ตำนานอาณาจักรมนตรา

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 1 - ความอาดูรของนักรบ - 7 - เทศกาล

เนมอสเคยคิดว่าเขาเห็นดอกไม้ในเมืองมากที่สุดในวันเดินขบวนฉลองชัยชนะ แต่เมื่อมาถึงวันเทศกาลกลางฤดูร้อนแล้ว เขาก็พบว่าปริมาณดอกไม้ดูจะเพิ่มขึ้นจากวันนั้นเป็นสามเท่า ทั้งที่ประดับตามอาคารต่างๆ เร่ขายตามท้องถนน หรือปรากฏในรูปมาลัยดอกไม้สวมบนศีรษะและข้อมือผู้สัญจรในเมืองซึ่งส่งเสียงเพลงและเสียงหัวเราะอยู่ทั่วไป

บุปผางามข้างกายเขาสวมชุดผ้าพลิ้วสีขาวบาง ตามคอกับปลายแขนเสื้อและชายกระโปรงปักเป็นลายเถาดอกไม้อ่อนช้อย บนเรือนผมสีดำที่ปล่อยสยายมีมงกุฎซึ่งเธอทำเองจากดอกไม้ในสวนโดยมีกุหลาบขาวเป็นหลัก และมีผมบางปอยที่ถักเป็นเปีย นำดอกไม้เล็กๆ เสียบแซมให้ดูสวยงาม สร้อยนกพิราบไม้สีขาวที่เขามอบให้เธอยังคงประดับบนลำคอเช่นเดิม

ทั้งสองชมขบวนรถบุปผชาติที่ประกวดประชันโฉมบนถนนสายหลักในเมืองในยามสาย จากนั้นก็ไปเต้นรำที่จัตุรัสกลางเมืองก่อนจะปลีกตัวไปนั่งพักที่ริมคู มองดอกไม้นานาพันธุ์ที่ล่องลอยตามกระแสน้ำไหลเอื่อย

“ท่านเนมอสเคยมางานเทศกาลอย่างนี้หรือเปล่าคะ” เด็กสาวถาม เธอดูจะร่าเริงเป็นพิเศษในวันนี้

“ไม่เคยหรอก” เขาตอบก่อนจะยิ้มแห้งๆ “อาจจะจริงก็ได้ที่ฝ่าบาทตรัสว่านอกจากเรื่องรบแล้ว ข้าก็เป็นผู้ชายที่ไม่สนเรื่องละเอียดอ่อนเอาเสียเลย”

“คงเป็นเพราะท่านต้องออกรบบ่อยๆ เลยไม่มีเวลามากกว่ากระมังคะ” เธอเปรย

“คงใช่” ชายหนุ่มนึกถึงบ้านของตนที่นครหลวงขึ้นมา “กระทั่งบ้านก็ยังไม่ได้กลับเป็นเดือนแล้วด้วย”

ก่อนหน้านี้ การรบและตรวจตราชายแดนด้านต่างๆ ทำให้เขาได้กลับบ้านอย่างน้อยเพียงเดือนละครั้ง อยู่พักครั้งละสองสามวัน คนรับใช้สองคนที่จำเป็นต้องมีไว้เก็บกวาดทำความสะอาดและทำอาหารเมื่อเขากลับมาจึงแทบว่างงานไปโดยปริยาย

แต่ราวปีหน้า บ้านหลังนั้นของเขาก็คงจะมีชีวิตชีวาขึ้น อย่างน้อยก็มีนายหญิงเพิ่มมา ส่วนเขาเมื่อได้เป็นแม่ทัพแล้วก็คงได้ประจำในเมืองหลวงบ่อยกว่าแต่ก่อน จะได้มีเวลาอยู่บ้านกับเธอ

“ข้าอยากเห็นบ้านของท่านเนมอสจังเลยค่ะ”

“อีกไม่นานก็คงได้เห็น แต่สภาพมันไม่ค่อยจะดีเท่าไรหรอก เพราะข้าไม่ได้อยู่บ้านบ่อยนัก”

“ข้าจะช่วยดูแลนะคะ” สิมาริเมสพูดเขินๆ ก่อนจะถาม “ว่าแต่มีสวนไหมคะ”

“ก็มีสวนเล็กๆ ไม่ใหญ่เท่าสวนของจวนหรอก แต่ตอนนี้คงรกเป็นป่าตามชื่อข้าไปแล้วกระมัง”

เด็กสาวหัวเราะรับน้อยๆ แล้วเอ่ยด้วยเสียงเคลิ้มฝัน “ข้าอยากมีสวนเป็นของตัวเองสักแห่งน่ะค่ะ ไม่ต้องกว้างขวางมากก็ได้ ขอแค่ไว้ปลูกดอกไม้ที่ข้าชอบบ้างก็พอ ข้าอยากปลูกกุหลาบ มะลิ กับไอริสให้หอมทั่วสวน ทำซุ้มต้นสายน้ำผึ้งกับวิสทีเรียเหนือม้านั่งหิน มีร่มต้นลินเด็นสักต้น...แล้วก็ต้นไลแลคด้วย”

แม่ทัพหนุ่มยิ้มรับ เขาอดนึกไม่ได้ว่าดอกไม้ที่เธอชอบนั้นเห็นจะมีมากมายเหลือเกิน

“ไม่รู้ว่าสวนที่บ้านข้าจะกว้างพอไหม แต่ข้าอยากเห็นสวนที่เจ้าจัดจริงๆ นะ”

“ขอบคุณค่ะ” คู่หมั้นของเขาตอบ

เสียงร้องของคนขายดอกไม้ที่ดังมาแว่วๆ เรียกความสนใจของเนมอส ชายหนุ่มส่งยิ้มให้เด็กสาวก่อนจะลุกขึ้นยืน

“รอก่อนนะ เดี๋ยวข้ามา”

เขาตรงไปถามเรื่องบุปผาพจีสักเล็กน้อยกับชายคนขายที่หอบตะกร้าใบใหญ่ ก่อนจะได้ดอกกุหลาบสีแดงดอกโตที่ลิดหนามเรียบร้อยแล้วกลับมาให้เด็กสาว

สิมาริเมสคลี่ยิ้มกว้างเมื่อเขายื่นกุหลาบแรกแย้มดอกนั้นให้กับมือ

“ถือเสียว่าแทนคำที่ข้าไม่เคยบอก...นะ”

“ขอบคุณมากค่ะ” เด็กสาวรับก้านดอกไม้ไปกำแน่น ก่อนจะจรดจมูกกับริมฝีปากลงบนปลายกลีบอย่างแผ่วเบา แล้วส่งคืนให้แก่คนมอบ

เนมอสมองดอกกุหลาบที่กลับมาอยู่ในมือของตนอย่างไม่เข้าใจ เขายิ่งงุนงงขึ้นไปอีกเมื่อสิมาริเมสยกมือขึ้นแตะริมฝีปากบางของเธอเบาๆ

“ดอกไม้มีอะไรหรือเปล่า”

“ก็...มี...สิ่งแทนคำขอบคุณจากข้าอย่างไรล่ะคะ”

“หือ...” แม่ทัพหนุ่มก้มลงเพ่งกลีบดอกสีแดงเข้มให้ชัดๆ “แต่ข้าไม่เห็นอะไรเลยนี่”

“ถึงไม่เห็น...แต่สัมผัสได้นี่คะ”

เขาเลยลองใช้นิ้วจับๆ ที่ปลายกลีบดู “ก็ยังไม่เห็นจะมีอะไรอยู่ดี”

เด็กสาวถอนหายใจก่อนจะตอบแผ่วเบา “ก็...สัมผัสด้วยที่ที่ข้าใช้สัมผัสดอกไม้สิคะ”

เนมอสก้มหน้าลง ใช้ปลายจมูกกับริมฝีปากสัมผัสปลายกลีบตามที่เห็นจากเธอ เขารู้สึกถึงกลิ่นหอมจางๆ ของดอกกุหลาบแรกแย้ม “อย่างนี้น่ะหรือ”

คู่หมั้นของเขาพยักหน้าขวยเขิน

“แล้วมีอะไรหรือ”

สิมาริเมสโคลงศีรษะก่อนจะยื่นมือมา เขาเลยส่งดอกไม้กลับไปให้ เห็นเธอจรดริมฝีปากกับดอกกุหลาบอย่างชัดเจนกว่าครั้งก่อน จนใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นเมื่อตระหนักความหมายได้

“ขะ...ขอโทษนะ ข้าน่าจะรู้นานแล้ว”

“ไม่เป็นไรค่ะ ท่านเนมอสไม่ใช่คนแคว้นเรา คงไม่ทราบธรรมเนียมนี้” เด็กสาวตอบแม้จะไม่สบตากับเขา

“ข้าเห็นจะทื่ออย่างที่ฝ่าบาทตรัสจริงๆ” แม่ทัพหนุ่มถอนหายใจ

เขาแปลกใจเมื่อสิมาริเมสหัวเราะเสียงนุ่มๆ ก่อนจะหันกลับมาส่งยิ้มให้พร้อมกับดอกกุหลาบ

“แต่ตอนนี้ก็ได้ทราบแล้วนี่คะ”

ชายหนุ่มยิ้มตอบและรับดอกไม้ไว้ จากนั้นก็ก้มหน้าลง ชื่นชมสัมผัสนุ่มลื่นของปลายกลีบที่ไล้ริมฝีปาก พร้อมกับจินตนาการถึงอีกเรียวปากหนึ่งที่เคยประทับรอยจุมพิตบางเบาไว้

สิมาริเมสทำตามเช่นกันเมื่อดอกกุหลาบกลับไปอยู่ในมือของเธออีกครั้ง แต่พอเขายื่นมือไปขอดอกไม้อีก เธอก็สั่นศีรษะก่อนจะหัวเราะเบาๆ “พอเถอะค่ะ เดี๋ยวดอกไม้ช้ำหมด”

เขายิ้มแห้งๆ ทั้งที่ความร้อนบนใบหน้ายังไม่จางหายไป ชายหนุ่มมองเธอนั่งถือดอกกุหลาบ แกว่งสองเท้าเหนือคูน้ำอยู่อีกพักหนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น “อยากไปที่ไหนต่อไหม”

“ทำไมหรือคะ”

“ก็...เราไม่เคยออกมาข้างนอกด้วยกันแบบนี้เลย แล้ววันนี้ก็ยังมีเวลาจนถึงเย็น” เนมอสให้เหตุผล “จะกลับไปที่จัตุรัสไหม”

เด็กสาวสั่นศีรษะ “ข้าไม่ค่อยชอบที่ที่คนพลุกพล่านน่ะค่ะ แต่ถ้าท่านเนมอสอยากกลับไปก็ได้ค่ะ”

“ข้าก็ไม่ชอบคนพลุกพล่านเหมือนกัน”

ทั้งสองนิ่งเงียบครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่สิมาริเมสจะเสนอ “ข้านึกถึงที่หนึ่งขึ้นมาได้น่ะค่ะ”

“ที่ไหนหรือ”

“ที่เชิงเขาหลังเมืองเป็นชายป่าเล็กๆ ค่ะ จำได้ว่ามีจุดหนึ่งเป็นลานที่มีดอกไม้ป่าขึ้นเต็มไปหมด สมัยเด็กๆ ท่านพ่อท่านแม่เคยพาข้าไปเที่ยวครั้งสองครั้ง แต่หลังจากนั้นท่านพ่อก็ไม่ว่างพาไปเลย ข้าอยากให้ท่านได้เห็นลานดอกไม้ที่นั่นเหมือนกัน”

“ได้อยู่แล้ว” เนมอสรับง่ายๆ

เนมอสย้อนกลับไปที่จวนข้าหลวงเพื่อนำม้าของตนและขออนุญาตท่านข้าหลวงพาธิดาออกไปนอกเมือง โดยรับรองหนักแน่นว่าจะคุ้มครองสิมาริเมสอย่างดีที่สุด ข้าหลวงชรายินยอมโดยไม่ได้ซักถามอะไรนัก อีกทั้งยังให้จัดสำรับอาหารในปิ่นโตไม้มาเป็นมื้อกลางวันของทั้งสอง

หลังจากขี่ม้าไปตามทางที่ท่านข้าหลวงบอกไว้โดยมีเด็กสาวคอยแนะเส้นทางให้เป็นระยะๆ เท่าที่จำได้ ไม่นานทั้งสองก็มาถึงชายป่าโปร่งที่มีพื้นหญ้าบริเวณหนึ่งลาดลงเป็นแอ่ง ดารดาษด้วยไม้ดอกเล็กๆ สีสดใสที่แข่งกันผลิบานสะพรั่ง ใต้แสงตะวันที่ส่องเป็นลำลอดผ่านม่านใบไม้

“ยังอยู่จริงๆ ด้วย” สิมาริเมสเอ่ยอย่างดีใจ

“สวยมากเลย” แม่ทัพหนุ่มพูดขึ้นหลังจากลงจากหลังม้าและช่วยประคองเด็กสาวลงมา

คู่หมั้นของเขาหยิบปิ่นโตไม้ห่อด้วยผ้าซึ่งแขวนไว้ข้างอานม้า ก่อนจะเริ่มก้าวลัดเลาะไปตามแนวต้นไม้รอบแอ่ง โดยระมัดระวังไม่ให้เหยียบดอกไม้เข้า “ไปหาร่มไม้นั่งกันเถอะค่ะ”

“อือ” เขารับแล้วก้าวตามเธอไป แต่แล้วไม่นานก็ได้ยินเสียงร้องตกใจ และเห็นร่างบอบบางทำท่าจะถลาล้มลง

สัญชาตญาณบอกให้ชายหนุ่มปราดเข้าไป ยื่นแขนข้างหนึ่งออกรั้งไหล่ของเด็กสาว ขณะที่อีกข้างแตะลำต้นไม้ใหญ่ไว้เป็นหลัก

ใบหน้าของทั้งสองเลื่อนเข้ามาใกล้กันชั่วแวบหนึ่ง นัยน์ตาสบนัยน์ตา ก่อนที่เนมอสจะตั้งสติแล้วรีบถาม “มะ...ไม่เป็นไรใช่ไหม”

“ค่ะ” เด็กสาวรับเบาๆ “ขอบคุณมากนะคะ”

แต่สติของเขาแทบไม่ได้จับใจความคำพูดเหล่านั้น กลับจดจ่อ ณ ที่มาของเสียงแว่วหวาน ซึ่งดูอ่อนนุ่มและหอมหวนไม่ต่างจากกลีบดอกกุหลาบนั้นเลย

มือที่แตะต้นไม้อยู่เลื่อนมายังไหล่อีกข้างของเธอ ก่อนใบหน้าจะโน้มลงหาดวงหน้านวล

สิมาริเมสหลุดเสียงร้องออกมาเบาๆ ดวงตาสีอำพันเบิกกว้างขึ้นชั่วครู่ แต่แล้วก็ปิดลงอย่างผ่อนคลายเมื่อริมฝีปากของทั้งสองต้องกัน เนมอสจึงหลับตาลงเช่นกัน ปิดรับผัสสะอื่นๆ เพื่อดื่มด่ำกับสัมผัสอันนุ่มนวลลึกซึ้งนั้นให้เต็มที่

...ช่างหวานชื่นยิ่งกว่าดอกกุหลาบร้อยเท่าพันทวีนัก...

ชายหนุ่มบอกไม่ถูกว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด แต่เมื่อริมฝีปากของต่างฝ่ายคลายจาก เด็กสาวก็สูดหายใจเฮือกใหญ่ ดวงหน้าที่เสมองไปทางอื่นขึ้นสีแดงระเรื่อ ยังผลให้ใบหน้าของเขาร้อนผ่าวขึ้นด้วย

หมู่นกในไพรส่งเสียงร้องเจื้อยแจ้ว ขณะที่มนุษย์ผู้มาเยือนทั้งสองยังนิ่งเงียบอยู่เป็นนาน

“...ขอโทษนะคะ...” เด็กสาวก้มหน้างุด พึมพำเสียงเบาจนเขาแทบไม่ได้ยิน

“หืม?”

“ก็...ข้าวกล่อง...ข้าทำตกไป”

เขามองลงที่พื้น เห็นห่อผ้าตะแคงอยู่ระหว่างร่องในรากไม้ จึงก้มลงเก็บขึ้นมา

“มะ...ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย” นักรบหนุ่มคลำเนื้อไม้ใต้ผืนผ้าให้แน่ใจ “กล่องก็ยังอยู่ดี”

ครั้นเงยหน้าขึ้นมองคู่หมั้นสาว เขาก็พบว่าเธอยังคงก้มหน้าอยู่เช่นเดิม ทำให้อดรู้สึกไม่สบายใจไม่ได้

“...ขอโทษนะ” ชายหนุ่มตัดสินใจเอ่ย

“ขอโทษทำไมล่ะคะ”

“ก็...ข้า...” เขาเริ่มอึกอัก “...ที่ข้า...ทำลงไป...ถ้าเจ้าโกรธ...ข้าก็เข้าใจ...คือข้า...”

เด็กสาวเลื่อนมือข้างหนึ่งขึ้นแตะริมฝีปากของตนก่อนจะตอบแผ่วเบา

“...ทำไมข้าจะโกรธล่ะคะ”

“ก็...” เนมอสเริ่มสงสัยเหมือนกันว่าตนต้องการจะพูดอะไรกันแน่ “ก็...ข้าน่าจะขออนุญาตเจ้าก่อนจะ...จะ...”

“...จูบ...หรือคะ”

“อะ...อือ” เขาพยักหน้า

สิมาริเมสหัวเราะออกมาเบาๆ “ทำไมท่านถึงคิดว่าข้าโกรธล่ะคะ”

“ก็...เห็นเจ้าเอาแต่ก้มหน้าเงียบอยู่” เขาพูดงึมงำ

เด็กสาวสั่นศีรษะ

“ข้าไม่โกรธหรอกค่ะ ก็เราเป็นคู่หมั้นกันนี่นา” เธอเหลือบมองเขาแวบหนึ่งก่อนจะหันหลบ แต่ชายหนุ่มก็เห็นสีกุหลาบบนใบหน้าของอีกฝ่ายได้ชัดเจน “แต่ตกใจ...แล้วก็เขินต่างหาก”

“นั่นละ ข้าถึงได้ขอโทษ” เนมอสระบายลมหายใจเบาๆ “...ที่ทำให้ตกใจ”

“...ไม่เป็นไรค่ะ” เด็กสาวนิ่งเงียบไปอีกครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยอย่างลังเล “ข้า...ขอถามอะไรท่านเนมอสหน่อยจะได้ไหมคะ”

“ว่ามาสิ” เขารับด้วยความสงสัย

“คือ...ท่านเคย...จูบ...ผู้หญิงคนอื่นหรือเปล่าคะ”

“ไม่เคยเลย ตอบด้วยความสัตย์จริง”

“หรือคะ” สิมาริเมสรับ ในน้ำเสียงดูจะมีความยินดีแฝงอยู่ “ข้า...ข้ารู้สึกว่าอย่างนั้นละค่ะ แต่...แต่บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไม เอ่อ...ไม่ใช่ว่าข้าระแวงท่านนะคะ”

“ข้าไม่ว่าอะไรหรอก” เนมอสตอบอย่างผ่อนคลายขึ้น “อันที่จริงถ้าเจ้าจะระแวง ข้าก็เข้าใจ ก็เรื่องกลีบดอกไม้คราวนั้นชวนให้เข้าใจผิดอยู่”

“อย่างนั้นหรือคะ” เด็กสาวรับเหมือนไม่รู้จะพูดอะไร “ข้า...ข้าคิดว่ารออีกสักพักแล้วจะขอให้ท่านเลิกไปน่ะค่ะ”

“เมื่อคืนนั้น ข้าไปที่ย่านเริงรมย์มาจริงๆ แต่แค่ไปเป็นเพื่อนของเพื่อนเท่านั้นเอง” แม่ทัหหนุ่มตัดสินใจพูดตรงๆ “แล้วที่ติดมาในถุงเงินก็เป็นดอกไม้ที่เขาได้มา”

“...หรือคะ”

ชายหนุ่มทำใจให้กล้า เชยคางของเธอขึ้นมาสบตาด้วยก่อนจะเอ่ยหนักแน่นราวกับให้คำปฏิญาณ

“ข้าไม่เคยมีใคร แล้วพอเราแต่งงานกันก็จะมีแต่เจ้าคนเดียวเท่านั้น เชื่อใจข้าเถอะนะ”

“ค่ะ” เด็กสาวรับพร้อมกับยิ้มน้อยๆ

ทั้งสองมองตากันนิ่งอยู่อีกครู่หนึ่ง ก่อนนัยน์ตาทั้งสองคู่จะปิดลง ขณะที่ริมฝีปากเคลื่อนเข้าหากันอีกครั้ง

เนมอสอยากให้เวลาเช่นนี้คงอยู่ตลอดไปเหลือเกิน ทว่าอีกชั่วครู่หนึ่ง จุมพิตนั้นก็ต้องสิ้นสุดลง

อีกไม่นาน วันเทศกาลคิมหันต์ก็สิ้นสุดลง

และในที่สุด เวลาที่ทั้งสองจะได้อยู่ร่วมกันก็มีอันต้องจบสิ้นไปพร้อมการมาถึงของฤดูใบไม้ร่วง เมื่อองค์เหนือหัวมีรับสั่งให้แม่ทัพหนุ่มเข้าเฝ้าในทันทีที่กลับถึงเมืองหลวง