น า ย ห ล่ อ พิ ฆ า ต
1
นายหล่อพิฆาต
ไอซ์ (Ice) :
ฮ้าว~ \ >o< / บรรยากาศตอนเช้านี่ดีจริงๆเลย ถ้าไม่ติดว่าต้องไปโรงเรียนฉันคงจะนอนต่ออีกซักงีบแน่ๆ ฉันลุกจากที่นอนแล้วเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน อาบน้ำ...เสร็จแล้วฉันก็เดินออกมาจากห้องน้ำไปยังตู้เสื้อผ้าทันที...มีโน้ตแปะอยู่นี่!?
‘ ถึงไอซ์ลูกรักของพ่อและแม่
พ่อกับแม่ต้องไปดูงานที่อังกฤษสักสามเดือน ระหว่างนี้หนูไปอยู่กับลุงศิลา
กับป้ามิโกะนะลูก พ่อกับแม่ฝากลุงกับป้าเค้าไว้แล้ว เสื้อผ้าหนูถูกย้ายไปบ้านโน้นแล้ว
วันนี้จะมีคนมารับหนูไปโรงเรียนตอนเช้า อย่าซนกับพี่เค้านะลูก รักกันนานๆ
ทะเลาะกันก็อย่าเอาอารมณ์ตัดสินปัญหา...อ้อ ห้ามรังแกพี่เค้านะ รักษาตัวด้วยนะลูก
รักลูกเสมอ…
พ่อและแม่
ปล .ลูกชายของลุงศิลาหล่อนะลูก เงินค่าขนมลูกพ่อกับแม่ฝากไว้ที่ป้ามิโกะนะจ๊ะ
ขอโทษด้วยที่ไม่ได้อยู่ลาลูก ’
กรี๊ด~ นี่พ่อกับแม่ทิ้งหนูหรอ...ไม่น๊า นี่มันวันโลกแตกหรือไงแล้วอะไรเนี้ย รักกันนานๆ ใครรักกับใครกัน ทำไมพ่อกับแม่ถึงทำกับหนูแบบนี้ แต่ลูกของลุงศิหล่องั้นหรอดันนี้น่าสนใจแฮะ...อ๊าย นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย
ปัง ปัง ปัง!!! ใครมาทุบประตูห้องฉันเนี่ย ทำไมไม่ค้อนมาทุบซะเลยล่ะคะ ฉันเดินไปเปิดประตูห้องนอนที่ขณะนี้ยังคงมีเสียงเคาะประตูอยู่ คงจะเป็นพี่ติ๋มละมั้ง...
“เปิดแล้วค่า...พี่ตะ...”
“...”
“กรี๊ด~…นายเป็นใคร ช่วยด้วย ช่วยด้วย ใครก็ได้ชะ...OxO”
นายหล่อปริศนา(ก็ไม่รู้จักชื่อนิ) เอามือมาปิดปากฉันข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างก็ล่วงกระเป๋าอยู่(ยังมีมาดอยู่) แต่ผู้ชายอะไรวะ หน้างี้ใสกิ๊ก ริมฝีปากเป็นสีส้มอมชมพูน่าจูจุ๊บ(ยัยหื่น) ตาโตเฉียบคมชนิดละลายใจใครต่อใคร ผมสีทองอร่ามไปทั้งหัวทำทรงรากไทรเลียนแบบนักร้องเกาหลี ผิวขาวเริ่ดอย่าบอกใคร...อาเมน ฉันเกิดมาเพื่อสิ่งนี้
“จะร้องทำไมเนี่ย หนวกหูชะมัด ฉันมารับเธอตามคำสั่งของพ่อฉัน”
“แอ้วอายเอ็นไอ” ...แล้วนายเป็นใคร
“ฉันเป็นใครก็เรื่องของฉัน เธอรู้แค่ว่าถ้าเธอไม่รีบไปแต่งตัวตอนนี้ฉันปล้ำเธอแน่ๆ อ้อ เร็วๆด้วยล่ะฉันไม่ชอบนั่งรอผู้หญิงแต่งตัวเท่าไหร่ ฉันมันพวกมือไวใจเร็วนะ ถ้าอยากให้ช่วยละก็...”
พอนายหล่อ+หื่นปริศนาปล่อยมือออก ฉันก็แทบจะหายตัวเข้าห้องไปเลยก็ว่าได้ ก็ฉันใส่แค่ผ้าขนหนูคาดอกไว้เฉยๆนี่นา ใครจะไปรู้ว่าจะเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่คนในบ้านฉันก็เลยไม่ได้ใส่เสื้อคลุม...
นี่ฉันคงทำลายสถิติโลกไปแล้วสินะ เป็นผู้หญิงคนแรกของโลกที่ใช้เวลาในการแต่งตัวไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ ผมก็ไม่มงไม่มัดมันแล้วไปทั้งอย่างนี้แหละ โรงเรียนฉันไม่เคร่งครัดเรื่องทรงผมและเครื่องประดับเท่าไหร่เพราะผอ.อายุแค่สามสิบอยู่เลยแต่จบด๊อกเตอร์แล้วล่ะ(อารมณ์ว่าเก่งอ่ะนะ) ฉันไม่ชอบแต่งหน้าเท่าไหร่ส่วนมากก็แค่ทาแป้งฝุ่นแล้วก็ใส่ลิปกอสนิดหน่อยเท่านั้น เสร็จสิ้นกระบวนการแล้วฉันก็คว้ากระเป๋ากับแว่นตรงโต๊ะหนังสือมาใส่แล้วหายตัวลงไปข้างล่าง(เวอร์ไปละ) แฮ่กๆ...เหนื่อยวุ้ย
“ฮ่าๆๆๆๆๆ...นี่เธอกลัวโดนปล้ำขนาดนั้นเลยเหรอ ตลกชิบ”
“...”
“เธอสายตาสั้นหรือไง ทำไมเมื่อกี้ไม่เห็นใส่แว่นเลย”
“...”
“เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าคุณหนูแห่งตระกูลอิสยาพิพัฒน์เป็นใบ้”
“ฉันไม่ได้เป็นใบ้ แค่ไม่อยากเสวนากับคนแปลกหน้า เข้ามาในบ้านคนอื่นเค้าแล้วยังจะมาข่มขู่เจ้าของบ้านอีก อย่างนี้เค้าเรียกว่าโจรชัดๆ”
“รีบไปโรงเรียนกันเถอะ ขืนชักช้า เรตติ้ง ฉันตกแน่ๆ นี่รู้อะไรมั้ย…”
“รู้อะไร?”
“หน้าหวานๆของเธอไม่เหมาะกับแว่นหนาๆแบบนี้เลย ยัยปีศาจ ^-^”
“-////-“
อีตานี่ไม่พูดป่าวเอามือข้างเดียวกับเมื่อกี้ขึ้นมาบีบจมูกฉันเล่น แถมยังขโมยแว่นตาฉันไปซะเฉยๆ ตอนแรกก็เกือบจะดีใจอยู่หรอกนะที่มีคนชมแต่ไอ้ประโยคหลังนี่สิ ตกลงมันจะชมหรือมันจะด่ากันแน่ฟร่ะ ข้าน้อยละงง อย่ามองฉันแบบนั้นนะ ฉันล่ะเกลียดสายตาเจ้าเล่ห์ของเค้าที่สุด...ก็มันทำเอาใจฉันกระตุกวูบเลยนะสิแถมยังเต้นไม่เป็นจังหวะอีกด้วย กรี๊ด~ออกไปห่างๆฉันเดี๋ยวนี้นะ
“เธอไม่ได้สายตาสั้นจริงๆด้วยสินะ”
“อื้อ“
“แต่ใส่ไว้อย่างนี้แหละดีแล้ว เธอนี่เข้าใจเลือกแว่นแฮะ ใส่แล้วหน้าไม่เหมือนตอนถอดออกเลย”
นั่นแหละคือจุดประสงค์ของฉันเลยล่ะ เดี๋ยวใบหน้าอันงดงามของฉันจะไปทำร้ายหัวใจของใครต่อใคร ฮ่าๆๆๆๆๆๆ(เอ้าอ๊วกเลยครับท่าน)
“จะไปกันได้หรือยังเนี่ย ไม่กลัวเรตติ้งนายตกแล้วเหรอ? ”
“ไม่ละ เพราะถึงยังไงฉันก็หล่อที่สุดอยู่แล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
เออ...เอากับเค้าสิ นึกอยากจะชมตัวเองก็ชม และแล้วฉันและเขาก็ออกเดินมางมุ่งหน้าไปสู่ขุมนรก เอ้ย! โรงเรียน ฉันเกลียดการไปโรงเรียนที่สุด ต้องไปนั่งฟังอาจารย์ยายทั้งหลายบ่นอยู่หน้าห้องแถมยังต้องไปนั่งสู้รบปรบมือกับยัยชะนีหมายเลขหนึ่งถึงสี่อีก เฮ้อ~เวรกรรม หวังว่านายหล่อพิฆาตนี่คงไม่ใช่...ไม่ใช่ เอ๊ะ!?
“นี่! นายเป็นลูกชายของลุงศิกับป้ามิโกะหรือป่าว”
“อื้อ…ทำไม? ”
“ป่าวไม่มีอะไรก็แค่ถามดู...”
กรี๊ด~ตายหองแล้ว นี่ฉันต้องอยู่ร่วมชายคากับคนอย่างนี้น่ะเหรอ ตั้งสามเดือนเชียวนะ แล้วอย่างนี้ฉันจะอดใจไม่ปล้ำเค้าไวมั้ยเนี่ย...ล้อเล่นหรอกน่า จะบอกว่า ฉันจะอยู่รอดครบสามสิบสองมั้ยต่างหาก กลัวจะกัดกันตายไปซะก่อนน่ะสิ ผู้ชาอะไรหล่อก็หล่อแบบไม่เกรงใจใคร น่าจับขัง...ซะเลยนี่ วงเล็บขังในหัวใจนะจ๊ะ(เอ้าฮา~ ฮิ้ววววว~)
...อ่ะถึงโรงเรียนแล้วหรอเนี่ยได้แวลาไปลงนรกบนดินแล้ว ยะฮู้~นรกจ๋าไอซ์มาแล้ว ว่าแต่สัตว์โลกผู้น่ารักเหมือนจักรยานที่ไหนมายืนมุงรถอย่างนี้ล่ะ
“ขอบใจที่มาส่ง ไปละ”
“เดี๋ยว! เอาค่าจ้างมาก่อน”
“ค่าจ้างอะไร ฉันไม่มีเงินหรอกนะขอบอก ไว้ไปเอาที่แม่นายตอนเย็นก็แล้วกันนะ”
“ฉันก็ไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะเอาเงิน”
“แล้วนายจะเอาอะไร...”
นายหล่อพิฆาตทำแก้มป่องๆแล้วจิ้มไปที่แก้มตัวเอง กรี๊ดกร๊าด~อย่ามาทำน่ารักแถมนี้นะยะ!...หา แก้ม...อย่าบอกนะว่าจะให้ฉันหอมแก้มนายต่อหน้าฝูงสัตว็สงวนเนี่ยนะ แค่คิดก็สยิวกิ้ว~
“ว่าไง ค่าจ้างนี้รวมกับค่าอาหารกลางวันด้วย เธอไม่มีเงินไม่ใช่เหรอ”
“เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นแทนไม่ได้เหรอ”
“ไม่...เอ๊ะหรือว่าได้”
“ -_- “
“ได้ก็ได้ งั้นตอนพักกลางวันเธอลงมาเจอฉันที่ห้องชมรมไอดอลแล้วกัน อย่าลืมล่ะ ส่วนค่าจ้างฉันไม่รีบร้อน ยังไงซะเราก็อยู่บ้านเดียวกับฉันอยู่แล้ว ใช่มั้ยจ๊ะที่รัก”
“ใครที่รักนายกัน ฉันยังไม่อยากจะโดนสัตว์สงวนรุมทึ้งหรอกนะ”
“เอ้าใครว่าฉันจะปล่อยให้เธอโดนทำร้ายกันล่ะ ใครของใครใครก็หวง ไปเรียนได้แล้วที่รัก อย่ามัวแต่คิดถึงหน้าผมตอนเรียนล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“เฮ้ย!...”
นายแกล้งฉันชัดๆ อีตาเซจิบ้า ทำไมฉันถึงรู้ชื่อนายนี่น่ะหรออยากรู้มั้ยล่ะ ก็ก่อนที่ฉันจะได้ลงจากรถนายหล่อพิฆาตหรืออีตาเซจินี่ ก็ก้มหน้าลงมากระซิบ(ที่ต้องก้มก็เพราะฉันเตี้ยกว่าเค้ามากมาย)ที่ข้างหูฉันว่า ‘ ฉันชื่อเซจิ เรียนหนังสือให้สนุกนะ ‘ ไม่บอกก็รู้ว่าคนข้างนอกจะคิดว่ายังไง...ก็ต้องคิดว่านายเซจิจุ๊บแก้มฉันแหงมๆ โอ๊ยตายแน่ๆฉัน...ไอ้รันเพื่อนเลิฟช่วยฉันด้วย TToTT ฉันโดนสัตว์สงวนทำร้ายทางสายตา แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ความคิดเห็น