คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : -- 1.6 - หลบหนี - “ใช่ พวกจอมเวทน่ะไม่ได้วิเศษตรงไหนหรอก”
บทที่ 6 - หลบหนี
แมวขนม่วงยื่นขาหน้าไปอังจมูกของเด็กหนุ่ม สัมผัสได้ว่าลมหายใจเขาแผ่วเบาลงทุกขณะ
"ปล่อยไว้แบบนี้แย่แน่” สัตว์ตัวน้อยมองไปทางเด็กสาว “ยายหนู เจ้าปฐมพยาบาลเป็นไหม"
"ปฐมพยาบาล ? ท่านร่ายคาถาทำให้แผลหายไปไม่เร็วกว่าหรือเจ้าคะ" เมลิสซ่าถามกลั้วหัวเราะ...ตานี่สมคบคิดกับคุณแมวเหมียว คิดจะแกล้งข้าให้ตกใจอีกสินะ ไม่มีวันเสียล่ะ
"พวกเราไม่มีคาถาอะไรแบบนั้น" แมวจิ๋วตอบ
เด็กสาวนิ่งงัน
"อะไรกัน ท่าน...พวกท่านเสกเอาได้ทุกอย่างไม่ใช่รึคะ กับแค่รักษาแผลมันจะเท่าไรกันเชียว" เธอชักไม่ขำ ถ้านี่อำกัน มันก็ออกจะเลยเถิดไปหน่อยแล้ว
วิฬาร์ร่างจ้อยจ้องมองเธอ ดวงตาสีอำพันไร้อารมณ์ขบขัน
"รักษาแผลที่เจ้าว่า หมายถึงให้ข้า 'สร้าง' เลือดและเนื้อทดแทนที่สูญเสียไปสินะ รู้ไหม นั่นเทียบเท่าการรังสรรค์องค์ประกอบของชีวิตขึ้นมา ขีดความสามารถของภูมิปัญญาตลอดจนศาสตร์ใด ๆ รวมทั้งเวทมนตร์ เป็นเพียงการ 'แปรเปลี่ยนจากสิ่งหนึ่งเป็นอีกสิ่ง' เท่านั้น มิใช่ 'สร้างขึ้นจากความว่างเปล่า' ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการสร้างชีวิตจากความว่างเปล่า หากจะกล่าวในแบบของมนุษย์เช่นพวกเจ้าล่ะก็ ผู้ที่ทำเช่นนั้นได้ คงมีเพียงเทพเจ้าเท่านั้นกระมัง"
สัตว์ตัวน้อยหันกลับไปทางเด็กหนุ่ม
"อำนาจทุกชนิดล้วนมีเงื่อนไขข้อแม้ของมันอยู่ มนุษย์มีข้อจำกัดของมนุษย์ จอมเวทก็มีข้อจำกัดของจอมเวท...อย่าว่าแต่เจ้านี่มันไม่ใช่จอมเวทด้วยซ้ำ"
เป็นอีกครั้งหนึ่งที่ได้ยิน แม้เด็กสาวอยากรู้ว่า 'ไม่ใช่จอมเวท' ที่ว่านั้นหมายความว่ากระไร แต่ตอนนี้มีเรื่องเร่งด่วนเฉพาะหน้าที่สำคัญกว่า
"ถ้าแค่รักษาแผลเบื้องต้น ข้าพอทำได้" เมลิสซ่าบอก "แต่ว่า ต้องมีอุปกรณ์กับเครื่องมือ"
ปัญหาคือ ยามนี้อัศวินศักดิ์สิทธิ์พลุกพล่านเต็มหมู่บ้าน ต่อให้เป็นชุมชนป่าเขาเช่นนี้ก็ยังทราบดีว่า ศาสนจักรกับเวทมนตร์เป็นแนวทางวิถีที่ขัดแย้งสวนทางเสมอมา การนำพาเด็กหนุ่มผู้ใช้เวทออกไปจากที่ซุ่มซ่อนเท่ากับรนหาที่
"งั้น...ท่านแมวเหมียว ท่านก็ทำได้สินะ หายตัวไปมาแบบที่ตานี่ทำไง พาเขาไปที่บ้านข้าเลยก็ได้" เด็กสาวเสนอ
แมวขนม่วงกลับถอนหายใจ
"เห็นไอ้เด็กเห่อวิชานี่ใช้ติด ๆ กันก็เถอะ จริง ๆ แล้วมนตร์ย้ายร่างน่ะไม่ได้สะดวกสบายขนาดนั้น คนยิ่งมาก ทางยิ่งไกล พลังที่ใช้ก็ยิ่งสูง อีกอย่าง การเคลื่อนย้ายต้องอาศัยความทรงจำเป็นตัวเชื่อมโยง ถ้า ‘ผู้ที่นำไป’ นึกภาพสถานที่ได้ไม่ชัดเจน หรือ ‘ผู้ร่วมทาง’ ไม่มีประสบการณ์ข้องแวะกับที่แห่งนั้น ก็ไร้ผล ข้าไม่เคยไปบ้านเจ้ามาก่อน เฟอร์ทิสเอง นอกจากเจ้า มันก็คงจำอะไรในบ้านไม่ได้หรอก ดังนั้นเราใช้มนตร์ย้ายไปที่นั่นไม่ได้"
"อะไรกัน นั่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ พวกจอมเวทน่ะไม่ได้วิเศษตรงไหนเลยนี่นา !" เมลิสซ่าเบ้หน้า เสียงสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้...คนกำลังจะตายทั้งคนนะ ไม่มีทางช่วยเลยหรือ
ดวงตาคู่เรียวของแมวน้อยหรี่ลง
"ใช่ พวกจอมเวทน่ะไม่ได้วิเศษตรงไหนหรอก"
เด็กสาวชะงักไป
"...ขอโทษค่ะ"
เธอคิดว่าควรพูด แม่ไม่เคยสอนให้ตัดสินสิ่งที่ผู้อื่นเป็นด้วยการมองฉาบฉวยผิวเผิน
แมวขนม่วงไม่โต้ตอบอันใด เพียงเปรยด้วยเสียงเฉยชา
"ไม่แค่หน้าตา คำพูดคำจายังเหมือนกัน"
"คะ ?"
เมลิสซ่านึกฉงนกับประโยคที่ไม่เกี่ยวข้องนั้น แต่ครั้นพอคิดจะถาม อีกฝ่ายก็มองไปทางอื่น และเอ่ยออกมาเรียบ ๆ
"เฟอร์ทิสน่ะมันหนังเหนียว ยังไม่ตายในทันทีหรอก คงต้องไหว้วานเจ้าช่วยไปเอาอุปกรณ์มาแล้วล่ะ ข้าจะรออยู่ตรงนี้"
...................
ซอร์ดีโอนั่งยอง ๆ หลบซ่อนหลังพุ่มไม้หนา นึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า...
ชั่วขณะที่เสพรับความนุ่มนวลหอมหวานของร่างนาง และกำลังจะครอบครองเป็นของตนอย่างสมบูรณ์นั้น ร่างทั้งร่างก็พลันถูกกระแทกใส่ด้วยอะไรบางอย่าง แข็งกร้าว เปี่ยมพลัง กระแทกกระทั้นจนภายในกายปั่นป่วน เขากระอักเลือดออกมา เจ็บปวดราวกับอวัยวะภายในถูกบีบอัดแหลกเหลว
ขุมพลังนั้นผลักดันเขากระเด็นทะลุผ้าม่านออกมา กลิ้งหลุนไปบนพื้น คนร่างบึกที่รอในครัวตกใจ ถลันเข้ามาประคอง
“ไสหัวกลับไปเฝ้าที่เดิม !” ชายหนุ่มตวาดพลางลุกขึ้นยืน ลูบอกและท้องที่บัดนี้ความเจ็บปวดปลาสนาการไป
ไม่นึกว่าพวกศาสนจักรที่เที่ยงแท้นักหนาจะใช้คุณไสยกับเขาด้วย นังตัวดี ริมาเล่นกับใครไม่เล่น ไม่รู้ซะแล้วว่าเขาอยู่ยงคงกระพันของแท้
ซอร์ดีโอปราดเข้าไป หมายจะสั่งสอนหญิงสาวให้สาใจ แต่แล้วก็ได้ยินเสียงลิ่วล้ออีกคนที่เฝ้าประตูหน้า
“คุณหนู ท่าไม่ดีแล้ว”
“อะไรวะ” ผู้ถูกเรียกถามด้วยความหงุดหงิด
“ข้ามองไม่ค่อยชัด ไม่แน่ใจเท่าไร เหมือน...มีทหารเข้ามาทางประตูหมู่บ้าน เพียบเลย”
ซอร์ดีโองุนงง รีบสาวเท้าไปที่หน้าต่าง เพ่งมองไปในความมืด...พวกอัศวินศักดิ์สิทธิ์ ใช่ ไม่ผิดแน่ มาเร็วอะไรปานนั้น
ชายหนุ่มเดินย้อนกลับมา เลิกผ้าม่านแล้วเดินเข้าไป หญิงสาวผมทองซึ่งบัดนี้ลุกขึ้นนั่งรีบกระถดตัวหนี
“น่าเสียดายที่มีเหตุมาขัดจังหวะ” เขาหยิบชุดของตนขึ้นสวม เอ่ยโดยปราศจากความละอาย “พรรคพวกของเจ้ามาแล้ว พ่อของข้าก็พอสนิทสนมกับคนของทางศาสนจักรอยู่บ้าง ตอนนี้คงกำลังช่วยรับรองอยู่”
คุณชายเจ้าสำอางยันกายกับขอบเตียง
“เรื่องเมื่อครู่ เจ้าคงเข้าใจดีว่าพูดไปก็เท่านั้น ตรงกันข้าม ไม่มีใครรู้จะเป็นผลดีกับเจ้ามากกว่า จริงไหม”
คำของเขาหวังผลสองทาง บอกโดยนัยว่าเขาเป็นบุตรของผู้มีอำนาจเส้นสายในที่นี้ หากแม้นนางหลบหนีมา ไม่ว่าเคยสูงส่งแค่ไหนก็เท่ากับมิเหลือศักดิ์ฐานะใด ร้องแรกแหกกระเชออย่างไรก็ไร้ประโยชน์ หากแม้นนางมิได้หลบหนี เรื่องเช่นนี้...ต่อให้นางยังมิได้สูญเสีย...สำหรับนักบวชสตรี ทั้งยังสูงศักดิ์ ย่อมถือว่าทำลายเกียรติอย่างแรงร้าย น่าอับอายเกินกว่าจะให้บุคคลอื่นรับรู้
หญิงสาวหลั่งน้ำตาอาบนองสองแก้ม เรือนร่างสั่นเทาบอบช้ำอ่อนแอ มีเพียงแขนผอมเล็กกับเสื้อขาดวิ่นปิดป้อง ซอร์ดีโอแลบลิ้นเลียปาก หมายจับต้องตัวนางเป็นการทิ้งท้าย
ทว่า เพียงยื่นมือเข้าใกล้ บรรยากาศหนักหน่วงก็คล้ายจะคลี่คลุมอีกครั้ง แม้มองไม่เห็น แต่รู้สึกได้ว่ามันจ่อประชิดอยู่เบื้องหน้า
ลูกชายรองหัวหน้าหมู่บ้านกลืนน้ำลาย พลังวิเศษรักษาตัวเองของตนมิใช่มั่นคงไร้จุดอ่อน...บางครั้งบางครามันไม่แผลงฤทธิ์ เขายังไม่รู้ว่าทำไม พอ ๆ กับที่ไม่รู้ว่ามันมาได้อย่างไร
ไม่เสี่ยงจะดีกว่า...เขาก้าวถอยออกมา หวาดกลัวจนลืมกระทั่งเก็บกวาดหลักฐานร่องรอย นายบ่าวทั้งสามรีบเผ่นออกทางประตูหลัง ซอร์ดีโอสั่งลูกน้องให้หมอบซุ่มที่กลางทาง รอดูท่าทีไปก่อน
ไม่นานนัก กลุ่มทหารเกราะเหล็ก กับคนแทบทั้งหมู่บ้านก็ยกโขยงกันมุ่งมา เขาเห็นคนของพ่อเผอิญเฉียดเข้าใกล้ก็รีบดึงตัวไว้ ถามคาดคั้นยกใหญ่
“ไอ้ทหารพวกนี้ มันมาทำอะไรกันที่นี่”
ชายคนนั้นละล่ำละลักตอบ “คราวนี้เรื่องใหญ่แล้วคุณหนู แม่หญิงผมทองเป็นคนสำคัญของทางศาสนจักร ดูเหมือนนางจะถูกลักพามา มิใช่หลบหนีอย่างที่ลือ พวกเขามารับนาง แล้ว...คนของหัวหน้าหมู่บ้านก็เข้ามาแจ้งสภาพในบ้าน ตอนนั้นเจ้ามัธคาร์ดันโพล่งกลางที่ประชุม ว่าเป็นท่าน...ที่มาทำมิดีมิร้ายนาง ยืนยันหนักแน่นว่าท่านไปด้อม ๆ มองๆ ที่บ้านมันก่อนเกิดเรื่อง”
“บัดซบเอ๊ย” ตัวก่อเรื่องสบถ กัดฟันด้วยความแค้นใจ
“ตอนนี้ทุกคนปักใจเชื่อว่าท่านผิด คุณหนู รีบหลบออกไปก่อนชั่วคราวเถอะ”
ซอร์ดีโอผงกศีรษะรับแกน ๆ ตบไหล่คนตรงหน้าเบา ๆ “บอกพ่อข้าให้ด้วยแล้วกัน”
กล่าวจบ ชายหนุ่มจับแขนลูกน้องของพ่อบิดไพล่หลัง คว่ำร่างลงกับพื้น
“คุณหนู ท่านจะทำอะไรน่ะ !” อีกฝ่ายร่ำร้อง
“ลองมันมาอีหรอบนี้แล้ว ทุกหัวทุกตัวในหมู่บ้านมันก็คงคิดอย่างเดียวกัน คือส่งข้าให้ศาสนจักรซะ จะได้พ้น ๆ เรื่องเดือดร้อน เจ้าจะไปตามพวกมันมาจับข้า นึกว่าข้าโง่งั้นสิ”
ซอร์ดีโอฟาดท้ายทอยชายผู้โชคร้ายสลบเหมือด จากนั้น หันไปพูดกับสองลิ่วล้อ “พวกเจ้าถือว่ามีส่วนร่วม ถ้าข้าโดนตะครุบ เจ้าก็อย่าหวังจะรอด”
ชายกำยำทั้งคู่ผงกศีรษะรับอย่างไร้ทางเลือก
“รีบไป ก่อนที่พวกทหารมันจะปิดล้อมเส้นทางหมด” ชายหนุ่มสั่ง
...................
พวกเขาค่อย ๆ หมอบคลาน ย่องตอดทุลักทุเลไปตามสุมทุมพุ่มไม้ จนมาถึงประตูหน้าหมู่บ้าน
ที่นั่นเอง เมลิสซ่าเพิ่งเข้ามา และปะกับทั้งสามอย่างจัง
“พวกท่านมาทำอะไร--” เสียงเด็กสาวขาดหายไปกลางคัน ซอร์ดีโอต่อยท้องนางจนสลบ คว้าร่างเล็กขึ้นพาดบ่า
ชายหนุ่มกับพวกเลี่ยงเส้นทางหลัก นำตัวเธอลัดเลาะไปตามขอบทุ่ง
...................
แมวขนม่วงแปลกใจ ราวครึ่งชั่วยามให้หลัง บรรดาทหารยกพลแห่กันออกมา มีคนในหมู่บ้านร่วมด้วย พวกเขากระจายตัวออก ไล่คุ้ยเขี่ยถอนถางหญ้าสูงและพุ่มไม้ คล้ายกำลังสืบเสาะควานหาบางอย่าง
พวกมันหาอะไร...สัตว์ตัวน้อยตั้งคำถาม แวบแรกของความคิดคือเมลิสซ่าถูกทหารแห่งศาสนจักรคาดคั้นให้บอกเรื่องที่หายตัวไปจากเพิงพักริมทาง จนจำต้องบอกเรื่องของเฟอร์ทิส แต่พอพินิจแล้วก็รู้ว่าไม่ใช่ หากเป็นเช่นนั้น ที่ซุ่มซ่อนของพวกเขาย่อมถูกเปิดโปงแล้ว การค้นหาคงไม่เป็นแบบสุ่มกวาด แต่ควรจะมุ่งตรงมาทางนี้เลย
หรือปัญหาจะมาจากหญิงนักบวชที่เด็กคนนั้นเล่าไว้ นั่นเป็นสาเหตุที่นางยังไม่มาเสียทีรึ
ไม่ว่าเหตุจะเป็นอะไร ใช่ดังที่คาดเดาหรือไม่ คนจำนวนมากก็กำลังย่ำใกล้มาทางนี้ จะถูกพบเจอเมื่อไร ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น
พาเฟอร์ทิสหลบไปที่อื่นก่อนด้วยมนตร์ย้ายร่างดีไหม
แล้วอย่างไรต่อ ? เธอไม่มีปัญญากระเตงมันไปควานหาร้านหมอแน่
แมวขนม่วงตัดใจ เร่งล้วงเข้าในเสื้อคลุมของเด็กหนุ่ม หยิบเอาวัตถุสิ่งพกพาทางเวทมนตร์ใด ๆ ที่เขามีติดตัวไว้ออกมาจนหมด
วิฬาร์ร่างจ้อยรู้ รูปลักษณ์ผิดขนาดและสีสันผิดประหลาดของตนเป็นหนึ่งในหลักฐานที่บ่งชี้ว่าเฟอร์ทิสไม่ใช่คนธรรมดา หากยังอยู่ตรงนี้คงเสียมากกว่าดี ได้แต่จากไปชั่วคราว และหวังให้ผู้พบเห็นเข้าใจไปว่าเด็กหนุ่มเป็นนักเดินทางต่างแดนที่ได้รับบาดเจ็บ
ฉับพลัน แมวขนม่วงก็ตระหนก
สัมผัสอันแหลมคมบ่งบอกว่ามีจอมเวทอื่นอยู่ที่นี่
ใคร
ความตระหนกยังไม่ทันสิ้น แสงสว่างคมกริบก็วาบลงมา
สัตว์น้อยผู้ตกเป็นเป้าหมายถีบตัวหลบเพียงเฉียดฉิว ทิ้งตัวลงห่างออกไปสามวา
“วันนี้ช่างบังเอิญมากหลาย พบคนไม่คาดหมายติด ๆ กัน ข้าหาคนอื่นอยู่ กลับมาเจอท่านซะนี่”
เจ้าของคมอาวุธย่างกรายเงียบงัน มาหยุดเท้าลงที่ตรงข้างร่างสลบไสลของเฟอร์ทิส
“ตอนเจอกันตรงเพิงพัก ข้ายังสงสัยว่าทำไมรับรู้พลังได้สองดวง ที่แท้ท่านแอบซ่อนอยู่หลังเด็กนี่ เขาเป็นศิษย์ของท่านรึ เผ่นแผล็วว่องไวใช้ได้ พริบตาก็หายลับ เขาหนีพ้นมือข้าไปเป็นครั้งที่สองแล้ว หนำซ้ำ หนนี้ถึงกับชิงคู่สนทนาไปต่อหน้าต่อตาข้า”
ผู้มาเป็นชายวัยกลางคนในชุดเกราะอัศวิน เขายิ้มมุมปาก ก่อนจะกล่าวราวพบพานสหายสนิท
"ไม่ได้เจอกันนานนะ เฟลีน"
แมวขนม่วงเหยียดตึงสี่ขาด้วยท่วงท่าระวังภัย ดวงตาสีอำพันจ้องมองเขม็ง
"ฝีมือดาบยอดเยี่ยมไม่เปลี่ยนเลย เซอร์โว"
...................
คอมเมนต์ท้ายบท 'บทที่ 6 - หลบหนี'
สวัสดีครับ ผู้อ่านทุกท่าน
สำหรับบทนี้ จุดเน้นอยู่ที่แม่แมวเฟลีน กับ คุณชายหื่นซอร์ดีโอ (ที่ยังรอดอยู่ ยังไม่ตายครับ แหะ ๆ)
แม่แมว - แพลมออกมาแล้วว่าอยู่ในรุ่นที่อาวุโสพอสมควร ทิ้งท้ายไว้ที่การเผชิญหน้ากับเซอร์โว จริง ๆ ควรจะเขียนฉากสู้ไปหน่อย แต่เพราะตั้งแต่เริ่มเขียนก็คิดไว้ว่าจะตัดจบตอนกำลังจะเริ่ม เลยคงไว้ (แล้วโยนไปให้ท่าน Anithin เขียนต่อดีกว่า :P)
คุณชายหื่น - ใส่ลักษณะเจ้าเล่ห์และอารมณ์รุนแรงของเจ้านี่ให้ชัดขึ้น ต่อจากบุกเข้าไปทำมิดีมิร้ายผู้หญิง ซึ่งเป็น 'จุดเริ่ม' แล้ว การจับตัวเมลิสซ่า ก็เป็นขั้นตอนสำคัญถัดไปที่ตั้งใจแสดงให้เห็นว่าเรื่องราว 'บานปลาย' ขยายใหญ่โตขึ้นเรื่อย ๆ (รู้สึกแบบนั้นมั้ยนี่ ^^a)
อ่านแล้วคิดเห็นอย่างไร ก็ขอความกรุณากับคอมเมนต์ด้วยนะครับ ขอบคุณครับ :)
bluemouse
ความคิดเห็น