คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #72 : -- ๑๖ – เนฟิลิมกับเรื่องที่พยายามลบล้าง -“อยากให้เธออยู่ด้วย...อีกสักพักได้มั้ย”
๑๖ – เนฟิลิมกับเรื่องที่พยายามลบล้าง
“พอเถอะ ราดา ดื่มมากไปหรือเปล่า”
เสียงปรามเหมือนกับแว่วมาจากที่ไกลแสนไกล ทั้งที่เสียงคลื่นวิทยุและเสียงสารพัดซึ่งคนธรรมดาไม่ได้ยินพากันเงียบหายไปจากหูของชายหนุ่มได้พักใหญ่ ตามขีดจำกัดความสามารถของเขา ซึ่งลอกเลียนความสามารถของเนฟิลิมคนอื่นมาใช้ได้นานแค่ราวๆ วันเดียว
ชายหนุ่มกะพริบตาถี่ๆ เห็นใบหน้าของหญิงสาวที่ชะโงกเข้ามาจากอีกฟากโต๊ะเป็นเงามัวๆ คล้ายมองผ่านกระจกเปียกน้ำ...กระจกของคฤหาสน์ลูเชียสซึ่งทำเป็นฉากหลังของน้ำตกจำลอง
กระจกที่เขากับเอลิซาเบธเคยไปยืนมองกันคนละฟาก ทำหน้าแปลกๆ และหัวเราะกับภาพของต่างฝ่าย ในวันที่เด็กชายอิสยาห์ยังไม่รู้จักเนฟิลิม และไม่รู้ว่าเขาจะกลายเป็นเนฟิลิม
...วันที่เขายังรักคนที่ไม่ใช่เนฟิลิม และ...
ราดาแมนธิสสั่นศีรษะไล่ความคิดนั้น เช่นเดียวกับตอบคำถามของเพื่อนร่วมโต๊ะ
“นายเมาหรือเปล่า”
“เปล่า” เป็นคำตอบที่ชายหนุ่มคิดว่าตนให้โดยมีสติสัมปชัญญะครบถ้วน เขายังคิดได้เป็นปกติ ยังโต้ตอบรู้เรื่อง ก็แค่ตาพร่าเพราะแสง เพราะแว่นสีดำที่ต้องสวมเพื่อปิดบังนัยน์ตาของเนฟิลิม
“ยังไงก็พอเถอะ ไปนอนดีกว่า พรุ่งนี้จะไปหานิกซ์อีกทีไม่ใช่เหรอ”
“ทำไม ดื่มแล้วไปหาไม่ได้เหรอ”
“เดี๋ยวก็คุยไม่รู้เรื่องหรอก”
“ฉันยังคุยกับเธอรู้เรื่อง เธอก็ยังคุยรู้เรื่อง เหล้าแค่นี้เอง” ชายหนุ่มคว้าคอขวดแก้วที่มีน้ำสีอำพันอยู่เกือบครึ่ง เทลงแก้วของตน “เหลือไม่ถึงครึ่งขวด ดื่มให้หมดเลยก็ได้”
หญิงสาวลุกขึ้นยืน จับขวดยั้งไม่ให้เขารินต่อ
“ถ้าอยากดื่ม ฉันรินให้ ของแบบนี้ใครเขากินกันเพียวๆ บาดคอตาย”
ซีเรนาหันไปสั่งน้ำแข็ง โซดา กับน้ำอัดลมเพิ่ม ก่อนจะผสมทุกอย่างในแก้วของเขาอย่างชำนาญ จนราดาแมนธิสอดเปรยไม่ได้
“ไม่ยักรู้ว่าเธอชงเหล้าเก่ง”
เขารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ถึงจะไม่เคยดื่มเหล้ามามาก เพราะวิถีชีวิตเพื่อเตรียมตัวเป็นนักบวชของอิสยาห์กับของมึนเมาไปกันคนละเส้นทาง เหล้าที่หญิงสาวชงให้อร่อยกว่าทุกครั้งที่เคยดื่ม ยิ่งเมื่อเทียบกับเหล้าขาวเพียวๆ ที่เวซาโนชอบนักหนาและเคยแบ่งให้เขา (ก่อนพ่นไฟโชว์จนเขาคิดว่ามันน่าจะไปเอาดีทางเล่นละครสัตว์มากกว่าปล้นคนอื่นกิน) ซึ่งขมและแสบท้องชวนสำลัก
คงเป็นเพราะเหล้าของซีเรนาหวานซ่า จนเขาแทบไม่รู้สึกว่าดื่มเหล้าอยู่เลยกระมัง
“นายเพิ่งเริ่มดื่ม ก็ต้องชงบางๆ ไว้ก่อน แต่ถึงจะบางแค่ไหน กรอกอั่กๆ เหมือนคนหิวน้ำอย่างนั้นก็เมาอยู่ดี”
ราดาแมนธิสขมวดคิ้ว อยากแย้งว่าตนเองยังไม่เมา แต่หญิงสาวก็คงไม่ฟังอีกเช่นเคย ซ้ำใจเจ้ากรรมของเขาเหมือนจะนึกย้อนความหลังเก่าๆ ดีเกินคาดในวันนี้
ตอนที่เอลิซาเบธฝึกทำอาหาร อิสยาห์มักได้ชิมก่อนเป็นคนแรก ไม่ว่าจะเป็นของคาวหวาน หรือเครื่องดื่มน้ำผักผลไม้ผสม อาหารของเธออร่อยเสมอ บางครั้งเวลาเขาชม เด็กสาวก็พูดเขินๆ
...เพราะทำให้อิสยาห์กินหรอกนะ ถึงได้ทำเต็มที่เลย...
เธอรักเขา ทั้งๆ ที่เขาเป็นเนฟิลิมก็ยังคิดจะไปตายเอาดาบหน้าด้วยกัน ทั้งๆ ที่ไม่อยากจากเขา ก็ยังเร่งให้เขาหนีไปเมื่อเธอถูกยิง ตอนนี้เธอไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ แต่งงานกับคนอื่น? ตาย? ถูกกำจัดทิ้ง? เด็กเซราที่เขาเกลียดชังนั่นเป็นอะไรกับเธอ...
...ถ้าพี่ชายของเซราเป็นพี่ชายคุณราดา...ก็...ก็หมายความว่าเซราเป็นน้องสาวคุณราดาด้วยเหมือนกัน !...
คำพูดของเด็กนิกซ์ผุดขึ้นมา ยังผลให้เขาคว้าแก้วเหล้ากระดกรวดเดียวอีกครั้ง แล้วก็ยื่นแก้วเปล่าไปขอเติมเพิ่ม ซีเรนาแย้งอยู่แว่วๆ แต่ชายหนุ่มไม่สนใจ ที่ตามมากับคำพูดของเด็กนั้นยังมีคำพูดของหญิงคอนเวิร์ตลึกลับ
...แล้วถ้าเกิดจากหลอดทดลอง ค่าของความเป็นมนุษย์ของคนคนนั้นจะลดลงหรือไม่มีอยู่เลย เหมือนกับคนอัสลานหรือคนมีเขา งั้นเหรอคะ...
คำพูดพวกนั้นทำให้ราดาแมนธิสคิดไปมากมาย
...เราจะไปรู้หรือ ก็แค่เพราะคนอื่นๆ ...ทั้งคนอัสลานกับคนโซลาริส...เห็นว่าเราเนฟิลิมไม่มีความเป็นมนุษย์ เราถึงต้องสู้ไม่ใช่รึไง ถึงเด็กนั่นจะเป็นมนุษย์ จะมีดีเอ็นเอของเอลิซาเบธ มีรูปร่างหน้าตาเหมือนเอลิซาเบธทุกอย่าง มันก็เป็นแค่เครื่องมือที่เอลิยาห์สร้างขึ้นมา มันไม่ใช่พี่น้องของเรา ไม่มีทางใช่ไปได้...
...แต่...เรายังเป็นพี่น้องของเอลิซาเบธอยู่หรือเปล่า ถ้าเอลิซาเบธยังมีชีวิตอยู่ เธอจะคิดยังไงกับเรา จะรักเราที่เป็นเนฟิลิม เป็นฆาตกร เป็นคนฆ่าคนโซลาริสเหมือนกันได้หรือ...
...แล้วเรา...เราเป็นเนฟิลิม จะยังรักเอลิซาเบธได้หรือ ถ้าเอลิซาเบธอยู่ข้างพ่อกับพี่เอลิยาห์ ถ้าเธอยังมีชีวิตอยู่แล้วรักเด็กเซรา ถ้า...
“ซีเรนา” ชายหนุ่มเรียกหลังจากรับแก้ว บางที...อาจเพื่อใช้เสียงกลบความคิดที่วิ่งวนเหล่านั้น
“หือม์”
“เธอ...มีใครที่เธอรักที่ไม่ใช่เนฟิลิมมั้ย”
เสียงพูดคุยจอแจจากมุมอื่นในร้านเหล้า เสียงน้ำแข็งกระทบกันในแก้วใกล้มือ...ทุกสิ่งรอบด้านดำเนินไปครู่หนึ่ง ถึงได้รับเสียงตอบที่ต้องการ
“...ไม่มีหรอก กระทั่งแม่ ฉันยังไม่รู้จะรักยังไงเลย ไอ้พวกที่คิดว่าเป็นเพื่อนกัน...พอฉันกลายเป็นเนฟิลิม ก็...อย่างที่นายรู้”
ซีเรนาเคยเล่าให้เขาฟัง นานแล้ว บางทีตอนนั้นเธออาจจะเมา ไม่ก็เหลือทนกับการไม่มีใครให้ระบายเรื่องนี้ด้วยได้ ตอนนั้นเขาแสดงตัวเป็นหัวหน้า ยอมรับและรับฟังทุกคน บางทีอาจเพราะอย่างนั้น เธอถึงพูดให้เขาฟังทั้งน้ำตา พูดไป สบถด่าไป ร้องไห้ไปราวกับตนเองกลับเป็นเด็กเล็กๆ อีกครั้ง ต่อหน้าเขาที่ไม่กล้าแม้แต่จะแตะไหล่ของเธอ
เมื่อนั้นเขาเพิ่งตระหนัก เพราะอำนาจของเนฟิลิม...ซีเรนาสูญเสีย มากมายเหลือเกิน บาดแผลของเธอไม่ได้หายไปเมื่อฆ่าผู้ชายพวกนั้นได้หมดและหนีออกมา มันยังคงแฝงอยู่ในท่าทางของเธอตอนเหลียวกลับมาตามเสียงฝีเท้าที่ตามหลัง ตอนเหลือบมองชายคนใดก็ตามด้วยสายตาไม่ไว้ใจ ไม่ยอมสบตาด้วยตรงๆ ...รวมทั้งตอนพบเขาครั้งแรก
ถึงเรื่องจะเกิดเพราะความสามารถที่ต่างฝ่ายไม่รู้ ราดาแมนธิสก็ยังรู้สึกว่าเด็กวัยรุ่นพวกนั้นผิดแน่นอน ผิดที่ไม่ยอมนึกถึงจิตใจของเด็กหญิงมีเขา ไม่ยอมนึกว่าเธอก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธเช่นกัน
ตอนนั้นเขาปลอบเธออย่างกระอักกระอ่วน อย่างคนที่ไม่เคยปลอบใครที่มีความทุกข์ใหญ่หลวงเช่นนี้มาก่อน พูดอย่างโง่ที่สุดว่าเรื่องนั้นจบไปแล้ว เธอไม่ถูกทำร้ายอย่างนั้นอีกแล้ว ที่นี่ไม่มีใครทำร้ายเธอ
...ที่นี่ !... หญิงสาวกลับหัวเราะเหมือนขบขันเต็มประดา ...ที่นี่ ! ฉันจะบอกอะไรให้ ราดา พวกอัสลานมันห้ามตัวเอง แล้วก็ห้ามไม่ให้คนอื่นทำอะไรฉันทำไมรู้มั้ย ! พวกมันทำเพื่อตัวเองทั้งนั้น ! ไอ้พวกหยิ่งในสายเลือดตัวเองนั่น...กลัวเสียหน้าถ้ามีใครรู้ว่าพวกมันลดตัวลงมานอนกับผู้หญิงมีเขา ! พวกมันกลัวมีลูกเป็นคนมีเขาอย่างกับอะไรดี !...
...มีลูก...งั้นเหรอ... ฤทธิ์เหล้าทำให้เขาคิดไปเรื่อยเปื่อย ตั้งคำถามกับตนเองอีกครั้งว่าเนฟิลิมเกิดมาได้อย่างไร
เมื่อก่อนพวกเขาเป็นคนธรรมดา พอเข้าวัยรุ่นจึงมีเขาและอวัยวะที่มีอำนาจแปลกประหลาด นั่นหมายความว่าพวกเขาถูกกำหนดมาตั้งแต่เกิดให้เป็นเนฟิลิม หรือแค่โตขึ้นมาก็บังเอิญเป็น เหมือนโรคร้ายบางอย่างหรือความพิการ ไม่ใช่เรื่องของสายเลือดที่พิเศษกว่าผู้อื่น หรือการได้รับเลือกตามชะตากรรม
ความคิดนั้นทำให้ราดาแมนธิสกลัว บัดนี้ก็ยิ่งกลัวไปกว่าเดิม
หากเนฟิลิมเหมือนคนเป็นโรค ความเป็นเนฟิลิมก็คือสิ่งที่ต้องรักษาให้หาย เหมือนกับที่นิกซ์และหญิงคนนั้นมอง ความเป็นเนฟิลิมจะไม่ใช่ศักดิ์ศรี ไม่ใช่ตัวตนที่ควรสู้เพื่อปกป้อง
และทุกสิ่งที่เขาประสบ ทุกสิ่งที่เขาผ่านมาเพื่อรวบรวมพวกเนฟิลิมเข้าด้วยกัน ผูกความเป็นเนฟิลิมให้เป็นหนึ่ง สร้างโลกของพวกเนฟิลิม...ทุกอย่างจะไม่มีความหมายอะไรเลย เป็นแค่ความพยายามไร้ค่าน่าสมเพช ของคนที่เป็นโรคผิดประหลาด ซึ่งรักษาได้ง่ายๆ แค่ผ่าตัดเขากับอวัยวะพวกนั้นออก
...ไม่มีวันเสียล่ะ !... ราดาแมนธิสขบฟัน บีบแก้วเหล้าแน่น ทุกสิ่งมันไม่จบแค่นั้น เนฟิลิมไม่ใช่โรค หรือความบังเอิญที่ไร้ความหมาย เขาไม่ยอมเสียเขากับตาของตนเองไปแน่นอน ให้ตัดเขาของทุกคน ตัดลิ้นเวซาโน ตัดมือทาลอส หรือทำลายหูของเซลลีและมดลูกของซีเรนาต่างหากที่ทำให้พวกเขาเป็นคนพิการ
เขาต้องพิสูจน์ ให้ตนเอง ให้เนฟิลิมทุกคนรวมทั้งนิกซ์ได้เห็น ว่าเนฟิลิมเป็นเผ่าพันธุ์หนึ่ง เผ่าพันธุ์ที่มีอำนาจเหนือกว่ามนุษย์ เผ่าพันธุ์ที่แยกเป็นเอกเทศ มีลูกหลานสืบทอดลักษณะของตนเองได้
ต้องตามหา...ไม่ก็สร้าง...เนฟิลิมรุ่นใหม่ที่เข้าใจสิ่งที่พวกตนเป็น เนฟิลิมที่ภูมิใจในความเป็นเนฟิลิมของตน ไม่เหมือนกับเจ้าเด็กนิกซ์ที่คิดปฏิเสธและลบล้างความเป็นเนฟิลิมในตัวมัน
ความคิดของชายหนุ่มพลันสะดุดลง เมื่อใครบางคนดึงแก้วไปจากมือของเขา
“พอได้แล้ว มือสั่นขนาดนี้ นายจะขอดื่มต่อ ฉันก็ไม่ให้” ซีเรนาพูด “หน้านายก็แดงจะแย่แล้ว ไปนอนพักเถอะ”
หญิงสาวจ่ายเงินแทนเขา แล้วก็ยื่นแขนให้ชายหนุ่ม
ทีแรกราดาแมนธิสขยับตัวออกห่าง แต่ก็รู้สึกว่าเท้าของตนเซอย่างควบคุมไม่ได้ นัยน์ตาหลังแว่นสีดำเห็นหนทางในแสงสลัวเหมือนมองผ่านม่านน้ำยิ่งกว่าเดิม จึงได้แต่ปล่อยให้เธอพยุงเดินออกไป
- - - - -
ไม่รู้นานเท่าใดที่เขาก้าวเท้าไปเรื่อยๆ ตามฝีเท้าของร่างบางข้างตัว เธอบอกว่ามีบันไดข้างหน้า เขาก็ก้มมองขั้นบันได จนสุดท้ายหญิงสาวจึงเปิดประตูเข้าไปในห้องมืด ประคองให้เขานอนลงบนเตียง เปิดโคมไฟหัวเตียง และถอดแว่นตาดำของเขาออกวางไว้
ซีเรนาพยายามดึงแขนเขาออกจากแขนเสื้อแจ็คเก็ตข้างหนึ่ง ครั้นแล้วก็บอกให้เขาพลิกตัวให้เธอถอดเสื้อออกสะดวก จะได้เช็ดตัวให้
“ฉันไม่ได้เมา” ราดาแมนธิสประท้วง
“คนเมาก็พูดอย่างนี้กันทั้งนั้น” หญิงสาวชะโงกหน้ามาตอบง่ายๆ ก่อนจะยืดตัวขึ้น “ยังไงนายก็ต้องเช็ดตัว นอนไปก่อนเถอะ”
“เดี๋ยวก่—“ คงเพราะกลัวซีเรนาจะจากไปในตอนนั้น ชายหนุ่มจึงรีบคว้าแขนของเธอเอาไว้
ไม่รู้เขาดึงแรงเกินไป หรือหญิงสาวไม่ทันตั้งตัว มารู้สึกตัวอีกที มือของเขาก็กุมรอบข้อมือของซีเรนา แขนข้างหนึ่งของเธอเกยอยู่บนอกของเขา อีกข้างเท้ากับเตียง ข้างไหล่ของชายหนุ่ม
เขารู้สึกเหมือนเห็นดวงตาสีฟ้า และผมสีทองยาวสลวยของเอลิซาเบธ ลูเชียส ผู้เป็นเงาสะท้อนของตนในชั่วแวบ
เพิ่งตระหนักได้ว่าหญิงตรงหน้าคือใครก็เมื่อนัยน์ตาของทั้งสองสบกันตรงๆ ...หญิงสาวดูตกใจจนถึงขั้นตะลึงงัน ไม่รู้เขาคิดไปเอง ฤทธิ์เหล้า หรือแสงหลอกตา ว่าใบหน้าของเธอแดงเรื่อขึ้นจนเห็นได้ชัด
“ปล่อย...” หญิงสาวพูดคำเดียว เสียงแข็งในทีแรก แต่ท้ายคำกลับหลุบหายในคอ
ชายหนุ่มรู้ว่าตนควรปล่อยมือ แต่ก็เหมือนสมองไม่สั่งการ หรือบางสิ่งที่อยู่ระหว่างสมองกับมือตัดการเชื่อมต่อไปเฉยๆ ทว่าเขายังมีสติพอจะเอ่ย
“ขอโทษ” ราดาแมนธิสกลืนน้ำลาย นึกถึงภาพเมื่อครู่อีกครั้ง “ไม่มีอะไรหรอก แค่...อยากให้เธออยู่ด้วย...อีกสักพักได้มั้ย”
นัยน์ตาดำขลับของซีเรนาอ่อนลง เธอสูดลมหายใจลึกก่อนพยักหน้า ไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว
ราดากอดเธอไว้ ซึมซับความอบอุ่นจากร่างกายของคนอีกคน เพิ่งตระหนักว่าตนเองไม่ได้กอดใครมานานเหลือเกิน อาจตั้งแต่ตอนที่เอลิซาเบธโผเข้ามากอดเขา ร่ำไห้บอกว่าเขาไม่ใช่ปีศาจเมื่อหลายสิบปีก่อน เนิ่นนานจนแทบลบล้างไปจากความทรงจำ
อิสยาห์ไม่เคยอยู่ในอ้อมกอดของแม่ พ่อกับพี่เอลิยาห์ก็มีวัยห่างกันเกินไป และเคร่งครัดจารีตธรรมเนียมเสียจนแทบไม่เคยสัมผัสตัวเด็กชาย อย่าว่าแต่จะกอดแสดงความรัก ทว่าเขาก็มีเอลิซาเบธคอยกอดปลอบประโลม มีวันที่เด็กทั้งสองลอบเข้าห้องนอนของต่างฝ่ายกลางดึก เพื่อพูดคุยสัพเพเหระ เพื่อกอดกันยามฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งฝันร้ายจนนอนไม่หลับ
บางที...เขานึกสงสัยขึ้นมา ซีเรนาเล่า...เคยมีใครกอดไหม คงไม่มีเลย ทั้งแม่ที่เกลียดเธอ พ่อเลี้ยงที่ทำร้ายเธอเป็นคนแรก อดีตเพื่อนที่บังคับข่มเหง ผู้ชายที่เห็นเธอเป็นแค่เครื่องรองรับอารมณ์ คนอัสลานที่ดูถูก เว้นระยะห่าง แต่ก็ต้องการตักตวงผลประโยชน์จากเธอ
แล้วเขาที่เป็นเนฟิลิมด้วยกันเล่า เขาเป็นเนฟิลิม เธอก็เป็นเนฟิลิม เป็นพวกเดียวกัน เป็นผู้ที่ควรกอดปลอบประโลมกันและกันที่สุดไม่ใช่หรือ
ซ้ำ...หากเนฟิลิมจะสืบทอดเชื้อสายต่อไป ก็ย่อมต้องมีลูกหลานที่เป็นเนฟิลิมด้วยกัน
...เนฟิลิมด้วยกัน...
...เอลิซาเบธ...
...สายเลือดของพวกเรา...
...เจ้าเด็กนอกคอกนิกซ์...
...เด็กเนฟิลิมที่ไม่เป็นอย่างมัน...
ซีเรนาร้องออกมาเบาๆ เมื่อชายหนุ่มยกศีรษะขึ้น จูบที่ริมฝีปากของเธอ แต่ไม่ช้าเธอก็ยกมือขึ้นโอบหลังคอของเขา ไม่พูดสิ่งใด แต่ก็ไม่แสดงท่าทางว่ารังเกียจ หรือต้องการผลักเขาออกห่าง
เนฟิลิมย่อมคู่กับเนฟิลิมด้วยกัน เหมือนกฎธรรมชาติของทุกเผ่าพันธุ์ นั่นคงเป็นสิ่งที่สมองด้านเหตุผลของหัวหน้าเนฟิลิมคิด ขณะที่อีกด้านหนึ่ง สมองด้านอารมณ์พยายามลบล้างสิ่งอื่นที่วิ่งพล่านออกไป
เขาอยากลบล้างภาพของเอลิซาเบธ คำพูดของนิกซ์ คำพูดของแอนเธีย และสิ่งใดก็ตามที่สั่นคลอนความเชื่อมั่นอันทำให้ทุกสิ่งของ ‘ราดาแมนธิส’ มีความหมายออกไป
แม้เพียงชั่วครู่เดียวในอ้อมกอดของเนฟิลิมอีกคนก็ตาม
* * * * *
ความคิดเห็น