คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : -- ๕ – เด็กหญิงผู้เป็นที่รักของสุริยเทพ - "นี่ไงปีศาจ! จับมันสิ"
๕ – เด็กหญิงผู้เป็นที่รักของสุริยเทพ
อมาเนเซราเม้มปาก แสนขัดใจผู้ใหญ่สามคนที่รั้งท้ายตามหลัง โดยเฉพาะพี่เลี้ยงโง่เง่าที่ปรามเธอให้เดินช้าลงและระวังหกล้ม พวกเขาไม่เข้าใจความรีบเร่งของเธอเลย เด็กหญิงรู้สึกเหมือนหากช้าไป...แม้เพียงเสี้ยววินาทีเดียว เรื่องเลวร้ายจะเกิดขึ้น และเลวร้ายมากด้วย
ในเมืองนี้มีจุดดำ...มีความมืด...ความมืดที่ยิ่งใหญ่กำลังใกล้เข้ามา เสียงบอกเธอว่าอย่างนั้น จุดสีดำ...สอง...สาม...สี่จุด...ห้า...หก สองจุดนิ่งอยู่คนละที่ สองจุดแยกออกห่าง สองจุดอยู่ใกล้กันและขยายใหญ่ เธอต้องหาพวกมัน ต้องกำจัดพวกมันให้หมด ก่อนพวกมันจะทำเรื่องเลวร้ายนั้น ทำลายแสงสว่างและดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งองค์สุริยเทพ
ใช่...เธอสัมผัสความมืดได้ ด้วยอำนาจขององค์เทพบิดา รุ่งอรุณนี้ เด็กหญิงได้ยินเสียงกระซิบอ่อนโยน เช่นที่เคยได้ยินมาตลอด ทว่าเนื้อความนั้นเป็นเรื่องไม่คาดฝัน...
...เจ้าเติบใหญ่ถึงวัยอันสมควรแล้ว เราจักมอบอำนาจให้เจ้า...เด็กน้อยผู้เป็นที่รักของเรา ในเจ็ดวันแห่งครีษมายันปีนี้ เจ้าจักสามารถรับรู้ตัวตนของความมืด จงใช้มันเพื่อช่วยเราเถิด...เด็กน้อยเอ๋ย...
หลังถ้อยคำที่เหมือนนิมิตนั้น เธอเริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งที่แปลกประหลาด...เงามืดในคีรีเอ ยิ่งออกมานอกคฤหาสน์ที่พำนักในบริเวณมหาวิหาร ก็ยิ่งรู้สึกแจ่มชัดขึ้น มันอยู่ไม่ไกลนี้เอง ความมืดอันยิ่งใหญ่...แผ่รัศมีพวยพุ่ง...ดูดกลืนแสงสว่าง เด็กหญิงก้าวเร็วแทบเป็นวิ่ง ไม่อยากสนใจแล้วว่าพวกนั้นจะตามทันหรือไม่
เธอมีอำนาจ ท่านพี่บอกเธอ ว่าเธอคือผู้เป็นที่รักขององค์สุริยเทพ เธอจะใช้อำนาจนั้นจัดการความมืดให้สิ้นซาก ไม่ให้มันมาทำลายเมืองขององค์เทพบิดา ท่านพ่อและท่านพี่
“คุณหนู! จะไปทางนั้นทำไมคะ!” พี่เลี้ยงร้อง “นั่นทางไปชานเมือง...จัตุรัสกลางอยู่อีกทางนะคะ!”
“ก็ฉันจะไปทางนี้” เด็กหญิงตอบโดยไม่หันหน้า “ไม่มีปัญญาตามก็ไม่ต้องตาม ลาออกไปเลยไป”
ความมืดอยู่ตรงนั้น...อยู่หลังรถบรรทุกพวกนั้น อมาเนเซราเห็นป้ายชื่อเซอร์คัส แมกซิมัส อ้อมหลังรถบรรทุกไป มีคนกำลังตั้งเต็นท์ ลากเข็น แบกสิ่งของ บางคนหันมามองเธออย่างประหลาดใจ
ใครบางคนอ้าปากจะถาม แต่เด็กหญิงไม่สน เธอยังคงมองหาจุดแห่งความมืด ซึ่งสำแดงตัวต่อเธอชัดแจ้ง แม้จะผ่านเครื่องกีดขวางสักกี่ชั้นก็ตาม
...พบแล้ว...
อมาเนเซราจ้ำไปยังร่างเล็กๆ ซึ่งสูงไล่เลี่ยกับตน และชี้นิ้วไปทางมัน
“ปีศาจ!”
เจ้าร่างสีดำนั้นหันกลับมา ตาข้างหนึ่งของมันเป็นสีฟ้าเจิดจ้า เขาสองข้างบนศีรษะคดงุ้มมาข้างหน้าอย่างคุกคาม ความมืด...รุนแรงกดดันเหลือเกิน เด็กหญิงรวบรวมความกล้า บังคับนิ้วมือกับร่างกายไม่ให้สั่น ...ก็เธอหวังจะเผชิญหน้ากับความมืด และเอาชนะมันให้ได้ไม่ใช่หรือ
อมาเนเซราเปล่งเสียงตะโกนอีกครั้ง
“ปีศาจ! นี่ไงปีศาจ! มัวยืนเฉยอะไรอยู่! จับมันสิ!”
* * * * *
ความคิดเห็น