ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : 16 หนทางของคนเห็นแก่ตัว
16 – หนทางของคนเห็นแก่ตัว
อัศวินผู้มีรอยแผลเต็มร่างค่อยๆ พาตนเองไปหานารีแห่งเสียงเพลงซึ่งทิ้งร่างอยู่บนพื้น
นางยังคงหายใจรวยริน เขาดึงลูกดอกอาบยาสลบจากหลังของนาง แล้วฉีกผ้าคลุมของตนมากดแผลแน่นหนาเพื่อห้ามเลือด ทั้งๆ ที่บนร่างของตนยังมีแผลมากมายและสาหัสกว่านั้น หลั่งเลือดนองกว่านั้น
“ได้โปรด...อย่าให้นางต้องเจ็บปวดอีกเลย...” เขาเอ่ยแผ่วเบา เหมือนมิได้ตั้งใจเอ่ยกับผู้ใด
เทพหายนะหยิบลูกดอกที่อาบโลหิตของทั้งสองขึ้นมา ก่อนที่ลูกดอกนั้นจะหลอมละลายในฝ่ามือ...ดุจถูกกลืนเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเหล็กกล้า
...ข้า...ได้รับการอัญเชิญมาเพื่อรับเครื่องสังเวยในราตรีอันยาวนานที่สุด...ข้ามิอาจกลับไปทั้งเช่นนี้ได้...
...ทว่า...นารีแห่งเสียงเพลงยังมีได้ก่อบาปมากพอที่จะเป็นเครื่องสังเวยที่อาจเติมเต็มข้า...
...เช่นนั้น...ในเวลาที่เหลืออยู่ก่อนแสงตะวันมาถึงนี้...
มาโอไม่ตอบคำพูดของเทพหายนะ ไม่แม้จะหันไปมองร่างสูงใหญ่ที่ก้าวจากไปด้วยฝีเท้าอันหนักหน่วง เขายังคงมองแต่ดวงหน้าซีดเซียวที่มีเปลือกตาหลับสนิทของหญิงสาว ขณะที่ชาวเมืองเรเลนทัสส่งเสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวอีกครั้ง...ตามมาด้วยเสียงร้องอันโหยหวนบาดหูกว่าจากความเจ็บปวด และเสียงฉีกกระชากของเนื้อหนัง...เอ็น...กระดูก ไปจนถึงเสียงเลือดที่หลั่งนองพวยพุ่ง
“ไม่ว่าที่ไหน...เราก็จะไปด้วยกัน” มาโอกระซิบขณะช้อนร่างของนางขึ้น มุ่งออกสู่ประตูเมืองเรเลนทัส “พวกเรา...ไม่ผิดที่เห็นแก่ตัวใช่ไหม”
ไม่มีเสียงตอบ...เว้นเพียงเสียงร้องโหยหวนของคนเห็นแก่ตัวอีกกลุ่มหนึ่ง กระนั้นมืออ่อนแรงของหญิงสาวยังยกขึ้นเกาะไหล่ของชายหนุ่ม ดวงตาของนางลืมขึ้นน้อยๆ ขณะที่ริมฝีปากพึมพำบทเพลงแห่งการเยียวยา ซึ่งแผ่วเบาจนถูกกลบด้วยเสียงร้องอื่นๆ จนหมดสิ้น
โลหิตแห่งเทพหายนะยังมอบพลังให้ราพลังก้าสามารถรักษาแผลใหญ่แทบทั้งหมดของมาโอได้สำเร็จ ก่อนที่นางจะพ่ายแพ้ต่อความเหนื่อยอ่อน โรคภัย และนิทรา
ณ ตอนนี้ก็ได้จบครึ่งแรกของตำนานแห่งราพลังก้าแล้ว แต่เรื่องราวของทั้งสองคนยังคงดำเนินต่อไปหลังสิ้นเรเลนทัส เชิญติดตามได้ในตอนหน้าครับ :)
อัศวินผู้มีรอยแผลเต็มร่างค่อยๆ พาตนเองไปหานารีแห่งเสียงเพลงซึ่งทิ้งร่างอยู่บนพื้น
นางยังคงหายใจรวยริน เขาดึงลูกดอกอาบยาสลบจากหลังของนาง แล้วฉีกผ้าคลุมของตนมากดแผลแน่นหนาเพื่อห้ามเลือด ทั้งๆ ที่บนร่างของตนยังมีแผลมากมายและสาหัสกว่านั้น หลั่งเลือดนองกว่านั้น
“ได้โปรด...อย่าให้นางต้องเจ็บปวดอีกเลย...” เขาเอ่ยแผ่วเบา เหมือนมิได้ตั้งใจเอ่ยกับผู้ใด
เทพหายนะหยิบลูกดอกที่อาบโลหิตของทั้งสองขึ้นมา ก่อนที่ลูกดอกนั้นจะหลอมละลายในฝ่ามือ...ดุจถูกกลืนเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเหล็กกล้า
...ข้า...ได้รับการอัญเชิญมาเพื่อรับเครื่องสังเวยในราตรีอันยาวนานที่สุด...ข้ามิอาจกลับไปทั้งเช่นนี้ได้...
...ทว่า...นารีแห่งเสียงเพลงยังมีได้ก่อบาปมากพอที่จะเป็นเครื่องสังเวยที่อาจเติมเต็มข้า...
...เช่นนั้น...ในเวลาที่เหลืออยู่ก่อนแสงตะวันมาถึงนี้...
มาโอไม่ตอบคำพูดของเทพหายนะ ไม่แม้จะหันไปมองร่างสูงใหญ่ที่ก้าวจากไปด้วยฝีเท้าอันหนักหน่วง เขายังคงมองแต่ดวงหน้าซีดเซียวที่มีเปลือกตาหลับสนิทของหญิงสาว ขณะที่ชาวเมืองเรเลนทัสส่งเสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวอีกครั้ง...ตามมาด้วยเสียงร้องอันโหยหวนบาดหูกว่าจากความเจ็บปวด และเสียงฉีกกระชากของเนื้อหนัง...เอ็น...กระดูก ไปจนถึงเสียงเลือดที่หลั่งนองพวยพุ่ง
เทพมารนั้นดื่มกินโลหิตนารี แล้วเผาชาวเมืองทั้งปวงให้สิ้นวอดวาย
ต่อนักรบผู้นั้น...เพียงลูกวิหคน้อยตัวเดียวก็อาจมีค่าเทียมโลกทั้งใบ
ยามตระกองนารีที่เลือดหลั่งไหล อัศวินหนุ่มถอนใจและหลับตาลง
เราสองเคียงคู่กันไม่พรากตลอดกาล คือวาจาลั่นในหัวใจ
แม้นการนั้นจะทำให้ผู้คนมากมายต้องตาย...ฤาทุกสิ่งในโลกต้องดับสูญ
ข้าก็ยังปรารถนาสิ่งนั้น...อย่างยินดี
ต่อนักรบผู้นั้น...เพียงลูกวิหคน้อยตัวเดียวก็อาจมีค่าเทียมโลกทั้งใบ
ยามตระกองนารีที่เลือดหลั่งไหล อัศวินหนุ่มถอนใจและหลับตาลง
เราสองเคียงคู่กันไม่พรากตลอดกาล คือวาจาลั่นในหัวใจ
แม้นการนั้นจะทำให้ผู้คนมากมายต้องตาย...ฤาทุกสิ่งในโลกต้องดับสูญ
ข้าก็ยังปรารถนาสิ่งนั้น...อย่างยินดี
“ไม่ว่าที่ไหน...เราก็จะไปด้วยกัน” มาโอกระซิบขณะช้อนร่างของนางขึ้น มุ่งออกสู่ประตูเมืองเรเลนทัส “พวกเรา...ไม่ผิดที่เห็นแก่ตัวใช่ไหม”
ไม่มีเสียงตอบ...เว้นเพียงเสียงร้องโหยหวนของคนเห็นแก่ตัวอีกกลุ่มหนึ่ง กระนั้นมืออ่อนแรงของหญิงสาวยังยกขึ้นเกาะไหล่ของชายหนุ่ม ดวงตาของนางลืมขึ้นน้อยๆ ขณะที่ริมฝีปากพึมพำบทเพลงแห่งการเยียวยา ซึ่งแผ่วเบาจนถูกกลบด้วยเสียงร้องอื่นๆ จนหมดสิ้น
โลหิตแห่งเทพหายนะยังมอบพลังให้ราพลังก้าสามารถรักษาแผลใหญ่แทบทั้งหมดของมาโอได้สำเร็จ ก่อนที่นางจะพ่ายแพ้ต่อความเหนื่อยอ่อน โรคภัย และนิทรา
ยามนี้ขอจงฟัง เรื่องของความปวดร้าว
ในด้าวแดนต้องสาป เรื่องของบาปเศร้าแสน
ในเมืองเรเลนทัสซึ่งบัดนี้จบสิ้นด้วยแค้น
ดาบคมนับหมื่นแสนทิ่มแทงด้วยโลภโทสัน
เมืองนั้นล่มสลายด้วยมือหมู่เมืองข้างเคียง
สิ้นเกรียงไกรแลความอุดมแห่งแดนเขตขัณฑ์
กลายเป็นตำนานเล่าขาน ถึงการรบหนึ่งต่อเก้าร้อยเก้าสิบเก้า
เรื่องราวแห่งการดิ้นรนแลสงครามอันทารุณ
ดังนี้...เรื่องราวเพื่อความสุขแห่งผู้เป็นที่รักจึงได้จบสิ้นลง
ในด้าวแดนต้องสาป เรื่องของบาปเศร้าแสน
ในเมืองเรเลนทัสซึ่งบัดนี้จบสิ้นด้วยแค้น
ดาบคมนับหมื่นแสนทิ่มแทงด้วยโลภโทสัน
เมืองนั้นล่มสลายด้วยมือหมู่เมืองข้างเคียง
สิ้นเกรียงไกรแลความอุดมแห่งแดนเขตขัณฑ์
กลายเป็นตำนานเล่าขาน ถึงการรบหนึ่งต่อเก้าร้อยเก้าสิบเก้า
เรื่องราวแห่งการดิ้นรนแลสงครามอันทารุณ
ดังนี้...เรื่องราวเพื่อความสุขแห่งผู้เป็นที่รักจึงได้จบสิ้นลง
--------------------------------------------------------------------------
ณ ตอนนี้ก็ได้จบครึ่งแรกของตำนานแห่งราพลังก้าแล้ว แต่เรื่องราวของทั้งสองคนยังคงดำเนินต่อไปหลังสิ้นเรเลนทัส เชิญติดตามได้ในตอนหน้าครับ :)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น