แม้นว่าจะเลือนราง

               “น้ำ ผมขอถามคุณหน่อยเถอะ คุณคิดว่าผู้หญิงอย่างคุณมีค่าพอที่ผมจะรักคุณไหม?” น้ำเสียงที่เคยทุ้มนุ่มดังแข่งกับห่าฝนที่กำลังถาโถมอยู่นอกหน้าต่าง

            “อะ...อะไรนะคะ” ‘คุณคิดว่าผู้หญิงอย่างคุณมีค่าพอที่ผมจะรักคุณไหม?’  ประโยคคำถามที่แว่วมากับสายฝนก้องกังวานราวกับเสียงของสายฟ้าฟาดฟันอย่างกราดเกรี้ยว มันวนเวียนซ้ำๆอยู่ในหัว

            “คุณฟังไม่ผิดหรอก น้ำคิดว่าน้ำมีค่าพอที่คนอย่างผมจะรักน้ำไหม?” เสียงราวสายฟ้าฟาดนั้นยังตอกย้ำแข่งกับห่าฝน

            “ภีร์” โชติกานต์หน้าซีดจนตัวสั่น ไร้เรี่ยวแรงแม้กระทั่งจะหยัดยืนอยู่อย่างเข้มแข็ง มีเพียงอาการมึนชาเท่านั้นที่ตอกตรึงเธอไว้กับที่ในท่ายืนราวกับถูกแช่แข็ง เธอถูกแช่แข็งไว้ด้วยประโยคอันเกินความคาดหมายจากชายคนรัก

            เขาถามเธอแบบนั้น

            เขาพูดแบนั้น

            “น้ำรู้ไหม ผมได้คำตอบโดยที่คุณไม่ต้องตอบคำถามของผมเลยด้วยซ้ำ” ดวงตาที่เคยอ่อนโยนคู่นั้นแข็งกร้าวยามจ้องมองมา แววตาที่เธอไม่เคยคุ้นเคยสักนิด “คุณมันไม่มีค่าพอที่ผมควรจะรัก ผมทุ่มเทความรักให้คุณ ทุ่มเทความรู้สึกทั้งหมดให้คุณ แต่สำหรับคุณแล้วคุณเห็นผมเป็นไอ้งั่งหน้าโง่คนหนึ่ง แค่ผู้ชายโง่ๆคนหนึ่งเพียงเท่านั้น” น้ำเสียงเรียบแต่เหน็บหนาวดังออกมาจากริมฝีปากของผู้ชายที่เธอรัก

            “ภ ภีหมายถึงอะไรคะ? น้ำไม่เข้าใจ น้ำทำอะไรให้คุณไม่พอใจรึเปล่าคะภี?” โชติกานต์รวบรวมสติ มันต้องมีเรื่องเข้าใจผิดอย่างแน่นอน ตั้งแต่รู้จักกันมา ตั้งแต่ที่ทั้งคู่อาศัยอยู่ด้วยกันปีกว่าๆ เธอกับภีรวัฒน์ไม่เคยทะเละกันเลยสักครั้ง

            ไม่แม้แต่ครั้งเดียว

            ไม่มีสักครั้งที่ภีรวัฒน์จะเกรี้ยวกราด

            ไม่มีสักครั้งที่ชายคนรักจะเย็นชาและเหินห่าง

            ไม่เลยสักครั้ง

            “คุณมีสามีอยู่แล้วโชติกานต์ คุณมีสามีเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว ผมมันก็แค่ไอ้งั่ง ไอ้หน้าโง่ที่คอยให้คุณสวมเขา ไม่สิถ้าจะพูดให้ถูกผมมันก็แค่ชู้รักของคุณ ชู้รักโง่ๆที่คุณดึงผมเข้ามาในชีวิตเพื่อสวมเขาให้สามีของคุณอีกทีหนึ่ง” ดวงตาเย็นชาคู่นั้นจ้องมองเธอด้วยแววตาที่ไร้ร่องรอยของคำว่ารัก

แม้นว่าจะเลือนราง

...วันวาด...